ตอนที่ 3 บทที่ 1 ชาติที่หนึ่ง 70%

คุณหญิงแก้วสีหน้ามิสู้ดีนัก ด้วยเห็นว่าเมียเอกเยี่ยงแม่ผกายังนั่งท้องโตรอผัวอยู่เรือน แต่บุตรชายตัวดีของหล่อนกลับพาผู้หญิงจากที่ใดกลับมาด้วยเสียได้ ขุนเดชามองผกาด้วยแววตารู้สึกผิด หากแต่แม่ผกาไม่แม้นแต่จักเหลือบแลไปทางเขาแม้แต่น้อย ท่านขุนถอนหายใจแผ่ว ผินหน้ากลับไปเอ่ยตอบมารดาว่า “แม่สร้อยเป็นลูกสาวของนายกองเมืองเชียงใหม่ขอรับ นายกองอินทากับกระผมนับว่ามีไมตรีดีต่อกันมิน้อย เมื่อพ่ออินทาตายในสนามรบ จึงฝากฝังแม่สร้อย ลูกสาวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวให้กระผมดูแล เพราะที่เชียงใหม่พี่น้องญาติสนิทล้วนตายสิ้นแล้ว กระผมจึงได้พากลับมาอโยธยาด้วยขอรับ” “เช่นนั้นรึ แล้วเอ็งจักให้อยู่ที่นี่ในฐานะใดเล่าพ่อเดชา” คุณหญิงเค้นถามเสียงเข้ม ทั้งที่รู้แก่ใจว่าแม่สร้อยมาในฐานะใด ขุนเดชาเหลือบมองผกาอีกครา หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน สีหน้าคล้ายเป็นกังวลยิ่ง กระนั้นแม่ผกายังคงมิเหลือบแลเขาเช่นเคย จนท่านขุนต้องก้มหน้าลงเล็กน้อย เอ่ยตอบมารดามิเต็มเสียงนัก “เป็น...เป็นเมียกระผมขอรับ” คุณหญิงแก้วหันไปมองสะใภ้ของตนอย่างเป็นห่วง แม้นผกาจักมิมีน้ำตาสักหยดให้เห็น หากแต่มือที่กำผ้าเช็ดหน้านั้น กำแน่นจนเส้นเลือดบนหลังมือปูดขึ้น “อ้อ...เป็นเมียกระนั้นรึ จักให้เป็นเมียใด แลเอ็งจักจัดการเรื่องบนเรือนเช่นไรเล่า บ่าวไพร่มันจักได้จัดห้องหับให้” ขุนเดชาเงยหน้าขึ้นมองมารดา ราวกับรู้ว่าท่านมิใคร่พอใจเท่าใดนัก ด้วยว่าเดิมทีในเรือนมีเมียเอกเยี่ยงแม่ผกาอยู่ทั้งคน เมียอื่นผู้มาทีหลัง ย่อมต้องเป็นเมียรองหรือเมียบ่าว แต่ที่มารดาถามเช่นนี้ ย่อมหมายความว่าท่านกำลังประชดประชันเขาอยู่ “เป็นเมียรองขอรับ ให้อยู่เรือนเล็กแยกด้านหลัง ยกบ่าวไพร่ให้ดูแลสักสองคน” ท่านขุนตอบโดยมิได้หันไปมองเมียรองที่นั่งอยู่ข้างกายตน แต่แม่สร้อยหันมองขุนเดชาน้ำตารื้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้นว่า “คุณพี่จักให้น้องเฝ้าเรือนลำพังหรือเจ้าคะ น้องจักกล้านอนผู้เดียวได้เยี่ยงไร” “ข้าถึงให้บ่าวเอ็งไปสองคนอย่างไรเล่า” ขุนเดชาหันไปมองแม่สร้อย อีกฝ่ายจึงปิดปากเงียบ มิได้เอื้อนเอ่ยตัดพ้อขึ้นอีก มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม ท่านขุนหันไปมองเมียเอกของตนอีกครา พลางเอ่ยถามเสียงอ่อน “แม่ผกา เอ็งท้องกี่เดือนแล้ว เหตุใดจึงมิให้คนส่งจดหมายแจ้งข่าวให้พี่รู้บ้าง” ผกานั่งนิ่งมิตอบคำ ทั้งยังมิคิดมองหน้าผัวตนแม้นแต่น้อย คุณหญิงแก้วเห็นเช่นนั้นจึงตอบเสียเอง “จักแปดเดือนแล้ว ใกล้คลอดเต็มที ให้แม่สมหมอตำแยมาดู เห็นว่าน่าจักเป็นผู้ชาย” ขุนเดชาได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มจึงคลี่กว้างเต็มวงหน้า “จริงหรือขอรับคุณแม่” เขาหันไปคุยกับผกาอีกครา “พี่ดีใจยิ่งนักแม่ผกา เราจักมีลูกกันแล้วหนา” ครานี้ผกาช้อนตาขึ้นมองหน้าเขา ยิ้มมุมปากพลางเอ่ยว่า “ดีใจด้วยหรือเจ้าคะ” ทุกครา เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น ท่านขุนมักแทนตัวว่าข้า จักแทนตัวว่าพี่ ต่อเมื่ออยู่ด้วยกันเพียงลำพังในห้องหับ แลมักใช้ยามเอ่ยปากเว้าวอนร้องขอ แต่ครานี้เขาถึงกับแทนตนว่าพี่ต่อหน้าผู้อื่น โดยเฉพาะต่อหน้าบ่าวไพร่ คุณหญิงแก้วเกรงว่าผัวเมียจักมีปากเสียงกัน จึงหันไปสั่งความกับบ่าวคนสนิท “แม่ชื่น เอ็งให้คนไปจัดเรือนเล็กด้านหลังนั่นให้ไวเถิด แม่สร้อยจักได้รีบไปพัก เดินทางกันมาเหน็ดเหนื่อย ข้าวของเครื่องใช้หากขาดเหลือสิ่งใด เอ็งจงจัดไปตามสมควร” “เจ้าค่ะคุณหญิง” ชื่นคลานเข่าผ่านกลุ่มเจ้านายไป กระทั่งพ้นชานเรือนแล้วจึงลุกขึ้นยืนค้อมตัวเดินลงบันไดไป เมื่อบ่าวไพร่ลงจากเรือนไปหมดแล้ว บนเรือนจึงเหลือเพียงคุณหญิงแก้ว ท่านขุนเดชา ผกา แลสร้อย คุณหญิงหันไปเอ่ยกับสะใภ้เอกของตนว่า “แม่ผกา เอ็งเข้าเรือนไปก่อนเถิด แม่มีเรื่องจักคุยกับพ่อเดชาสักประเดี๋ยว” “เจ้าค่ะ” ผกาค่อย ๆ ประคองตัวลุกขึ้นอย่างระมัดระวังเพราะท้องใหญ่อุ้ยอ้ายเต็มที ท่านขุนทำท่าจักเข้ามาประคอง แต่ผกาเบี่ยงตัวออกมิให้เขาแตะต้อง กระทั่งลุกขึ้นยืนได้แล้วจึงเดินกลับไปยังห้องหับของตน เมื่อผกาเข้าห้องมาได้ หล่อนรีบปิดประตูลงกลอนในทันใด น้ำตาที่สู้อุตส่าห์อดกลั้นเอาไว้มิให้ไหลออกมา เพลานี้ไหลบ่าลงอาบแก้ม หล่อนเดินไปนั่งบนเตียง หยิบหมอนขึ้นมาปิดปากตนไว้เพื่อมิให้เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกไปนอกห้องให้ผู้อื่นได้ยิน คำหวานข้างหูที่เคยพรั่งพรูจากปากเขาคืนนั้น หล่อนคงยังจดจำได้มิลืมเลือน ...ไปรบครานี้มิรู้จักได้กลับนครเมื่อใด พี่คงคิดถึงเอ็งยิ่งนัก แม่ผกาเอ๋ย ...รอพี่หนา สัญญากับพี่ได้หรือไม่ว่าจักคิดถึงพี่ทุกคืนวัน ...พี่รักเอ็งนักแม่ผกา คนดีของพี่ ...