ตอนที่ 14 5 แผนการขอหมั้นหมาย 70%

“อาภีมบ้า!” หญิงสาวเม้มปากแน่นเพราะมันคอยแต่จะคลี่ออกกว้าง นัยน์ตากลมโตตวัดมองไปทางที่คนบ้าเพิ่งเดินผ่านไป พลางค้อนลมค้อนแล้งไปเรื่อย ก่อนจะหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่านอีกครั้ง หวังจะให้มันช่วยปัดเป่าความฟุ้งซ่านที่อยู่ในใจ แต่ดูเหมือนไม่ค่อยได้ผลเท่าไรนัก ภีมพลมองหาเจ้าของบ้านเพราะไม่อยากเสียมารยาทไปนั่งรอที่ห้องรับแขกโดยพลการ ระหว่างชั่งใจว่าจะเดินย้อนไปหารวิชาดีหรือไม่ เขาก็เห็นมาลัย แม่บ้านของที่นี่เดินมาหาเสียก่อน “มาหาคุณผู้ชายหรือคะคุณ” “ผมมาหาพี่อาทิตย์กับพี่วิน่ะครับ” แม่บ้านเดินนำภีมพลไปที่ห้องรีบแขกแล้วให้เขานั่งรอในนั้น จากนั้นมาลัยจึงเดินไปยังห้องทำงานเพื่อบอกเจ้านายว่ามีแขกมารอพบ ภีมพลลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะใต้บันไดเมื่อเห็นกรอบรูปหลายอันวางอยู่ เขาเลือกหยิบขึ้นมาอันหนึ่งซึ่งเป็นรูปของเด็กหญิงตัวน้อย นัยน์ตาสุกสกาว มัดแกละไว้สองข้าง ที่แก้มยุ้ย ๆ นั่นประแป้งไว้ขาวนวลจนน่าหยิกเล่น เจ้าตัวกำลังยิ้มร่าอวดฟันน้ำนมที่ขึ้นเรียงตัวสวยทั้งบนและล่าง มีตุ๊กตาหมีสีขาวใส่ชุดเจ้าสาวฟูฟ่องอยู่ในอ้อมกอด ดูเหมือนเจ้าตัวจะเห่อและหวงน่าดู ชายหนุ่มจำได้ว่าตุ๊กตาตัวนี้ตนเป็นคนซื้อให้ตอนที่รวิชาอายุครบสี่ขวบ และตั้งแต่นั้นมาเวลาแม่หนูน้อยเดินไปไหนมาไหนก็มักหนีบหมีเจ้าสาวตัวนี้ไปด้วยเสมอ ภีมพลอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น เขารู้ว่าหญิงสาวคงจำไม่ได้แล้วเพราะยังเล็กเหลือเกิน แต่สำหรับเขายังจดจำได้ดีทีเดียวว่า ตอนนั้นตนเอ็นดูแม่หนูน้อยมากแค่ไหน เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ ทำให้ชายหนุ่มตัดใจวางกรอบรูปลงตามเดิม เมื่อหันไปทางที่มาของเสียงก็เห็นสองสามีภรรยาเดินมาหา เขาจึงยกมือขึ้นไหว้ “ไปที่ห้องทำงานกันดีกว่าครับคุณภีม” อาทิตย์รับไหว้แล้วชี้ไปทางห้องทำงาน ส่วนรวิวรรณเดินไปทางห้องครัวเพื่อเตรียมของว่างต้อนรับแขก ภีมพลหย่อนตัวนั่งบนโซฟาตัวเดิมกับที่นั่งเมื่อวาน โดยมีอาทิตย์นั่งฝั่งตรงข้าม ครั้นพอรวิวรรณเข้ามาแล้ว ชายหนุ่มจึงหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วหยิบกระดาษแผ่นเล็กที่สอดไว้ในนั้นยื่นให้คนตรงหน้าทันที “นี่ครับ เช็คยี่สิบล้านบาท” ชายหนุ่มเห็นอาทิตย์รับเช็คไป แต่สีหน้ายังงุนงงสงสัยจึงเอ่ยปากถาม “มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ทิตย์” “แล้วไหนสัญญาการกู้ยืมล่ะครับ คุณภีมลืมหรือเปล่า” อาทิตย์เห็นว่าจำนวนเงินไม่ใช่น้อย ๆ เหตุใดภีมพลจึงไม่คิดทำสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษร “ผมคิดว่าคงไม่จำเป็นครับ ผมเชื่อใจพี่ทั้งสองคน แต่ถ้าพวกพี่ไม่สบายใจผมจะให้ลูกน้องเอาสัญญามาให้เย็นนี้ก็ได้ครับ ส่วนเรื่องซื้อหุ้นต่อจากนายบุญทรง ผมให้ลูกน้องจัดการติดต่อไปแล้ว ไม่เกินพรุ่งนี้เราน่าจะได้คำตอบกัน แต่ผมมีเรื่องที่จำเป็นจะต้องบอกให้พี่ทั้งสองคนทราบ เป็นเรื่องเกี่ยวกับหนูอายครับ” ภีมพลพยายามปั้นหน้าให้ดูจริงจัง ราวกับกำลังเล่าเรื่องคอขาดบาดตาย ซึ่งได้ผล เพราะสองสามีภรรยาหันมองหน้ากันทันที ก่อนจะถามเขาอย่างร้อนรน “เรื่องของยายหนู เรื่องอะไรหรือครับคุณภีม” “ก่อนอื่น ผมอยากขอร้องพี่ทั้งสองคนก่อนว่าถ้าผมเล่าอะไรให้ฟัง ได้โปรดอย่าไปว่ากล่าวหรือทำโทษหนูอายนะครับ ผมไม่อยากให้หนูอายคิดมาก และไม่อยากให้แกโกรธที่ผมเอามาเล่าให้พี่ทั้งสองคนฟัง” ภีมพลนั่งเอนตัวมาข้างหน้า เอาศอกเท้าไว้กับหน้าขาแล้วประสานมือเข้าด้วยกัน ดูเคร่งเครียดจนสองสามีภรรยาเริ่มใจคอไม่ดี “ได้ค่ะ พี่สัญญา ว่าแต่เรื่องอะไรคะที่คุณภีมจะบอกพวกเรา” รวิวรรณรับปาก เพราะอยากให้ชายหนุ่มเล่าเรื่องของบุตรสาวให้ฟัง ภีมพลถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา ก่อนเริ่มเล่าเหตุการณ์ในคืนนั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่รวิชาไปเที่ยวกลางคืนทั้งที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะและเรื่องที่ถูกกลวิชรมอมยาหวังจะรวบหัวรวบหางที่โรงแรมไหนสักแห่ง แต่ยกเว้นเรื่องที่เขาพารวิชาขึ้นไปนอนบนเตียงเดียวกันในห้อง เขาดัดแปลงเนื้อเรื่องส่วนนี้ให้กลายเป็นว่าตนให้แฟนสาวของเพื่อนคอยดูแลอยู่ที่ห้องพยาบาลในคลับซุส จนรวิชาฟื้นแล้วจึงขับรถพามาส่งบ้าน “ตายจริง คุณทิตย์คะ ทำไมเขาเล่นสกปรกแบบนี้” รวิวรรณยกมือขึ้นทาบอก รู้สึกใจหายใจคว่ำกับเรื่องที่ภีมพลเล่าให้ฟัง อาทิตย์เองก็ไม่ต่างกัน เขานึกไม่ถึงเลยว่ากลวิชรจะเลวถึงขนาดกล้ามอมยาบุตรสาวของเขาได้ “ผมคิดไม่ถึงเลยว่าพวกนั้นจะเลวกันได้ขนาดนี้ นี่ถ้าไม่ได้คุณภีมช่วยป่านนี้ยายหนูคง...” อาทิตย์พูดได้แค่นั้นก็เงียบไป การที่แก้วตาดวงใจถูกกระทำเป็นสิ่งที่เขาหวาดกลัวมากที่สุด “คุณคะ ที่ยายหนูหนีไปเที่ยวเมื่อคืนก่อนคงเป็นเพราะน้อยใจเราแน่เลยค่ะ เพื่อนคนไหนนะที่ชวนไป ฉันล่ะอยากรู้จริงเชียว เดี๋ยวฉันต้องถามนมพิมให้รู้เรื่องเสียแล้ว” รวิวรรณรู้สึกไม่สบายใจ เกรงว่าบุตรสาวจะเสียคนเพราะเพื่อน “ที่ผมตัดสินใจมาบอกพี่ทั้งสองคน เพราะผมคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ถ้าหากช่วงไหนที่พี่ต้องไปติดต่องานที่ต่างประเทศ แล้วน้องอายต้องอยู่บ้านเพียงลำพัง ผมว่านายคนนั้นคงลงมืออีกแน่ ผมเลยคิดว่าผมจะยอมรับข้อเสนอของพี่ที่ว่าจะให้ผมหมั้นกับหนูอาย เผื่อคนพวกนั้นรู้ข่าวจะได้เลิกตอแย เพราะเห็นว่าหนูอายมีผมคุ้มครองอยู่” ภีมพลทำน้ำเสียงจริงจังเป็นการเป็นงาน ทั้งที่ในใจลุ้นระทึกกับคำตอบของทั้งสองคน “คุณภีมแน่ใจแล้วหรือครับ เพราะผมมาคิดดูอีกที การหมั้นหมายไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลย ผมเกรงว่าคุณภีมจะมีแฟนหรือคู่หมั้นแล้วรึเปล่า ผมไม่อยากให้คุณมีปัญหาตามมาภายหลัง” “ผมยังไม่มีแฟนครับพี่ทิตย์ ที่ผมคิดว่าควรจะหมั้นกับหนูอายก็เพราะผมเป็นห่วงเธอ อย่างที่พี่เคยบอกครับว่าถ้าคนทั่วไปรับรู้กันว่าผมหมั้นกับหนูอายแล้ว