ตอนที่ 8 ความห่วงใยที่แตกต่าง

“อ้าว มายืนทำอะไรตรงนี้ แล้วนั่นเป็นอะไรทำไมยืนตัวงอแบบนั้น” เสียงของอริสาดังขึ้นหลังจากที่เดินเข้ามาเห็นเพื่อนสาวระหว่างทางที่จะกลับห้อง อริสาไม่รู้สักนิดว่านลินญาได้ยินอะไรเข้าไปบ้าง แต่คำว่ายืนตัวงอของอริสาทำให้นลินญานึกขึ้นมาได้ถึงสาเหตุที่เดินลงมาจากห้อง “ฉันปวดท้องวันนั้นอีกแล้วอะแก ลืมเอายามาด้วยแกพกมาบ้างมั้ย” เพราะเธอเป็นหนึ่งคนที่มีปัญหาปวดท้องเวลาเป็นวันนั้นของเดือนแถมประจำเดือนยังมาไม่เป็นเวลาทำให้ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะประสบปัญหานี้ตอนไหน ทำให้บางครั้งก็ลืมเรื่องยาแก้ปวดไป และในบรรดาเพื่อนก็มีแค่อริสาที่มีปัญหาแบบนี้เหมือนกันเมื่อไปหาที่ห้องไม่เจอจึงต้องลงมาตามหาข้างล่าง ใครจะไปคิดล่ะว่าจะมาได้ยินอะไรแบบนี้เข้า นี่เธอโชคดีหรือโชคร้ายกันเนี่ย? “รู้สึกว่าจะไม่ได้เอามาอะแก เพราะก่อนมาเที่ยวมันมาแล้วฉันเลยสบายใจไม่คิดพกมาอะ” อริสาตอบเสียงเศร้าก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ “แต่แกไม่ต้องวิตก มีคนนึงที่ต้องช่วยได้ เดี๋ยวฉันมาแกนั่งรอนี่นะ” พูดจบอริสาก็หายไปทางห้องครัวทันทีนลินญารู้ได้ไม่ยากเลยว่าอีกฝ่ายจะไปตามใครมาช่วย คนปวดท้องเพราะเป็นวันนั้นหน้าร้อนขึ้นชั่วขณะเมื่อนึกไปถึงสิ่งที่ได้ยินก่อนหน้านี้ เธอควรทำหน้ายังไงดีล่ะเนี่ยถ้าต้องพบกับสีหราช ไม่ปล่อยให้นลินญาได้เวลาคิดอริสาก็เดินกลับมาพร้อมกับสีหราช ในมือหนามีกระเป๋าน้ำร้อนกับผ้าขนหนูมาด้วย “เดี๋ยวแกเอากระเป๋าน้ำร้อนประคบให้คะนิ้งไปก่อนนะอลิน ฉันขึ้นไปเอายาบนห้องแป๊บนึง” “พกยาแบบนี้ด้วย?” อริสาค่อนข้างแปลกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนจะเตรียมพร้อมขนาดนี้ “ฉันมียาทุกอย่างที่รักษาคนได้ ตั้งแต่พาราไปจนถึงแก้ไมเกรน แก้อักเสบและยานอนหลับ กะอีแค่ยาของผู้หญิงซึ่งไม่ได้ห่างไกลอาชีพของฉันแบบนี้ฉันจะไม่มีได้ยังไง” สีหราชชี้แจงก่อนจะรีบไปหยิบยากลับลงมาพร้อมกับขวดน้ำดื่ม ชายหนุ่มยื่นเม็ดยาให้หญิงสาวที่ตนชอบพร้อมกับน้ำก่อนจะยกมือกอดอก “กินเข้าไป อย่าลีลา” “รู้แล้วน่า” คนรับยามาเอ่ยบอกเสียงเบาก่อนจะมองเจ้ายาที่จะต้องกินตาปริบ ๆ ก็เธอไม่ชอบยานี่น่าจะให้ทำยังไง “รู้แล้วก็กิน มองจนเจ็บตามันก็ไม่ทำให้หายปวดนะ มันต้องกิน” ชายหนุ่มกำชับอีกรอบก่อนจะบ่น “ให้ตายเถอะเหมือนอลินไม่มีผิด” “อ้าวอย่ามาพาดพิงฉันสิแก” คนถูกพาดพิงถึงร้องโวยแต่ก็ต้องยอมรับว่าเรื่องไม่ชอบยาและโรงพยาบาลนี่เธอกับนลินญาพอกันเลยล่ะ ถึงได้คบกันได้ซี้ปึกไงล่ะ สีหราชส่ายหน้าเอือมระอาพร้อมบ่นออกมาอีกรอบ “เป็นก็ไม่ใช่น้อยไม่รู้จักไปหาหมอ ไม่ไหวจริง ๆ สาว ๆ สมัยนี้ ขอสั่งเลยนะกลับทริปนี้ไปพวกแกสองคนต้องไปหาฉันที่โรงพยาบาล ไม่อย่างนั้นจะตามถึงบ้านเลย” “ก็เคยไปแล้วก็ไม่เห็นหาย คุณหมอมัวแต่ติดคนไข้อื่น” นลินญาบ่น ใช่ว่าเธอและอริสาจะไม่เคยไปหาหมอ เคยไปแล้วและก็ไปหาตาหมอคนนี้ล่ะ แต่ตาหมอคนนี้น่ะคิวทองเชียวล่ะมีคนไข้เข้าแถวตรวจยาวเหยียด ใครจะไปรอได้เล่าคนมีการมีงานต้องทำทั้งนั้น “เฮ้อ หมออื่นก็มี