ตอนที่ 5 ทำตามคำสั่ง

“คุณคิรินส่งหยีแค่ตรงนี้ก็พอค่ะ” หญิงสาวพูดในขณะที่รถสปอร์ตสุดเท่ห์เคลื่อนตัวเข้ามายังหน้ามหาวิทยาลัยของเธอ แต่ทว่า...เขาไม่ฟังเธอเลยแม้แต่น้อย แถมยังเคลื่อนตัวเข้าไปยังหน้าคณะของเธออีกด้วย ‘เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอเรียนอยู่คณะนี้..’ ในเมื่อเขาไม่เคยแม้แต่จะสนใจเรื่องของเธอแม้แต่น้อย “จะนั่งบื้ออีกนานไหม ลงไปสิ เธอทำให้ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อหญิงสาวได้ยินน้ำเสียงที่ปนความไม่พอใจอยู่เธอก็หลุดจากภวังค์และรีบจับกระเป๋าของเธอและก้าวลงจากรถทันที เมื่อเธอลงจากรถเรียบร้อยแล้วในขณะที่เธอกำลังจะกล่าวขอบคุณเขานั้น จู่ๆ เขาก็ขับรถออกไปด้วยความเร็ว “ขะ ขอบคุณ” บรื้นนน!!!! ‘เขาไม่ยอมรอฟังคำกล่าวขอบคุณจากเธอแม้แต่น้อย ทำไมเขาถึงเย็นชากับเธอได้ถึงเพียงนี่นะ’ เมื่อเธอนึกน้อยใจขึ้นมา หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอก็รู้สึกหน่วงๆ ออกมาทันที “แกจะรักผู้ชายคนนั้นจริงๆ เหรอ ยาหยี เขาไม่เคยสนใจแกด้วยซ้ำ” เธอยืนพูดเตือนตัวเองเบาๆ และสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกสติ และเดินก้าวเข้าไปหาเพื่อนเธอในคณะทันที “ยาหยี ใครมาส่งเหรอ??” กันต์เพื่อนชายในกลุ่มที่รู้จักกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน ถามเธอทันทีเมื่อเธอเดินเข้าไปในกลุ่มของเพื่อนๆ “นั่นสิ ใครอ่ะ แฟนแกใช่ป่ะ?? อร๊ายยย!!! ขับลัมโบกินี่มาส่งด้วย” เมย์หญิงสาวเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มเช่นเดียวถามออกไปด้วยความตื่นเต้น และใช่ เธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยตั้งแต่ปีหนึ่ง เธอมีเพื่อนสนิทเพียงแค่สองคนคือกันต์และเมย์นั่นเอง เมื่อเธอได้ยินที่เพื่อนสนิทของเธอซักถามก็ตอบไปอย่างเศร้าๆ ทันที “คุณคิริน ลูกเจ้าของบ้านที่เราอยู่น่ะ” “คนที่คอยเอาแต่รังแกเธอนะเหรอ??” กันต์ถามออกทันทีด้วยความตกใจ “อืม ใช่ คนนั่นแหละ” “แล้วทำไมวันนี้เขามาส่งแกได้อ่ะ ยัยยาหยี” เมย์ถามออกไปด้วยความสงสัยอีกครั้ง “คุณหญิงบังคับให้เขามาส่งเราน่ะ เขาไม่ได้เต็มใจหรอก และหลังจากเรียนจบเราก็ต้องแต่งงานกับเขา” “แต่งงาน!!!/แต่งงาน!!!” เมื่อทั้งสองได้ยินก็ตกใจจนพูดเสียงดังออกมาจนทุกคนที่เดินผ่านไปมานั้นหันมามองเป็นตาเดียวกัน “ชู่วส์!!! เบาๆ สิ จะเสียงดังกันทำไม??” ยาหยีปรามเพื่อนสองคนของตัวเองเบาๆ ไม่ให้ส่งเสียงดัง “เอ่อ ขอโทษที พอดีเราตกใจไปหน่อยอ่ะ ว่าแต่ทำไมแกถึงได้แต่งงานกับเขาล่ะ” เมย์ถามออกไป “ใช่ เขารังแกเธอขนาดนั้น คนอย่างเขาจะยอมแต่งเหรอ??” กันต์ถามออกมาอีกเสียง “จริงๆ เขาก็ไม่ยอมหรอก แต่เป็นคำสั่งของคุณหญิงมาลัย ผู้มีพระคุณของเราน่ะ เราเลยต้องยอมแต่ง แต่มันก็มีเงื่อนไข” “เงื่อนไข!!!