ตอนที่ 1 1 ผีเสื้อหัดบิน 35%

ร่างบอบบางที่นอนเกลือกกลิ้งไปบนเตียงนอนขนาดใหญ่ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขในขณะนี้ฉายชัดถึงความโล่งใจ ราวกับได้ปลดเปลื้องภาระอันหนักอึ้งชิ้นหนึ่งให้หมดไปจากบ่า การสอบปลายภาคได้เสร็จสิ้นลงแล้วพร้อมกับสถานะของการเป็นเด็กมัธยมก็หมดลงเช่นกัน ถึงแม้จะยังพูดได้ไม่เต็มปากว่าเธอไม่ใช่เด็กมัธยมอีกต่อไป เพราะยังเหลือการสอบเก็บคะแนนเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยในคณะที่ใฝ่ฝัน ยังคงต้องใส่ชุดนักเรียนเวลาทำข้อสอบอยู่ แต่มันก็ยังดีกว่าที่จะต้องไปโรงเรียนทุกวัน แล้วต้องอยู่กับกฎระเบียบที่เข้มงวดตลอดเวลาเป็นไหน ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังอยู่ข้างตัว ทำให้รวิชาเปิดเปลือกตาขึ้นมามองดูรายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ พอเห็นชื่อของคนที่โทร. เข้ามา เรียวปากอิ่มสีชมพูก็คลี่ยิ้มกว้าง รีบกดรับสายทันที “ค่ะคุณแม่ อยู่ไหนแล้วคะ” เสียงใสทักทายคนปลายสาย ครั้นพอได้ฟังถ้อยความจากมารดา ใบหน้าแย้มยิ้มราวกับดอกไม้ผลิบานเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นห่อเหี่ยวเซื่องซึมขึ้นมา “อ้าว...ก็ไหนคุณแม่บอกว่าวันนี้เราจะไปดินเนอร์กันพร้อมหน้าพร้อมตาฉลองที่น้องอายสอบเสร็จไงคะ น้องอายอุตส่าห์รอ นึกว่าวันนี้คุณพ่อคุณแม่จะกลับมาทันเสียอีก” รวิชาลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียง ใบหน้างอง้ำส่งเสียงตัดพ้อกระเง้ากระงอดไปตามสาย “ก็ได้ค่ะ วันหน้าก็ได้...ไม่เป็นไรค่ะ คุณแม่กับคุณพ่อทำธุระให้เสร็จเถอะค่ะ” รวิชาคุยกับมารดาอีกเพียงเล็กน้อย ก่อนกดวางสายแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ครั้งที่เท่าไรแล้วที่ท่านทั้งสองผิดนัด ครั้งที่เท่าไรแล้วที่วันสำคัญต่าง ๆ เธอต้องอยู่ฉลองกับแม่นมของมารดาเพียงลำพังแค่สองคน ทั้งที่รู้และพยายามทำความเข้าใจมาตลอดว่าพวกท่านงานยุ่งมากแค่ไหน ไม่ว่าจะภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบคนอีกหลายสิบชีวิตในบริษัท จึงทำให้เวลาที่มีส่วนใหญ่หมดไปกับการทำงานหามรุ่งหามค่ำ จนไม่สามารถเจียดเศษเสี้ยวเวลามาดินเนอร์กับเธอได้เลย กระบอกตาร้อนผ่าวเมื่อหยาดน้ำเริ่มคลอเต็มหน่วยตา รวิชาหลับตาลงเพราะไม่ต้องการให้มันเอ่อไหลออกมาข้างนอก ทว่าทันทีที่เธอปิดเปลือกตาลง หยดน้ำใสก็ไหลกลิ้งจากหางตาจนผลุบหายเข้าไปในกลุ่มผมที่ขมับทันที เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รวิชารีบลืมตาขึ้นพร้อมกับควานมือไปหยิบมันขึ้นมากดรับเพราะนึกว่าเป็นมารดาโทร. มาอีกครั้ง