ตอนที่ 1 ปฐมบท

ในห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง มีร่างของหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ มองผิวเผินคล้ายว่าเธอเพียงแค่หลับไป หากแต่ความจริงนั้น ปราณปรียาหลับอยู่บนเตียงนี้มาร่วมหนึ่งเดือนเต็มแล้ว โดยที่มีสายน้ำเกลือ และสายทางการแพทย์ต่าง ๆ ยังคงห้อยระโยงระยางอยู่กับเครื่องวัดสัญญาณชีพ เสียงเปิดประตูห้องตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่ย่างก้าวเข้ามาอย่างเนิบช้า จนกระทั่งมาหยุดอยู่ข้างเตียงคนไข้ เขาหยิบแจกันใส่ดอกไม้ข้างเตียงมาถือไว้ เดินเข้าไปในห้องน้ำ และเปลี่ยนใส่ดอกไม้ช่อใหม่ที่เพิ่งซื้อมา จากนั้นจึงนำมาวางไว้ที่เดิม จิณณะยืนมองหญิงสาวอยู่ข้างเตียง หัวคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แววตามีร่องรอยของความกังวลพาดผ่าน เขายืนมองเธออยู่อย่างนั้นนิ่งนาน โดยไม่มีคำพูดใด และไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวของคนไข้แม้แต่ปลายนิ้ว โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นครืดคราดเพราะมีผู้โทร. เข้ามา ทำให้ชายหนุ่มจำต้องละสายตาออกมาจากดวงหน้าหวานละมุนของปราณปรียา แล้วเดินออกไปคุยโทรศัพท์นอกห้องพักของคนไข้ ห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลแห่งนี้ จะอยู่ชั้นบนสุดของอาคารผู้ป่วยใน พื้นที่ตรงกลางเปิดโล่งเพราะทำเป็นสวนหย่อมเพื่อให้คนไข้ หรือผู้เยี่ยมมานั่งผ่อนคลายชมวิวของกรุงเทพมหานครบนสวนลอยฟ้าแห่งนี้ จิณณะกดรับสายแล้วพูดไปว่า “รอสักครู่นะ” เขามองหาม้านั่งที่ห่างไกลจากผู้อื่นเพื่อคุยธุระส่วนตัว เมื่อเจอแล้วจึงเดินเข้าไปนั่ง และเริ่มสนทนากับผู้ที่อยู่ปลายสาย “โอเค ว่ามา มีเรื่องอะไร” “คุณไนต์ครับ เรื่องนั้นมีความคืบหน้ามาแล้ว” จิณณะนั่งฟังปลายสายรายงานเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งอย่างตั้งใจ เขามีคำถามแทรกไปเป็นระยะ ๆ พลางช่วยกันวิเคราะห์ถึงเรื่องที่กำลังสนทนากันอยู่ เขาจึงไม่รู้ว่าเวลานี้ ในห้องพักผู้ป่วยมีบางอย่างเกิดขึ้น ปราณปรียารู้สึกเหมือนตนเองกำลังลอยละล่องอยู่กลางอากาศ ร่างกายเบาหวิวราวกับขนนก แต่กลับคล้ายจะหายใจไม่ออก แม้ว่าเธอจะพยายามสูดอากาศเข้าปอดให้มากแค่ไหนก็ตาม เธอรู้สึกเจ็บที่หัวใจ ปวดหนึบไปทั้งช่องอก เพราะสิ่งสุดท้ายที่จำได้จากความฝันอันแสนยาวนานนั้น เธอร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่า ร้องจนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด ความฝันเหล่านั้นช่างเหมือนจริงเหลือเกิน ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทุกความรู้สึกที่ได้รับ มันทำให้เธอเจ็บปวดจนเกินบรรยาย ราวกับว่าความฝันนั้นมันเคยเกิดขึ้นกับเธอจริง ๆ พลันนั้น จากที่ร่างกายเบาหวิวราวกับไร้น้ำหนัก จู่ ๆ เกิดหนักอึ้งขึ้นมา ร่างทั้งร่างเหมือนถูกแรงดึงดูดบางอย่างจากใต้ฝ่าเท้าดูดให้เธอร่วงหล่นลงไปเรื่อย ๆ จากที่จมูกไม่ได้กลิ่นอะไร กลับเริ่มได้กลิ่นที่คุ้นเคย คราแรกปราณปรียานึกไม่ออกว่ากลิ่นแบบนี้คือกลิ่นอะไร กลิ่นมันฉุนแบบสะอาดสะอ้าน ขณะเดียวกันก็มีกลิ่นหอมปะปนมาด้วย ซึ่งเธอจำได้ว่ากลิ่นนี้คือกลิ่นของดอกกุหลาบ ติ๊ด...