ตอนที่ 7 3 หมั้นกับตาแก่ 35%

“ผมพูดว่าผมจะให้ลูกสาวเราหมั้นกับคุณภีม” อาทิตย์พูดเสียงแผ่วเบาราวกับเกรงว่าจะมีใครมาได้ยิน ทว่าสายตาที่มองมายังภรรยาขณะที่พูดนั้นดูจริงจัง ไร้วี่แววล้อเล่นแต่อย่างใด “ฉันว่าไม่เหมาะมั้งคะคุณ ลูกเราอายุห่างจากคุณภีมตั้งเยอะ และเราก็ไม่รู้ว่าคุณภีมเขามีคนรักรึยัง” รวิวรรณค้าน เธอไม่เห็นด้วยกับความคิดของสามีนัก “ผมมีเหตุผลก็แล้วกัน...เข้าไปข้างในกันดีกว่า” อาทิตย์พูดพลางชวนภรรยาเข้าไปคุยกันในห้อง “เหตุผลอะไรคะ” เธอถามขึ้นหลังจากที่เดินตามหลังสามีมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน “เหตุผลของผมข้อแรกเลยก็คือ ผมต้องการกันสองพ่อลูกนั่นไม่ให้มายุ่งกับหนูอายโดยเฉพาะกลวิชร ลูกชายของเขา ถ้าเขายังเห็นว่าหนูอายยังไม่มีคนรักหรือมีแฟน เขาก็จะยิ่งตื๊อให้ลูกเราหมั้นกับลูกชายเขาแน่ ถึงแม้เราจะปฏิเสธไปแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะใช้วิธีสกปรกอะไรมายุ่งกับลูกของเรารึเปล่า ข้อสอง ผมต้องการอาศัยอิทธิพลของคุณภีมในการทำธุรกิจครั้งนี้ เพราะถ้าข่าวการหมั้นของคุณภีมกับหนูอายแพร่สะพัดออกไป บรรดาบริษัทใหญ่ ๆ ที่เคยบีบเราก็จะต้องเกรงใจเรามากขึ้น เพราะคุณภีมเป็นถึงเจ้าหนี้รายใหญ่ของหลายธุรกิจ และผมมั่นใจว่าตราบใดที่ยายหนูอายยังอยู่ในฐานะคู่หมั้นของคุณภีม รับรองได้เลยว่าคุณภีมจะดูแลยายหนูเป็นอย่างดี เหมือนดูแลน้องนุ่งคนหนึ่ง ถ้าผมบอกความจำเป็นกับเขาไป ผมว่าเขาเข้าใจถ้าผมอธิบายให้เขาฟัง” “แล้วคุณภีมเขาจะยอมหรือ จู่ ๆ ต้องมามีห่วงผูกคอ คุณอย่าลืมสิคะว่าคุณภีม รุ่นน้องคุณน่ะ เพลย์บอยเรียกพ่อเลยนะ” รวิวรรณพูดอย่างที่ใจคิด เธอไม่คิดว่าภีมพลจะยอมตกลงเรื่องหมั้นหมายแน่นอน คนที่รักอิสระเสรี ทั้งยังควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าตามที่เธอกับสามีได้ยินข่าวมาบ่อย ๆ อย่างภีมพลน่ะหรือ จะยอมลงทุนเล่นตามเกมของสามีเธอ “ผมคิดว่าเรื่องยืมเงิน เขายอมแน่นอน แต่เรื่องหมั้นผมยังไม่ค่อยมั่นใจ แต่จะว่าไปเขาก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่นา ก็แค่หมั้นกันหลอก ๆ เราหาเงินมาคืนได้เมื่อไรเรื่องการหมั้นก็สิ้นสุดลงเมื่อนั้น คุณภีมเองก็ยังใช้ชีวิตได้ตามปกติ คุณไม่ต้องห่วงหรอกน่า...คุณภีมเขาไม่สนใจหนูอายหรอก ลูกเรายังเด็กเกินไป ระดับคุณภีมเขาควงแต่สาวสวยเซ็กซี่ เชื่อผมเถอะว่าระหว่างที่หมั้นกัน ผมว่าคุณภีมเขาก็เอ็นดูลูกเราเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้นแหละ ตอนยายหนูเล็ก ๆ เขาก็ยังชอบมาอุ้มไปเล่นที่บ้านเขาบ่อย ๆ เพราะตอนนั้นคุณภาเขาอยากมีลูกสาว” อาทิตย์เอ่ยถึงมารดาของภีมพล