ตอนที่ 7 บทที่ 2 ชาติที่สอง 100%

แม่มะปรางหันกลับไปโอบเอวเขาตอบ ซุกหน้าลงกับอกของเขาอย่างออดอ้อน ด้วยรู้ดีว่าเขาใจอ่อนเป็นสีผึ้งทุกครายามหล่อนทำเช่นนี้ “ข้ากลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ กลัวคุณพี่มิรักข้า แต่ไปรักแม่นิ่ม ผู้ใดมิรู้บ้างว่าลูกสาวของพระยาราเมศนั้นงามเพียงใด หากคุณพี่พลั้งเผลอมีใจให้เมียนาง เมียเอกอย่างข้าคงมิอาจอยู่สู้หน้าผู้ใดได้ แลข้ารู้เจ้าค่ะว่าคุณพี่ลำบากใจ แต่รับสั่งลงมาย่อมต้องปฏิบัติตามห้ามขัดขืน เช่นนั้นข้าจักมิทำให้คุณพี่ต้องกังวลเรื่องข้าดอกเจ้าค่ะ” ขุนพิทักษ์ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากหล่อน “เพราะพี่รักแลห่วงเอ็งอย่างไรเล่า พี่ถึงได้กังวลเพียงนี้ แม่มะปรางเอ๋ย จงจำไว้เถิดว่า ข้า ขุนพิทักษ์หาใช่ชายมากรักไม่ ชั่วชีวิตนี้ของข้าจักมีแม่มะปรางเป็นเมียร่วมหมอนเพียงผู้เดียว” มะปรางได้ยินเช่นนั้นจังลอบยิ้มอยู่กับอกเขา ท่านขุนเอ่ยมาชัดเจนถึงเพียงนี้ ราวกับเขาเชื่อมั่นในตนยิ่งว่าจักมิมีวันร่วมหอกับแม่นิ่มอย่างเด็ดขาด เช่นนั้นหล่อนจักรอดูว่าขุนพิทักษ์จักทำได้เช่นที่ปากลั่นวาจาไว้หรือไม่ ห้าวันต่อมา แม่นิ่มจึงเข้าเรือนมาในฐานะเมียนางตามฤกษ์มงคล พิธีการรวมถึงห้องหับข้าวของเครื่องใช้ มะปรางให้บ่าวไพร่จัดหาไว้ให้อย่างสมฐานะทุกอย่างโดยมิขาดตกบกพร่อง หล่อนมิได้วางตนข่มอีกฝ่าย เพราะอย่างไรเสียแม่นิ่มก็เป็นเมียนาง แม้นจักเป็นเมียทูลพระราชทาน แต่ก็เป็นรับสั่งของพระเจ้าอยู่หัว “แม่มะปราง ข้ามาเป็นเมียคุณพี่ แม้นจักมีศักดิ์แลฐานะสูงกว่าแม่ แต่แม่มะปรางอยู่เรือนนี้มาก่อนข้า เช่นนั้นหากมีสิ่งใดที่ข้าพลั้งพลาดไป ขอแม่มะปรางอย่าได้ถือสา” แม่นิ่มเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม รอยยิ้มเผื่อแผ่ไปยังขุนพิทักษ์ที่นั่งอยู่บนตั่ง แต่เขามิได้เหลือบแลเมียนางแม้แต่น้อย “เจ้าค่ะ” มะปรางพูดให้น้อย มิต่อปากต่อคำด้วยรู้ดีว่าท่านขุนมิชอบ อีกทั้งหล่อนแน่ใจเหลือเกินว่าพ้นคืนนี้ไป แม่นิ่มจักรู้เองว่าขุนพิทักษ์หาได้ยินดีกับเรื่องนี้ไม่ ค่ำคืนแรกที่แม่นิ่มมาอยู่ที่เรือน ท่านขุนมิได้ร่วมหอด้วย แต่เขากลับมานอนห้องเดิม มะปรางจึงถือโอกาสงัดมารยาหญิงมาใช้เต็มเกวียน เป็นผัวเมียกันมาร่วมปี เหตุใดมะปรางจักมิรู้ว่าผัวหล่อนชอบให้ตนเป็นเช่นไร ออดอ้อน อ่อนหวาน ว่าง่าย แต่อย่าคิดร่ำไห้มิรู้จบให้ดูน่าสงสาร หาไม่แล้วจักดูเสแสร้งจนเกินงาม เช้าวันต่อมา เมื่อถึงคราต้องกินข้าวกันพร้อมหน้าบนเรือน ท่านขุนเอ่ยวาจากับแม่นิ่มน้อยยิ่งกว่าน้อย หากแม่นิ่มมิเอ่ยปากถาม เขาจักมิสนทนากับอีกฝ่าย แต่กับหล่อนเขาแย้มยิ้มมองมาด้วยแววตารักใคร่เอ็นดูเช่นเคย มะปรางเห็นหน้าของแม่นิ่มเมียนางแล้วได้แต่ลอบยิ้มอย่างสาแก่ใจ ครั้นเมื่อถึงเพลาที่ขุนพิทักษ์ต้องไปราชการ มะปรางกับนิ่มจึงลงไปส่งเขาหน้าเรือน ทั้งคู่ยืนมองท่านขุนที่ขี่ม้าห่างไปออกไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมองมิเห็นแผ่นหลังของเขาแล้วจึงเดินกลับเข้าเรือนมาพร้อมกัน หากแต่ต่างคนต่างไร้วาจา แต่เมื่อขึ้นมาบนเรือน แม่นิ่มเรียกชื่อหล่อนเสียงแข็งในทันใด “แม่มะปราง!” มะปรางหันไปมองนิ่ม เห็นอีกฝ่ายจับจ้องมายังหล่อนตาเขม็งราวกับจักฆ่าแกงกัน หล่อนได้แต่ขมวดคิ้วแสร้งทำมิใส่ใจ “เอ็งทำคุณไสยใส่คุณพี่ใช่หรือไม่ เหตุใดคุณพี่จึงเป็นเยี่ยงนี้” แม่นิ่มกำมือแน่นทั้งสองข้าง มะปรางถอนหายใจแผ่ว “เอ่ยวาจาเหลวไหลอันใดกัน คุณไสยกระนั้นรึ ข้าจักทำไปเพื่อการใดเล่า ข้าเป็นเมียเอกที่คุณพี่แต่งเข้ามา เป็นหญิงที่ขุนพิทักษ์ตามเกี้ยวอยู่เป็นนาน แต่งกลอนฝากบ่าวไพร่มาให้ข้าทุกวันกว่าข้าจักใจอ่อนจนได้ออกเรือน เรื่องนี้มีผู้ใดมิรู้บ้าง ข้าสำคัญเพียงใดในใจของคุณพี่ แม่นิ่มน่าจักรู้ดีกระมัง คุณไสยอันใดนั่น มีแต่พวกสิ้นคิด ใคร่ได้ของผู้อื่นดอกที่คิดใช้” แม่นิ่มชี้หน้าหล่อนราวกับคาดโทษ “คอยดูเถิด ข้าจักทำให้คุณพี่รักข้าให้ได้ ส่วนเอ็ง...ระวังตัวไว้ให้ดี!” “ข้าย่อมต้องระวังเจ้าค่ะ เพราะข้าต้องคุมบ่าวไพร่ในเรือนนี่เจ้าคะ งานจุกจิกเหล่านี้ย่อมต้องเป็นหน้าที่เมียเอกเช่นข้า หากกระทำสิ่งใดมิระวัง คงเสียไปถึงคุณพี่ได้ ส่วนเมียนางเยี่ยงแม่นิ่มนั้น อยู่เฝ้าเรือนให้ดีเถิดเจ้าค่ะ” มะปรางเอ่ยเน้นที่คำว่าอยู่เฝ้าเรือนด้วยการพูดช้า ๆ แต่ชัดถ้อยชัดคำ จากนั้นจึงเดินยิ้มผ่านแม่นิ่มไปโดยมิหันกลับไปมองอีกฝ่ายแม้แต่หางตา เพลาล่วงผ่านไปกว่าสิบวัน