ตอนที่ 6 บทที่ 2 ชาติที่สอง 70%

“คุณมะปรางคิดถึงท่านขุนหรือเจ้าคะ พักนี้สีหน้ามิสู้ดี จักว่าไป ตั้งแต่กลับจากเรือนคุณหญิงแย้มเมื่อคราโน้น คุณมะปรางคล้ายมีเรื่องทุกข์ใจยิ่ง มีกระไรหรือไม่เจ้าคะ บอกบ่าวได้หนา” ใจ บ่าวรับใช้ที่อยู่กับหล่อนมาตั้งแต่เล็กหยิบพัดมาโบกให้ มะปรางหันไปมองใจพลางยิ้มให้อีกฝ่าย “หามีเรื่องใดไม่ ข้าแค่คิดถึงคุณพี่” คำทำนายนั่น หล่อนบอกผู้ใดมิได้เป็นอันขาด เพราะหารู้ไม่ว่าจริงเท็จมากน้อยเพียงใด หล่อนได้แต่ภาวนาให้มันมิใช่เรื่องจริง เป็นเพียงการทำนายที่คลาดเคลื่อนของแม่ชีเท่านั้น หล่อนจำได้ว่าก่อนออกเรือน บิดามารดาเคยให้ท่านโหราดูชะตาของหล่อนกับขุนพิทักษ์แล้วเห็นว่าเป็นเนื้อคู่กันมาหลายภพหลายชาติ เช่นนั้นเป็นผู้ใดกันที่เชื่อถือได้ ท่านโหราหรือแม่ชี มะปรางถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม หากหล่อนต้องตายจากไปจริง ขอให้หล่อนได้มีบุตรให้ท่านขุนสักคนก่อนได้หรือไม่ “ข้าออกเรือนมาร่วมปีแล้ว เหตุใดข้าจึงมิมีลูกสักทีเล่าแม่ใจ คุณพี่ใคร่ได้ลูกสักคน แต่ข้ากลับแย่นัก มิอาจทำให้คุณพี่สมหวังสักครา” “คุณมะปรางเจ้าขา เรื่องเช่นนี้เมื่อถึงเพลาจักมาเองเจ้าค่ะ อย่ากังวลเลยหนาเจ้าคะ คิดมากระวังจักเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมาคงหาใช่เรื่องดีเป็นแน่” มะปรางได้แต่พยักหน้า เพราะมิใช่ครั้งแรกที่หล่อนบ่นเรื่องนี้ให้บ่าวข้างกายฟัง ยามที่จิตใจมิสงบเช่นนี้ หล่อนยิ่งคิดถึงขุนพิทักษ์สุดหัวใจ มิรู้ว่าเมื่อใดเขาจักกลับเรือน ผ่านไปครึ่งเดือน ขุนพิทักษ์จึงได้กลับเรือนมา ทว่าเขาต้องไปถวายงานในพระราชวังก่อน มิรู้จักแล้วในยามใด มะปรางรู้ว่าเขาออกจากป่ามาแล้วเพราะท่านขุนให้ไอ้ดำ บ่าวชายที่ติดตามเข้าป่าไป วิ่งมาบอกหล่อนที่เรือน มะปรางจึงสั่งบ่าวไพร่ให้จัดเตรียมสำรับไว้พร้อมสรรพ เมื่อเห็นขุนพิทักษ์เข้าเรือนมาเมื่อใดจักได้ยกสำรับมาโดยไว กว่าขุนพิทักษ์จักกลับถึงเรือน เพลาจึงล่วงไปเกือบย่ำค่ำ มะปรางแย้มยิ้มด้วยความดีใจ รีบนำน้ำแช่ดอกมะลิให้เขาดื่มเพื่อดับกระหาย บ่าวไพร่รีบยกสำรับขึ้นเรือนมาทันใด จากนั้นพากันลงเรือนไปเพื่อให้ผู้เป็นนายได้สนทนากันลำพัง “คุณพี่ผอมไปหนาเจ้าคะ มิได้เจ็บไข้ได้ป่วยกลับมาใช่หรือไม่” “พี่มิได้เป็นกระไร อยู่ป่า กินอยู่หลับนอนย่อมลำบากกว่าอยู่เรือน” เขายิ้ม นั่งก้มหน้ากินข้าวไปอย่างเงียบเชียบ มะปรางรู้สึกว่าเขากลับมาครานี้ดูผิดแผกไปนัก เพราะทุกคราที่ขุนพิทักษ์กลับจากป่า