ตอนที่ 5 บทที่ 2 ชาติที่สอง 35%

พุทธศักราช 2354 มะปรางนั่งพับเสื้อผ้าอาภรณ์กับข้าวของที่จำต้องใช้ในป่าให้ขุนพิทักษ์ ผู้เป็นสามี เนื่องด้วยเขาต้องเข้าป่าเพื่อตามหาคชสารที่ต้องตามตำรามาถวายแก่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ขุนพิทักษ์รับราชการในกรมพระคชบาล จึงมีหน้าที่ในการเสาะหาช้างป่ามาฝึกฝน เพื่อใช้ในงานราชการรวมถึงการศึกสงคราม แม้การไปครานี้ เขามิได้ไปเพียงลำพัง เพราะการเข้าป่าเสาะหาช้างตามตำรานั้น ย่อมต้องไปกันหลายคน แต่กระนั้น หล่อนยังอดเป็นห่วงเขามิได้ เพราะยามที่เขากลับมา ขุนพิทักษ์เป็นต้องได้แผล หรือเจ็บไข้ได้ป่วยทุกคราไป “เหตุใดจึงถอนหายใจเยี่ยงนั้นเล่า” น้ำเสียงอ่อนโยนกับอ้อมแขนที่โอบกอดมาจากด้านหลัง ทำให้หยุดมือที่กำลังพับผ้า แล้วหันไปเอ่ยกับขุนพิทักษ์ “ข้าเป็นห่วงคุณพี่นี่เจ้าคะ มิรู้ว่าไปครานี้จักนานกี่วันกี่เดือน” “คงมิถึงเดือนดอกกระมัง เพราะครานี้มีเป้าหมายชัดแจ้งแล้วว่าต้องเป็นตัวใด ที่พี่เคยเล่าให้เอ็งฟัง จำได้หรือไม่ มีชาวบ้านไปล่าสัตว์ในป่าแล้วเจอช้างต้องตามตำราเข้า จึงได้นำความมาแจ้งยังกรมพระคชบาล” “ถึงกระนั้นก็เถิด คุณพี่ต้องระมัดระวังตัวให้มากหนา อย่าลืมว่ายังมีข้ารอคุณพี่อยู่ที่เรือน” มะปรางถือโอกาสออดอ้อนเขา ขุนพิทักษ์ยิ้ม ยื่นหน้ามาหอมแก้มหล่อนซ้ำไปซ้ำมา “เอ็งนี่หนา วาจาช่างออดอ้อนนัก เข้าป่าครานี้ หากโชคดีเจออำพัน พี่จักนำมาทำหัวแหวนให้เอ็งดีหรือไม่” “ดียิ่งเจ้าค่ะคุณพี่เจ้าขา หากเป็นข้าวของที่คุณพี่ให้ ต่อให้เป็นกรวดหินดินทราย ข้าล้วนยินดี” หล่อนรู้ว่าเขาชอบให้ออดอ้อนอ่อนหวาน ชอบหญิงช่างเอาอกเอาใจ แลเพราะหล่อนรู้ใจเขาเช่นนี้ ขุนพิทักษ์จึงมิเคยมีเมียรอง หรือเมียกลางนอกให้หล่อนต้องระคายใจสักครา “เฮ้อ...แม่มะปรางเอ๋ย เอ็งปากหวานเช่นนี้แล้วจักให้พี่หักใจจากเอ็งไปไกลได้เยี่ยงไร หากมิใช่เพราะภาระหน้าที่ พี่คงมิยอมจากเอ็งไปที่ใดเป็นแน่” ค่ำนั้นมะปรางมิทันได้เก็บข้าวของให้ขุนพิทักษ์เสร็จเรียบร้อยดี หล่อนเป็นต้องถูกเขาอุ้มมาคลอเคลียเนื้อแนบเนื้อบนเตียงเสียก่อน แลท้ายที่สุดท่านขุนจึงต้องมาเก็บเสื้อผ้าอาภรณ์ด้วยตนเอง สามวันต่อมา ขณะที่มะปรางดูแลสั่งงานให้บรรดาบ่าวไพร่นำที่นอนหมอนมุ้งออกมาตากแดด เพราะเรือนของขุนพิทักษ์มิมีผู้ใหญ่ บิดามารดาของเขาล้วนสิ้นบุญแล้วทั้งคู่ หล่อนจึงเป็นเจ้านายฝ่ายหญิงเพียงผู้เดียวในเรือน “คุณมะปรางเจ้าขา