พวกนั้นคงไม่กล้ามายุ่งอีก ผมเองก็จะสามารถดูแลหนูอายในช่วงที่พี่ไม่อยู่เมืองไทยโดยที่ไม่มีใครนินทาหรือครหาลับหลังได้ เพราะผมทำในฐานะคู่หมั้น” ภีมพลพยายามยกเหตุผลต่าง ๆ นานาที่คิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาหว่านล้อมแบบไม่ให้ดูเป็นการจงใจเกินไป โชคดีที่เขารู้ว่าผู้ชายที่คิดจะรวบหัวรวบหางรวิชาดันเป็นคนเดียวกับบุตรชายของบุญทรงซึ่งเคยมาขอหมั้นหมายก่อนหน้านี้เพราะหวังผลทางธุรกิจ แต่อาทิตย์ปฏิเสธเพราะไม่อยากให้มายุ่งกับบุตรสาว “แต่ผมยังไม่ได้คุยกับหนูอายเลยน่ะสิ ไม่รู้แกจะว่ายังไงบ้างถ้ารู้ว่าต้องหมั้นกับคุณ” อาทิตย์นึกถึงคำพูดของรวิชาเมื่อคืนที่ว่าภีมพลนั้นแก่เกินไป ดูท่าแล้วบุตรสาวของเขาคงต่อต้านน่าดู “ก็ต้องบอกเหตุผลให้เธอเข้าใจครับพี่ทิตย์ ผมดูแล้วน้องอายเป็นเด็กที่ค่อนข้างมีเหตุผล ถ้าหากเราอธิบายถึงสาเหตุให้รู้ ผมว่าเธอน่าจะยอม อย่าลืมนะครับว่าก็แค่ช่วงนี้เท่านั้นที่อยู่ในสถานะหมั้นหมาย ถ้าหนูอายเรียนจบสามารถดูแลตัวเอง และช่วยเหลือกิจการของพี่ได้เมื่อไร ค่อยถอนหมั้นกันก็ได้” ...แน่นอนว่าจะไม่มีวันนั้น เพราะเขาจะไม่ยอมถอนหมั้นอย่างเด็ดขาด เขาจะทำให้สาวน้อยรวิชายอมรับ และรักเขาในฐานะคู่หมั้นให้ได้ “คุณคะ ฉันเป็นห่วงลูก” รวิวรรณเริ่มคล้อยตามเหตุผลของภีมพล ซึ่งอาทิตย์ก็ดูจะตัดสินใจได้แล้วเช่นกัน การที่ยอมให้บุตรสาวหมั้นหมายกับชายหนุ่มตรงหน้าเพื่อให้รวิชาอาศัยปีกของภีมพลปกป้องคุ้มครองนั้น ยังดีกว่าที่จะต้องยกรวิชาให้กับคนคิดไม่ซื่ออย่างบุญทรง ที่จ้องจะควบรวมบริษัทของเขาไปเป็นของตนเอง “ตกลงตามนั้นครับคุณภีม” อาทิตย์เงยหน้าขึ้นพูดกับภีมพล ซึ่งดูเหมือนจะมีสีหน้าพึงพอใจกับคำตอบที่ได้รับ ภีมพลรีบพูดรายละเอียดเรื่องการหมั้นหมายทันที เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจกะทันหัน “เรื่องวันนัดหมายการหมั้นและพิธีการ ผมจะเป็นคนจัดการเองครับ พี่ไม่ต้องเป็นห่วง รวมทั้งเรื่องนักข่าวที่จะมาทำข่าวด้วย ไม่ทราบว่าทางพี่ทิตย์กับพี่วิอยากให้งานออกมาในลักษณะไหนครับ เอ่อ... ผมหมายถึงว่าจะจัดใหญ่ไหม หรืออยากจะเชิญแขกคนไหนมาเป็นพิเศษหรือเปล่าน่ะครับ” ภีมพลยกมือขึ้นเกาจมูกเมื่อรู้สึกตัวว่า ตนดูจะกระตือรือร้นมากเกินไป โชคดีที่สองสามีภรรยาไม่ได้ใส่ใจนัก “จัดที่บ้านนี่แหละครับ ง่ายดีไม่ต้องเอิกเกริกมาก แขกก็เชิญเฉพาะญาติสนิทกันก็พอ และคนที่ขาดไม่ได้เลยก็คือนายบุญทรงกับลูกชาย ยังไงผมก็ต้องเชิญสองคนนี้มาด้วย” “ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องโทร. บอกคุณพ่อคุณแม่ที่บ้านสวนก่อน เผื่อท่านจะได้ช่วยดูฤกษ์ให้” ภีมพลหลุบตาลงมองมือของตนเองเพื่อซ่อนประกายตากรุ้มกริ่ม เขารู้ดีว่าแววตาของตนคงวาววามเปิดเปลือยความรู้สึกอยู่เป็นแน่ ฉะนั้นจึงต้องปิดให้มิด จะให้สองคนตรงหน้าเห็นไม่ได้เด็ดขาด ที่เหลือก็แค่รอดูว่าอาทิตย์กับรวิวรรณจะตะล่อมรวิชาอย่างไรให้ยอมหมั้น “น้องอายต้องต่อต้านผมแน่เลยถ้ารู้เรื่อง แกคงงอแงน่าดู”