เขามักเล่าเรื่องอาถรรพ์ที่พบเจอมาให้หล่อนฟังเสมอ แต่ครานี้เขากลับนั่งเงียบ ราวกับมีเรื่องทุกข์ใจแต่มิอาจเอ่ยออกมา หล่อนแปลกใจนักเพราะดำเล่าว่าเข้าป่าครานี้ กรมพระคชบาลได้ช้างเผือกกลับมา พระเจ้าอยู่หัวจักต้องปูนบำเหน็จให้เป็นแน่ “คุณพี่มีเรื่องกระไรใช่หรือไม่เจ้าคะ ข้าเห็นคุณพี่สีหน้ามิสู้ดี” นับแต่ออกเรือนกันมา หล่อนกับขุนพิทักษ์จักสนทนาหารือด้วยเรื่องต่าง ๆ กันอยู่เสมอ เพราะเรือนของเขามิมีผู้ใหญ่ บิดามารดาล้วนตายจาก แลเขาเป็นบุตรชายโทน เมื่อมะปรางออกเรือนมา บิดาของหล่อนจึงให้ตามเขามาอยู่ที่เรือนหลังนี้ มะปรางจึงคุ้นชินกับการเอ่ยปากถามอย่างตรงไปตรงมา เพราะมิต้องเกรงใจผู้หลักผู้ใหญ่ในเรือน ขุนพิทักษ์มิได้ตอบ หากแต่สีหน้าย่ำแย่ยิ่งกว่าเก่า กระนั้น มะปรางมิคิดซักไซ้ ด้วยรู้ดีว่าเรื่องบางเรื่อง เขามิอาจเอ่ยปากพูดได้เพราะเป็นคำสั่งทางราชการ ท่านขุนยกขันน้ำขึ้นดื่ม มะปรางเห็นแล้วให้กังวลยิ่งนัก เพราะเขาเพิ่งกินไปได้มิกี่คำเท่านั้น ดูท่าเรื่องในวัง หรือคำสั่งที่ได้รับมาจักหนักหนามิใช่น้อย แต่ในที่สุด เขาก็เปิดปากพูด “แม่มะปราง กลับมาครานี้ทุกคนได้รับปูนบำเหน็จแลเลื่อนยศกันถ้วนหน้า พี่ได้เลื่อนยศเป็นหลวง แต่ว่า...” เขาถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม หล่อนมิเข้าใจนัก ในเมื่อได้เลื่อนยศ ย่อมเป็นเรื่องดีมิใช่หรือ เหตุใดเขากลับทุกข์นักเล่า “แต่ท่านพระยาราเมศ กลับทูลขอกับพระเจ้าอยู่หัวให้ยกแม่นิ่ม ลูกสาวคนสุดท้องเป็น...เป็นเมียนางมอบให้แก่พี่” เขาเอ่ยอย่างเชื่องช้า น้ำเสียงแหบพร่าแลแผ่วเบา มะปรางหัวใจเต้นกระหน่ำขึ้นมาทันใด หล่อนล้างมือในอ่าง เพราะเพลานี้รู้สึกจุกในอกจนกินข้าวมิลง “ทูลขอให้ยกลูกสาวเป็นเมียนางทั้งที่รู้แก่ใจว่าคุณพี่มีข้าเป็นเมียเอกอยู่แล้วกระนั้นหรือ เพราะเหตุใดกัน” ขุนพิทักษ์ติดตามพระยาราเมศมาตั้งแต่เข้ารับราชการกินตำแหน่งหมื่น พระยาราเมศนับเป็นผู้มีพระคุณของขุนพิทักษ์มิต่างจากบิดาคนที่สอง เพราะท่านพระยากับบิดาของท่านขุนเป็นสหายรักกัน แลเมื่อบิดาของขุนพิทักษ์สิ้นไป เขายังให้ท่านพระยามาเป็นผู้ใหญ่สู่ขอหล่อนกับบิดามารดาด้วยซ้ำ แต่เหตุใดครานี้จึงคิดยกบุตรสาวคนสุดท้องให้มาเป็นเมียขุนพิทักษ์อีกคนเล่า หรือเพราะเห็นว่าเรือนหลังนี้มันเงียบเหงาเกินไป จึงใคร่ให้คึกคักเหมือนเรือนของท่านพระยาที่มีเมียนับสิบคน “คุณพี่รู้ใช่หรือไม่ แม่นิ่มรักคุณพี่มานาน” หล่อนกับแม่นิ่มนับว่าศรศิลป์มิกินกันมาช้านาน เมื่อคราที่ถวายตัวเป็นข้าหลวงอยู่ตำหนักเจ้าจอมด้วยกัน