ตอนที่ 13 ซวยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

แม้จะบอกนลินญาว่าว่างวันพฤหัสบดีและวันศุกร์หน้าแต่จริง ๆ แล้วบ่ายวันต่อมาก็เป็นวันว่างของอริสาเช่นกันแต่หญิงสาวกลับไม่บอกนลินญาเพราะอยากใช้วันว่างนี้ไปหาหมอ...ที่ไม่ใช่สีหราช ด้วยอาการที่ฟ้องให้กังวลและอริสาเป็นคนไม่อยากจะรู้สึกค้างคาหรือกังวลหญิงสาวจึงอยากจะตรวจให้รู้ชัดไปเลยว่าท้องหรือไม่...จากนั้นเธอจะเอายังไงค่อยคิดอีกที ในตอนเช้าอริสามาทำงานปกติโดยไม่ได้บอกกับชริมาหรือแม้แต่แพนธีราว่าจะไปหาหมอ แน่นอนว่าเรื่องในคืนนั้นนอกจากเธอกับคู่ปรับแล้วไม่มีเพื่อนคนไหนรับรู้ เช่นเดียวกับเรื่องยาในชาที่รู้กันแค่4คนเท่านั้น แม้จะเป็นเพื่อนแต่เธอก็ไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่จึงไม่ได้เล่าให้แพนธีราฟัง และเดาได้ว่าอีกสามคนก็ไม่ต่างกัน “ช่วงบ่ายพี่ไม่เข้ามาใช่มั้ยคะ?” ชริมาสอบถามเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่สาวกำลังเตรียมตัวออกจากห้องด้วยท่าทีที่คล้ายกับว่าจะไม่กลับเข้ามาแล้วในวันนี้ “ใช่ พอดีมีธุระน่ะ ว่าแต่...สองคนนั้นออกไปแล้วใช่มั้ย?” อริสาตอบและถามกลับถึงบุคคลสองคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด ที่ผ่านมาเพราะไม่อยากจะมีปัญหาและไม่อยากเสวนาเธอจึงหลบเลี่ยงคนทั้งคู่อยู่บ่อยครั้ง ก่อนเวลาพักจะต้องให้ชริมาไปดูให้เสมอว่าคู่สามีภรรยาคู่นั้นออกไปกันรึยัง วันนี้ก็เช่นกัน “ออกไปแล้วค่ะ ได้ยินว่านางมีนัดตรวจครรภ์ล่ะ” ชริมาตอบคำตอบของสาวรุ่นน้องทำเอาอริสาถอนใจพรืด หลักฐานการนอกใจที่ขยายขึ้นมาทิ่มตาเธอเรื่อย ๆ นี่มันช่างทำให้ปวดใจจริง ๆ แม้ว่าตอนนี้เธอจะเริ่มจะไม่รู้สึกอะไรกับตฤณกันต์แล้วแต่ก็จี๊ดขึ้นทุกครั้งที่หันไปเห็นนภิตราในชุดคลุมท้อง มันย้ำเตือนว่าเธอโง่ขนาดไหนอยู่เป็นประจำเลยล่ะ “ออกไปแล้วก็ดี พี่จะได้ไม่ต้องเจอ ฝากเคลียร์ห้องแล้วก็บอกแพนด้วยนะว่าบ่ายพี่ไม่เข้า” อริสาสั่งผู้ช่วยสาวก่อนจะลุกออกจากห้อง พยายามก้าวเท้าออกจากห้องทำงานด้วยข้างที่จะนำโชคให้ตัวเองก้วยความคิดไม่สบายใจ ...ก็หวังว่าเธอจะไม่ต้องเจอะเจอคนที่ไม่อยากจะเจอในวันนี้และผ่านพ้นวันนี้ไปได้ด้วยดี ไม่มีอะไรอยู่ในท้อง เวลาต่อมา... จะมีใครซวยแบบเธอมั้ย?...