ซึ่งตอนนี้ย้ายขึ้นไปอยู่บ้านสวนที่เชียงรายกับคุณวิทยา ผู้เป็นสามี หรือบิดาของภีมพล “แต่ถ้าเขาปฏิเสธ ผมก็มีแผนสอง นั่นคือจะขอให้เขาช่วยซื้อหุ้นคืนจากคุณบุญทรงกลับคืนมา อาจจะแพงหน่อย แต่เพื่ออนาคตเราก็ต้องยอม แล้วระหว่างนั้นเราก็ค่อย ๆ ทยอยซื้อคืนมาจากคุณภีมก็ได้ ถ้าเขาจะคิดดอกเบี้ย หรือขายให้เราแพงกว่าตอนที่ซื้อมาก็ไม่เป็นไร ดีกว่าต้องตกไปอยู่ในมือของบุญทรง หรือถูกควบรวมกิจการไปเป็นของเขาหมด” “ก็ลองดูค่ะ” รวิวรรณเริ่มเห็นคล้อยตามสามี เมื่อฟังเขายกเหตุผลขึ้นมากล่าวอ้าง เธอไม่ปฏิเสธว่าเมื่อก่อนตอนรวิชายังอายุแค่สามสี่ขวบ ภีมพลในตอนนั้นเพิ่งเรียนจบมัธยมปลาย เขาเอ็นดูรวิชามากถึงขนาดที่ว่ามาขออุ้มไปเล่นที่บ้านบ่อยครั้ง มาแต่ละครั้งก็มักจะบอกว่าคุณแม่ของเขาคิดถึงหนูอาย ส่วนรวิชาก็ติดเขาแจ เห็นหน้าภีมพลทีไรเป็นต้องกางแขนให้อุ้มทุกครั้ง และเกือบทุกครั้งเขาจะจับยายหนูขึ้นขี่คอแล้วเดินผ่านรั้วไปยังบ้านของตนเอง แต่หลังจากนั้นไม่นาน ภีมพลก็ต้องไปเรียนต่อปริญญาตรีและปริญญาโทที่เมืองนอกติดต่อกันยาวนานหลายปี ถ้าจำไม่ผิด เห็นว่าหลังเรียนจบก็ใช้ชีวิตอยู่ต่ออีกร่วมห้าปีกว่าจะยอมกลับมาเมืองไทยเพื่อรับสืบทอดกิจการต่อจากบิดาเพราะเป็นบุตรชายคนเดียว ตั้งแต่นั้นเธอจึงไม่ค่อยเห็นเขาเท่าไร จะมีก็แต่อาทิตย์ สามีของเธอที่ยังติดต่อพูดคุยอยู่บ้าง ร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่านอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงกว้าง มือควานหาผ้าห่มที่ร่นลงไปกองอยู่หน้าขา ให้กลับขึ้นมาปิดคลุมร่างกายเพื่อคลายความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศทั้งที่ยังคงหลับตาอยู่อย่างนั้น ภีมพลผุดยิ้มมุมปากเมื่อนึกได้ว่าเช้านี้เขาไม่ได้นอนคนเดียว และมื้อเช้าของเขาก็คงจะเป็นคนตัวนิ่มที่นอนอยู่ข้างกันนี่เอง ชายหนุ่มควานมือสะเปะสะปะไปใต้ผ้าห่มหวังจะใช้ฝ่ามือนำร่องไปก่อน ทว่าสิ่งที่สัมผัสได้กลับมีเพียงความว่างเปล่า หนำซ้ำที่นอนข้างกายยังเย็นเยียบราวกับไร้คนนอนมาพักใหญ่แล้ว “หืม...” ชายหนุ่มลืมตาขึ้นทันทีเมื่อพบความผิดปกติ เขาผงกศีรษะขึ้นมองพื้นที่ข้างกาย เมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปทางห้องน้ำ เห็นประตูเปิดแง้มอยู่ แต่ไม่มีเสียงที่แสดงให้รู้ว่ามีคนอยู่ข้างใน จึงตวัดขาลงจากเตียงเดินโทง ๆ ไปดูว่าหญิงสาวที่เขาพามาเมื่อคืนยังอยู่ในห้องหรือเปล่า “คุณครับ อยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า” ภีมพลเคาะประตูสองสามครั้งไม่ดังนัก พอให้คนที่อยู่ข้างในได้ยิน ทว่ากลับมีแต่เพียงความเงียบที่ตอบกลับมา จึงตัดสินใจเปิดแง้มเข้าไปอีกนิด “ผมจะเข้าไปแล้วนะ” เขาส่งเสียงพลางก้าวขาเข้าไปทีละนิด ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปดู “อ้าว...