พวกแกมันกลัวหมอขึ้นสมองก็พูดมาเถอะไม่ต้องมาโยนความผิดให้ฉัน” หมอหนุ่มว่าให้อีกครั้ง ก่อนจะยื่นแผงยาให้คนเจ็บจนตัวงอ “ปวดก็กิน แต่ถ้าไม่หายก็บอกฉัน อย่าเงียบ ไอ้ปวดท้องประจำเดือนนี่ไม่ใช่เรื่องขี้ปะติ้วเลยนะ” “โอ๊ยบ่นอยู่นั่นแหละคุณพ่อ ขี้เกียจฟังแล้วเนี่ย” อริสาที่เงียบมาสักพักบอกก่อนที่สะกิดแขนชายหนุ่ม “ว่าแต่คุณหมอพอรู้วิธีที่ทำให้ไม่ต้องปวดโดยไม่ต้องหาหมอกินยามั้ยอ่ะ?” “มี” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ “จริงอะ ทำไงอะ” “หาผัวแล้วก็มีลูกสิ รับรองเลยว่าไม่ต้องปวดท้องไปเกือบปีเชียวล่ะ” หมอหนุ่มตอบแล้วก็หัวเราะออกมา “แต่ดูจากนิสัยและสภาพนี้แล้ว พวกแกคงต้องปวดไปอีกนาน ฮะฮะฮะ” “ไอ้บ้านี่” สองสาวพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะโยนหมอนหนุนหลังใส่คนที่เจตนาจะบอกพวกเธอว่าพวกเธอคงไม่มีปัญญาหาสามีไปอีกนาน “ปากอย่างแกกับพี่ชายแกก็คงหาเมียไม่ได้เหมือนกันล่ะ” อริสาว่าให้แต่คุณหมอหนุ่มดูจะไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย “แกไม่รู้อะไรที่บ้านน่ะมีสาว ๆมาต่อแถวขอสมัครเป็นสะใภ้แม่ให้เพียบเลย ไอ้เรื่องหาไม่ได้น่ะไม่มีทางมีแต่ไม่อยากหาเท่านั้นล่ะ” สีหราชยักไหล่บอกก่อนที่จะยื่นยาอีกแผงให้กับอริสา “อันนี้ยานอนหลับ เผื่อแกจำเป็นต้องใช้ แต่ฉันว่าเอาพาราไปด้วยก็ดี ดูเหมือนจะมีไข้อ่อน ๆ นะ” “เห้ย แกรู้ได้ไง?” อริสาถามอย่างประหลาดใจ จะว่าไปเธอก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวจริง ๆ นั่นล่ะ “นี่ใคร ท่านสิงห์นะเว้ย กระผมคือหมอผู้เก่งกาจมองแว่บเดียวก็รู้แล้ว รู้สึกว่าไอ้เสือก็เหมือนกัน พอถึงบ้านถึงได้รีบเข้าห้องไปเลย พวกแกก็ดูแลกันไปนะ ฉันแวะเอายาไปให้ไอ้เสือก่อน” เพราะสีหราชเป็นคนช่างสังเกตและคอยสังเกตเพื่อน ๆ อยู่เสมอจึงได้รู้ว่าใครเป็นยังไงเพียงแค่ยังหาโอกาสรักษาไม่ได้เท่านั้น นอกจากอริสาที่มีไข้อ่อน ๆ แล้วเขาก็รู้ว่าพี่ชายฝาแฝดของเขาก็เช่นกัน ศารทูลนั้นป่วยยากแต่ถ้าป่วยเมื่อไหร่อาการจะแปลก ๆ ถ้าเป็นไข้หวัดนานปีจะเป็นสักครั้งแต่เมื่อเป็นแล้วก็จะง่วงตลอดเวลา คนที่พลังงานเยอะอย่างศารทูลมีเหตุผลเดียวล่ะที่ขอตัวไปนอนทั้งที่ปกติถ้ามาที่เกาะจะต้องเดินดูรอบ ๆ เสมอ นั่นก็คือกำลังมีไข้ยังไงล่ะ “ให้นอนซมไปเลยดีกว่ามั้งสิงห์ เผื่ออากาศที่เกาะจะได้ดีขึ้นบ้าง” อริสาเอ่ยท้วง “ทำแบบนั้นได้ที่ไหนเล่า” สีหราชเอ่ยก่อนจะเดินจากไป อริสาหันกลับมาสนใจนลินญาก่อนจะชวนหญิงสาวไปพักที่ห้องโดยไม่รู้เลยว่านลินญากำลังอยู่ในอาการสงสัยและสับสน ลองนึกทบทวนที่ผ่านมาแล้วนลินญาก็รู้สึกว่าตัวเองโง่มากแถมยังซื่อบื้อมาตลอดด้วย อาจจะเพราะเธอมักจะตัวติดกับอริสาจึงได้สนิทกับสีหราชไปด้วยทำให้เธอมองข้ามอะไรไป สีหราชพูดกับเธอเหมือนกับพูดกับเพื่อนคนอื่น ๆ ก็จริงแต่ในบางครั้งก็จริงจัง และเข้มงวดกับเธอมากกว่าใคร แต่ถ้าลองสังเกตดี ๆ แล้วความห่วงใยที่สีหราชมีให้มันต่างกับเพื่อนคนอื่น ชายหนุ่มห่วงใยอริสาเหมือนกับเพื่อนสนิทคนนึงแต่กับเธอมันดูต่างออกไป ทำไมเธอไม่คิดให้ได้เร็วกว่านี้นะทำไมไม่คิดถึงความห่วงใยที่แตกต่างนี้ให้ได้ก่อนหน้านี้กันนะ