อริสาก็ได้แต่ถามตัวเอง อุตส่าห์แอบมาหาหมอดันมาเจอคนที่ไม่อยากเจอถึงสี่คนในเวลาเดียวกัน “พี่อลินมาหาหมอเหรอคะ?” น้ำเสียงดัดจริตของนภิตราผู้ใสซื่อถามมาด้วยน้ำเสียงคล้ายจะห่วงใยขณะที่คนข้างกายของหญิงสาวอีกสองคนยังคงยืนนิ่ง หนึ่งก็คือตฤณกันต์ผู้นึกสงสัยแต่ก็ต้องวางมาดว่าไม่สนใจ ขณะที่อีกคนคือธารินทร์มารดาของชายหนุ่มที่ไม่ค่อยปลื้มเธอมาตั้งแต่แรกแต่ปลื้มอกปลื้มใจลูกสะใภ้ผู้ใสซื่อเงินหนา อริสาอยากจะอาละวาดใส่คนทั้งสี่แต่ก็ทำได้แค่นิ่งเพื่อไม่ให้เสียลุคบก.สาวสุดสตรองต่อหน้าสาธารณะชน “มาโรงพยาบาลและเข้าคิวรอแบบนี้ไม่มาหาหมอก็คงมาพบตำรวจมั้ง” อริสาตอบไปในที่สุดก่อนจะมองอีกคนที่เข้าในข่ายไม่อยากเจอ จะบ้าตายเธออุตส่าห์หลบและกำชับกำชาพยาบาลว่าไม่ต้องการตรวจกับหมอสีหราชแต่ดันเจออีกฝ่ายเข้าจัง ๆ วันนี้เธอคงก้าวเท้าออกจากบ้านผิดข้างถึงได้ไม่เป็นดั่งหวังแบบนี้ “พี่พยาบาลคะ บอกแล้วไงว่าไม่ตรวจกับหมอสิงห์” หญิงสาวทำเป็นไม่สนใจนภิตราและครอบครัวแล้วหันไปกระซิบกับพยาบาลสาวที่จัดแจงให้เธอเข้ามารอในห้องตรวจและพบเข้ากับคนที่ไม่อยากเจอทั้งสี่คน “พอดีหมอมิ้นลากิจกะทันหันน่ะค่ะ คนไข้ของหมอมิ้นเลยโอนมาให้หมอสิงห์” พยาบาลสาวกระซิบบอกก่อนจะยื่นประวัติคนไข้ทั้งสองรายให้กับคุณหมอ คนไข้รายแรกก็คือนภิตราที่ความจริงมีนัดตรวจครรภ์กับหมอผู้หญิงอีกคนแต่เพราะวันนี้หมอคนนั้นมีธุระกะทันหันและสีหราชก็ว่างและรับอาสาตรวจแทนให้ และอีกรายก็คืออริสา สีหราชรับประวัติของคนไข้ทั้งสองมาทว่ากลับไม่ได้อ่านรายละเอียดข้างในในทันที ดวงตาจดจ้องมาที่เพื่อนสาวด้วยความสงสัย “แกมาตรวจภายใน หรือมาทำอะไร ทำไมถึงเจาะจงไม่ตรวจกับฉัน?” “เอ่อ มาตรวจภายในน่ะ แต่คิดดูอีกที ไม่ตรวจแล้วดีกว่า กลับละนะ” อริสาลนลานบอกก่อนจะออกจากห้องตรวจไปทันทีทิ้งไว้เพียงความสงสัยให้กับคุณหมอหนุ่มและอีกสามคน ทว่าอริสาคงลืมไปว่าก่อนจะเข้ามาห้องตรวจได้แจ้งจุดประสงค์ให้กับพยาบาลไว้แล้วและจุดประสงค์ของหญิงสาวก็ถูกระบุชัดในระเบียนประวัติทันทีที่สีหราชเปิดดูก็รู้ได้ในทันที ‘ตรวจการตั้งครรภ์งั้นเหรอ?’ สีหราชได้แต่เก็บความสงสัยไว้และทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป เสร็จงานแล้วค่อยสืบหาความจริงก็ยังไม่สาย ด้านอริสาที่ลนลานออกมาจากห้องตรวจได้แต่นั่งกลุ้ม ตรวจก็ไม่ได้ตรวจ แถมยังเจอคนที่ไม่อยากเจออีก ไหนจะไปเผยพิรุธให้สีหราชสงสัยอีก นี่มันวันอะไรกันนะ “สารวัตรคะ คุณโอเคมั้ย?” ขณะที่กำลังคิดอย่างกลัดกลุ้มเสียงสนทนาหนึ่งก็ลอยเข้ามาในหูจนต้องให้ความสนใจเมื่อเสียงสนทนาตอบรับนั้นเป็นเสียงที่คุ้นหู “ผมโอเคครับซากิโกะ คุณล่ะเจ็บตรงไหนมั้ย” “ฉันโอเคค่ะสารวัตร ดีใจจังที่คุณเป็นห่วง” เสียงผู้หญิงที่ตอบโต้พูดด้วยสำเนียงเปร่ง ๆ บ่งบอกว่าไม่ใช่คนไทยขณะที่เสียงของผู้ชายนั้นแค่ฟังคำเดียวอริสาก็รู้สึกคุ้นจนต้องมองหาต้นเสียงและแอบลอบมอง เป็นเขาคนนั้นจริง ๆ...เสียงที่คุ้นหูนั้นเป็นของศารทูลจริง ๆ ดวงตาคู่คมเฉียบลอบมองชายหนุ่มในชุดนอกเครื่องแบบมีผ้าพันแผลพันรอบฝ่ามือขวา ข้าง ๆ กันเป็นสาวที่สูงเกือบจะเท่าชายหนุ่มยืนอยู่ เธอคนนั้นผมยาวสลวย ใบหน้าบ่งบอกสัญชาติว่าไม่ใช่สาวไทยแต่เป็นสาวต่างชาติ ยิ่งก่อนนี้ศารทูลเรียกเธอว่าซากิโกะ เดาได้ไม่ยากว่าสาวคนนี้เป็นสาวเจแปนนิสอย่างแน่นอน มันน่านักเชียวขณะที่เธอกำลังกลุ้มใจและรู้สึกผิดอีตานี่กลับมาจีบกับสาวเจแปนนิสภายในโรงพยาบาลของแม่โดยไม่แคร์สายตาใคร มือบางกำแน่นโดยไม่รู้ตัว อยู่ ๆ อริสาก็รู้สึกลมออกหูขึ้นมาเสียอย่างนั้น “เราทำงานด้วยกัน และคงจะต้องร่วมงานกันไปอีกสักพัก ไม่เป็นห่วงกันไม่ได้หรอกครับ” ศารทูลตอบกลับสาวญี่ปุ่นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้มโดยไม่รู้ถึงการมีตัวตนอยู่ใกล้ ๆ ของใครอีกคนแม้แต่น้อย ไม่รู้เลยด้วยว่าคน ๆ นั้นกำลังขุ่นเคืองไม่ใช่น้อย อริสาสะบัดหน้าเดินหนีทันทีที่เห็นรอยยิ้มของคนทั้งคู่ รู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะอาวาดโรงพยาบาลโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว หญิงสาวจากไปแล้วแต่ศารทูลและสาวญี่ปุ่นยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่นานก็มีใครอีกคนเดินเข้ามาหาทั้งคู่ คนมาใหม่เป็นหนุ่มสัญชาติเดียวกับหญิงสาวและมาประเทศไทยพร้อมกับหญิงสาว แท้จริงแล้วทั้งคู่คือตำรวจญี่ปุ่นที่ติดตามคนร้ายมาถึงประเทศไทย เมื่อมีการประสานงานเข้ามาและได้รับข้อมูลมาว่าคนร้ายคนนั้นเกี่ยวข้องกับคดีที่ศารทูลกำลังสืบอยู่ผู้ใหญ่จึงให้ศารทูลเป็นผู้ช่วยและร่วมมือกับทั้งคู่จับคนร้ายคนนั้นให้ได้ “เฮ้สารวัตร