ตอนที่ 8 บทที่ 3 ชาติที่สาม 35%

พุทธศักราช 2486 วิมลนั่งอยู่ในห้องรับแขกด้วยสีหน้าบึ้งตึง หล่อนกำลังรอบิดากลับจากทำเนียบรัฐบาล เพราะได้ยินข่าวสำคัญเรื่องหนึ่งมาโดยบังเอิญ และเรื่องนี้เป็นเรื่องที่หล่อนรับไม่ได้ บิดาของวิมลเป็นทหารยศพันโท มารดาเป็นแม่บ้าน ส่วนหล่อนเป็นนักศึกษาปีสุดท้าย แต่มหาวิทยาลัยประกาศปิดเป็นการชั่วคราวตั้งแต่มกราคมที่ผ่านมา เพราะฝ่ายพันธมิตรระดมทิ้งระเบิดในพระนครแทบทุกวัน สถานที่ราชการ และสถานที่สำคัญหลายแห่งถูกทำลายเสียหาย มีประชาชนหลายคนต้องบาดเจ็บล้มตายจากการทิ้งระเบิดเหล่านี้ หล่อนเกลียดสงคราม เพราะไม่เห็นประโยชน์ใดจากมันเลยแม้แต่น้อย หล่อนไม่เข้าใจ เหตุใดถึงไม่ต่างฝ่ายต่างอยู่ ทำไมต้องแย่งชิงดินแดน ทำไมต้องล่าอาณานิคม แค่หากินอยู่ในที่ของตนไม่ได้หรืออย่างไร ถึงต้องไประรานประเทศอื่น “ยายมล ไปนอนได้แล้ว คืนนี้คุณพ่อคงไม่กลับหรอก” วิมลหันไปมองมารดาที่กำลังเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามกับหล่อน “ทำไมถึงไม่กลับคะ จะมีเรื่องอะไรอีกหรือ” ท่านถอนหายใจ สีหน้ากลัดกลุ้ม “เห็นว่ารู้ที่อยู่ของตาทิตแล้วน่ะ” วิมลเบิกตากว้างด้วยความตกใจ วิทิตเป็นน้องชายแท้ ๆ ของหล่อน เขาเป็นเพียงนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่หก แต่หนีออกจากบ้านไปเข้าร่วมกับขบวนการเสรีไทยตั้งแต่ปีที่แล้ว น้องชายของหล่อนมีอุดมการณ์แรงกล้า จึงทนไม่ได้ที่รัฐบาลประกาศร่วมมือกับกองทัพญี่ปุ่น จะว่าไปแล้ว หากหล่อนมีความกล้ามากกว่านี้ หล่อนก็คงไปเข้าร่วมกับเสรีไทยเช่นกัน แต่เพราะหล่อนเป็นห่วงมารดา แค่น้องชายหนีไปท่านก็ทุกข์ใจมากพอแล้ว “ทิตมันคงยอมกลับบ้านหรอกนะแม่ ก็รู้อยู่ว่ามันต่อต้านพวกไอ้ยุ่นแค่ไหน” หล่อนพูดไปตามตรง จึงถูกท่านถลึงตาใส่ “ฟังพูดเข้า จะพูดจะจาอะไรให้สมเป็นกุลสตรีหน่อย อีกไม่นานเราต้องแต่งกับ...” ท่านยังพูดไม่จบ เธอรีบพูดขึ้นก่อน “หนูไม่แต่งค่ะคุณแม่ หนูยังเรียนไม่จบ ยังไม่ได้ทำงาน ยังไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำเลย ทำไมต้องให้หนูแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นด้วย เคยเจอหน้ากันไม่กี่ครั้งเอง” “คุณพ่อก็มีเหตุผลของคุณพ่อ บ้านเมืองกำลังอยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง คุณพ่อท่านเป็นห่วงเรามากนะ แม่ก็เหมือนกัน แม่มีลูกสาวแค่คนเดียว แม่กับพ่อถึงอยากให้มีคนดี ๆ มาดูแลปกป้องเราได้” ท่านพูดอย่างใจเย็น แต่หล่อนฟังแล้วยังรู้สึกไม่สบอารมณ์เช่นเคย “คุณแม่รู้ได้อย่างไรคะว่าเขาเป็นคนดี เขาอาจจะเป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอกก็ได้ หนูไม่อยากแต่งงานกับเขาค่ะ” สาเหตุที่หล่อนต้องมานั่งรอบิดาดึกดื่นค่อนคืนก็เพราะต้องการคุยกับท่านเรื่องนี้ เพราะอยู่ดี ๆ ท่านก็ไปรับปากเรื่องการแต่งงานระหว่างหล่อนกับร้อยตรีเอกทัต โดยไม่ถามความสมัครใจของบุตรสาวอย่างหล่อนแม้แต่คำเดียว ความจริงแล้ว หล่อนกับเขานับว่าเคยเจอกันหลายครั้งหลายครา นอกจากงานเลี้ยงที่หล่อนต้องติดสอยห้อยตามบิดามารดาไปในที่ต่าง ๆ แล้ว หล่อนยังเคยเจอเขาที่มหาวิทยาลัยเพราะเขาไปรับสุรีย์ เพื่อนสนิทของหล่อนกลับบ้าน สุรีย์เป็นลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับเขา หล่อนจึงได้เจอเขาบ่อย แต่เหตุการณ์ที่ทำให้หล่อนได้ใกล้ชิดเขาที่สุด คือตอนที่ฝ่ายพันธมิตรทิ้งระเบิดในพระนคร ซึ่งตอนนั้นหล่อนลอบออกจากบ้านเพื่อเอาเงินให้น้องชายที่หนีไปอยู่กับขบวนการเสรีไทย ในวันที่มารดาไปเยี่ยมคุณตาที่ต่างจังหวัด หากแต่หล่อนยังไปไม่ถึง เสียงสัญญาณเตือนภัยพลันดังขึ้นไปทั่ว ขณะที่หล่อนกำลังมองหาที่หลบภัย ไม่รู้ว่าร้อยตรีเอกทัตโผล่มาจากไหน เขาดึงตัวหล่อนเข้าไปหลบในอาคารพาณิชย์หลังหนึ่งที่ถูกทิ้งร้างไว้ หล่อนได้แต่ใช้มืออุดหู หลับตาแน่นเพราะหวาดกลัวกับเสียงระเบิดที่ดังสนั่นจนพื้นสะเทือน จึงไม่ทันสังเกตว่าตอนนั้นเขากอดหล่อนไว้แน่น และหล่อนก็ซุกหน้าอยู่กับอกของเขาจนแทบจะสิงร่างเข้าไปอยู่รอมร่อ หลังเหตุทิ้งระเบิดจบลง พอรู้ตัวว่าถูกเขากอดจนแทบหายใจไม่ออกก็อายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี แต่ผู้ชายคนนี้ก็ช่างหน้าหนานัก พูดคุยกับหล่อนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หนำซ้ำเขายังรู้ด้วยว่าเธอจะแอบไปหาวิทิต เขาไม่ยอมให้เธอไป ทั้งยังกึ่งลากกึ่งจูงพาเธอกลับไปส่งบ้าน ตอนนั้นเธอจะหยิกแขนเขา แต่พอมือสัมผัสเสื้อสีเขียวลายพรางที่เขาใส่อยู่ ถึงรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บเพราะแขนเสื้อของเขาชุ่มไปด้วยเลือด สุดท้ายเมื่อกลับถึงบ้าน หล่อนจึงต้องมานั่งทำแผลให้เขาจนได้ แต่ใครจะรู้ว่าเขากลับคิดเกินเลยกับหล่อน หากหล่อนรู้แต่แรกว่าเขาจะไปพูดกับผู้ใหญ่ให้มาสู่ขอหล่อนไปแต่งงาน หล่อนคงปล่อยให้เขาเลือดไหลหมดตัวไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว! คืนนั้นวิมลต้องยอมขึ้นไปนอน เพราะบิดาไม่ได้กลับบ้านจริงตามที่มารดาบอกไว้ ยิ่งได้ยินอย่างนี้ หล่อนก็ยิ่งเป็นห่วงน้องชายขึ้นมาทันที เพราะไม่รู้ว่าบิดาจะสั่งให้คนลากตัววิทิตกลับบ้านหรือเปล่า เช้าวันต่อมา มารดาตื่นไปวัดกับเพื่อนบ้านแต่เช้า วิมลไม่อยากไป จึงได้แต่นั่งฟังข่าวสารบ้านเมืองจากวิทยุอยู่ใต้ต้นมะม่วง ระหว่างที่นั่งฟังอยู่นั้น หางตาของหล่อนพลันเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของใครบางคนมายืนชะเง้ออยู่หน้าประตูรั้ว จึงลุกไปดู เมื่อเห็นว่าเป็นร้อยตรีเอกทัต วิมลหน้าตึงทันที...