ตอนที่ 5 อยากเป็นแฟนหมอ

บ้านพลอยไพริน ที่โต๊ะยาวหน้าบ้านตัวเดิม วรรณิหลานั่งเอามือเท้าคางพร้อมกับอมยิ้ม เฝ้าคิดถึงหน้าลูกครึ่งญี่ปุ่นของคุณหมอไนยะ มืออีกข้างก็ระบายสีใส่กระดาษอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง “ อ้าวๆ ให้มันเหม่อเข้าไปค่ะ คุณณิหลา วันไหนงานของลูกค้าจะเสร็จสักทีล่ะคะเนี้ย “ พลอยไพรินที่เดินถือถาดผลไม้เข้ามา เห็นเพื่อนกำลังเหม่อลอยก็ร้องหยอก “ คนไม่เคยปิ๊งผู้แบบแกจะไปรู้อะไร “ ณิหลารีบหันไปว่าเพื่อนพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างไม่ต้องเก็บอาการใดๆ “ เฮ้อ ให้มันเบาๆ หน่อยน่ะ ได้คบกับเขาแล้วหรือไง ถึงได้มาขิงใส่ฉันอะ “ แต่เพื่อนก็ช็อตฟิลกลับมาจนวรรณิหลาต้องรีบหุบยิ้ม “ แกก็ แล้วฉันต้องทำยังไงล่ะ ถึงจะได้พบกับคุณหมอไนเขาบ่อย ๆ “ คนฟังก็เผยยิ้มจับมีดบนถาดผลไม้ขึ้นมาจ่อเพื่อน “ เขาเป็นหมอไม่ใช่เหรอ? “ ณิหลาตาเหลือกโผนทันที ที่เห็นท่าทีของเพื่อน “ แกจะทำอะไรฉัน “ “ เอ้า ฉันเอามีดแทงแก แล้วพาส่งโรงพยาบาลไง แกก็จะได้เจอคุณหมอไนของแกอีก “ “ อีบ้า! เดี๋ยวฉันก็ได้ตายก่อนได้คบกับเขาพอดี “ “ ฮาฮาฮ่า “ พลอยไพรินหัวเราะสะใจใส่หน้าเพื่อน “ ยังจะมาหัวเราะใส่กันอีก รีบมาช่วยฉันวาดงานเลย เย็นนี้จะได้ไปตั้งแผงที่ตลาดต่อ “ เสียงปรามของเธอจึงทำให้เพื่อนเงียบลงแล้วช่วยกันทำงาน “ แล้วแกจะเอายังไงกับแม่เลี้ยงแกเหรอ “ พอนั่งวาดรูปไปได้ครู่ใหญ่ พลอยไพรินก็ถามคนตรงหน้าที่กำลังแสดงท่าทีเป็นกังวล “ ฉันก็ไม่รู้อะ แต่ระหว่างที่พ่อยังไม่กลับมา ฉันคงจะต้องขอนอนอาศัยที่บ้านแกไปก่อน ไม่กล้ากลับไปแล้วว่ะ “ “ เอ้อ แกอย่ากลับเลย นี่ถึงขั้นใช้ยามาเพื่อจะจับแกขาย รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ฉันเป็นห่วงกลัวว่าเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อนจะเกิดขึ้นอีก “ คนพูดมีน้ำเสียงที่เศร้าลง ไม่ต่างอะไรกับคนฟังที่ดวงตากำลังเริ่มแดง “ ไม่รู้ว่าเป็นเวรเป็นกรรมอะไร แต่ตอนนี้ฉันคิดถึงพี่ว่ะ “ “ ณิหลา ไม่เอาไม่ร้อง “ บ้านพงษ์พิสิฐ นาง ณัฐลี นั่งจิบชาชมสวนอยู่ที่หลังบ้านของเธอ ก่อนที่จะมีเด็กสาวเดินเขามาประจบ “ สวัสดีค่ะแม่ณัฐ วันนี้นิต้าอบขนมเลยเอามาฝากค่ะ “ อนิต้านั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างข้างณัฐลี แล้วก็ยื่นกล่องคุกกี้ให้ “ ขอบใจจ้ะ หนูนิต้านี่ช่างเป็นแม่บ้านแม่เรือนจริง ๆ “ “ ฮาฮ่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ นิต้าก็แค่ชอบทำขนมเฉยๆ “ อนิต้าตอบกลับด้วยท่าทีเขินอาย “ แต่เสียดายนะคะที่คุณหมอไนกลับแอบไปมีแฟนแล้ว “ แม่บ้านที่ชื่ออ้ายผู้ยืนอยู่ข้างคุณหญิงณัฐลีได้บ่นพึมพำออกมา แต่กลับสร้างความสนใจให้นายทั้งสองเป็นอย่างมาก “ มึงพูดอะไรอ้าย ลูกชายฉันไปมีแฟนตอนไหนห้ะ “ “ นั้นสิ อ้ายเอาอะไรมาพูด “ คนบ่นรีบยิ้มแห้งรับ เพราะไม่คิดว่าเจ้านายทั้งสองจะได้ยินตัวเองพูดเมื่อกี้ “ บอกมา “ ณัฐลีจ้องตาดุไปยังคนใช้ เล่นเอาอ้ายกลืนน้ำลายลงคอไปกลืนใหญ่ “ เอ้อคือ วันก่อนอ้ายเห็นคุณหมอไนมาตามอีเอื้อยไปที่บ้านตอนดึกๆ พอมันกลับมาอ้ายถามกับมัน มันก็บอกว่าคุณหมอไนพาผู้หญิงหน้าสวย อายุประมาณ 20 ต้นๆ นี่ละค่ะ มานอนที่บ้าน “ ความไม่อยากจะเล่า