ตอนที่ 4 จำไว้ว่าผมเป็นสามีของคุณ

ช่วงเวลาแห่งความเงียบงันเกิดขึ้น หลังจากเงียบไปนาน เซนก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "คุณนายโรบินสัน คุณไม่ควรกล่าวหาคนบริสุทธิ์มั่วๆ แบบนี้นะครับ" "ถูกต้อง พวกเราเป็นนักธุรกิจถูกกฎหมายนะครับ" เฟดริกแทรกขึ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย "ฉันไม่ใช่คนที่จะมาตัดสินว่าคุณเป็นนักธุรกิจที่ถูกต้องตามกฎหมายหรือเปล่าหรอกค่ะ แต่ฉันว่าโลแกนน่าจะสนใจมากทีเดียว" เลย์ลาพูดต่ออย่างใจเย็น “ส่วนฉันก็เป็นแค่ทายาทที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แต่โลแกนไม่ใช่ ถ้าฉันพูดสิ่งที่เพิ่งพูดไป ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าเขาจะสนใจหรือเปล่า” “คุณนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ” เฟดริกไม่สามารถเก็บอาการได้ เธอมองเซนอย่างจริงจัง “ฉันจะไม่อ้อมค้อม ให้ฉันยืมแปดพันล้าน แล้วฉันจะจ่ายคืนภายในสามปีพร้อมดอกเบี้ย” เฟดริกเบิกตากว้าง “คุณล้อเล่นเหรอ แปดพันล้านเนี่ยนะ คุณรู้ไหมว่าดอกเบี้ยมันมากแค่ไหนในสามปี เราจะเสียแปดพันล้านไปเลยถ้าคุณคืนให้ไม่ได้ คุณเป็นถึงภรรยาของโลแกน ใครจะทำอะไรคุณได้” “ฉันรู้ว่าดอกเบี้ยเท่าไหร่ ฉันเซ็นสัญญากับคุณได้นะคะ ถ้าฉันจ่ายคืนไม่ได้ ฉันจะมอบทรัพย์สินและหุ้นของตระกูลเคนเนดี้ให้กับคุณ และทำงานให้คุณอย่างขยันขันแข็งไปตลอดชีวิตของฉันตามที่คุณต้องการ” เลย์ลาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น ชีวิตแต่งงานของฉันกับโลแกนอาจจะไม่ยืนยาวถึงสามปี เขาคงไม่ปกป้องฉันแม้ว่าฉันจะยังเป็นภรรยาของเขาอยู่หลังจากสามปีก็ตาม” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเซนก็เงยหน้าขึ้นมองเธอชั่วขณะ เฟดริกหูผึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะเพิ่งได้กลิ่นเรื่องน่าซุบซิบ อย่างไรก็ตาม เฟดริกรีบรวบรวมสติแล้วพูดว่า “ไม่ แน่นอนว่าไม่” ก่อนที่เขาจะพูดจบ เสียงทุ้มต่ำและสงบนิ่งข้างๆ เขาก็ขัดจังหวะขึ้น “ได้ ผมจะให้คุณยืม” “อะไรนะ” เฟดริกดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ “นายก็เสียสติเหมือนกันเรอะ” “ผมจะให้แผนกการเงินโอนเงินให้คุณ เราค่อยร่างสัญญากันทีหลัง” “ไอ้เซน” เฟดริกกระทืบเท้า “ขอบคุณค่ะคุณทอมสัน” เลย์ลาลุกขึ้นยืน “ฉันจะรอข้อความของคุณ ฉันหวังว่าเราจะได้ร่วมงานกัน” เลย์ลายิ้มแล้วออกจากห้องทำงานของประธานบริษัท หลังจากเห็นเธอเดินออกไป เฟดริกกัดฟันแล้วพูดว่า “เธอออกไปอย่างแช่มชื่นเชียว แปดพันล้านนะ นายบ้าไปแล้วหรือไง ทำไมนายถึงให้เธอยืมล่ะ เธอเป็นภรรยาของโลแกนนะ” เซนยกยิ้มและตอบว่า "เธอมีเสน่ห์" "บ้าเอ้ย ทำไมฉันต้องจ่ายเงินให้นายไปจีบสาวด้วย" เซนลุกขึ้นและตบบัตรธนาคารลงบนหน้าอกของเฟดริก "ของหมั้นสำหรับผู้หญิงที่ฉันรักเป็นความรับผิดชอบของฉันอยู่แล้ว" "อะไรนะ ของหมั้นเหรอ เธอเป็นภรรยาของโลแกนนะ นายกำลังพูดเรื่องอะไรน่ะ" เซนไม่สนเฟดริกและเดินออกจากห้องทำงานไป "บ้าไปแล้ว ทุกคนเสียสติกันหมด" ขณะที่เลย์ลาเดินผ่านเข้าประตูบ้านโรบินสัน เธอก็เห็นโลแกนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นทันที เลย์ลาขมวดคิ้ว ในชีวิตก่อนของเธอ โลแกนไม่ค่อยได้มาบ้านหลังนี้ เขาผูกพันกับบ้านหลังนี้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอคิดว่าเขาแค่กลับบ้านมาพักแค่ชั่วครู่จึงหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน ทันใดนั้นโลแกนก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เลย์ลา" เธอชะงัก “อะไรเหรอคะ” โลแกนรู้สึกอึดอัดกับท่าทีเย็นชาของเธอในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา จึงพูดอย่างหมดความอดทนว่า “คนจากงานประมูลมาที่นี่เพื่อเก็บเงิน” “ฉันรู้ค่ะ” เขาถอนหายใจและพูดต่อว่า “ถ้าคุณมีเงินไม่พอก็บอกผมได้นะ” เธอตอบอย่างเย็นชาว่า “ไม่จำเป็นค่ะ ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว” “คุณเอาเงินมาจากไหน” หนึ่งหมื่นล้านไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ โลแกนรู้ดีว่าเลย์ลาไม่สามารถหาเงินได้มากขนาดนั้นในเวลาอันสั้นเช่นนี้ด้วยทรัพย์สินของตระกูลเคนเนดี้ที่เธอมีอยู่ในมือ “เลย์ลา อย่าลืมนะว่าผมเป็นสามีของคุณ” เลย์ลาหัวเราะเยาะตัวเอง สามีเหรอ โลแกนอายกับเรื่องนี้มาตลอด ทำไมอยู่ๆ ก็จำได้ขึ้นมาว่าเขาเป็นสามีของฉันล่ะ “คุณกระวนกระวายเพราะกลัวว่าฉันจะเสียเงินหนึ่งหมื่นล้านนี้ไปและลากตระกูลโรบินสันให้ตกต่ำไปด้วยสินะคะ” โลแกนเงียบไป เมื่อเห็นปฏิกิริยาของโลแกน เลย์ลาจึงรู้ว่าเธอเดาถูก เธอกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะไม่ทำให้ตระกูลโรบินสันต้องลำบาก ฉันรู้ดีว่าการแต่งงานของเราเป็นการแต่งงานทางธุรกิจ เกียรติยศของคุณคือเกียรติยศของฉัน การสูญเสียของคุณคือการสูญเสียของฉัน คุณไม่จำเป็นต้องกลับมาบ้านตลอดก็ได้ค่ะ” โลแกนพูดไม่ออก เขาเคยคิดแบบนั้นมาก่อน เขาปฏิบัติต่อเลย์ลาอย่างไม่แยแสหลังจากแต่งงานกัน ไม่แม้แต่จะแตะต้องเธอสักครั้ง