ตอนที่ 5 2 คุณผีดิบ 70%

ชายหนุ่มตัดใจลุกจากเตียงแล้วคลี่ผ้าห่มคลุมร่างให้หญิงสาว ก่อนเดินออกจากห้อง เขาจัดการกดล็อกประตูให้ด้วยเพื่อป้องกันไว้หากมีคนอื่นขึ้นมาบนห้องนี้โดยไม่ได้ขออนุญาตจากเขาก่อน ภีมพลกลับขึ้นมาบนห้องพักอีกครั้งในสภาพเมามายเดินปัดไปเป๋มา คืนนี้เขาเจอเพื่อนเก่าสมัยเรียนปริญญาโทที่ต่างประเทศมาท้าดวลออน เดอะ ร็อค หรือดื่มเหล้าเพียว ๆ จนหมดขวด ซึ่งเขาในฐานะเจ้าบ้านและเจ้าของสถานที่ มีหรือจะปฏิเสธให้เสียเชิง เขารับคำท้าทันที และสุดท้ายก็มีสภาพอย่างที่เห็น ชายหนุ่มพยายามบังคับร่างกายให้เดินไปยังเตียงนอนหนานุ่มโดยเร็วที่สุด แต่กลับรู้สึกว่าวันนี้เตียงนั่นอยู่ไกลเหลือเกิน ทั้งที่เขาก็พยายามลากขาอันหนักอึ้งแล้วก้าวยาว ๆ ไปให้ถึงโดยไว อีกทั้งพื้นพรมที่เหยียบย่างอยู่ตอนนี้ก็รู้สึกฝืดราวกับฉาบไปด้วยกาวเหนียวหนืดอย่างไรอย่างนั้น “บ้าชะมัด! พรุ่งนี้จะสั่งเปลี่ยนพรมทั้งผืนเลย คอยดู” น้ำเสียงอ้อแอ้ของคนไม่ยอมรับว่าตนเองเมาบ่นออกมาเบา ๆ ขณะทิ้งตัวลงบนที่นอน เขาจัดการลอกคราบของตนออกจากกาย ทั้งที่ยังนอนอยู่แล้วเหวี่ยงเสื้อผ้าทิ้งไปบนพื้นโดยไม่สนใจว่ามันจะไปตกอยู่ตรงไหนของห้อง จากนั้นก็สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับรวิชา ภีมพลหันมองใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยานอนหลับอยู่ข้างกาย เขาถือวิสาสะยื่นหน้าเข้าไปกดจมูกลงที่แก้มเนียนฟอดใหญ่ แล้วลามมาจนถึงริมฝีปากอิ่มที่เผยอเล็กน้อย ราวกับกำลังกวักมือเรียกให้เขาเข้าไปหา เขาเริ่มเคลื่อนกายมาคร่อมทับหญิงสาวระหว่างที่ระดมจูบไปทั่วใบหน้าแล้วลากต่ำลงมาจนถึงลำคอหอมกรุ่น ความคิดส่วนดีย้ำบอกให้เขาหักห้ามใจ ไม่ควรล่วงเกินคนที่ไม่มีสติรับรู้ แต่ความคิดอีกด้านกลับร้องบอกเสียงดังว่า...ขออีกนิดเดียว...นิดเดียวเท่านั้น แต่สุดท้ายเขาก็ยอมผละออกมาจากความอวบอิ่มเต็มตึงอย่างแสนเสียดาย ภีมพลยกตัวขึ้นมองใบหน้าของคนใต้ร่างอย่างพินิจพิเคราะห์ ยามที่ลิปสติกของเธอย้ายมาอยู่บนริมฝีปากของเขาเพราะจูบเมื่อครู่ ก็ยิ่งรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเขาน่าจะเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน “พรุ่งนี้ค่อยต่อนะจ๊ะคนสวย เผื่อเราจะได้รำลึกความหลังกันว่าเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า” ภีมพลก้มลงจูบหนัก ๆ ที่ริมฝีปากอิ่มนั้นอีกครั้ง ก่อนจะพลิกตัวนอนหงายอีกด้านของเตียงแล้วหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน ความอบอุ่นนุ่มสบายที่โอบล้อมรอบตัว ทำให้รวิชาคร้านจะตื่นขึ้นมา ถ้าไม่เป็นเพราะอาการตีรวนในช่องท้องที่เริ่มจะทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกขณะ หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกพะอืดพะอม และพยายามกลืนน้ำลายเพื่อบรรเทาอาการคลื่นเหียน รวิชาค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะปิดลงอีกครั้งเพื่อตั้งสติ ครั้นพอหลับตาหญิงสาวก็รู้สึกราวกับกำลังลอยได้ สมองขาวโพลน ทั้งยังเบาหวิวเหมือนตนเองไร้น้ำหนักไร้แขนขา ไร้ทิศทางในการควบคุม เธอพยายามรวบรวมแรงกาย และสติสัมปชัญญะให้กลับคืนมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แขนที่ทิ้งอยู่ข้างตัวเริ่มขยับปลายนิ้วได้ทีละนิด จนในที่สุดก็สามารถกำมือไว้ได้แบบหลวม ๆ หญิงสาวลืมตามองเพดานห้องอย่างงงงัน เมื่อเห็นว่าทุกอย่างที่ปรากฏสู่สายตานั้น ไม่มีสิ่งใดเลยที่บ่งบอกว่าเป็นห้องนอนของเธอ จึงตัดสินใจหลับตาลงอีกครั้ง คาดหวังว่าสิ่งที่ตนเห็นเมื่อครู่เป็นเพราะตาฝาดไปเอง ทว่ามันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะเมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม รวิชาหายจากอาการคลื่นไส้เป็นปลิดทิ้ง เมื่อมันถูกแทนที่ด้วยความมึนงง และตกใจ ครั้นพอได้ยินเสียงใครบางคนกรนเบา ๆ อยู่ข้างหูก็ยิ่งรู้สึกใจหาย รีบหันไปมองต้นเสียงทันที สองตาเบิกตากว้างด้วยความตกใจและคาดไม่ถึง เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากตนเองไว้ทันที ก่อนที่จะลืมตัวส่งเสียงกรีดร้องออกมา กรี๊ด! ตาคุณผีดิบมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...แล้วที่นี่มันคือที่ไหน รวิชาผงกศีรษะขึ้นมองไปรอบห้อง เห็นเสื้อผ้าของชายหนุ่มกระจายเกลื่อนอยู่ที่พื้นจึงนึกขึ้นได้ เธอรีบก้มลงมองเสื้อผ้าของตนเองบ้าง แล้วลอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่ามันยังอยู่ครบ หญิงสาวหันมองคนข้างตัวอีกครั้ง รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อผ้าห่มที่เธอใช้ซุกตัวนอนมาตลอดคืนร่วมกับเขานั้นลงไปคลุมหมิ่นเหม่อยู่ที่สะโพกสอบของชายหนุ่ม จนมองเห็นกลุ่มขนที่เรียงตัวกันเป็นระเบียบตั้งแต่สะดือลากไล่ลงไปจนผลุบหายเข้าไปในผ้าห่ม เธอได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ ขออย่าให้เขาขยับตัวตอนนี้เลย มิเช่นนั้นเธอคงได้เห็นอะไรต่อมิอะไรของเขาในรูปแบบ “โตเต็มวัย” แน่นอน รวิชาค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วหย่อนขาลงจากเตียงอย่างเงียบเชียบ หญิงสาวกวาดตามองไปรอบห้องเพื่อหากระเป๋าถือของตนเองแต่ก็ไม่พบ เธอเกือบร้องไห้ออกมาด้วยความสิ้นหวัง ถ้าไม่บังเอิญเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์แบบผู้ชายวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงพร้อมกับโทรศัพท์สมาร์ตโฟนเสียก่อน หญิงสาวชำเลืองมองคนบนเตียงพลางค่อย ๆ เอื้อมหยิบกระเป๋าสตางค์ใบนั้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เธอเปิดกระเป๋าออกดูอย่างเร่งรีบพร้อมกับมองไปที่เตียงเป็นระยะ เนื่องจากเกรงว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเห็นเข้าเสียก่อน โชคดีที่มีธนบัตรเป็นปึกอยู่ในกระเป๋าสตางค์ แต่รวิชาไม่คิดจะเอามาทั้งหมด เธอต้องการเพียงค่ารถแท็กซี่กลับบ้านเท่านั้น จึงพยายามจะหยิบออกมาแค่ใบเดียว แต่เพราะหางตาเห็นคนที่นอนหลับอยู่เริ่มมีการเคลื่อนไหว รวิชาจึงยิ่งลนลาน จากที่ตั้งใจว่าจะหยิบแค่ใบเดียว เธอจึงตัดสินใจหยิบมันออกมาทั้งปึกแล้วรีบทรุดตัวนั่งกับพื้น ก้มตัวลงต่ำเพื่อหลบซ่อนตัว ครั้นพอเห็นว่าบนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวแล้ว รวิชาจึงผงกศีรษะขึ้นมองอย่างระแวดระวัง ก่อนจะลอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก หญิงสาววางกระเป๋าสตางค์ลงที่เดิมอย่างเบามือ และเงียบเชียบที่สุด เธอค่อย ๆ คลานเข่าไปที่ประตู โชคดีที่เป็นพื้นพรมจึงช่วยเก็บเสียงได้เป็นอย่างดี เมื่อถึงที่หมายรวิชาก็ยืนขึ้น เอื้อมมือคว้าเสื้อเชิ้ตของเจ้าของห้องที่ถูกทิ้งกองอยู่หน้าประตูติดมือมาด้วย เพราะการจะออกไปจากที่นี่ได้โดยไม่มีใครสังเกตหรือสนใจ เธอย่อมต้องไม่ทำตัวให้เป็นจุดเด่น แต่ชุดที่ตนใส่อยู่นั้นดึงดูดสายตาคนมากเกินไป ดังนั้นเสื้อเชิ้ตของเขาจึงเป็นตัวช่วยชั้นดี “ขอเงินกลับบ้านแค่นี้ ขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอกนะคะ คุณผีดิบ” รวิชาพึมพำเบา ๆ ระหว่างที่ใส่เสื้อ เมื่อเสร็จเรียบร้อยเธอก็จับลูกบิดเตรียมตัวจะออกไปจากห้อง ส่วนมืออีกข้างก็กำธนบัตรปึกนั้นจนแน่น หญิงสาวหันไปมองคนบนเตียงอีกครั้ง ทว่าพอหันกลับมานัยน์ตาคู่สวยก็ต้องเบิกกว้าง ปากอิ่มอ้าค้างอย่างตื่นตกใจ พวงแก้มเริ่มเห่อร้อนจนลามเลียไปทั่วทั้งหน้า เมื่อตั้งสติได้หญิงสาวก็รีบเปิดประตูออกไปทันทีพร้อมกับหัวใจที่เต้นกระหน่ำราวกับจะหลุดออกมานอกอก ในที่สุดเธอก็ได้เห็นของผู้ชายแบบ “ตัวโตเต็มวัย” นมพิม แม่นมชราเดินกระวนกระวายไปมาอยู่หน้าบ้านพลางชะเง้อมองไปที่ประตูรั้วเป็นระยะ เพราะคุณหนูของบ้านยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืน เสียงแตรรถที่ได้ยินอยู่หน้าประตูทำให้คนสูงวัยถึงกับยิ้มกว้างทั้งที่น้ำตาจวนเจียนจะหยดอยู่รอมร่อ ทว่าพอเห็นเป็นรถยุโรปที่แสนคุ้นตาโดยมีบุญเกิด คนขับรถนั่งประจำอยู่หลังพวงมาลัย จากความดีใจก็แปรเปลี่ยนเป็นความกังวลขึ้นมาทันที “ตายแล้ว! คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงกลับมาแล้ว ก็ไหนว่าจะกลับวันมะรืนยังไงล่ะ ทำยังไงดีเนี่ย คุณหนูนะคุณหนู ไปนอนที่ไหนกันนะ” นมพิมบีบมือตนเองไปมา ไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหาตรงหน้าอย่างไรดี หล่อนไม่ใช่คนโกหกได้เก่งนัก อายุปูนนี้แล้วจะให้มาแก้ตัวแทนคุณหนูก็คงจะฟังไม่ขึ้นสักเท่าไร ร่างท้วมของแม่นมเดินไปหยุดอยู่ที่บันไดขั้นสุดท้ายของมุกหน้าบ้านเพื่อรอรับคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากต่างประเทศด้วยใบหน้าที่พยายามปั้นแต่งให้ยิ้มมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ “สวัสดีจ้ะนม” รวิวรรณ มารดาของรวิชาก้าวลงจากรถด้วยใบหน้าอิดโรย แต่ยังคงรอยยิ้มละไมประดับอยู่บนใบหน้า พลางสอดส่ายสายตามองหาบุตรสาวสุดที่รัก