ตอนที่ 2 1 ผีเสื้อหัดบิน 70%

พรรณรายขับรถมาบ้านรวิชาในเวลาประมาณสามทุ่มเศษ หญิงสาวลงจากรถแล้วเปิดประตูด้านหลังเพื่อหยิบเดรสสั้นสีขาวครีมที่แขวนไว้ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้าน ซึ่งเจ้าของบ้านกำลังนั่งดูโทรทัศน์รออยู่ในห้องรับแขก เมื่อรวิชาเห็นพรรณรายเดินมาพร้อมกับเดรสที่ตนขอยืมไว้ จึงหยิบรีโมตขึ้นมาปิดโทรทัศน์แล้วลุกเดินนำขึ้นไปยังห้องนอนของตนเอง ทั้งคู่ใช้เวลาแต่งตัวแต่งหน้าไม่ถึงชั่วโมงก็พากันออกจากบ้าน ทิ้งสายตาของผู้สูงวัยที่แอบมองอยู่ตรงหน้าต่างด้วยความเป็นห่วงอยู่เบื้องหลัง “โธ่ คุณหนูนะคุณหนู ที่แท้ก็แอบออกไปเที่ยวกลางคืนหรอกหรือเนี่ย นึกว่าเพื่อนจะมาหากันเฉย ๆ เสียอีก ที่ไหนได้...” นมพิมได้แต่รำพึงกับตนเอง สุดท้ายก็ตัดสินใจหอบหมอนกับผ้าห่มออกมานอนที่โซฟาตัวยาวในห้องรับแขกเพื่อรอรวิชากลับบ้าน เพราะถ้าคุณหนูกลับมาตอนค่ำมืดดึกดื่น บุญเกิดที่เป็นทั้งคนสวนและคนขับรถอาจจะไม่ได้ยินเสียงกดออดเรียกที่หน้าประตูรั้ว ตนจึงตัดสินใจมานอนเฝ้าเสียตรงนี้เลย รวิชาก้าวขาลงจากรถด้วยความไม่มั่นใจนัก ครั้นพอลงมายืนข้างรถได้ ก็รีบเอามือดึงชายกระโปรงให้ปิดขาลงมาอีกสักหน่อยเพราะมันสั้นแสนสั้น เมื่อครู่ตอนนั่งอยู่ในรถเธอก็ดึงแล้วดึงอีก จนพรรณรายเห็นแล้วอดค่อนขอดไม่ได้ “แกจะดึงอะไรกันนักกันหนายายอาย เดี๋ยวชุดของฉันก็ยืดหมดพอดี” พรรณรายยืนหน้าง้ำกอดอกมองเพื่อน “ฉันเหมือนใส่เสื้อแค่ตัวเดียวแล้วไม่ได้ใส่กระโปรงเลยน่ะ ชุดอะไรของแกเนี่ยทำไมมันสั้นอย่างนี้ นี่ถ้านมพิมมาเห็นต้องบ่นหูชาแน่เลย” รวิชาทำปากยื่น ยิ่งเห็นสายตาของหนุ่ม ๆ ที่เริ่มมองมาทางตนก็ยิ่งทำให้ความมั่นใจหดหาย พรรณรายเห็นอาการของเพื่อนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ส่ายหน้าช้า ๆ ทอดสายตามองอีกฝ่ายราวกับผู้ใหญ่มองเด็ก “อ่อนจริง ๆ เลยแก นี่...ลองมองไปรอบ ๆ สิยายอาย คนอื่นเขาแต่งกันยิ่งกว่าแกอีก ไม่เห็นจะมีใครเขาทำท่าทางเป็นเด็กหัดเปรี้ยวอย่างแกเลยสักคน” พรรณรายกวาดตามองเพื่อนสาวขึ้นลงตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า รู้ดีว่าตนกับรวิชานั้นค่อนข้างมีทรวดทรงองค์เอวเกินกว่าเด็กสาววัยมัธยมพอสมควร เพื่อนในกลุ่มยังเคยเปรยให้ฟังอยู่หลายครั้งว่าอิจฉาพวกเธอในเรื่องนี้ ฉะนั้นหากแต่งตัวแต่งหน้าแบบจัดเต็ม ไม่มีทางที่จะมีคนมองออกว่าพวกตนเพิ่งพ้นรั้วกระโปรงบานมาสด ๆ ร้อน ๆ “ฉันอุตส่าห์แต่งตัวแต่งหน้าให้แกเป็นสาวสวยขนาดนี้ ไม่มีใครเขามองออกหรอกว่าแกเพิ่งจะจบม.ปลายมา” พรรณรายกระซิบกระซาบกับรวิชา ก่อนจะฉุดแขนให้เข้าไปข้างในสถานบันเทิง รวิชามองเพื่อนที่ยืนยิ้มเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยระหว่างที่ยื่นบัตรสมาชิกให้พนักงานตรวจสอบที่หน้าประตูด้วยแววตาขบขัน เธอเห็นแล้วว่าพรรณรายพยายามอย่างยิ่งที่จะวางตัวให้ดูเหมือนเป็น “ผู้ใหญ่” เพื่อจะได้ไม่ถูกคนอื่นมองว่าเป็นเด็กน้อยหนีเที่ยว ทว่าเธอกลับมองแล้วรู้สึกตลกมากกว่า เพราะยิ่งทำให้ดูเหมือนเท่าไร ท่าทางที่แสดงออกมามันก็ยิ่งดูไม่เป็นธรรมชาติเท่านั้น คิดได้ดังนั้นเธอจึงวางตัวสบาย ๆ ยิ้มให้พนักงานทั้งสองคนที่หน้าประตูเล็กน้อยหลังจากที่พวกเขาอนุญาตให้เธอกับเพื่อนเข้าไปด้านในได้ โดยมีพนักงานอีกคนเดินนำไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านใน “โห...” รวิชาเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น เพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้มาเที่ยวสถานที่แบบนี้ เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มรอบตัวราวกับมีลำโพงแนบหูอยู่ตลอด ทำให้หญิงสาวไม่ได้ยินสิ่งที่พรรณรายพูดอยู่ด้านข้าง อีกทั้งแสงไฟสลัวสลับกับสปอตไลต์สีต่าง ๆ ที่สาดไปทั่วทั้งฮอลล์ ก็ทำให้เธอเผลอตัวหยุดยืนอยู่กับที่แล้วกวาดตามองไปรอบด้าน ราวกับเด็กหลงทางที่หลุดไปในดินแดนมหัศจรรย์ อืม...ตอนนี้เธอรู้แล้วละว่าอลิสรู้สึกอย่างไร ตอนที่วิ่งตามกระต่ายเข้าไปในโพรง รวิชาก้าวขาออกเดิน แต่สายตาก็ยังมิวายมองนั่นมองนี่ไปรอบกายด้วยความตื่นเต้น กลิ่นของเครื่องปรับอากาศผสานไปกับกลิ่นแอลกอฮอล์และกลิ่นของน้ำหอมราคาแพงที่เหล่านักเที่ยวต่างประพรมร่างกันมานั้น ลอยอบอวลอยู่ในอากาศ เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะแข่งกันกับเสียงเพลงที่ดังสนั่น ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวแต่อย่างใด กลับรู้สึกสนุกมากกว่า จนกระทั่งนัยน์ตากลมโตไปปะทะเข้ากับชายหนุ่มหน้าหล่อเหลาที่ยืนอยู่ในบูธดีเจ เขาคนนั้นส่งรอยยิ้มกระชากใจมาให้พร้อมกับทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหารทำความเคารพ ส่งผลให้สาวน้อยรีบหลบสายตาเป็นพัลวัน และอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมา “อ้าว ยายพิงค์หายไปไหน” รวิชาเพิ่งรู้สึกตัวว่าพรรณรายไม่ได้อยู่ข้างตัว ตอนนี้รอบกายเธอมีแต่บรรดาผีเสื้อราตรีที่กำลังวาดลวดลายอยู่ตามโต๊ะ หญิงสาวสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนพร้อมกับเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัวว่าตนได้ย่างเท้าก้าวเข้ามาในโซนวีไอพีเข้าเสียแล้ว เพราะมัวแต่มองหาเพื่อน อีกทั้งรองเท้าที่ใส่ก็สูงเสียจนน่าหวาดเสียว จึงทำให้รวิชาสะดุดขาตนเองจนร่างเซถลาไปข้างหน้า หญิงสาวหวีดร้องด้วยความตระหนกเมื่อคิดว่าคงต้องเจ็บตัวแน่แล้ว ไหนจะต้องอับอายขายหน้าคนอื่นที่ทำตัวเซ่อซ่า แต่แล้วจู่ ๆ วงแขนแข็งแรงของใครบางคนก็คว้าร่างเธอให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาได้อย่างพอเหมาะพอเจาะก่อนจะล้มหัวเข่ากระแทกพื้น ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนรวิชาไม่ทันได้คิดอะไร เพราะยังรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ จึงไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้ใบหน้าของตนแนบอยู่กับอกกว้างของคนที่กำลังยกแขนขึ้นโอบเอวเธอหลวม ๆ อย่างปกป้อง แม้จะดูใกล้ชิดกันมากเกินไป ทว่าท่าทางของเขากลับไม่ได้ดูคุกคามหรือหาเรื่องฉวยโอกาสใด ๆ ทั้งสิ้น “เป็นอะไรรึเปล่าครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่า” เสียงทุ้มน่าฟังที่พูดอยู่เหนือศีรษะของรวิชานั้นฟังดูคุ้นหูอย่างประหลาด หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนที่ช่วยเหลือทันที แล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นหน้าของเขาชัด ๆ แน่ละ ก็เธอแอบเห็นเขาอยู่บ่อย ๆ ที่ระเบียง...