ตอนที่ 3

“แขนของคุณไม่เป็นอะไรมากหรอกนะคะ จากที่คุณบอกหมอเกี่ยวกับอุบัติเหตุเพราะโชคดีที่รถไม่พลิกคว่ำ แต่คราวหลังคาดเข็มขัดนิรภัยก็จะดีมาก เพราะเรื่องไม่คาดคิดเกิดได้เสมอในฤดูหนาว ถนนตอนมีหิมะก็ลานน้ำแข็งดี ๆ นี่ล่ะค่ะ” นายแพทย์หญิงผมทองสว่างภายใต้ชุดกาวน์บอกกับผู้ป่วยในห้องหลังจากพยาบาลทำแผลให้เธอเรียบร้อยแล้ว ลดาพยักหน้าและนึกไปว่าเป็นความจริงที่เธอลืมตัวไม่คาดเข็มขัดนิรภัย สักครู่จึงมีใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องและพูดกับหมอเป็นภาษารัสเซียซึ่งเธอฟังได้เข้าใจ “เธอเป็นยังไงบ้างครับหมอ?” “ผู้ป่วยโอเคแล้วค่ะ แต่น่าจะต้องพักแขน เคลื่อนไหวน้อย ๆ สักเดือน หมอเอ็กซเรย์ดูแล้วกระดูกเป็นปกติ” คุณหมอสาวยิ้มกับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่พาคนไข้มาและเมื่อเห็นว่าการรักษานั้นเสร็จสิ้นลดาจึงขยับตัวลุกขึ้นแต่ก่อนจะเดินพ้นจากประตูก็ไม่ลืมหันกลับไปยังคุณหมอแสนสวยที่นั่งยิ้มให้ด้วยท่าทีเป็นมิตร “สปาซีบ้า (ขอบคุณค่ะ)” หญิงสาวก้าวออกมาหน้าประตูห้องทำแผลก่อนมองเห็นความโล่งใจฉายชัดบนใบหน้าของคนที่ก้าวตามออกมายืนเคียงข้างร่างระหง ลดาหันไปรอบ ๆ และถามเขาถึงแม่นมที่ติดตามมาด้วย “ป้ายูลี่ล่ะคะ?” “คุณป้าของคุณนั่งรออยู่ด้านนอก ผมให้หมอตรวจอาการของป้าคุณด้วยว่ามีการกระทบกระเทือนตรงไหนหรือเปล่า ตอนนี้คนที่ต้องระวังตัวเองก็คือคุณเพราะแขนยังบวมอยู่เลย” คนพูดก้มลงดูแขนของหญิงสาวและมิอาจห้ามสายตาคู่นั้นไม่ให้มองใบหน้างดงามของสาวเอเชียร่างเล็กตรงหน้าได้ เขาคิดว่าเธออาจมีเชื้อสายชาวยุโรปบ้างเป็นแน่ ทั้งสีผมกับสีของดวงตาซึ่งมีประกายสีน้ำตาลอ่อนเหลือบทองทว่าสุกสว่างผิดแต่ว่าเธอตัวเล็กและผิวขาวราวหยวกนั่นเนียนละเอียดผิดกับผู้หญิงรัสเซียซึ่งดูอย่างไรก็ไม่นุ่มนวลเช่นนี้ ชายหนุ่มบอกตัวเองก็แค่รู้สึกว่าเธอน่ารักใช่แต่จะมีความสวยงามฉาบฉายภายนอกเท่านั้น เจ้าของนัยน์ตาสีเหล็กกล้าระบายลมหายใจเป็นกระไอหนาวก่อนรีบดึงสติกลับมาและล้วงมือทั้งสองไว้ในกระเป๋ากางเกง “ไม่ตองห่วงนะครับ ค่ารักษาพยาบาลผมจัดการให้เรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้ก็คงเป็นเรื่องของการดูแลรักษาตัวเองไม่ให้กระทบกระเทือนมากกว่าเดิมเท่านั้น” “ดิฉันเลยพลอยทำให้คุณต้องมาเสียเวลาอยู่ที่นี่ ขอบคุณมากนะคะ คุณ...” “คุณโรดิออน!” เสียงอีกเสียงที่แทรกเข้ามาหว่างกลางคนทั้งสองทำให้ทั้งชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังสบดวงตาของกันและกันหลุดจากภวังค์ในบัดดล หากแต่คนที่เหมือนตัวเองถูกกระชากกลับมาอย่างแรงคือลดาที่สองหูของเธอได้ยินชื่อของคนตรงหน้าชัดเจน “เป็นยังไงบ้างครับ คุณโรดิออน?” ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่งกับใบหน้าเรียวยาวและเรือนผมสีน้ำตาลเข้มบาง ๆ บนศีรษะในชุดหนังพอดีตัวก้าวเข้ามาหยุดอยู่ใกล้ ๆ ด้วยสีหน้าบอกความตื่นตกใจไม่น้อย “ผมคิดว่าคุณออกมากับราฟาอิล พอคุณโทรไปบอกผมก็รีบมาที่นี่ทันที ทีหลังอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวเลยครับ คุณน่ะขับรถอย่างกะพายุ หิมะตกหนักแบบนี้ก็ยิ่งอันตราย” “อย่าตื่นตูมน่า วลาดิมีร์ แล้วที่บอกให้คุณจัดคนมาพาคุณผู้หญิงคนนี้กลับที่พักน่ะ เรียบร้อยหรือยัง?” “ราฟาอิลรออยู่ข้างนอกครับ ร็อด” ชายซึ่งถูกเรียกว่า วลาดิมีร์ หันมามองหญิงสาวร่างเล็กทว่าก็มิได้แสดงสีหน้าบ่งบอกสิ่งใดนอกจากความเปล่าว่างในสายตาคู่นั้น หากแต่ก็กล่าวกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงฉันมิตร “เชิญทางนี้ครับคุณผู้หญิง เดี๋ยวผมจะให้คนสนิทของคุณโรดิออนไปส่งที่พัก” วลาดิมีร์เดินนำหน้าไปทิ้งไว้แต่หนุ่มสาวซึ่งต่างก็ยิ้มให้กันในบรรยากาศหนาวเหน็บอวลไออยู่รอบ ๆ “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรนะคะ...เอ้อ...เผื่อเจอกันวันหลัง...ฉันจะได้ทักทายคุณบ้างไงคะ” “โรดิออนครับ...โรดิออน แม็กซิมานอฟ เรียกผมว่า ร็อด ก็ได้ แล้ว...เอ้อ...คุณล่ะครับ ชื่ออะไร?” เมื่อถูกถามชื่อกลับมาหญิงสาวก็เงียบไปเพียงชั่วครู่ก่อนตอบ “ลดา ค่ะ...ฉันชื่อ ลดา” “ครับ คุณลดา ไปกันเถอะครับ ราฟาอิลคนของผมรอคุณอยู่” เจ้าของนัยน์ตาสีเหล็กกล้ายังนิ่งมองหญิงสาวชั่วอึดใจราวกับยังเสียดายไม่อยากให้ปัจจุบันขณะผันผ่านก่อนตัดสินใจเดินนำออกไปโดยไม่เห็นรอยยิ้มที่แปรเปลี่ยนเป็นราบเรียบโดยฉับพลันบนใบหน้างดงามของร่างอรชร