ตอนที่ 4 บทที่ 1 ชาติที่หนึ่ง 100%

ขุนเดชาถอนหายใจ หัวคิ้วขมวดมุ่น ยื่นมืออีกข้างมาจักลูบท้องของหล่อน แต่หล่อนยกแขนป้องไว้มิให้เขาจับ เขาจึงวางมือไว้บนตักของตนตามเดิม “พี่รู้ พี่ทำผิดต่อเอ็งนัก ผิดอย่างมิน่าอภัย แต่เรื่องมาถึงเพียงนี้แล้ว มิอาจแก้ไขอันใดได้อีก แม้นพี่จักรับแม่สร้อยมาเป็นเมีย แต่เอ็งจงจำไว้ว่าอย่างไรเสีย เอ็งเป็นเมียเอกของพี่ เป็นหญิงที่พี่รักเพียงผู้เดียว” ผกากำมือแน่น น้ำตารื้นขึ้นมาอีกครา “ข้าคือหญิงที่คุณพี่รักเพียงผู้เดียวกระนั้นหรือเจ้าคะ เช่นนั้นคุณพี่ทำกับหญิงที่รักเยี่ยงนี้เองดอกหรือ คุณพี่ตอบแทนคนรอด้วยการพาเมียอีกคนกลับมาฝากข้าหรือเจ้าคะ” ขุนเดชามีสีหน้ามิสู้ดีนัก เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้หล่อน “อย่าร่ำไห้อีกเลยหนาแม่ผกา ประเดี๋ยวลูกจักร่ำไห้ไปด้วย เรื่องนี้เป็นพี่ที่ผิดเอง พี่ทำพลาดไป จึงทำให้เอ็งต้องทุกข์ใจถึงเพียงนี้” เขาเอ่ยจบ นอกห้องพลันมีเสียงบ่าวชายผู้หนึ่งตะโกนผ่านประตูเข้ามา ผกาจึงเม้มปากแน่นด้วยเกรงว่าบ่าวไพร่จักได้ยินเสียงหล่อนสะอื้นไห้ หล่อนมิชอบให้ผู้ใดมาเวทนาสงสาร “ท่านขุนขอรับ แม่สร้อย...เอ่อ...แม่สร้อยร่ำไห้เรียกหาแต่ท่านขุนขอรับ จักขึ้นมาหาท่านขุนบนเรือนใหญ่ให้ได้ แต่ไอ้ยงยังขวางไว้อยู่ขอรับ” เป็นไอ้ยิ่ง บ่าวข้างกายขุนเดชาที่มาแจ้ง เพราะบ่าวผู้ชายที่จักขึ้นมาถึงเรือนหน้าห้องของผู้เป็นนายเช่นนี้ได้มีแต่ไอ้ยิ่งกับไอ้ยง บ่าวคนสนิทของท่านขุนเท่านั้น โดยผู้ที่ติดตามท่านขุนไปทัพคือไอ้ยง ส่วนไอ้ยิ่งรั้งอยู่ที่เรือน ผกาเหลือบมองผัวตน สีหน้าเขานิ่งเฉย หากแต่เสียงถอนหายใจนั้นกลับคล้ายว่าอ่อนอกอ่อนใจ มิได้รำคาญแต่อย่างใด เพียงแค่นี้ หล่อนก็รู้ว่าแม่สร้อยผู้นั้นได้เข้ามาอยู่ในใจของท่านขุนแล้ว “พี่จักไปดูเสียหน่อย ประเดี๋ยวจักขึ้นมาหาเอ็งอีกคราหนา” เขาเอ่ยกับหล่อนแล้วเดินออกจากห้องไป ทว่า...คืนนั้น ขุนเดชามิได้กลับมานอนที่ห้องของหล่อนตามคาด กระทั่งข้าวมื้อเย็นยังให้คนยกไปกินที่เรือนหลังของแม่สร้อย แม้นผกาจักรู้แก่ใจว่าขี้ใหม่หมาหอม กระนั้นหล่อนยังอดเจ็บปวดในอกมิได้ ที่แท้ท่านขุนมิต่างอันใดกับชายอื่นในอโยธยาแม้นแต่น้อย มากรักมากเมีย หากหล่อนรู้ว่าเขารักง่ายหน่ายเร็วถึงเพียงนี้ หล่อนยอมเป็นสาวเทื้อคาเรือนเสียดีกว่า