ตอนที่ 6 การเข้ามาอย่างไม่คาดคิดของฮาร์เปอร์

เสียงของฮาร์เปอร์ดังก้อง ทำให้ทั้งห้องเงียบไปชั่วขณะ เธอสังเกตเห็นสายตาของทุกคนที่จับจ้องมาที่เธอ รวมถึงโลแกนและเลย์ลา ทุกคนต่างจ้องมองเธอราวกับว่าเธอเป็นพวกสร้างปัญหา ในขณะเดียวกัน ชายชราคนสวนก็ก้มลงเก็บดอกกุหลาบที่ร่วงหล่นและขอโทษอย่างพะว้าพะวง เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาเหล่านั้น สีหน้าของฮาร์เปอร์ก็บูดเบี้ยว แค่เธอก็รีบเปลี่ยนบรรยากาศและขอโทษ “ขอโทษที่รีบร้อนค่ะ คุณเป็นอะไรไหม” เลย์ลาเห็นทุกอย่างจากระยะไกล แม้ว่าฮาร์เปอร์จะพยายามทำให้ทุกอย่างเรียบร้อย แต่นั่นกลับทำให้เธอดูจอมปลอมมากขึ้น ในเวลาเดียวกัน ฮาร์เปอร์ก็มองเลย์ลาที่กำลังนั่งผ่อนคลายอยู่กับโลแกน "เธอมาที่นี่ทำไม" โลแกนถามเสียงดังพร้อมกับขมวดคิ้ว เมื่อเห็นท่าทีของเขา เลย์ลาก็รู้ได้ว่าเขาไม่รู้เรื่องเลยว่าฮาร์เปอร์จะโผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว เธอเงียบและครุ่นคิดถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้น ดูเหมือนเขาจะไม่รู้เลยว่าเธอจะมา ฮาร์เปอร์ตั้งใจจะมาที่นี่เองงั้นเหรอ สถานการณ์ทั้งหมดนี้แตกต่างจากชาติก่อนมาก ฉันยังจำได้ตอนที่โลแกนพาฮาร์เปอร์มางานนี้ และเธอทำให้ผู้เฒ่าทอมสันประทับใจเรื่องที่เธอเตรียมตัวไปเรียนต่อต่างประเทศ หลังจากเรียนจบ เธอก็ทำสำเร็จโดยมีโลแกนและผู้เฒ่าทอมสันคอยหนุนหลัง เอ๊... ฉันคิดว่าเธอจะไม่มาถ้าโลแกนไม่ชวน แต่ที่น่าแปลกก็คือเธอแอบเข้ามาคนเดียวได้นี่สิ เมื่อได้ยินเสียงเอะอะ ลีโอจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องโถง “คุณโรบินสัน” น้ำเสียงของโลแกนเคร่งขรึมขึ้นเมื่อเขาถามว่า “ใครให้เธอเข้ามา” ลีโอลังเล “ผมเองครับ... ผมคิดว่าคุณฮามิลตันสามารถช่วยคุณได้ คุณโรบินสัน” โลแกนถูขมับอย่างเคร่งเครียด เขามักจะผ่อนปรนกับฮาร์เปอร์อยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นเลย์ลาอยู่ด้วย การปรากฏตัวกะทันหันของฮาร์เปอร์จึงไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไว้ เลย์ลาพูดแทรกขึ้นอย่างเป็นกันเองขณะจิบแชมเปญว่า “ดูเหมือนว่าคุณฮามิลตันจะหลงทางนะคะ คุณน่าจะไปดูเธอหน่อย” โลแกนเหลือบมองฮาร์เปอร์ที่ดูวิตกกังวล เขาถอนหายใจและตัดสินใจว่า “ผมจะไปดูเธอสักเดี๋ยวแล้วจะกลับมา” เลย์ลาไม่ได้พูดอะไร เธอคงคาดหวังว่าโลแกนจะเข้าไปช่วย เมื่อดูจากความสัมพันธ์ของเขากับฮาร์เปอร์แล้ว เมื่อโลแกนเข้าไปหาฮาร์เปอร์ เขาก็ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่” “ฉันขอโทษค่ะ ฉัน... ฉันแค่อยากมาดู” ฮาร์เปอร์พึมพำ สายตาของเธอหลุบต่ำลงขณะที่เธอเริ่มสะอื้น โลแกนรู้สึกเห็นใจและตัดสินใจไม่ตำหนิเธอ เขารู้ว่าเธอทุ่มเทความพยายามมากแค่ไหนตลอดหลายปีที่ผ่านมา “ลีโอจะพาคุณกลับ” เขากล่าวในที่สุด เมื่อโลแกนหันหลังเพื่อจะจากไป ฮาร์เปอร์ก็คว้าแขนเขาไว้และวิงวอนว่า “คุณโรบินสัน ฉันขออยู่ต่อได้ไหมคะ” สีหน้าของโลแกนเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขาพิจารณาถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ฮาร์เปอร์เคารพขอบเขตมาตลอด แต่นี่ดูจะไม่ใช่นิสัยของเธอ เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของโลแกน ฮาร์เปอร์ก็รีบตอบ “ขอโทษค่ะ คุณโรบินสัน... ฉัน...” โลแกนไม่อยากจะเข้มงวดกับเธอมากเกินไปจึงยอมโอนอ่อน “ก็ได้ คุณอยู่ต่อได้ งานนี้อาจช่วยคุณเรื่องไปเรียนต่างประเทศได้” เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ใบหน้าของฮาร์เปอร์สดใสขึ้นด้วยรอยยิ้มจริงใจทันที จากนั้นเธอก็ถามอย่างกระตือรือร้น “งั้นฉันอยู่กับคุณได้ไหมคะ” โลแกนเหลือบมองฝูงชนเร็วๆ หนึ่งครั้งและลังเลที่จะปล่อยให้ฮาร์เปอร์อยู่คนเดียว “ได้สิ” ในที่สุดเขาก็ตกลง ฮาร์เปอร์ดูตื่นเต้นเหมือนเด็กในเช้าวันคริสต์มาส ลีโอเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงรีบพูดแทรกขึ้นมา “คุณโรบินสันครับ แล้วคุณนายโรบินสันล่ะ” โลแกนตอบว่า “นายไปอยู่เป็นเพื่อนเธอหน่อย แล้วคอยดูว่าเธอจะไม่ก่อปัญหาเหมือนคราวก่อน” เขารู้ว่าเลย์ลามักจะตามไปร่วมงานเหล่านี้ด้วยเสมอ คนอย่างเธอซึ่งไม่มีทักษะทางการเงินมากนัก มาที่นี่เพื่อความบันเทิง ตราบใดที่เธอไม่ผลาญเงินเหมือนครั้งที่แล้ว ระหว่างนั้นลีโอก็เดินเข้าไปหาเลย์ลาอย่างระมัดระวัง ก่อนที่เขาจะพูดอะไร เลย์ลาก็พูดแทรกขึ้นมา “เขาไปอยู่กับฮาร์เปอร์เหรอ” ลีโออธิบายอย่างลังเลว่า “คุณนายโรบินสันครับ คุณฮามิลตันคือบุคลากรสำคัญของบริษัท เพราะงั้น...” “เข้าใจแล้ว ไม่มีปัญหา” เลย์ลาตอบขณะเฝ้าดูโลแกนและฮาร์เปอร์ ลีโอรู้สึกโล่งใจและพูดในใจว่า ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าพักหลังมานี้คุณนายโรบินสันจะเปลี่ยนไปนะ ขณะเดียวกัน ฮาร์เปอร์พูดคุยอย่างมั่นใจกับบรรดาเจ้าพ่ออยู่เคียงข้างโลแกน ซึ่งทำให้เลย์ลาสนใจ แม้ฮาร์เปอร์จะสติปัญญาดี แต่เธอก็ยังเป็นเพียงนักเรียน คำพูดของเธอไม่มีน้ำหนักมากนักต่อหน้ามืออาชีพทางธุรกิจที่มีประสบการณ์เหล่านี้ พวกเขาชื่นชมเธอเพียงเพราะโลแกนที่มองเห็นศักยภาพของเธอ อย่างไรก็ตาม ฮาร์เปอร์ประสบปัญหาเมื่อต้องจัดการกับชาวต่างชาติสูงอายุคนหนึ่ง ถ้าเข้าใจไม่ผิด เขาเป็นเจ้าพ่อด้านการเงินจากแองเกรีย ปัญหาคือเขาพูดได้แต่ภาษาแม่ของเขาเอง และไม่มีล่ามอยู่ด้วย "คุณโรบินสัน..." ฮาร์เปอร์กัดริมฝีปากเพื่อขอความช่วยเหลือจากโลแกน โลแกนกำลังคิดว่าจะแก้ไขสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้อย่างไร จนกระทั่งเลย์ลาก้าวเข้ามา เธอสนทนาเป็นภาษาแองเกรียได้อย่างคล่องแคล่ว ชาวต่างชาติคนนั้นดูพอใจ และพวกเขาก็จับมือกันก่อนจะยุติการสนทนา ในตอนนั้นเองที่ฮาร์เปอร์สังเกตเห็นเลย์ลาซึ่งสวมชุดราตรีสีดำแบบเดียวกัน เลย์ลาดูละเอียดอ่อน สุภาพ และทันสมัย ในขณะที่ฮาร์เปอร์รู้สึกว่าแต่งตัวไม่เรียบร้อยและไม่ถูกกาลเทศะเมื่อเปรียบเทียบกัน ฮาร์เปอร์รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย เธอกำมือแน่นและยิ้มขณะที่พูดว่า "คุณนายโรบินสัน คุณสุดยอดมากเลยค่ะ คุณรู้ภาษาแองเกรียด้วย" เลย์ลาเพียงแค่ยิ้มตอบฮาร์เปอร์ โดยเลือกที่จะไม่พูดอะไร โลแกนจำได้ว่าเลย์ลาเก่งภาษาต่างประเทศ แต่ภาษาแองเกรียไม่ค่อยเป็นที่นิยมนักเนื่องจากไม่ใช่ภาษาสากล ดังนั้นมันจึงค่อนข้างน่าแปลกใจที่เลย์ลารู้ ฮาร์เปอร์พูดต่อ “คุณนายโรบินสัน คุณบอกอะไรกับคุณสตีเฟนบ้างเหรอคะ เขาดูพอใจมากเลย” เลย์ลาตอบว่า “ฉันเพิ่งบอกเขาไปว่าที่ดินที่เขาคว้ามาจากการประมูลใกล้ทะเลตะวันออกเฉียงใต้เมื่อไม่กี่วันก่อนจะขายได้ดี เขาก็เลยดีใจมากน่ะ” “ที่ดินนั่น... จะขายได้ดีเหรอ” ฮาร์เปอร์ดูสับสนและคิดว่า มันดูจะไม่มีอะไรพิเศษนะ “ฉันคิดว่างั้น” เลย์ลาตอบอย่างไม่ใส่ใจ พวกเขาไม่รู้เลยว่าที่ดินผืนนี้มีราคาสูงมากในชีวิตก่อนหน้านี้ของเลย์ลา เนื่องจากพื้นที่ทางทะเลได้เปลี่ยนเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่คึกคัก ที่ดินผืนนี้ได้รับการพัฒนาเพื่อการท่องเที่ยว ส่งผลให้ทำกำไรได้มหาศาล ดูเหมือนว่าคุณสตีเฟนจะคาดการณ์ถึงการพัฒนาพื้นที่ทางทะเลในอนาคตได้ ซึ่งเป็นเหตุผลที่เขาซื้อที่ดินผืนนี้มา น่าเสียดายที่ฮาร์เปอร์ไม่มีวิสัยทัศน์เช่นนั้น สายตาของโลแกนจ้องไปที่เลย์ลา ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “ทำไมคุณถึงจ้องฉันแบบนั้นล่ะคะ” เลย์ลาถามด้วยน้ำเสียงตึงเครียด “คุณรู้ได้ยังไงว่าที่ดินผืนนั้นจะขายได้ดี” โลแกนถามออกมาช้าๆ แต่ละคำถูกพูดอย่างตั้งใจ