อีกฝ่ายมักหาเรื่องหล่อนก่อนเสมอ ยิ่งรู้ว่าขุนพิทักษ์ตามเกี้ยวหล่อน แม่นิ่มยิ่งเกลียดหล่อนเข้ากระดูกดำ แลมะปรางเชื่อว่าเรื่องเมียนางนี้ แม่นิ่มจักต้องเป็นฝ่ายขอร้องบิดาของตนให้ทูลขอกับพระเจ้าอยู่หัวเป็นแน่ “พี่มิเคยคิดเป็นอื่นกับแม่นิ่มเลยหนา แต่คงเพราะเรื่องนั้น ท่านพระยาถึงได้...” ท่านขุนถอนหายใจอีกครา เอ่ยอีกว่า “เมื่อคราอยู่ป่า มีงูจงอางจักพุ่งเข้าฉกท่านพระยา แต่พี่เห็นก่อนจึงฆ่ามันได้ทันเพลา ท่านพระยาเอ่ยแล้วเอ่ยเล่าว่ารอดตายเพราะพี่ หากคุณพ่อยังอยู่ต้องภูมิใจมากเป็นแน่ที่พี่เก่งกล้าสามารถ ท่านเอ่ยปากชื่นชมพี่หลายครั้งหลายครา มิคาดว่ากลับพระนครมา ท่านจักทูลขอพระเจ้าอยู่หัวให้แม่นิ่มเป็นเมียพระราชทานเสียได้ แลเรื่องนี้พระเจ้าอยู่หัวทรงมีรับสั่งลงมาแล้ว” มะปรางร่ำไห้อย่างเงียบเชียบ หากมีรับสั่งลงมาแล้วเช่นนี้คงมิอาจเปลี่ยนแปลงแก้ไขได้ วันข้างหน้าเรือนหลังนี้คงหาความสงบมิได้แล้วเป็นแน่ หญิงสองคนที่รักชายคนเดียวกัน จักปรองดองกันได้เยี่ยงไร มิมีวันดอก! “แม่มะปราง เรื่องนี้พี่มิอาจทัดทานได้เพราะเป็นรับสั่งจากพระเจ้าอยู่หัว ยิ่งท่านพระยาร่ำไห้น้ำตานองกับพระเจ้าอยู่หัวว่าตนแก่ชราถึงเพียงนี้ มิรู้ว่าจักอยู่ได้อีกนานเพียงใด จึงใคร่ให้แม่นิ่มได้ออกเรือนเป็นฝั่งเป็นฝากับผู้ที่ตนหมายตาให้เป็นเขย พี่...” หล่อนมิอาจเอ่ยสิ่งใดได้ ทำได้เพียงลุกขึ้นเดินไปยังห้องนอน เพราะมิใคร่ให้บ่าวไพร่ได้ยินเสียงร่ำไห้ของตน มินานนักท่านขุนจึงตามเข้าห้องมา เขาโอบกอดหล่อนจากด้านหลัง กระซิบเสียงสั่นว่า “พี่รักเพียงเอ็งผู้เดียวหนาแม่มะปราง เชื่อพี่ได้หรือไม่” มะปรางได้แต่ก้มหน้าร่ำไห้ จักให้หล่อนเชื่อได้เยี่ยงไร วันนี้เขายังรักหล่อน แต่วันข้างหน้า เขาอาจรักผู้อื่น ยิ่งหากเขาได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับแม่นิ่ม นานวันเข้า เขาจักมิคิดรักอีกฝ่ายเลยหรือ มาเอ่ยรักหล่อนผู้เดียวเพลานี้ หล่อนหาเชื่อถือไม่ แม่นิ่มก็ช่างกระไร คนเขามีเมียแล้วยังใคร่ได้ ทำเช่นนี้นับเป็นการเหยียบย่ำหัวใจหล่อนอย่างชัดเจน กระนั้น มะปรางมิคิดยอมแพ้ ในเมื่อมิอาจขัดรับสั่งของพระเจ้าอยู่หัวได้ หาไม่แล้วต้องถูกประหาร เช่นนั้นหล่อนจักยอมรับ แต่หล่อนมิยอมให้อีกฝ่ายมาอยู่เหนือหัวของตนได้ หล่อนมาก่อน หล่อนคือเมียเอก คือเมียที่ขุนพิทักษ์รัก แลให้ผู้หลักผู้ใหญ่ไปสู่ขอจนได้ครองคู่อยู่กินกัน แม่นิ่มเป็นเมียนางแล้วอย่างไร หากท่านขุนมิรักมิแล ก็เป็นแค่นางเฝ้าเรือนเท่านั้น