ตอนที่ 3 1 ผีเสื้อหัดบิน 100%

“มะ...ไม่เคยค่ะ คงจำผิดคนแล้วมั้งคะ” รวิชาโบกมือไปมา ปฏิเสธปากคอสั่นเพราะกลัวเขาจะจำได้ว่าเธอคือใคร เมื่อเห็นสายตาเคลือบแคลงสงสัยของเขา เธอเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง แล้วรีบเดินผละออกมาจากเขาทันที “น้องอาย!” เสียงเรียกจากด้านหลังดังแข่งกับเสียงเพลง พร้อมกับมือของใครบางคนที่คว้าจับเข้าที่ต้นแขน ทำให้รวิชาต้องหันกลับไปมอง ครั้นพอเห็นว่าเป็นใคร เธอจึงรีบปัดมือเขาออกอย่างแรงพร้อมกับถอยห่างจากเขาประมาณสองก้าว และส่งสายตาแสดงความไม่พอใจกลับไปให้ “พี่วิชร!” รวิชาลอบระบายลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่คิดว่าตนเองจะโชคร้ายที่เจอกลวิชรที่นี่ “น้องพิงค์ให้พี่ออกมาตามหาน้องอาย พวกเรานั่งกันอยู่ตรงโน้น” กลวิชรชี้ไปทางโต๊ะที่พวกตนนั่งอยู่ รวิชามองตาม ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้งอย่างสงสัย “พี่วิชรรู้จักกับเพื่อนอายด้วยหรือคะ” รวิชานึกระแวงขึ้นมาเพราะรู้สึกไม่ชอบหน้ากลวิชรเป็นทุนเดิม อีกทั้งเรื่องที่ได้ยินจากเขาก็ทำให้เธอหมดอารมณ์สนุกในคืนนี้แทบจะทันทีอีกเช่นกัน “รู้จักสิครับ ก็เพื่อนพี่กำลังคบกับพิงค์อยู่ ไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นจะรอ” กลวิชรยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นรวิชาชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะออกเดินนำเธอไปยังโต๊ะที่อยู่ในโซนวีไอพี ทั้งคู่ไม่มีโอกาสรู้เลยว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ได้ตกอยู่ในสายตาของภีมพลตั้งแต่ต้นจนจบ คราแรกเขาคิดจะเดินกลับเข้าไปในอาคารที่เป็นส่วนของออฟฟิศอยู่แล้ว หลังจากที่หญิงสาวคนเมื่อครู่ขอตัวผละออกไป ทว่าพอเห็นผู้ชายคนนั้นเข้ามาคว้าแขนของเธอไว้ จึงเป็นเหตุให้เขาต้องหยุดเดินแล้วหลบเข้ามุมทันที ปกติเขาจะไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของลูกค้า แต่คราวนี้เขากลับรู้สึกว่าไม่สามารถละสายตาไปจากผู้หญิงคนนั้นได้ ยิ่งได้เห็นท่าทางราวกับไม่อยากเข้าใกล้ผู้ชายที่เดินเข้ามาหา ก็ยิ่งทำให้เขานึกแปลกใจ แต่มาคิดอีกที หรือสองคนนี้อาจกำลังงอนกันอยู่ก็เป็นได้กระมัง คิดได้ดังนั้น ภีมพลจึงเดินไปยังทิศทางที่จะเข้าสู่ตัวอาคารตามความตั้งใจเดิม คืนนี้มีอะไรอีกหลายอย่างที่เขาต้องทำ จึงไม่อยากปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ รวิชาทิ้งตัวลงนั่งติดกับพรรณรายด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ พร้อมกับเอากระเป๋าสะพายใบเล็กวางไว้ข้างตัวเพื่อป้องกันไม่ให้กลวิชรเข้ามานั่งติดกับตน เธอไม่ชอบผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรกที่บริษัทของบิดา ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเขา เห็นเขาเป็นแค่คนแปลกหน้าจึงไม่สนใจ และคงเพราะบุญเก่าของเธอยังมีอยู่ จึงทำให้เธอได้รู้เรื่องความเหลวแหลก และเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อของเขาเข้าด้วยความบังเอิญ ตอนอีกฝ่ายกำลังคุยโทรศัพท์สับรางกับบรรดาสาว ๆ ในมหาวิทยาลัย ผู้ชายคนนี้คุยโวโอ้อวดเรื่องบ้านรวยและเส้นใหญ่อย่างไม่อายปาก จึงทำให้เธอพยายามไม่เสวนากับเขา “เป็นอะไรยายอาย หน้าบึ้งมาเชียว” พรรณรายเอี้ยวตัวมากระซิบถามทันทีที่เห็นรวิชาหย่อนตัวลงนั่ง “พิงค์ แกไปรู้จักกับพวกหนุ่มมหา’ลัยตั้งแต่เมื่อไร ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟัง” รวิชาเหลือบตามองไปยังชายหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งเบียดชิดอยู่กับเพื่อนสาว หนำซ้ำยังเอาแขนมาโอบเอวเพื่อนเธออีกด้วย “เมื่อสองเดือนที่แล้วตอนไปเรียนติว วันนั้นที่แกไม่สบายเลยไม่ได้มาติวไงจำได้ไหม ฉันเลยต้องไปเดินเล่นคนเดียว กินข้าวคนเดียว ก็เลยได้รู้จักกับพี่ทิวน่ะ พี่เขาอยู่วิศวะฯ เชียวนะแก” พรรณรายบอกชื่อมหาวิทยาลัยที่สองหนุ่มนั้นเรียนอยู่อย่างโอ้อวด รวิชาได้แต่ยิ้มแกน ๆ ก่อนจะทำตาโตเมื่อเห็นเพื่อนยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นดื่มไปอึกใหญ่ “พิงค์! แกดื่มเหล้าเป็นด้วยหรือ” “โอ้โห...คุณหนูอาย แกนี่เด็กน้อยมากเลยนะ แค่เหล้าเองแกไม่เคยดื่มหรือ อ้อ...ฉันลืมไปว่าแกน่ะ อยู่แต่ในกรง เอ๊ย! ในกรอบมาตลอด ลองดูหน่อยไหมล่ะ เหมือนโค้กนั่นแหละ” พรรณรายเลื่อนแก้วที่กลวิชรเพิ่งชงให้รวิชาโดยเฉพาะมาตรงหน้า รวิชามองแก้วที่มีน้ำสีทองอ่อน ๆ อยู่ในนั้นอย่างหวาดหวั่น เธอไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์มาก่อน จึงไม่รู้ว่ารสชาติจะเป็นอย่างไรตอนดื่ม ใจหนึ่งก็อยากลอง อีกใจก็นึกกลัว “เนี่ย ชงมาอ่อนที่สุดแล้วนะยายอาย เทียบกับแก้วของฉันได้เลยเห็นไหม ของฉันสีเข้มกว่าตั้งเยอะ” พรรณรายเลื่อนแก้วของตนเองมาวางเทียบสีความเข้มข้นของระดับแอลกอฮอล์ที่อยู่ในแก้วให้เพื่อนสาวดู “เอางี้ดีกว่า พี่ว่าให้น้องอายลองสั่งพันช์ หรือค็อกเทลมาลองดื่มดูก่อนก็ได้ อย่างน้อยมันก็มีน้ำผลไม้ผสมอยู่ด้วย มีเหล้าแค่นิดเดียว ดื่มยังไงก็ไม่เมาหรอกครับ...เนอะ” แฟนหนุ่มของพรรณรายกระซิบข้างหูเจ้าหล่อนพร้อมกับกดจมูกลงบนแก้มเนียนนุ่มนั่น ทำเอารวิชาเห็นแล้วอดเขินแทนไม่ได้ ต้องรีบเบือนหน้ามองทางอื่น ไม่อยากเชื่อเลยว่าเพื่อนสนิทของเธอจะก๋ากั่นได้ถึงขนาดนี้ ทั้งที่ตอนอยู่โรงเรียนก็ไม่มีท่าทีที่จะแสดงออกอย่างนั้นเลย หรือเธอจะอยู่แต่ในกรอบมากเกินไปจนไม่ได้สังเกตโลกภายนอกกับเขา เพียงไม่นาน ค็อกเทลสีฟ้าสวยก็เสิร์ฟลงตรงหน้ารวิชา หญิงสาวอมยิ้มเมื่อเห็นสีสันและการประดับประดาของเครื่องดื่มตรงหน้า ขอบปากแก้วมีเกล็ดเกลือติดไว้โดยรอบ มะนาวฝานชิ้นบาง ๆ ถูกเสียบไว้มุมหนึ่งคู่กับเชอร์รีสีแดงสด มีร่มกระดาษอันเล็กปักอยู่ดูน่ารักเหมือนการประดับถ้วยไอศกรีม รวิชาหันไปมองเพื่อนสาวยิ้ม ๆ เห็นเพื่อนยกนิ้วโป้งมาให้จึงทดลองชิมดู หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้าง เพราะรสชาติของน้ำสีฟ้าในแก้วนั้นออกหวานอมเปรี้ยวเล็กน้อยกำลังดี แทบไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์มารบกวนสัมผัสการรับรส “อร่อยใช่ไหมล่ะ แต่อย่าดื่มมากนะแก เพราะค็อกเทลมันก็มีเหล้าผสมอยู่เหมือนกันนะ” พรรณรายเตือนด้วยความหวังดี เพราะรู้ว่ารวิชาไม่เคยลองเครื่องดื่มของมึนเมามาก่อน พรรณรายหารู้ไม่ว่า ระหว่างที่ตนหันไปคุยกับรวิชานั้น แฟนหนุ่มก็หันไปลอบสบตากับกลวิชรที่นั่งอยู่อีกด้านอย่างรู้กัน แก้วแรกยังไม่หมดดี รวิชาก็เริ่มมึนศีรษะเสียแล้ว เธอรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอและทับซ้อนกันวุ่นวาย หญิงสาวหลับตาลง และลืมตาขึ้นอีกครั้งอย่างยากลำบาก เธอรู้สึกได้ถึงมือของพรรณรายที่ตบแก้มตนเบา ๆ พร้อมกับเรียกชื่อตนหลายครั้ง แต่ดูเหมือนเสียงนั้นจะเริ่มห่างไกลออกไปทุกที จนในที่สุดสติสัมปชัญญะก็ค่อย ๆ ดับวูบ “ตายแล้วพี่ทิว! ยายอายเมาหลับไปแล้วทำยังไงดี ทำไมถึงเมาง่ายขนาดนี้นะ” พรรณรายเขย่าแขนรวิชาพร้อมกับเรียกเพื่อนไปด้วย ในขณะที่ชายหนุ่มทั้งสองคนมองหน้ากันยิ้ม ๆ “ปล่อยน้องอายหลับไปก่อนเถอะ หรือเราจะไปส่งน้องอายที่บ้านก่อน แล้วค่อยไปค้างที่คอนโดฯ ของพี่” ชายหนุ่มกระซิบกระซาบกับสาวน้อย ก่อนจะหันไปส่งสายตาเป็นเชิงรู้กันกับกลวิชร “พี่ไปส่งน้องอายที่บ้านเองครับ พี่กับคุณพ่อเคยไปที่บ้านน้องอายบ่อย ๆ ตอนพี่ไปส่งน้องอาย คนในบ้านจะได้เบาใจเพราะเคยเห็นหน้าพี่แล้ว แต่พี่คงต้องให้ทิวมันช่วยพี่ประคองน้องอายไปที่รถก่อน เพราะถ้าให้พี่อุ้มไปเดี๋ยวจะเป็นจุดเด่นให้คนอื่นเขามอง” กลวิชรรีบอาสาพลางยกแก้วขึ้นดื่ม เขาหลุบตาลงต่ำเพื่อหลบซ่อนความเจ้าเล่ห์ที่แสดงออกมาทางแววตา เขาโกหกพรรณราย เพราะความจริงแล้วเขาไม่เคยไปบ้านของรวิชาเลยสักครั้ง “เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะพี่วิชร ถ้างั้นพิงค์ฝากเพื่อนด้วยนะคะ ส่งเพื่อนพิงค์ให้ถึงบ้านนะ” พรรณรายย้ำกับชายหนุ่ม ก่อนที่ทั้งสองคนจะหิ้วปีกประคองรวิชาออกจากโต๊ะไป ทิ้งให้พรรณรายอยู่เฝ้าโต๊ะเพียงลำพังเพื่อรอให้แฟนหนุ่มกลับเข้ามา เพราะตนตั้งใจจะดูการแสดงสดของที่นี่ให้จบก่อน จึงค่อยกลับไปค้างที่คอนโดฯ ของเขา กลวิชรคลี่ยิ้มกว้างระหว่างที่พารวิชาเดินฝ่ากลุ่มนักเที่ยวออกไปยังประตู “รู้สึกว่าน้องอายจะไม่ค่อยชอบหน้ามึงเท่าไรเลยว่ะ แน่ใจนะที่ทำแบบนี้แล้วจะไม่เดือดร้อน” ทิวาภัทรตะโกนถามเพื่อนที่หิ้วปีกหญิงสาวอยู่อีกฝั่งแข่งกับเสียงเพลงที่ดังอย่างต่อเนื่อง “จะเดือดร้อนอะไรวะ จะติดใจน่ะสิไม่ว่า มึงคอยดูเถอะพอเข้ามหา’ลัยไป ไม่โดนกูก็ต้องโดนคนอื่นอยู่ดี เพราะฉะนั้นกูต้องชิงเปิดซิงก่อน เรื่องอะไรให้คนอื่นมาเปิดวะ กูอุตส่าห์เล็งมาตั้งแต่ยังใส่ชุดนักเรียน” กลวิชรพูดอย่างไม่ยี่หระ ใบหน้าระบายรอยยิ้มตลอดเวลาเมื่อนึกถึงชั่วโมงแห่งความสุขที่กำลังรออยู่ข้างหน้า ในที่สุดทั้งสองหนุ่มก็พาร่างที่สลบไสลไม่ได้สติของรวิชาออกมาถึงลานจอดรถจนได้ ทว่ายังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเดินไปถึงรถ ก็ต้องสะดุ้งกับเสียงทุ้มกังวานแต่ฟังดูเฉียบขาดที่ดังอยู่เบื้องหลัง “ขอโทษนะครับ! พวกคุณสองคนน่ะหยุดก่อน” ครั้นพอทิวาภัทรกับกลวิชรหันไปมอง ก็ทำเอาทั้งคู่ถึงกับหน้าถอดสี คุณภีมพล!