แต่พอเห็นรายชื่อของคนที่โทร. เข้ามา เธอก็ได้แต่ยิ้มขื่น เพราะหลงนึกไปว่าเป็นสายที่ตนกำลังรอ “ฮัลโหล มีอะไรจ๊ะคุณเพื่อนสาว” รวิชาปรับน้ำเสียงให้สดใสดังเดิมเมื่อรับสายของเพื่อนสนิทที่เพิ่งแยกจากกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ หลังจากที่สอบเสร็จแล้วไปฉลองกันที่ร้านไอศกรีมในห้างสรรพสินค้าย่านใจกลางเมือง “คืนนี้ว่างไหมคุณเพื่อน ไปเที่ยวกัน” ปลายสายเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่คนฟังกลับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “คืนนี้เนี่ยนะ ไปไหนของแกน่ะ ยายพิงค์” “ไปเที่ยวกลางคืนไง สนรึเปล่า” พิงค์ หรือพรรณรายลากเสียงยาวในตอนท้ายประโยคอย่างเชิญชวน หวังให้อีกฝ่ายคล้อยตามเพราะไม่ต้องการไปเที่ยวในสถานที่ดังกล่าวเพียงลำพังกับแฟนหนุ่มมหา’ลัยที่เพิ่งคบกันได้ไม่นานนัก “หืม...เที่ยวกลางคืนเนี่ยนะ แกไปได้หรือ แม่ไม่ว่าหรือไงยายพิงค์” รวิชาเด้งตัวขึ้นนั่งทันที กรอกเสียงถามเพื่อนอย่างตื่นเต้นไม่แพ้กัน เพราะการเที่ยวในสถานที่อโคจรแบบนั้นเธอยังไม่เคยไปเลยสักครั้ง “คืนนี้แม่ฉันไม่อยู่ ไปต่างจังหวัดกลับมาอีกทีวันอังคารหน้าโน่นเลย โฮะ ๆ ว่าแต่แกเถอะ สนใจหรือเปล่าจ๊ะคุณหนูอาย” พรรณรายตอบเพื่อนสาวอย่างรื่นเริงมาตามสาย สำหรับเธอแล้วการเที่ยวกลางคืนครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก เพราะเคยหนีที่บ้านไปมาหลายครั้งแล้วกับแฟนเก่าและกลุ่มเพื่อนของเขา แต่ไม่เคยบอกใครแม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างรวิชา “เฮ้ย...ไม่กล้าไปน่ะ ดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ แล้วไปที่ไหนกันหรือ ว่าแต่แกเคยไปหรือไง” รวิชารู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย การเรียนโรงเรียนสตรีล้วนทำให้เรื่องพวกนี้ดูเหมือนเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะไกลตัวอยู่สักหน่อย “เคยสิ ไม่เคยจะกล้าชวนหรือ” ปลายสายตอบกลับมาอย่างไม่ยี่หระ ทำเอาคนฟังถึงกับเบิกตากว้าง “หา! แกเคยไปมาแล้วหรือ ยายพิงค์บ้าไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย ปิดเงียบเลยนะ แล้วแกไปที่ไหนไปกับใครเล่ามาเลย ให้ไว” รวิชาโวยวายใส่เพื่อนไม่จริงจังนัก อดแปลกใจไม่ได้ที่เพื่อนสาวเคยไปเที่ยวสถานที่อโคจรอย่างนั้นมาก่อน “คลับซุสที่ตอนนี้กำลังดังไงเล่า ส่วนเรื่องไปกับใครนั้น เดี๋ยวคืนนี้แกก็ได้เจอเขาเอง ตกลงไปนะ คืนนี้ฉันจะเอารถไปรับแกที่บ้าน โอเคเนอะ” พรรณรายหว่านล้อมเพื่อนอีกครั้ง ก่อนจะมัดมือชกด้วยการลงทุนขับรถไปรับถึงที่บ้าน “ก็ได้ ลองไปสักครั้งก็ดีเหมือนกัน” รวิชาตัดสินใจได้ทันทีเมื่อนึกถึงบิดามารดาที่นัดไว้ล่วงหน้าในวันนี้ว่าจะมาดินเนอร์ด้วยกันตามประสาครอบครัว แต่สุดท้ายท่านทั้งสองก็ผิดนัดอีกครั้ง “เย้! ฉันกะแล้วว่าแกต้องไม่ปฏิเสธ แต่งตัวสวย ๆ ไว้รอเลยนะ จัดเต็มเลยคุณเพื่อน ถ้าไม่มีชุดเดี๋ยวฉันเอาไปให้ใส่ แค่นี้นะจ๊ะ บาย” พรรณรายวางสายลงทันทีด้วยเกรงว่ารวิชาจะเปลี่ยนใจไม่ไปกะทันหัน รวิชาวางโทรศัพท์ลงข้างตัวด้วยความรู้สึกกึ่งหวาดหวั่นกึ่งตื่นเต้นที่จะได้ทำอะไรนอกกรอบเป็นครั้งแรก นมพิม แม่นมคนเก่าคนแก่ของมารดาเคยพูดห้ามปรามอยู่เสมอว่าสถานที่อย่างนั้นไม่เหมาะกับการจะไปเที่ยวเล่น เพราะเธอยังเด็กเกินไป อาจไม่รู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมพวกจิ้งจอกกลางคืนได้ ทว่าแสงสีที่เธอได้เห็นตามหนังสือ และคำบอกเล่าของเพื่อนบางคนที่เคยได้ไปสัมผัสมาแล้วก็ชวนให้น่าลิ้มลองก้าวขาออกมายืนนอกกรอบดูบ้าง...ก็เธอไม่ใช่เด็กมัธยมอีกแล้วนี่นะ เหลือบมองนาฬิกาที่ผนังห้องจึงนึกขึ้นได้ว่าต้องเตรียมตัวไว้แต่เนิ่น ๆ ก่อนที่แม่นมจะขึ้นมาตามไปรับประทานมื้อเย็น เธอจึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาดูว่ามีชุดไหนที่พอจะใส่สำหรับคืนนี้ได้บ้าง หญิงสาวใช้มือไล่ดูไปทีละชุดอย่างไม่เร่งรีบนัก แต่แล้วก็ต้องเบ้หน้าเมื่อชุดที่แขวนเรียงรายอัดแน่นกันอยู่ในนั้น ไม่มีชุดไหนที่พอจะใส่แล้วดูเป็น “สาว” ขึ้นมาบ้างเลย เจ้าตัวกลับมานั่งบนเตียง แล้วกดโทรศัพท์หาเพื่อนสาวที่เพิ่งวางสาย “พิงค์ ฉันไม่มีชุดใส่คืนนี้ แกเอามาให้ฉันด้วยสิ แล้วมาแต่งหน้าบ้านฉันก็ได้” รวิชาคุยกับเพื่อนสักพักก็วางสาย เป็นเวลาเดียวกับที่แม่นมขึ้นมาเรียก “นมจ๋า เดี๋ยวพิงค์จะมาหาน้องอายที่บ้านตอนค่ำ มานั่งคุยเล่นเป็นเพื่อนน่ะ หรืออาจจะมาค้างกับน้องอายก็ได้ ถ้านมง่วงอยากเข้านอน นมนอนก่อนก็ได้นะจ๊ะ ไม่ต้องห่วง” รวิชาบอกกับแม่นมของมารดาที่ดูแลเธอมาแต่อ้อนแต่ออก และรักราวกับลูกในไส้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “งั้นหรือคะ ก็ดีสิคะ คุณหนูของนมจะได้ไม่เหงา คุณหนูอายอย่าน้อยใจคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ ท่านทั้งสองทำงานหนักจริง ๆ ค่ะ แต่ท่านก็ไม่เคยลืมคุณหนูนะ” ฝ่ามือเหี่ยวย่นลูบศีรษะรวิชาด้วยความสงสาร ตั้งแต่เล็กจนโต ตนเห็นคุณหนูตัวน้อยนั่งรอบุพการีกลับจากทำงานอยู่ที่ขั้นบันไดหน้าบ้านเสมอ จนบางครั้งก็ฟุบหลับหน้าแนบไปกับราวบันได เคยปลุกให้ขึ้นไปนอนบนห้องก็ไม่ยอม จะรอแต่พ่อกับแม่อย่างเดียว ถึงมาพักหลังนี้จะไม่ค่อยเห็นอีกฝ่ายมานั่งรอเหมือนเมื่อก่อนอีก แต่ตนก็รู้ดีว่าในใจลึก ๆ ของรวิชานั้นโหยหาความอบอุ่นมากแค่ไหน “น้องอายรู้ค่ะ แหม...น้องอายโตแล้วนะคะ ไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะมานั่งงอนตะพึดตะพือเหมือนเมื่อก่อน” รวิชายิ้มจนตาหยีเพื่อให้แม่นมสูงวัยคลายกังวล ทั้งที่ในใจนั้นยังอัดแน่นไปด้วยความน้อยใจบุพการีที่เหมือนลืมไปแล้วว่ามีเธอเป็นลูก สายตาของผู้สูงวัยได้แต่มองคนตรงหน้าที่นั่งกินมื้อเย็นไปเงียบ ๆ คนเดียวเช่นทุกครั้งด้วยความรักและสงสาร ถึงแม้อีกฝ่ายจะพยายามแสดงออกมากแค่ไหนว่าตนเองเข้มแข็ง แต่สำหรับคนที่เลี้ยงมากับมือตั้งแต่แรกเกิด จนโตเป็นสาวน้อยน่ารัก ทำไมจะไม่รู้ว่าในใจของรวิชากำลังคิดอะไร บางคืนตนยังได้ยินเสียงคุณหนูน้อยละเมอร้องไห้อยู่เลย หลังเสร็จจากมื้อเย็นแล้ว รวิชาจึงออกมานั่งเล่นที่ระเบียงห้องนอน มุมนี้เป็นมุมที่เธอชอบมากที่สุดเวลาที่ต้องคิดอะไรเพลิน ๆ เพียงลำพัง สายลมโชยเอื่อยพัดพากลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกแก้วในสวนด้านล่างขึ้นมาโอบล้อมรอบกาย หญิงสาวปล่อยใจมองไปยังท้องฟ้ามืดมิด พลันนั้น ความคิดบางอย่างก็ผุดวาบขึ้นมาในหัว ไปเรียนต่อเมืองนอกดีไหมนะ... “เค้นเอาคำตอบจากมันมาให้ได้ ถ้ามันไม่ยอมพูดก็จัดการง้างปากมันพูดให้ได้ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าต้องจัดการยังไง” เสียงทุ้มสั่งความอย่างเคร่งเครียดของชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ข้างบ้าน และอาศัยรั้วเดียวกันกับบ้านของเธอ ทำให้รวิชาต้องรีบทรุดตัวลงนั่งกับพื้นระเบียง โชคดีที่มุมนี้มีต้นไม้ใหญ่บดบังมุมโปรดจากสายตาคนภายนอก จึงทำให้คนมองจากข้างนอกแทบดูไม่ออกว่า หลังกิ่งก้านหนาทึบของต้นไม้ต้นนี้ยังมีห้องนอนของเธอซุกซ่อนอยู่ รวิชาแอบมองชายหนุ่มเจ้าของบ้านติดกันผ่านซี่ของช่องว่างระหว่างราวระเบียง เธอมักเห็นเขาในเวลาค่ำมืดประมาณนี้ที่ตนออกมานั่งที่นี่ น่าแปลกว่าตอนกลางวันเธอไม่เคยเจอเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียวทั้งที่บ้านอยู่ติดกัน อีกทั้งโรงรถของเขาก็ดันอยู่ใกล้กับระเบียงห้องนอนของเธอเสียได้ เท่าที่รวิชาเห็นจากลักษณะท่าทางภายนอก รวมถึงการพูดจาดุดันราวกับสั่งเก็บใครสักคนของเขาบ่อย ๆ หรือบางคราวก็ดูข่มขู่คุกคามอยู่ในที จึงทำให้เธอแอบตั้งฉายาของเขาว่า “คุณแวมไพร์มาเฟีย” หรือบางครั้งจะเรียกสั้น ๆ แค่ว่า “คุณผีดิบ” เพราะเหมาะกับบุคลิกของเขาที่สุด ชายหนุ่มขับรถสปอร์ตคู่ใจออกไปแล้ว รวิชาจึงโผล่หน้าออกมาจากราวระเบียงแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม ดวงตากลมโตมองตามไฟท้ายของรถที่แล่นห่างออกไปเรื่อย ๆ จนสุดสายตา “ได้เวลาผีดิบออกหากินแล้วสินะ”