แต่อ้ายก็ใส่ซะมันปาก “ อะ ที่สำคัญนะคะคุณๆ ผู้หญิงคนนั้นโดนวางยาเสียสาวมาด้วยค่ะ “ “ ห๊ะ! “ คนเป็นแม่ที่เมื่อได้รู้ว่าลูกชายไปพัวพันกับผู้หญิงแบบนั้นเธอก็ร้องออกมาอย่างตกอกตกใจ ก่อนคนที่นั่งข้างจะพูดใส่สีให้เธอคิดตามอีก “ ถ้าเป็นแบบนั้นก็แสดงว่า ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นพวกชอบเที่ยวผับเที่ยวบาร์แน่เลยค่ะคุณแม่ แม่ณัฐจะยอมเอามาเป็นสะใภ้หรือคะ “ “ ไม่มีทาง! แม่มีลูกชายคนเดียวนะ ใครมันจะมาเป็นสะใภ้ก็ต้องผ่านด่านแม่ก่อน “ ณัฐลีรีบตอบกลับอย่างไม่ต้องรีรอ “ อีอ้าย “ “ ค่ะคุณหญิง “ “ แกจับตาดูไว้น่ะ ถ้านางผู้หญิงคนนั้นมันมาอีกละก็ ต้องรีบมารายงานฉัน “ “ ค่ะ คุณหญิง “ ณัฐลีสั่งกับแม่บ้านอย่างเด็ดขาด ใครกันแฟนลูกชาย คิดจะคบใครทำไมถึงไม่คิดจะมาบอกกับแม่บ้าง ณตลาดนัด “ อ้าว ลูกณิหลามาตั้งแผงวาดรูปอยู่ที่นี้เอง ทำไมช่วงนี้ถึงไม่เห็นกลับไปนอนบ้านเลยละหืม “ ตาแก่พุฒที่มาเดินเล่นแถวนี้ มาเจอวรรณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ข้างพลอยไพรินก็เดินเข้ามาทัก คนโดนทักก็เหลือบหางตาไปมองเขา “ รู้ได้ยังไงเหรอ ว่าช่วงนี้ฉันไม่ค่อยกลับไปนอนบ้าน หรือว่าลุงไปนอนรออยู่ที่บ้านฉัน “ คำตอบของณิหลาเล่นเอาตาแก่พุฒเงียบไปเหมือนคนโดนรู้ทัน แต่เงียบไปไม่นานมันก็รีบพูดแก้ตัว “ โอ้ย ก็แม่เราพูดให้ลุงฟัง จะไปมีอะไรอีกละ “ “ เหรอ ก็นึกว่าไปนอนอยู่กับแม่เลี้ยงฉันเสียอีก “ คำโต้ตอบของทั้งคู่เริ่มเป็นที่สนใจของคนที่ผ่านไปมา ทำให้ตาแก่พุฒรีบเดินหนี เพราะความอายถ้าจะต่อล้อต่อเถียงกับหญิงสาวต่อ “ เริศมากแม่! “ พลอยไพรินที่เมื่อกี้คอยมองเหตุการณ์อยู่ รีบลุกขึ้นชื่นชมเพื่อน “ แกมียางรัดผมมั้ย? “ วรรณิหลาหันกลับมาถามกับเพื่อน “ แกเป็นอะไรหรือเปล่า “ พลอยไพรินจับเอายางรัดผมออกมาให้ณิหลา แล้วยืนมองเธอรวบผมขึ้น พลอยจึงถามเพื่อนอย่างสงสัยเพราะปกติณิหลาจะชอบปล่อยผมยาวของเธอลง แล้วจะมัดรวบขึ้นเวลาที่รู้สึกไม่สบายใจ หรือไม่ก็แค่ตอนจะอาบน้ำ “ อะไร ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ร้อนน่ะ “ ถึงคนโดนถามจะตอบออกมาเช่นนั้น แต่พลอยไพรินที่สังเกตอยู่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่ ณิหลาแค่พูดแบบนั้นเพราะไม่อยากให้เพื่อนแบบเธอเป็นห่วงนะสิ “ อืม งั้นแกอยากกินอะไรมั้ย ฉันว่าจะไปหาอะไรกิน ถ้าหิวฉันจะได้ซื้อกลับมาฝาก “ “ ไม่ละ แกไปเถอะ เดี๋ยวฉันนั่งรอที่นี้แหละ “ พลอยไพรินพยักหน้าแล้วก็เดินห่างออกไป พอไม่มีใครอยู่สังเกตเธอแล้ว วรรณิหลาก็ก้มหน้าเศร้า “ ทำไมเวลาที่ณิหลาคิดถึงพี่ มันต้องรู้สึกเศร้าขนาดนี้ด้วย “ หญิงสาวพยายามก้มหน้าและหลับตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลให้คนที่ผ่านไปมาเห็น แต่ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมาก็ดันไปสบตาเข้ากับใครบางคน ที่ยืนอยู่ไกลๆ “ ไอ้วิสิต! “ เธอทักไปพร้อมกับท่าทีสั่นกลัว หน้ามนรีบหันหนีไปทางอื่น “ มึง มึงจะมากลัวมันแบบนี้ไม่ได้น่ะณิหลา ตอนนี้มึงต้องรู้จักสู้มันได้แล้ว “ เธอพยายามพูดกล่อมตัวเองให้มีสติ แต่เมื่อเธอเงยหน้ากลับขึ้นมา ก็ต้องแปลกใจที่ไม่เจอ กับคนที่เพิ่งจะสบตากันเมื่อกี้แล้ว “ เอ้า มันหายไปทางไหนแล้ว? “