แต่หัวใจกลับเต้นกระหน่ำอย่างน่าประหลาด “มาหาใครคะ คุณพ่อไม่อยู่ คุณแม่ไปวัด” เขายิ้ม วันนี้เขาไม่ได้ใส่ชุดทหาร ใส่เพียงเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขายาวเหมือนผู้ชายทั่วไป ดูแล้วแปลกตาไม่น้อยเพราะทุกครั้งเธอจะเห็นเขาอยู่ในชุดลายพรางตลอด “ผมมาหามลนั่นแหละ” เขาตอบทั้งรอยยิ้ม ไม่ได้สนใจกับสีหน้าบึ้งตึงของหล่อนเลยสักนิด “มาหาทำไม ไม่มีเรื่องอะไรจะคุยด้วยสักหน่อย” หล่อนมองไปทางอื่น ไม่กล้าสบตากับเขา แต่เขาสามารถทำให้หล่อนหันกลับไปมองหน้าเขาจนได้ เพราะประโยคที่เขาพูดออกมา “มีสิ ทำไมจะไม่มี ก็เรื่องแต่งงานของเราไง” ตาบ้านี่ จะไร้ยางอายเกินไปแล้ว! ไม่เห็นต้องพูดเสียงดังขนาดนั้นเลย วิมลหันไปมองรอบตัวทันทีเพราะกลัวว่าข้างบ้านจะได้ยิน หล่อนรีบเปิดรั้วให้เขาเข้ามาในบ้าน พาเขาไปนั่งที่ใต้ต้นมะม่วง ตรงที่หล่อนนั่งฟังวิทยุเมื่อครู่ “ทำไมพี่ถึงไปคุยกับคุณพ่อเรื่องแต่งงานด้วย คิดอะไรอยู่กันแน่” หล่อนเรียกเขาว่าพี่ตามสุรีย์ เพราะเอกทัตอายุมากกว่าหล่อนหกปี เขาอายุยี่สิบหกแล้ว แต่หล่อนเพิ่งยี่สิบปีเท่านั้น “มลคิดว่าอย่างไรล่ะ ทำไมผมถึงอยากแต่งงานกับมล มลไม่รู้จริง ๆ หรือ” เขาจ้องตาหล่อนจนหล่อนต้องหลบตาเขา “ถ้าเป็นเพราะเรื่องวันนั้น มลไม่ได้คิดให้พี่มารับผิดชอบอะไรเลย มันเหตุสุดวิสัยนี่คะ” เขาหัวเราะเบา ๆ เอ่ยว่า “ไม่ใช่เพราะเรื่องหลบระเบิดวันนั้นสักหน่อย มลคิดเองก็แล้วกันว่าทำไมผมถึงไปรับยายสุที่มหาวิทยาลัยเกือบทุกวัน ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่หน้าที่ของผมสักนิด และวันนั้นทำไมผมถึงพามลวิ่งเข้าไปหลบระเบิดในนั้นได้ทันเวลา วันนั้นน่ะผมขับรถจะกลับบ้านแล้วบังเอิญเห็นมลเดินแอบอยู่ข้างทาง ผมถึงได้จอดรถแล้วแอบตามไป ต่อให้มลจะปลอมตัวเป็นเด็กผู้ชายยังไงผมก็จำมลได้อยู่ดี รู้หรือยังว่าเพราะอะไรผมถึงอยากแต่งงานกับมล” เย็นวันเดียวกัน วิมลเห็นบิดากลับมาถึงบ้านเพียงลำพังโดยไม่มีวิทิต น้องชายของหล่อนมาด้วยจึงได้แต่สงสัย เพราะตามนิสัยของท่านแล้ว ท่านไม่มีทางยอมให้บุตรชายไปเข้าร่วมกับขบวนการเสรีไทยแน่นอน เพราะท่านยังรับราชการเป็นทหารอยู่ในกระทรวง ซึ่งนับว่าอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเสรีไทย “ว่าอย่างไรยายมล มานั่งคุยกับพ่อหน่อยสิ” น้ำเสียงของท่านฟังแล้วเรียบเรื่อย ค่อนข้างเหนื่อยล้าด้วยซ้ำ ท่านเดินไปนั่งบนเก้าอี้โยก ปล่อยตัวตามสบาย หล่อนจึงเดินไปนั่งบนโซฟาที่อยู่ไม่ห่างกันนัก จากนั้นมารดานำน้ำดื่มเย็น ๆ มาวางให้ท่าน และนั่งบนโซฟาอีกตัวโดยไม่พูดอะไร