ตอนที่ 1 เกิดใหม่

"เครื่องปั๊มหัวใจ เร็วเข้า เพิ่มแรงดันไฟฟ้า" "หมอคะ คนไข้เสียเลือดมาก เลือดกรุ๊ปเอจากคลังเลือดเพิ่งถูกนำไปใช้ด่วนค่ะ" มือของพยาบาลฝึกงานเต็มไปด้วยเลือด แม้แต่เสียงของเธอก็ยังสั่น ห้องผ่าตัดคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด เธอไม่เคยเห็นเลือดมากขนาดนี้มาก่อน ในตอนนั้นเองก็มีความคิดแวบผ่านเข้ามาในหัวเธอ ใครต้องรีบใช้เลือดกรุ๊ปเอทั้งคลังกันนะ หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัดหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแตก ตาของเธอเริ่มพร่ามัว “โลแกน โรบินสัน” “อะไรนะ” “โลแกน โรบินสัน...” หนนี้พยาบาลฝึกงานได้ยินเธอ ผู้หญิงที่แทบจะพูดไม่เป็นคำกำลังเรียกหาโลแกน โรบินสัน โลแกน เจ้าพ่อธุรกิจที่ทรงอิทธิพลที่สุดในแฮสติน หมอกำลังจะสติแตก เขาโทรผิดถึงสามครั้งก่อนจะโทรถูกเบอร์ในที่สุด เขารีบพูดผ่านโทรศัพท์ว่า “คุณโรบินสัน ภรรยาของคุณเลือดออกมาก แต่เลือดจากคลังถูกนำไปแล้ว ช่วยมาพบเธอเป็นครั้งสุดท้ายด้วยครับ” เสียงของชายที่ปลายสายนั้นเย็นชาโหดร้ายและเต็มไปด้วยความเฉยเมย “เธอยังไม่ตายอีกเหรอ โทรมาตอนที่เธอตายแล้วก็แล้วกัน” แกรก สายถูกวางลงอย่างไร้เยื่อใย ในตอนนั้นเองที่แสงสว่างในดวงตาของหญิงสาวริบหรี่ลงจนหมด โลแกน คุณเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงตอนนี้คุณก็ยังไม่มาหาฉันเป็นครั้งสุดท้ายอย่างนั้นเหรอ เครื่องส่งเสียงปี๊บที่เย็นเฉียบและนิ่งสนิท สัญญาณชีพของผู้ป่วยได้หมดลงแล้ว เลย์ลามึนงงและรู้สึกว่าวิญญาณของเธอออกจากร่างไป ร่างกายที่ร่วงโรยและอ่อนแรงนอนไร้ชีวิตอยู่บนเตียงผ่าตัด เลย์ลารู้สึกอ่อนล้าอย่างที่สุด ด้วยวัยเพียง 27 ปี เธอเสียชีวิตจากภาวะเสียเลือดมากที่เกิดจากภาวะแทรกซ้อนในการคลอดบุตรที่โรงพยาบาล ในช่วงชีวิตของเธอ เธอรักโลแกนมาก ในฐานะลูกสาวคนเดียวของตระกูลเคนเนดี้ เธอควรจะได้ใช้ชีวิตที่ดีที่สุด แต่ทว่าเธอกลับเสียสละตัวเองและลากตระกูลเคนเนดี้ลงมาตกต่ำเพียงเพื่อแต่งงานกับโลแกน ในท้ายที่สุดเธอก็พบกับชะตากรรมที่น่าเศร้าเช่นนี้ เลย์ลาค่อยๆ หลับตาลง หากเธอมีโอกาสเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เธอจะไม่มีวันทำผิดพลาดแบบเดิมอีก "คุณนายโรบินสัน คืนนี้คุณโรบินสันอยากพาคุณไปงานประมูล