/เงื่อนไขอะไร!!!” เพื่อนสนิททั้งสองของเธอพูดออกมาพร้อมกัน “เราจะแต่งงานกันสองปี และหลังจากนั้น เราก็ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้” เธอพูดจาด้วยเสียงเศร้าๆ เพราะเธอนั้นผูกพันกับบ้านหลังนี้มานาน ถ้าถึงเวลาสองปีแล้วเธอต้องไปนั้นคงจะใจหายแน่ๆ “โถ่..ไม่ต้องเศร้านะ สองปี แปปเดียวเอง อดทนเอาหน่อย เขาเกลียดเธอขนาดนั้น คงไม่ทำร้ายเธอหรอก ใช่ไหม ไอ่กันต์!!” เมย์ที่ดึงเพื่อนมากอดปลอบใจและหันไปถามกันต์เพื่อรอคำตอบ “เห้ย แต่มันก็ไม่แน่นะ อยู่ๆ กันไปอาจจะรักกันขึ้นมาจริงๆ ก็ได้ เพราะยาหยี โครตจะแสนดี ใครอยู่ใกล้ก็ตกต้องหลุมรัก” กันต์พูดออกมา “แต่ฉันมาไม่หรอก ถ้าจะรักนะ คุณคิรินอะไรนั่น ควรตกหลุมรักเพื่อนเราไปตั้งหลายปีแล้วป่ะ อย่าลืมสิ ยาหยีอยู่ที่บ้านหลังนี้มาก็สิบกว่าปีแล้วนะ คงไม่รักหรอกมั้ง” เมย์พูดออกมาด้วยท่าทางครุ่นคิด เมื่อหญิงสาวยินเช่นนั้นก็คิดตามที่เพื่อนเธอพูด มันก็มีความเป็นจริงที่เธอสัมผัสได้ ถ้าเขาจะรักเธอนั้นก็คงจะรักไปนานแล้วล่ะ เหมือนที่เธอแอบรักเขาไง ยาหยีนึกอยู่ภายในใจ ทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบ และไม่นานทั้งสามคนก็เปลี่ยนเรื่องคุยทันที และก้มหน้าก้มตาทำวิจัยอย่างจริงจังทันที ล่วงเลยเวลาไปจนเกือบเย็นที่ทั้งสามคนทำวิจัยและเตรียมพรีเซ้นต์งานในอาทิตย์หน้า และเตรียมตัวสอบปลายภาคเพื่อสำเร็จการศึกษานั่นเอง “เย้ๆ ในที่สุดวิจัยบ้าๆ นี่ก็เสร็จสักที กว่าจะทำเสร็จขอบตาฉันคล้ำไปหมดละ” เมย์พูดออกมาอย่างหมดแรง “ไหนๆ ก็เตรียมวิจัยเสร็จกันแล้ว วันนี้เราไปฉลองกันสักหน่อยดีไหม??” กันต์พูดออกมาไป เพราะเขานั่นไม่ได้ปลดปล่อยมานานแล้วเหมือนกัน เพราะวันๆ ก็วุ่นอยู่กับวิจัย “เอ่อ พวกแกสองคนไปกันเลยนะ เราต้องกลับบ้านไปทำกับข้าวต่อน่ะ” ยาหยีพูดออกมา “โห่…อีกละ แล้วเมื่อไหร่จะได้ไปเที่ยวด้วยกันสักทีเนี้ยะ??” เมย์พูดออกมา “ใช่ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เรายังไม่เคยเห็นเธอไปเที่ยวไหนเลยนะยาหยี” กันต์พูดสมทบอีกครั้ง “คือเราเกรงใจคุณหญิงน่ะ ไว้โอกาสหน้านะ” เธอพูดอธิบายเพื่อนทั้งสองของเธอออกไป “ไม่รู้ล่ะ อาทิตย์หน้าทำเรื่องจบ แกต้องไปกับพวกเรา และพวกเราจะไปที่บ้านของแกเพื่อไปขออนุญาตคุณหญิงมาลัยด้วย” เมย์พูดออกมาอย่าไม่ยอม “ใช่!!! ห้ามปฏิเสธพวกเราด้วย” กันต์พูดออกมา “แต่ว่า...” “ไม่มีแต่ทั้งนั้น/ ห้ามปฏิเสธ เดี๋ยวพวกเราจะไปรับยาหยีเอง”