ตอนที่ 7 กลับบ้าน

“คะ คุณคิริน!!! คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ??” หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเจอว่าที่สามีของเธอในอนาคตอยู่ที่นี่ “ฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไงไม่สำคัญ แต่ตอนนี้ฉันควรถามเธอมากกว่าว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง??” ชายหนุ่มพูดพร้อมบีบข้อมือของหญิงสาวด้วยความโมโหจนสุดแรง “โอ้ย!!! คุณคิริน ปล่อยหยีก่อนนะคะ” “ไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะบอกฉันมา มาเธอมาทำอะไรอยู่ที่นี่??” “หยีมาเลี้ยงฉลองวันเรียนจบกับเพื่อนค่ะ” “เลี้ยงฉลอง?? แล้วทำไมถึงมาที่แบบนี้ ที่อื่นก็มีตั้งเยอะทำไมไม่ไป” “ก็เพื่อนหยีอยากมาที่นี่ หยีก็เลยต้องตามใจ อีกอย่างคุณหญิงมาลัยก็อนุญาตให้ยาหยีมาที่นี่แล้วด้วยค่ะ” เธอพูดอธิบายชายหนุ่มออกมา “กลับบ้าน!!!” “ไม่เอา หยีไม่กลับ ปล่อยหยีนะ หยีเจ็บ หยีจะไปหาเพื่อนค่ะ” เธอพูดและพยายามดิ้นออกมาจากข้อมือแกร่งของชายหนุ่มที่บีบแขนของเธอเอาไว้ “ฉันให้เวลาเธอห้านาที ไปบอกเพื่อนเธอซะ ว่าจะกลับบ้าน และหลังจากนี้หยุดติดต่อกับไอ่หน้าอ่อนที่นั่งอยู่ข้างเธอนั่นด้วย เพราะอีกไม่นานเธอจะต้องแต่งงานกับฉัน และฉันก็ไม่อยากให้ใครมาด่าว่าฉันโง่ที่โดนเด็กเหลือขออย่างเธอสวมเขา” “คุณคิริน ถึงหยีจะต้องแต่งงานกับคุณ คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาบ่งการหยีนะคะ และอีกอย่างเพื่อนของหยีก็คบกันมานานแล้วด้วย” “อ๋อ คบกันมานาน เสร็จกันไปกี่รอบแล้วล่ะ” คิรินพูดออกมาอย่างโมโห “คุณคิริน หยีไม่ใช่คุณนะคะ” เธอพูดออกมาอย่างโมโห “ฉันให้เวลาเธอห้านาทีไปบอกลาเพื่อนเธอซะ ฉันจะไปรอที่รถด้านนอก ถ้าเธอไม่ทำตามที่ฉันสั่ง อย่าหาว่าฉันไม่เตือน พูดจบคิรินก็ปล่อยแขนของหญิงสาวให้เป็นอิสระ และเดินออกไปข้างนอกทันที ทิ้งให้หญิงสาวนั่นยืนน้ำตาคลออยู่บริเวณหน้าห้องน้ำออกมาด้วยความปวดใจ “คนบ้า ใจร้ายที่สุด” ด้านคิริน วันนี้ผมจะทำดูผับของตัวเองที่เป็นหุ้นส่วนกับเพื่อนสักหน่อย แต่ทว่าในขณะที่เขาทำงานอยู่ชั้นสองในห้องกระจกสีดำ กับพบร่างบางอันคุ้นเคย แต่ที่แปลกตาไปคือวันนี้ยัยเด็กเหลือของเขาแต่งตัวจัดจ้านจนแทบจำไม่ได้ และยังมีผู้ชายหลายคนจ้องมองมาที่เธอ และสิ่งที่ทำให้เขาอารมณ์เสียไปอีกก็คือ ยัยนั่นอยู่กับเพื่อนผู้หญิงของเธอหนึ่งคน แล้วยังมีไอ่หน้าอ่อนอีกด้วย ถ้าจำไม่ผิดผมเคยเห็นมันตามโซเชี่ยลต่างๆ คงจะมีชื่อเสียงอยู่ไม่น้อย เห็นแล้วทำไมรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า ‘แต่ก็ช่างมันสิ ใครสนล่ะ??’ เมื่อเขาคิดได้ดังนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แต่ทว่าผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงก็ทำให้เขานั่นไม่มีสมาธิในการทำงานตรวจรายรับรายจ่ายอะไรเลย “โอ้ย!!! หงุดหงิด โว้ย เขาปิดแฟ้มและลุกออกจากโต๊ะทำงานทันที” และยืนจ้องมองยัยนั่นยิ้มอย่างมีความสุข “ยัยเด็กเหลือขอ เธอนี่มันร่านจริงๆ” เขายืนมองเธอผ่านกระจกทึบสีดำ ที่มีแต่เขาสามารถมองทะลุผ่านออกไปด้านนอกเท่านั้น ส่วนคนด้านนอกไม่สามารถมองทะลุผ่านเข้ามาได้ เมื่อเขายืนมองหญิงสาวอยู่สักพัก ก็พบว่าเธอนั้นกำลังเดินไปที่ไหนสักแห่ง ถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นห้องน้ำแน่นอน เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูออกจากห้องและไปยืนรอเธอที่หน้าห้องน้ำทันที เมื่อเจอเธอใกล้ๆ มันทำให้เขานั่นแทบบ้า เพราะเมื่อมองยัยนี่ชัดๆ แล้ว ยัยนี่สวยมาก ทั้งผิวขาวตัดกับชุด จากที่หน้าจืดชืดก็ดูเซ็กซี่ แถมยังใส่ชุดสั้นจนแทบจะเห็นทั้งช่วงบนและช่วงล่างของเธอ เขาแทบอยากจะกระชากยัยนั่นขึ้นรถ และจับไปตีก้นให้เป็นรอยแดง เสียให้เข็ด แต่ทว่าเขาต้องใจเย็น และบอกให้เธอไปบอกลาเพื่อนของเธอว่าจะกลับบ้าน ถ้าจู่ๆ ยัยนี่หายตัวไป คงเป็นเรื่องแน่ และเขาก็เป็นหุ้นส่วนของที่นี่ มันคงจะดูไม่ดีทว่าเขามาฉุดกระชากลากผู้หญิงออกไป “แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกไม่พอใจยัยเด็กเหลือขอ นี่ด้วยวะ??” เขายืน งง ตัวเองในขณะที่ยืนรอเธอตรงบริเวณรถสปอร์ตลัมโบกินี่สีเทาของเขา “ฉันไม่ได้ห่วงเธอ แค่ฉันไม่อยากให้เธอสวมเขาก็แค่นั้นแหละ ฉันไม่ได้ชอบเธอเลยสักนิดเดียว” เขาพยายามหาคำตอบให้กับตัวเอง ด้านยาหยี เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มว่าที่สามีในอนาคตของเธอพูดนั้น เธอก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่จะทำยังไงได้ เพราะเธอนั่นยังต้องอาศัยอยู่ในบ้านของเขาอยู่ เธอจำเป็นต้องยอมทำตามคำสั่งที่ชายหนุ่มพูดอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะเขานั้นเป้นผู้ชายที่น่ากลัวมาก หากเธอไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขา มีหวังชีวิตนี้เธอคงจะหาความสุขภายในบ้านหลังนั้นแทบไม่ได้แน่ๆ “เมย์!! กันต์!!” เธอตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่ในผับ “ว่าไง/ว่าไง” เพื่อนทั้งสองของเธอพูดออกมาพร้อมกัน “คือเรารู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับก่อนนะ” “อ้าว เป็นอะไรมากไหม?? ไม่สบายตรงไหน?? เดี๋ยวโรงเราพาไปโรงพยาบาล” กันต์ถามออกมาด้วยความเป็นห่วง “มะ ไม่เป็นไร เราไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะ เดี๋ยวเรากลับเองได้ พวกเธอสนุกกันต่อเลยนะ เดี๋ยวค่อยเจอกัน” “ไหวหรือเปล่า?? แน่ใจนะว่ากลับคนเดียวได้??” เมย์ถามออกมาอย่างห่วงๆ “เรากลับได้อยู่แล้ว เราโอเค พวกเธอสนุกกันต่อเลย ไม่ต้องห่วงเรา ไปก่อนนะ บายๆ” เธอรีบพูดตัดบท และรีบเดินออกจากบริเวณนั่นทันที ท่ามกลางเสียงตะโกนของเพื่อนที่แข่งกับเสียงเพลงตามหลังมา เมื่อมาถึงด้านนอกเธอก็กวาดสายตามองหาคิรินทันที และก็พบว่าเขานั้นกำลังยืนสูบบุหรี่ราคาแพง อยู่บริเวณรถสปอร์ตคันโปรดของเขา “หึ มาเร็วดีนิ ขึ้นรถซะ” “เดี๋ยวหยีเรียกรถกลับเองได้ค่ะ คุณคิริน หนีเกรงใจคุณคิรินค่ะ” “หุบปาก!!! ฉันสั่งอะไร เธอก็ต้องทำตามฉัน ขึ้นรถเดี๋ยวนี้ อย่าให้ฉันต้องพูดหลายรอบ ไม่งั้นเธอเจ็บตัวแน่”