ติ๊ด... เสียงอะไรนะ? ปราณปรียาขมวดคิ้วเล็กน้อยทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ร่างกายเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งยังรู้สึกเมื่อยขบไปทั้งตัว กว่าจะกระดิกนิ้วแต่ละนิ้วได้ ช่างแสนลำบากยากเย็น ทั้งร่างเหมือนถูกโบกไว้ด้วยปูน และเธอกำลังเคาะปูนออกจากตัวทีละนิดอย่างไรอย่างนั้น เส้นสายทั่วร่างเหมือนถูกขึงให้ตึง พอขยับแต่ละที หญิงสาวจึงนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ “คุณ! ฟื้นแล้วหรือ คุณเป็นยังไงบ้าง” เอ๊ะ...เสียงผู้ชายนี่! ทำไมเสียงนี้ถึงคุ้นหูเธอนัก ราวกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ปราณปรียาลืมตาขึ้นทันที แต่คงเพราะเธอหลับไปนานแสนนาน สายตาจึงยังไม่คุ้นชินกับแสงสว่างจ้าภายในห้องเท่าไรนัก หญิงสาวต้องกะพริบตาหลายครั้งเพื่อปรับสภาพของสายตา ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า จากที่พร่าเบลอจึงค่อย ๆ แจ่มชัดขึ้นทีละนิด จนกระทั่งในที่สุด ปราณปรียาก็มองเห็นใบหน้าของเจ้าของเสียงได้ชัดเจน หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนกเมื่อเห็นหน้าของชายหนุ่ม เขาพูดหรือถามอะไรเธอบ้างนั้น เธอไม่ทันได้ฟังสักนิด เพราะตอนนี้ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากกว่า ว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ เวลานี้ได้ เธอจำเขาได้ขึ้นใจ แม้ว่าจะไม่เคยเจอหน้าเขามาก่อนก็ตาม แต่ในความฝันอันแสนยาวนานนั้น เธอเดินทางผ่านกาลเวลาถึงสามภพสามชาติ ทุกชาติมีผู้ชายคนนี้อยู่ร่วมชีวิตกับเธอในฐานะสามี และที่สำคัญ ทั้งสามชาติในความฝันนั่น เธอล้วนมีแต่จุดจบอันน่าอนาถเพราะเขาทั้งสิ้น! หรือว่านี่ก็คือความฝันเช่นกัน แต่เป็นชาติที่สี่...นี่ใจคอเขาจะตามจองเวรเธอไปทุกชาติภพเลยหรือ เพราะอยากพิสูจน์ว่าเป็นความฝันหรือความจริง ปราณปรียาจึงลองหยิกต้นขาของตนเองแรง ๆ ไปทีหนึ่ง “โอ๊ย” ก็เจ็บนี่นา งั้นก็หมายความว่าเป็นความจริงน่ะสิ! หญิงสาวน้ำตาคลอเบ้าขึ้นทันที ไม่ใช่เพราะเจ็บที่หยิกตนเองเมื่อครู่ แต่เพราะผู้ชายที่ยืนข้างเตียงต่างหาก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม้แต่ชาตินี้ เขายังจะตามมาทำร้ายจิตใจเธอด้วย ไม่ได้! สามชาติที่ผ่านมา เขาทำร้ายเธอมามากพอแล้ว ชาตินี้เธอยังไม่อยากตายก่อนวัยอันควร เพราะฉะนั้นเธอจะไม่มีวันให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกเป็นอันขาด “คุณครับ ได้ยินผมรึเปล่า คุณมองเห็นผมชัดไหม” ชายหนุ่มโบกมือไปมาตรงหน้าเธอ แววตาฉายชัดถึงความกังวลอย่างไม่ปิดบัง แต่เธอจะไม่หลงเชื่อกลลวงของเขาอีกแล้ว “ได้ยินค่ะ และมองเห็นด้วย แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณคือใคร และเข้ามาอยู่ในห้องของฉันได้ยังไง ออกไปให้พ้นเลย!”