แม่นิ่มต้องอยู่เฝ้าเรือนเพียงลำพังเพราะขุนพิทักษ์มิเคยเหยียบย่างเข้าไปในห้อง แต่มะปรางให้แปลกใจนัก เพราะรู้สึกว่าแม่นิ่มเงียบสงบเกินไป มิได้มาเอ่ยวาจาเชือดเฉือนทุกวันเช่นเมื่อแรกที่มาอยู่เรือน สิบวันที่ผ่านมา ทำให้มะปรางได้รู้จักตัวตนของแม่นิ่มมากขึ้น แม้อีกฝ่ายจักปากร้าย เอาแต่ใจตน แต่ก็เพียงแค่ทำกิริยาคล้ายเด็กที่ถูกตามใจจนเหลิงเท่านั้น วันดีคืนดีก็ไปนั่งร่ำไห้กับบ่าวประจำตัวที่ศาลา ตัดพ้อต่อว่าเรื่องคุณพี่มิรักมิแลเหลียว แต่เจ้าตัวก็ทำได้เพียงแค่นั้น มิได้คิดอาจหาญบุกเข้ามาระรานหล่อนในห้อง แต่แล้วคืนนี้ มะปรางต้องนอนเพียงลำพัง เนื่องจากท่านขุนต้องอยู่โยงที่กรมพระคชบาล แต่ต้องอยู่เพราะเรื่องใดนั้นหล่อนมิอาจทราบได้เพราะดำ บ่าวข้างกายท่านขุนมาแจ้งแก่หล่อนไว้แค่นั้น เพิ่งพ้นเพลาย่ำค่ำมามินาน หลังจากกินข้าวเย็นแล้วมะปรางจึงเข้าห้อง จุดตะเกียง หยิบหีบใบเล็กออกมาจากลิ้นชักตู้ เมื่อเปิดออกจึงเห็นว่าในนั้นมีแต่แผ่นกระดาษ ลายมือที่เขียนไว้บนนั้นช่างวิจิตรบรรจง กระดาษเหล่านี้ล้วนเป็นกลอนที่ขุนพิทักษ์เคยแต่งมาเกี้ยวหล่อนทั้งสิ้น ขณะที่มะปรางไล่อ่านไปทีละแผ่นนั้น ตะเกียงในห้องพลันดับลง หล่อนตกใจจนเผลอทำกระดาษหลุดจากมือ มะปรางตั้งใจจักจุดตะเกียงอีกครา แต่กลับมีบางสิ่งมารัดคอของหล่อนไว้แน่นจนหายใจมิได้! มะปรางทั้งตกใจแลหวาดกลัว พยายามจับที่คอของตนจึงรู้ว่าเป็นเชือกเส้นหนึ่ง หล่อนดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ถีบขาไปมาจนข้าวของบนโต๊ะร่วงหล่นลงพื้นกระจัดกระจาย จักร้องก็ร้องมิได้ เพราะลำคอถูกรัดแน่น...ทรมานยิ่งนัก หล่อนมิรู้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร รู้แต่ว่าเป็นชายเพราะมือหยาบกร้าน ความทรมานจากการถูกรัดคอจนหายใจมิออก ทำให้มะปรางใช้เล็บจิกข่วนเนื้อตัวของอีกฝ่าย แต่ยังมิทันจิกลึกลงไปเท่าใด ร่างของหล่อนพลันลอยขึ้นจากพื้น เชือกห้อยอยู่กับขื่อคานของห้อง ขณะที่ตัวหล่อนได้แต่ดิ้นพราดไปมาด้วยความทรมาน สติสุดท้ายก่อนสิ้นลมหายใจ หล่อนได้ยินเสียงกรีดร้องของคนผู้หนึ่ง “คุณมะปราง! ช่วยด้วยเจ้าข้า คุณมะปรางผูกคอตายเจ้าข้า มาช่วยกันเร็วเข้า” ...ไม่นะ หล่อนมิได้ผูกคอตาย หล่อนถูกฆ่าตายต่างหากเล่า!