เช้าวันต่อมา ผกาลงมาใส่บาตรที่ท่าน้ำกับคุณหญิงแก้วเช่นทุกวัน คุณหญิงคงเห็นว่าสะใภ้เยี่ยงหล่อนตาบวมเพราะร่ำไห้หนักหนาเพียงใดกระมัง จึงได้แต่เอ่ยปลอบโยนเสียงอ่อน “แม่ผกา เอ็งยังอายุน้อย ย่อมต้องเสียใจหากผัวพาหญิงอื่นมาเป็นเมียอีกคน แต่เชื่อแม่เถิดว่าอย่างไรเสียเอ็งยังเป็นเมียเอกของเรือนนี้ วันใดที่แม่มิอยู่หรือสิ้นบุญไป เรือนนี้ย่อมต้องเป็นเอ็งที่ดูแลต่อจากแม่ มิแน่ว่าวันหน้าพ่อเดชาอาจมีเมียรองเมียบ่าวเพิ่มขึ้นอีก มิช้าก็เร็วเอ็งต้องจัดการเรื่องเช่นนี้วันยังค่ำ ฉะนั้นอย่าได้เอาตัวไปชิงรักหักหาญกับหญิงอื่น วางตัวให้สูงไว้เป็นดี พวกมันจักได้เกรงใจ รู้หรือไม่แม่ผกา” หล่อนรู้ว่าท่านหวังดี แต่จักให้หล่อนทำเช่นนั้นได้เยี่ยงไร แบ่งผู้ชายของตนกับหญิงอื่นกระนั้นหรือ วันข้างหน้า หล่อนต้องทนเห็นเขากอดหญิงอื่น คลอเคลียหญิงอื่นแล้วแสร้งมิรู้สึกรู้สากระนั้นหรือ ผู้อื่นอาจทำได้ แต่หล่อนมิอาจทำได้! “เจ้าค่ะ คุณแม่ขึ้นเรือนไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ ลูกขอนั่งตรงนี้สักประเดี๋ยว” “แม่จักไปเรือนแม่เอียด เห็นว่าวันนี้จักมีพ่อค้านำเครื่องทองลงยามาให้เลือก จักไปด้วยหรือไม่แม่ผกา” ผกาส่ายหน้า “คุณแม่ไปเถิดเจ้าค่ะ ข้าท้องใหญ่ ลงเรือลำบาก” หล่อนมิมีทางไปแน่ ด้วยรู้ดีว่าจักต้องมีบรรดาเมียข้าราชการมารวมตัวกันมิน้อย แลเรื่องที่ขุนเดชาพาเมียจากเมืองเหนือมาอยู่ร่วมเรือนคงแพร่สะพัดจนรู้กันถ้วนทั่วแล้วเช่นกัน หล่อนจักพาตนเองไปให้ผู้อื่นเวทนาสงสาร หรือเยาะเย้ยเพื่อการใด “เช่นนั้นแม่จักดูเผื่อหนา โน่น...แม่ชื่นมาพอดี รอไอ้คำพายเรือมาเทียบท่าก่อน” คุณหญิงหันไปเอ่ยกับบ่าวคนสนิท รอมินานนัก คำจึงพายเรือมาเทียบท่า คุณหญิงแก้วพาบ่าวไปด้วยสองคน ที่ท่าน้ำเพลานี้จึงเหลือเพียงผกากับบ่าวหญิงอีกสองคน จวนหันไปบอกให้แย้ม บ่าวอีกคนนำน้ำใส่ขันมาให้ผกาดื่ม จากนั้นเอ่ยกับผู้เป็นนายว่า “คุณผกาเจ้าขา กินข้าวก่อนเถิดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจักปวดท้องเอาได้” ผกาส่ายหน้า หล่อนกินมิลง มันปวดใจจนพานให้ท้องไส้รวนไปหมด แบบนี้กระมังที่เรียกกันว่าตรอมใจ พลันนั้น ผการู้สึกสังหรณ์บางอย่าง หล่อนหันไปมองยังเรือนใหญ่ตรงหน้า หัวใจเต้นกระหน่ำขึ้นมาอย่างมิรู้สาเหตุ “ข้าจักขึ้นเรือน