คุณผีดิบ! พรรณรายนั่งชะเง้อคอมองหาเพื่อนสาวไปทั่วบริเวณ เธอจำได้ว่าตอนเดินเข้ามา รวิชาก็เดินตามมาติด ๆ ไม่ใช่หรือ แล้วตอนนี้แม่เพื่อนสาวตัวดีกลับหลงไปอยู่ตรงไหนของฮอลล์แล้วก็ไม่รู้ “พี่ว่าเพื่อนของน้องพิงค์คงหาโต๊ะเราไม่เจอ” ชายหนุ่มที่นั่งโอบเอวของเธอไว้กระซิบที่ข้างหู ก่อนหันไปสบตากับเพื่อนที่มาด้วยกัน เพราะเจ้าตัวเคยบอกเขาว่าถูกตาต้องใจรวิชา พอรู้ว่าหญิงสาวจะมา หมอนี่ก็เลยรีบรับนัดทันที ทั้งที่ก่อนหน้านี้ปฏิเสธเพราะมีนัดกับสาวสวยที่เรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์แล้ว “เดี๋ยวพี่ไปตามน้องอายให้เอง น้องพิงค์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” กลวิชรลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป แต่ติดที่พรรณรายเรียกเอาไว้ก่อน “พี่วิชรรู้จักยายอายเพื่อนพิงค์ด้วยหรือคะ เคยเห็นหน้าหรือ” “น้องพิงค์ไม่รู้อะไร พ่อพี่กับพ่อน้องอายเป็นหุ้นส่วนทำบริษัทด้วยกัน พี่เคยเจอน้องอายบ่อย ๆ ตอนไปหาพ่อที่บริษัทน่ะ” กลวิชรเลือกที่จะโกหกบางส่วนเพื่อให้พรรณรายวางใจในความสัมพันธ์ระหว่างตนกับรวิชา ทั้งที่ความจริงแล้วเขาเคยเจอรวิชาแค่ไม่กี่ครั้ง ตอนที่เขาไปหาบิดาที่บริษัท ส่วนเธอก็ไปหาบิดาของเธอด้วยเช่นกัน ความที่เธอหน้าตาน่ารัก รูปร่างสูงโปร่ง ผิวพรรณขาวนวลเนียนหมดจด ทำให้เขาเกิดสนใจขึ้นมา หลังจากนั้นจึงเริ่มต้นทำความรู้จักและอยากสานสัมพันธ์ด้วยจึงลองจีบดู แต่เจ้าตัวกลับเมิน ทั้งยังทำหยิ่งใส่ราวกับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา แม้บิดาเขาเป็นหุ้นส่วนใหญ่ในบริษัทของบิดาเธอ แต่รวิชายังไม่ยอมให้ความสนิทสนมด้วย ทั้งที่เขาเองก็จัดว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดี มีรถหรู มีเงินหนา สาวสวยระดับดาวคณะต่าง ๆ เขาก็เคยควงมาแล้ว แล้วรวิชาเป็นใครกัน! ถึงได้มาทำท่าทางราวกับรังเกียจเขาอย่างนั้น ทั้งที่เธอเองก็เป็นแค่เด็กมัธยมปลาย แน่นอนว่าคนอย่างกลวิชร ไม่มีทางยอมให้ผู้หญิงคนไหนมาเชิดใส่ได้เด็ดขาด เขาจะต้องหาทางจีบเธอให้มาเป็นผู้หญิงในสต๊อกให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม และเขาก็เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว คืนนี้แหละ...ได้รู้กัน! “เอ่อ...ขะ ขอบคุณค่ะ” เมื่อตั้งหลักได้ รวิชาจึงเอ่ยขอบคุณเบา ๆ ส่วนชายหนุ่มนั้น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยืนได้มั่นคงแล้วจึงปล่อยเธอให้เป็นอิสระ “ยินดีครับ ว่าแต่คุณไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม” ภีมพลถามพลางจ้องใบหน้าเรียวเล็กนั้นอย่างค้นหา เขารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาผู้หญิงตรงหน้านี้เหลือเกิน ราวกับเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน โดยไม่รอฟังคำตอบก็ถามต่อในสิ่งที่สงสัยทันที “เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าครับ” ถามแล้วก็ขมวดคิ้วเอียงคอเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้หน้าตาจัดว่าน่ารักจิ้มลิ้มใช้ได้เลยทีเดียว ถ้าหากเธอเคยเป็นคู่นอนของเขามาก่อน เขาก็ต้องจำได้แน่นอนโดยเฉพาะสาวสวย แต่นี่ไม่ใช่ เขามั่นใจว่าไม่เคยรู้จัก หรือพูดคุยกับผู้หญิงคนนี้ แต่น่าแปลกตรงที่เขากลับรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอเธอมาแล้ว เพียงแต่นึกไม่ออกว่าที่ไหน