คุณฤดีมาเยี่ยมหาเจ้าค่ะ” มะปรางได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มจึงคลี่กว้างในทันใด เพราะฤดีเป็นสหายรักตั้งแต่เมื่อครั้งยังเล็ก ทั้งยังร่ำเรียนมารยาทในวังมาด้วยกัน กระทั่งออกเรือนยังปีเดียวกัน ห่างกันเพียงมิกี่เดือนเท่านั้น ต่างกันก็แต่แม่ฤดีมีลูกก่อนหล่อน มะปรางรีบเดินไปยังชานเรือน เห็นฤดีนั่งรออยู่โดยมีบ่าวคอยพัดวีให้อยู่ด้านข้าง แม่ฤดีพาบ่าวรับใช้มาด้วยสองคน มิได้พาบุตรสาวตัวน้อยมาหาหล่อนเช่นนี้ ย่อมหมายความอีกฝ่ายคงคิดชักชวนหล่อนไปที่ใดกระมัง “ลมกระไรหอบมากันนี่แม่ฤดี” มะปรางทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ลมคิดถึงเอ็งน่ะสิแม่มะปราง ผัวมิอยู่เรือนหลายวันคงเหงาแย่แล้วกระมัง ข้าจึงคิดมาพาเอ็งไปเปิดหูเปิดตาสักครา” แม่ฤดียิ้มมีเลศนัย ยิ่งทำให้หล่อนใคร่รู้นัก “เอ็งนี่หนา เที่ยวเล่นซุกซนจนเป็นนิสัย มีลูกมีผัวแล้วยังแก้มิหายอีก” หล่อนแสร้งบ่นให้สหาย ทั้งที่ใจนั้นใคร่รู้แล้วว่าแม่ฤดีจักพาไปที่ใด “โธ่ จักอยู่เหย้าเฝ้าเรือนลำพังด้วยเหตุใด มิสู้...ไปดูดวงกับข้าดีหรือไม่แม่มะปราง” แม่ฤดีป้องปากเอ่ยเสียงเบา มะปรางเลิกคิ้วขึ้น เบิกตากว้าง เพราะจักว่าไปนับว่าน่าสนใจมิน้อย แต่หล่อนต้องถามให้แน่ใจเสียก่อน “ดูแบบใดรึ แลเป็นหมอจากที่ใด เชื่อถือได้หรือไม่” มะปรางยังจำคำของขุนพิทักษ์ได้ดีว่าห้ามมิให้บอกเพลาตกฟากของตนกับผู้ใดเป็นอันขาด ด้วยว่าอาจถูกผู้อื่นทำคุณไสยใส่ได้ แลหมอดูเหล่านี้มักขอวันเดือนปีเกิด เพลาตกฟากไป นับว่าอันตรายนัก “แม่นนักแม่มะปรางเอ๋ย คุณหญิงโฉม แม่ผัวข้ากับคุณหญิงแย้มศรัทธานักแล ท่านเป็นแม่ชีมาจากเมืองเก่า ดูลายมือแม่นนัก ท่านนั่งทางในได้ด้วยหนา เพลานี้พักอยู่ที่เรือนคุณหญิงแย้ม เอ็งจักไปหรือไม่” ฤดีเอ่ยอย่างออกรสออกชาติ มะปรางมิเสียเพลาคิดให้นานนัก หล่อนพยักหน้าให้อีกฝ่ายในทันใด เพราะอยู่เรือนไปก็หามีเรื่องใดให้ทำไม่ มินานนัก มะปรางกับฤดีแลบ่าวไพร่ทั้งหมดสี่คนจึงมาถึงเรือนของคุณหญิงแย้ม หลังจากไหว้ทักทาย ไถ่ถามทุกข์สุขกันแล้ว คุณหญิงจึงพามะปรางกับฤดีไปยังเรือนเล็กด้านหลัง เพราะเพลานี้คล้ายว่าคุณหญิงแย้มให้แม่ชีผู้นี้เป็นโหรฯ ประจำเรือนไปเสียแล้ว จักทำการใด เดินทางไปที่ใด ล้วนต้องมาหารือกับแม่ชีผู้นี้เสียก่อน มะปรางเห็นแม่ชีผู้นั้นนั่งสมาธิอยู่บนเสื่อใต้ต้นขนุนเพียงลำพัง แลคล้ายว่าคงได้ยินเสียงพวกหล่อนเดินมา ท่านจึงออกจากสมาธิ หันมาผงกศีรษะแลยิ้มให้ “เอ็งเข้าไปก่อนเถิดแม่มะปราง เพราะหากข้าเข้าไปก่อน เอ็งคงต้องรอนาน ข้ามีเรื่องใคร่ถามแม่ชีมากนัก” แม่ฤดียิ้มเจื่อน หล่อนจึงเดินเข้าไปหาแม่ชีก่อน ปล่อยให้สหายนั่งสนทนากับคุณหญิงรออยู่ที่ด้านนอก เมื่อได้เห็นแม่ชีใกล้ขึ้น หล่อนกลับรู้สึกคุ้นเคยแปลก ๆ ราวกับว่าเคยรู้จักกันมาก่อน แต่หล่อนมั่นใจยิ่งว่ามิเคยพบเจอหญิงผู้นี้จากที่ใดมาก่อนเป็นแน่ คงเพราะแม่ชีผู้นี้อายุอานามใกล้เคียงกับมารดาของหล่อน หล่อนจึงรู้สึกคุ้นเคยกับอีกฝ่ายกระมัง แต่เหตุใดแววตาของแม่ชีจึงเศร้าโศกถึงเพียงนี้ มะปรางนั่งพับเพียบตรงข้ามแม่ชีแล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงอดประหลาดใจมิได้เมื่อเห็นว่าท่านน้ำตารื้นเต็มสองตายามที่มองหล่อน “ท่าน...เอ่อ...เป็นกระไรหรือไม่เจ้าคะ” แม่ชีกะพริบตาหลายครา ส่ายหน้าอย่างเชื่องช้า ยิ้มให้หล่อนอย่างอ่อนโยนราวกับผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก “มิเป็นกระไรดอก ไหนแบมือให้แม่ชีดูที ทั้งสองข้างนั่นแล” เมื่อได้ยินเช่นนั้น มะปรางจึงแบมือทั้งสองข้างยื่นให้แม่ชีดู ท่านจับปลายนิ้วของหล่อนไว้ ก้มหน้าดูเพียงครู่เดียว สีหน้าพลันซีดเผือดลงทันใด หัวคิ้วขมวดเข้าหากันราวกับครุ่นคิดอย่างหนัก จากนั้นน้ำตารื้นขึ้นกบตาอีกครา “มีกระไรหรือเจ้าคะ เกิดเรื่องร้ายหรือ เกิดกับผู้ใด กับข้าหรือกับผัวข้าเจ้าคะ” หล่อนถามอย่างใคร่รู้ ทั้งยังหวาดวิตกขึ้นมาทันใดจนหัวใจเต้นกระหน่ำ “เคราะห์กรรมของเอ็งหนักนักแม่เอ๊ย นับแต่นี้ไปจงระมัดระวังตัวให้มากเข้าไว้หนา” แม่ชีคล้ายมิกล้าพูดทั้งหมด แต่หล่อนใคร่รู้ยิ่ง จึงเอ่ยปากถามไปตามตรง “อย่างไรหรือเจ้าคะ แม่ชีบอกข้ามาเถิดเจ้าค่ะ ข้าจักได้เตรียมแก้ไข” แม่ชีปล่อยมือหล่อน ถอนหายใจแผ่วราวกับปลงตก หากแต่สีหน้ามิสู้ดีนัก จากนั้นท่านมองหน้าหล่อนนิ่ง แล้วเอ่ยว่า “ดวงเอ็งถึงฆาตแล้วแม่ผกา” “ว่ากระไรหนา! ดวงของข้าน่ะรึถึงฆาตแล้ว” หล่อนตื่นตระหนกยิ่ง...แต่ประเดี๋ยวก่อน หล่อนหาได้ชื่อผกาไม่ หล่อนชื่อมะปราง เหตุใดแม่ชีจึงเรียกหล่อนด้วยชื่อนั้นเล่า! นับแต่กลับจากดูดวงกับแม่ชีวันนั้น เพลาผ่านล่วงมาสิบวันแล้ว มะปรางฟังคำเตือนของท่านว่าอย่าเที่ยวเดินทางไปที่ใด หล่อนจึงอยู่แต่ในเรือนมิได้ไปแห่งใดแม้แต่ไปทำบุญที่วัด มารดากับพี่สาวของหล่อนแวะมาเยี่ยมหาบ้าง แต่หล่อนมิกล้าเล่าเรื่องคำทำนายของแม่ชีให้มารดาฟัง ด้วยเกรงว่าท่านจักเป็นกังวล กระทั่งบ่าวข้างกายหล่อนยังมิยอมปริปาก