อย่างไรก็ตาม เขาก็รู้ตัวในทันทีว่าเขาทำตัวแย่แค่ไหนเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้จากเลย์ลา โลแกนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์ของเลย์ลาก็ส่งเสียงแจ้งเตือนเงินเข้า เธอไม่คาดคิดว่าเซนจะโอนเงินเร็วขนาดนี้ เงินแปดพันล้านถูกฝากเข้าบัญชีภายในเวลาเพียงชั่วโมงเดียว เมื่อเรื่องคลี่คลายลง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ โลแกนเม้มริมฝีปาก และนึกขึ้นได้ทันทีว่าเลย์ลาเคยตามติดเขามากแค่ไหน พร้อมกับรอยยิ้มที่เขาไม่เคยสนใจเลย “วันนี้มีมื้อค่ำ มากับผม” “ฉันเหรอ” เลย์ลาที่กำลังจะขึ้นไปชั้นบนขมวดคิ้ว โลแกนถาม “คุณไม่อยากไปเหรอ” “ทำไมคุณไม่พาฮาร์เปอร์ไปล่ะ” เลย์ลาสับสน เธอจำได้ว่าในชาติก่อน โลแกนจะพาฮาร์เปอร์ไปด้วยทุกครั้งที่มีงานเลี้ยงหรือมื้อค่ำ ถ้าเธอจำไม่ผิด งานเลี้ยงนี้ก็เป็นถึงระดับนานาชาติเช่นกัน ในชาติก่อนเธอต้องเถียงและตื๊อขอไปร่วมงาน แต่โลแกนก็ยังพาฮาร์เปอร์ไป กรุยทางอยู่กลายๆ ให้กับฮาร์เปอร์ที่จะกลับมาจากเรียนต่อต่างประเทศในอนาคต ทำไมจู่ๆ โลแกนถึงคิดที่จะพาฉันไปงานสำคัญแบบนี้ล่ะ "คุณคือคุณนายโรบินสัน แน่นอนว่าคุณควรไปงานแบบนั้นกับผมสิ" เลย์ลาไม่เชื่อข้อแก้ตัวนี้ เธอคิดว่าโลแกนจำเธอได้เพียงเพราะฮาร์เปอร์มีธุระอื่น เธอควรไปงานแบบนั้นบ่อยขึ้น เพราะยังไงเธอก็จำเป็นต้องขยายงานของเธอ เพราะเธอวางแผนจะเริ่มต้นธุรกิจของตัวเอง "ได้ค่ะ ฉันจะไปเตรียมตัว" โลแกนถอนหายใจด้วยความโล่งใจเมื่อเห็นว่าเลย์ลาตกลง อย่างน้อยเลย์ลาก็เต็มใจที่จะเล่นเป็นคุณนายโรบินสัน บางทีเธออาจจะยังไม่หมดหวังในตัวเขาไปเสียทีเดียว ขณะเดียวกัน ฮาร์เปอร์อยู่ในหอพักของเธอ ชื่นชมชุดที่เลขาของโลแกนส่งมาให้ เพื่อนร่วมห้องของเธอมองฮาร์เปอร์ด้วยความอิจฉา "ฮาร์เปอร์ แฟนของเธอนี่ดีกับเธอมากเลยนะ เขาส่งชุดสวยๆ มาให้ตลอดเลย" แก้มของฮาร์เปอร์แดงระเรื่อ “ฮาร์เปอร์ เมื่อไหร่เธอจะแนะนำแฟนของเธอให้พวกเรารู้จัก” “ใช่แล้ว แฟนเธอรวยมาก พาเธอไปงานเลี้ยงตลอดเลย เราอยากรู้จักจริงๆ” ฮาร์เปอร์ส่ายหัวแล้วตอบว่า “เขางานยุ่งมาก หาเวลาไม่ได้น่ะ ฉันจะแนะนำเขาให้ทุกคนรู้จักเมื่อมีโอกาสนะ” ในขณะนั้น โทรศัพท์ของฮาร์เปอร์ก็ดังขึ้น เธอรับสายอย่างร่าเริงเมื่อเห็นว่าเป็นสายจากเลขาของโลแกน “ลีโอ คุณโรบินสันส่งคุณมารับฉันเหรอคะ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ” “คุณฮามิลตัน คุณโรบินสันบอกว่าวันนี้คุณไม่ต้องไปงานเลี้ยงแล้วล่ะครับ”