คุณอยากใส่ชุดไหนคะ" เสียงของคุณแคสซิดี้ดังขึ้นในหูของเธอ ความคิดของเลย์ลากลับมาอีกครั้ง ทุกสิ่งรอบตัวเธอดูคุ้นเคยอย่างน่าขนลุก มันคือบ้านใหม่ของเธอกับโลแกน เธอแต่งงานกับโลแกนได้หนึ่งเดือนแล้ว และเขาก็ไปเยี่ยมเธอเพียงไม่กี่ครั้ง เธอจำเหตุการณ์นี้ได้อย่างชัดเจน โลแกนต้องไปงานประมูลที่ดิน ซึ่งควรจะพาภรรยาของเขาไปด้วย แต่นั่นมันห้าปีที่แล้วนี่ จะเป็นไปได้ยังไง… เดี๋ยวนะ ฉันเกิดใหม่เหรอ “คุณนายโรบินสัน คุณโรบินสันไม่เคยค้างคืนที่นี่เลยตั้งแต่แต่งงานกัน คุณควรคว้าโอกาสนี้เอาไว้นะคะ” คุณแคสซิดี้เลือกชุดราตรีสีขาวและลังเล “ชุดนี้ดีไหมคะ” เลย์ลาเงยหน้าขึ้นมองและยิ้มขมขื่นกับตัวเอง ทุกคนรู้ดีว่าโลแกนชอบฮาร์เปอร์ เมื่อก่อนเธอมักจะแต่งตัวเหมือนฮาร์เปอร์เพื่อเอาใจโลแกน ฮาร์เปอร์ชอบชุดสีขาว ดังนั้นเธอจึงสวมชุดสีขาวเช่นกันเพื่อเอาชนะใจโลแกน อย่างไรก็ตามในงานประมูลเมื่อห้าปีก่อน โลแกนไม่ได้บอกอะไรกับเธอเลยและเลือกที่จะพาฮาร์เปอร์ไปแทน ทำให้เธอดูโง่เง่าที่สุดในชุดสีขาวที่คล้ายคลึงกัน เมื่อคิดย้อนกลับไปแล้วก็ช่างน่าขันจริงๆ “ไม่เอาล่ะ ฉันจะใส่ชุดนี้” เลย์ลาเลือกชุดราตรีสีแดงสดด้วยท่าทีสบายๆ เธอไม่เคยชอบเสื้อผ้าเรียบๆ เลย ถึงอย่าไรฮาร์เปอร์ก็เป็นแค่เด็กสาวมหาวิทยาลัยที่ยากจน เธอคงบ้าไปแล้วที่ใส่เสื้อผ้าราคาถูกๆ เพื่อเอาใจผู้ชาย ไม่เพียงแต่จะทำให้สถานะของเธอลดลงเท่านั้น แต่ยังทำให้คนอื่นๆ ดูถูกเธออีกด้วย คุณแคสซิดี้ลังเลและพูดว่า “แต่คุณโรบินสันชอบชุดสีขาวมากกว่านะคะ” เมื่อเผชิญกับการกล่าวใบ้เพื่อย้ำเตือนเธอ เลย์ลาก็ทำราวกับว่าเธอไม่ได้ยิน “ฉันอยากใส่ชุดนี้” เธอกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ทิ้งชุดสีขาวทั้งหมดไปซะ ฉันไม่ชอบ” คุณแคสซิดี้ถอนหายใจเมื่อได้ยินคำสั่งของเลย์ลาแต่สุดท้ายก็ยอมทำตาม “อา…” เลย์ลามองดูตัวเองในกระจก เธอยังคงมีรูปลักษณ์ที่สดใสและสวยงามอยู่ แต่เธอจะหมดสภาพเพราะโลแกนหลังจากผ่านไปไม่กี่ปี ก่อนที่มันจะเกิดขึ้น เธอจะจบทุกอย่างด้วยตัวเอง ในตอนเย็น เลย์ลาสวมชุดกระโปรงหางปลายาวสีแดงไวน์ที่เน้นทรวดทรงของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ การแต่งหน้าอันประณีตของเธอเสริมกับลอนผมแบบฝรั่งเศสอันละเอียดอ่อน ตบด้วยไฝเสน่ห์ใต้ตา