รู้สึกเพลียนัก” ผกาเดินกลับทางเรือนใหญ่ ขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง จากนั้นตรงไปยังห้องของตนเพราะเพลานี้หล่อนเวียนศีรษะเข้าแล้ว ทว่า เมื่อผลักบานประตูเปิดออก กำลังจักก้าวขาเข้าไปในห้อง สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้หล่อนต้องชะงักจนตัวแข็ง ร่างเปลือยเปล่าของคนสองคนที่ทาบทับกันอยู่บนเตียงของหล่อนนั้น หากมิใช่ขุนเดชากับแม่สร้อยแล้วจักเป็นผู้ใดได้! แม้นจักมีผ้าห่มคลุมท่อนล่างไว้ แต่มิว่าผู้ใดมอง ย่อมรู้ว่าทั้งคู่กำลังกระทำเรื่องจัญไรอันใดกันอยู่ “อุ๊ย คุณพี่ผกาเห็นเข้าจนได้ ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ มิรู้ท่านขุนเมามายมาจากที่ใด เจอหน้าข้าก็ฉุดเข้าห้องเลยเชียว ข้าบอกแล้วหนาว่าห้องนี้เป็นห้องของคุณพี่ผกา แต่ท่านขุนหาฟังไม่” ผกาคร้านจักฟังคำโอ้อวดของหญิงผู้นี้อีก เพราะเจ้าหล่อนพูดไปยิ้มไป แต่ชายผู้นั้น ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผัวหล่อน เขากลับเอาแต่นอนทับแม่สร้อย มิหันมามองหล่อนแม้นแต่หางตา “อัปรีย์ชาติชั่ว! ไปให้พ้นจากห้องข้าบัดเดี๋ยวนี้!” ผกาตวาดลั่น แต่กระนั้นท่านขุนยังมิรู้สึกรู้สา มิได้หันมามองหล่อนเช่นเคย ราวกับมิใส่ใจฟังเสียงของหล่อน “คุณพี่เจ้าขา คุณพี่ผกาจักมิพอใจเอาได้หนาเจ้าคะ ไปเรือนของน้องดีกว่าหรือไม่” แม่สร้อยยกแขนขึ้นโอบรอบคอท่านขุนที่ฟุบหน้าอยู่ตรงซอกคออีกฝั่ง แม้นปากจักเอื้อยเอ่ยกับขุนเดชา หากแต่สายตากลับมองมาทางเมียเอก ผกามิอาจทนมองคนคู่นี้ได้อีกต่อไป จึงเร่งก้าวไปทางบันได ตั้งใจว่าจักไปให้พ้นจากเรือนเพลานี้ แต่เพราะความเร่งรีบ อีกทั้งน้ำตากบตาจนสิ่งที่เห็นล้วนพร่าเลือน สุดท้ายผกาจึงก้าวพลาดตอนลงบันไดจนได้ ทุกสิ่งเกิดขึ้นรวดเร็วยิ่งจนผกามิอาจตั้งตัวได้ทัน หล่อนรู้ตัวอีกคราเป็นตอนที่ตนลงมานอนอยู่บนพื้นแล้ว ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั้งร่าง ปวดท้องราวกับถูกมือใหญ่ขยำขยี้จนมิอาจเอ่ยคำใดออกมาได้ หล่อนรู้สึกถึงหว่างขาที่เปียกชุ่ม รอบด้านมีแต่เสียงกรีดร้องของบ่าวไพร่ที่ตะโกนโหวกเหวกด้วยความตระหนกตกใจ แต่แล้วทุกสรรพเสียงพลันเลือนห่างออกไปทีละน้อย พร้อมกับความเจ็บปวดที่บรรเทาลง จนกระทั่งท้ายที่สุด หล่อนมิได้รับรู้ถึงสิ่งใดอีก