เมื่อครู่ผมเดินชนกับคนหน้าตาเหมือนคุณแต่ใส่เสื้อกาวน์ด้วย” มิซาว่า เคนอิจิ สารวัตรหนุ่มจากกรุงโตเกียวบอกเล่าทันทีด้วยสีหน้าประหลาดใจ ทั้งตัวเขาและมัตสึมิ ซากิโกะ ที่มาด้วยกันต่างก็สื่อสารภาษาไทยได้เนื่องจากเคยร่ำเรียนมาบ้างจึงใช้ภาษาไทยสนทนากับศารทูลแทนการใช้ภาษาสากล “อ้อ ฝาแฝดของผมน่ะ เขาเป็นหมอสูติอยู่โรงพยาบาลนี้ล่ะ” ศารทูลชี้แจงก่อนจะเชิญชวนทั้งสองคน “ทำแผลเสร็จแล้วเราออกจากที่นี่กันเถอะ ผมไม่ค่อยอยากเจอน้องชายเท่าไหร่ ขืนเจ้านั่นเห็นผมได้แผลคงได้บ่นยับแน่ อีกอย่างแม่ผมก็ทำงานอยู่นี่ด้วย เห็นเข้าคงไม่ดี” “โอเค” เคนอิจิตอบรับทว่าทั้งสามกลับไม่ทันได้ก้าวไปไหนสีหราชก็ร้องเรียกศารทูลเข้าเสียก่อน “จะรีบไปไหนไอ้เสือ ทำอย่างกับไม่อยากเจอฉันงั้นแหละ” “ก็ไม่อยากเจอน่ะสิ” ศารทูลตอบกลับพยายามซ่อนมือที่เจ็บไม่ให้อีกฝ่ายได้เห็น ทว่าสีหราชกลับไม่สนใจแผลของแฝดผู้พี่มากไปกว่าการมองหา “แกเห็นอลินมั้ย?” “อลิน? ยัยนั่นมาโรงพยาบาลเหรอ?” ได้ยินชื่ออริสาขึ้นมาศารทูลก็แทบบ้า หัวเสียไม่น้อยกับสิ่งที่อริสาทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าและหลบหน้าหลบตาไปในเช้าวันนั้น วันนั้นเขาตื่นมาเจอเพียงหยดเลือดแห้งกรังบนผ้าปูที่นอนและความว่างเปล่า...ใครว่าฟันแล้วทิ้งทำได้แค่ผู้ชายเล่า ผู้หญิงก็ทำได้เหมือนกัน ยัยนั่นได้เขาแล้วทิ้งอย่างไม่ใยดี หลบหน้าหลบตาไม่ยอมเปิดโอกาสเคลียร์แม้แต่น้อย มันน่าโมโหนัก “ก็เออสิ ยัยอลินมาหาหมอมิ้น แต่หมอมิ้นติดธุระเลยโอนคนไข้มาให้ฉัน แต่ยัยนั่นไม่ยอมตรวจกับฉันแล้วก็ขอตัวกลับ” สีหราชบอกก่อนจจะถอนใจอย่างเคร่งเครียด “แต่คงกลับแล้วมั้ง...ช่างเถอะ” ศารทูลมองน้องชายฝาแฝดที่พูดเหมือนจะตัดใจแล้วก็เดินหนีไปไม่สนใจอาการเจ็บของเขาสักนิด ไอ้น้องบ้านี่มันน้องเขาหรือน้องของอริสากันแน่ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ถ้าให้เลือกระหว่างเขากับอริสา เจ้านี่เลือกห่วงยัยนั่นมากกว่าเขาประจำ “เขาถามหาแฟนเขาเหรอคะ?” ซากิโกะแทรกขึ้นเมื่อทุกอย่างรอบตัวกลับมาปกติ “เปล่า เพื่อนน่ะ” ศารทูลตอบกลับไปตามความจริง เพื่อนสนิทของสีหราชแต่เป็นยัยผู้หญิงไร้ความรับผิดชอบที่ได้เขาแล้วทิ้งน่ะ คิดแล้วก็ได้แต่หงุดหงิดอยู่ลึก ๆ พร้อม ๆ กับสงสัยด้วยเช่นกันว่าหญิงสาวมาหาสูตินารีแพทย์ทำไม เธอป่วย? หรือว่า...