พี่รักเอ็งถึงเพียงนี้ จักมีตาไปมองหญิงใดอีกเล่า แม่ผกาจ๋า โกหก! นี่หรือที่เขาพร่ำพูดว่ารักหล่อนนักหนา ไปรบเพียงครึ่งปีเขากลับพาเมียใหม่มาอยู่ร่วมชายคาเสียแล้ว คำสัญญาที่เคยให้ไว้เมื่อคราไปสู่ขอหล่อนกับบิดามารดา ว่าจักมีหล่อนเป็นเมียเพียงผู้เดียวนั้น คงเป็นเพียงลมปากเลื่อนลอย มิอาจเชื่อถือได้ ที่แท้เขาเป็นแค่ชายมากรักหลายใจ หล่อนผิดที่หลงเชื่อคำหวานของเขา เจ็บยิ่งนัก ถูกหักหลังในรัก เจ็บถึงเพียงนี้เชียวหรือ เพลาผ่านไปครู่ใหญ่ หลังจากผการ่ำไห้จนกระบอกตาปวดหนึบ ยามนี้น้ำตาจึงเหือดแห้งแล้ว หากแต่ร่องรอยของผู้ที่ผ่านการร่ำไห้มาอย่างหนักหน่วงยังคงปรากฏชัดอยู่บนหน้า หล่อนนั่งเอนหลังอยู่บนเตียง สองตามองออกไปนอกหน้าต่าง มือลูบท้องของตนอย่างทะนุถนอม ทารกในท้องขยับตัวจนหล่อนเห็นได้อย่างชัดเจน จึงอดยิ้มมิได้ “ลูกเอ๋ย ช่างรู้ความนัก เอ็งใคร่ปลอบโยนแม่ใช่หรือไม่” จากวันนี้ไป เรือนนี้คงมิเหมือนเดิมอีก ขุนเดชามีเมียสอง แลมิแน่ว่าอาจมีสามสี่อีกในกาลหน้า มิรู้ว่าเรือนแห่งนี้จักวุ่นวายเพียงใด แม้นหล่อนจักเป็นเมียเอก ผู้มีศักดิ์สูงสุดในบรรดาเมียทั้งหลาย แต่แล้วอย่างไรเล่า หล่อนใคร่เป็นเมียเดียวของเขามากกว่า อีกทั้งยังมิใช่หล่อนเพียงผู้เดียวแล้วที่จักมีลูกให้เขา แต่แม่สร้อยผู้นั้น ย่อมมีสิทธิ์ตั้งครรภ์ลูกของเขาเช่นกัน ยิ่งหากเด็กในครรภ์ของหล่อนเป็นหญิง แล้วของแม่สร้อยเป็นชาย ความรักใคร่ของขุนเดชาคงทุ่มเทไปฝั่งนั้นอย่างเต็มที่กระมัง เสียงคนดันประตูห้อง ทำให้ผกาหันไปมองในทันใด หล่อนยังมิทันเอ่ยถามว่าผู้ใด เสียงจากหน้าประตูพลันดังขึ้นเสียก่อน “แม่ผกา เปิดประตูให้พี่หน่อยเถิด” เป็นท่านขุนที่มาหา ทั้งที่หล่อนคิดว่าเขาจักพาแม่สร้อยไปดูเรือนเล็กด้านหลังเสียอีก ผกาลงจากเตียง เดินไปที่ประตูแต่มิได้ปลดสลักกลอนออก เพียงเอ่ยถามไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณพี่มีกระไรหรือเจ้าคะ หากจักย้ายข้าวของไปเรือนหลัง ประเดี๋ยวข้าจักให้บ่าวช่วยขนไปให้เจ้าค่ะ ไยคุณพี่ต้องมาเอง” “มิใช่เรื่องนั้น เปิดประตูก่อนเถิด” ฟังจากน้ำเสียงของเขา คล้ายมิใคร่พอใจนักที่หล่อนเอ่ยวาจาประชดประชัน หล่อนจึงปลดสลักกลอนแล้วหันหลังเดินไปนั่งบนตั่งเล็กข้างหน้าต่าง รู้ว่าเขาเดินมา แต่มิคิดว่าเขาจักนั่งลงข้างหล่อนด้วย “แม่ผกา พี่รู้ว่าเอ็งโกรธพี่ยิ่งนัก พี่จักมิขอให้เอ็งอภัยให้ แต่อย่าไล่พี่ไปอยู่เรือนหลังเช่นนี้” เขาเอ่ยเสียงอ่อนราวกับเว้าวอนร้องขอ ทั้งยังยื่นมือมาโอบบ่าหล่อนไว้ “ข้าหาได้ไล่คุณพี่ไม่ ข้าแค่เห็นใจคุณพี่ ยามอยู่ทางโน้น ทั้งยามเดินทัพกลับ คุณพี่มีแม่สร้อยเคียงข้างมิห่าง แต่เมื่อกลับถึงอโยธยาแล้วต้องแยกเรือนนอนกันเช่นนี้ ข้าห่วงว่าคุณพี่จักนอนมิหลับเพราะความคะนึงหา” “แม่ผกาอย่าเอ่ยเช่นนี้ได้หรือไม่”