ไปแล้วงั้นหรือ” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดาย ก่อนจะจัดการทำธุระส่วนตัวเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านใหญ่ที่มีเขาอยู่เพียงลำพังกับแม่บ้านเก่าแก่สองคน เด็กรับใช้อีกหนึ่งคน และคนสวนหนึ่งคนเท่านั้น แม้จะทำงานควบทั้งกลางวันและกลางคืน แต่โดยส่วนใหญ่เขาก็มักจะกลับไปนอนที่บ้านใหญ่เสมอ นอกจากเหตุสุดวิสัยจริง ๆ ที่เขาจะอยู่ค้างที่คลับเช่นเมื่อคืนที่ผ่านมา ภีมพลยกมือขึ้นนวดขมับไปมาเป็นวงกลม ผลจากการดวลสุรากับเพื่อนเมื่อคืน ทำเอาเขาปวดศีรษะราวกับมีคนเอาคีมอันใหญ่มาบีบเอาไว้ สมองครุ่นคิดไปถึงแม่สาวเนื้อนุ่มร่างกลมกลึงที่เขานอนกอดอยู่เมื่อคืน แล้วก็อดรู้สึกเสียดายและโทษตนเองไม่ได้ เขาไม่น่าเมามายจนอดกินของหวานน่าอร่อยจานนี้เลย หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เขาก็คว้ากระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือเดินออกจากห้อง แล้วลงบันไดออกไปยังลานจอดรถของพนักงาน เห็นพนักงานรักษาความปลอดภัยในป้อมค้อมศีรษะให้ เขาจึงพยักหน้าให้อีกฝ่าย ครั้นพอนึกอะไรขึ้นได้จึงเดินไปหา “เมื่อเช้าเห็นผู้หญิงคนหนึ่งออกไปจากที่นี่หรือเปล่า” “เห็นครับ เธอออกไปแต่เช้าแล้วครับคุณภีม ยังให้ผมเรียกแท็กซี่ให้อยู่เลย” คนถูกถามรายงานไปตามความเป็นจริง เมื่อเช้าเขาเห็นหญิงสาวเดินออกมาจากประตูทางด้านหลังโดยมีเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งคลุมกายอยู่ เธอเดินเข้ามาหาเขาแล้วไหว้วานให้ช่วยเรียกรถแท็กซี่ให้ ก่อนขึ้นรถเจ้าตัวยังอุตส่าห์ยื่นธนบัตรใบสีเทาให้ด้วยใบหนึ่ง “อืม...แค่นี้แหละ ขอบใจมาก” ภีมพลเดินออกไปขึ้นรถแล้วขับออกไปจากบริเวณคลับอย่างไม่รีบเร่งนัก วันนี้เป็นวันเสาร์ อีกทั้งเพิ่งจะสิบโมงเช้า รถราตามท้องถนนจึงไม่หนาแน่นเหมือนวันธรรมดา ชายหนุ่มขับรถไปเรื่อย ๆ อย่างอารมณ์ดี นิ้วเคาะพวงมาลัยตามจังหวะเพลงที่เปิดคลอพร้อมกับฮัมเพลงเบา ๆ โชคดีที่บนห้องมียาแก้ปวดเหลืออยู่ เขาจึงไม่ต้องทนกับอาการปวดศีรษะจากอาการเมาค้าง เขาเห็นว่ารถมีน้ำมันเหลืออยู่ไม่มากจึงตบไฟซ้ายเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันทันที หลังจากเขาจอดรถแล้วเด็กปั๊มก็วิ่งเข้ามายืนข้างกระจกรถอย่างรู้งานเมื่อเห็นเจ้าของรถเลื่อนกระจกลง “เก้าห้าเต็มถังครับ” ภีมพลบอกเด็กปั๊ม ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเตรียมจ่ายเงินค่าน้ำมัน แต่แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเปิดกระเป๋าออกดู “เฮ้ย! เงินหายไปไหนหมดวะเนี่ย”