ทำให้เธอดูเย้ายวนยิ่งขึ้น เมื่อมองจากระยะไกลแล้วเธอดูเหมือนภาพวาดที่ไม่มีใครอาจแตะต้องและล่วงเกินได้ ไม่ไกลนัก ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและรองเท้าบู๊ตหนังยาวพร้อมกับคาบบุหรี่ไว้ในปากกำลังเฝ้าดูเธอ เสียงของเซนทุ้มลึก “เธอเป็นใคร” “นายไม่รู้จักเธอเหรอ เธอคือเลย์ลา ลูกสาวของตระกูลเคนเนดี้และภรรยาของโลแกน” นายน้อยหนุ่มเจ้าสำอางเฟดริกที่ยืนอยู่ข้างเซนพูดอย่างตื่นเต้น “ฉันเพิ่งเห็นไอ้สารเลวโลแกนเดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงอีกคน เราอาจจะได้เห็นการปะทะระหว่างเมียน้อยกับเมียหลวง ตื่นเต้นแล้วเนี่ย” เขาไม่ได้รับคำตอบจากเพื่อนของเขา เฟดริกเดาะลิ้น “โลแกนรสนิยมเห่ยชะมัด เขาทิ้งสาวสวยอย่างเลย์ลาเพื่อยัยขี้ก้างคนนึงได้ยังไงกัน ว่าไหมเซน” เขาหันกลับไปก็ไม่เจอเซนแล้ว “อ้าว เซน ไอ้เวร” เฟดริกสาปแช่งขณะที่เขาเดินตามเซนเข้าไปในห้องประมูล ด้านใน ฮาร์เปอร์ในชุดกระโปรงสีขาวเกาะแขนโลแกนไว้ด้วยท่าทางประหม่า “ฉันไม่เคยเข้าร่วมงานแบบนี้มาก่อน ฉันว่าฉันควรกลับ” โลแกนพูดอย่างใจเย็น “เดี๋ยวคุณก็ชิน คุณจะได้เข้าร่วมงานแบบนี้บ่อยๆ ในอนาคตนะ” ฮาร์เปอร์เพียงแค่พยักหน้า ขณะที่โลแกนกำลังจะพาฮาร์เปอร์เข้าไปในห้องประมูล ลีโออดไม่ได้ที่จะถาม “คุณโรบินสัน คุณจะไม่รอคุณนายโรบินสันเหรอครับ” เขาขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้บอกให้นายไปบอกเธอว่าไม่ต้องมาเหรอ” ลีโอเหลือบมองฮาร์เปอร์ เธอรีบพูดว่า “ไม่ใช่ความผิดของลีโอหรอกค่ะ ฉันเป็นคนบอกเขาว่าอย่าบอกคุณนายโรบินสัน ฉันแค่กังวลว่าคนอื่นจะพูดยังไงถ้ามีคนอย่างฉันอยู่ข้างๆ คุณ ฉันเลยคิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าคุณนายโรบินสันไปกับคุณน่ะค่ะ” เธอก้มหัวลงดูเหมือนกระต่ายน้อยขี้อาย โลแกนนวดขมับของเขา เขาไม่อยากให้เลย์ลาโผล่มาตอนนี้เลย "คุณโรบินสัน..." เธอกัดริมฝีปากและเรียกเขาอย่างระมัดระวัง "ไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดของคุณ" โลแกนลูบหัวเธอแล้วบอกลีโอ "ไปที่ทางเข้าแล้วหยุดเธอไว้ ถ้าเจอเธอเมื่อไหร่ให้ส่งเธอกลับทันที" ท่ามกลางฝูงชน มีเสียงฮือฮาด้วยความชื่นชม ลีโอหันไปมองและอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “ผมเกรงว่าจะไม่ทันแล้วครับ”