ตอนที่ 7 หญิงไร้สามี

จากสีหน้าของโลแกน เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าที่ดินผืนนี้จะเป็นเหมืองทอง แทนที่จะซื้อ เขากลับมอบที่ดินผืนนี้ให้กับสตีเฟนเพื่อเป็นการตอบแทน นี่แหละโลแกน “ฉันแค่พยายามชมเขาเท่านั้นเองค่ะ อย่าคิดมากเลย” เลย์ลาตอบอย่างจริงจัง โลแกนขมวดคิ้วพยายามคิดว่าเลย์ลาจริงใจหรือไม่ พลางคิดว่า อืม... ไม่มีทางที่เธอจะคาดการณ์มูลค่าของที่ดินได้ด้วยความรู้ที่เธอมีหรอก ฉันคงคิดมากเกินไป เขาหลุดจากภวังค์และตอบเพียงสั้นๆ ว่า “ก็ควรจะเป็นแบบนั้น” โลแกนแทบจะไม่ได้เอ่ยถึงเลย์ลาเลย แต่กลับพาฮาร์เปอร์ไปพบกับคนอื่นๆ แทน ขณะที่ฮาร์เปอร์เดินจากไป เธอก็เหลือบมองเลย์ลาด้วยสายตาขอโทษอยู่หน่อยๆ แม้จะเห็นไม่ชัด แต่เลย์ลาก็สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มเยาะในแววตาของเธอ เลย์ลาดื่มแชมเปญหมดแก้วอย่างรวดเร็วพร้อมกับครุ่นคิดว่า สำหรับคนอื่นๆ ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่สามารถรักษาสามีของตัวเองไว้ได้ เขาทิ้งฉันซึ่งเป็นภรรยาใหม่ของเขาไปคบกับผู้หญิงคนอื่นและยังพาเธอไปคุยเรื่องธุรกิจด้วย มันจะตลกไปมากกว่านี้ได้อีกไหม เลย์ลาเริ่มรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ฉันว่าฉันสามารถใช้งานนี้เพื่อสร้างเครือข่ายกับคนสำคัญๆ ได้ พอโลแกนไม่อยู่แล้วการไปเจ๊าะแจ๊ะกับพวกเขาก็คงจะยากขึ้นมาก ฉันจะเข้าหานักธุรกิจพวกนี้โดยไม่ดูเยอะเกินไปได้ยังไงกันนะ เลย์ลากวาดตามองทั่วห้องและไปหยุดที่เปียโนใกล้ๆ รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปากของเธอขณะที่เธอคิดว่า อ๊ะ นี่ล่ะโอกาส ด้วยย่างก้าวที่สง่างาม เลย์ลาเดินไปที่เปียโนและพูดคุยสั้นๆ กับนักเปียโนก่อนจะนั่งลง ต้องขอบคุณการฝึกฝนของเคนเนดี้ ทักษะที่ดูเหมือนไร้ประโยชน์ในอดีตชาติของเธอจึงกลายเป็นสิ่งที่มีประโยชน์อย่างมากในตอนนี้ แม้ว่าจะผ่านมาสักระยะแล้วนับตั้งแต่เลย์ลาเล่นเปียโนครั้งล่าสุด แต่นิ้วของเธอก็ยังจดจำการเคลื่อนไหวได้เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ในไม่ช้า คีย์เปียโนก็ตอบสนองต่อการสัมผัสของเลย์ลา ทำให้ห้องจัดเลี้ยงเต็มไปด้วยดนตรีที่เหมาะสม การแสดงที่เกิดขึ้นในชั่วพริบตาของเธอดึงดูดความสนใจของฝูงชนได้อย่างมาก มีคนจำนวนมากหันมาทางเธอ และเสียงปรบมือก็ดังกึกก้องไปทั่วห้องเมื่อเธอเล่นเพลงจบ เมื่อเห็นโลแกนและนักธุรกิจหันมาสนใจเลย์ลา ฮาร์เปอร์ก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “คุณนายโรบินสันเก่งจังเลยนะคะ เธอเล่นเปียโนได้ยอดเยี่ยมมาก” “ใช่ เธอสอบเปียโนเกรดสิบผ่านฉลุย” โลแกนพูดอย่างเฉยเมย แขกหลายคนเป็นนักเปียโนฝีมือดี และการเล่นเปียโนได้คล่องจนถึงเกรดสิบถือเป็นเรื่องปกติ เมื่อพิจารณาจากความสามารถทางดนตรีของพวกเขา เสียงปรบมือที่ดังกึกก้องก็ตอกย้ำถึงพรสวรรค์ทางดนตรีของเลย์ลา เมื่อโลแกนพูดถึงข้อสอบเปียโนอย่างไม่ใส่ใจ ฮาร์เปอร์ก็ไม่สามารถอยู่เฉยได้ ตอนนั้นเองที่เธอเข้าใจถึงช่องว่างระหว่างตัวเธอกับเลย์ลา ในตอนแรก ฮาร์เปอร์มองว่าเลย์ลาเป็นคนสวยที่โชคดี แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอประเมินเลย์ลาผิดไป ทักษะของเลย์ลาเหนือกว่าที่เธอคิดไว้มาก หลังจากเล่นเปียโนจบ เลย์ลาก็ถูกหญิงสาวฐานะดีหลายคนจากตระกูลที่มีชื่อเสียงเข้ามาคุยด้วย แม้ว่าเธอจะไม่สามารถพูดคุยกับนักธุรกิจใหญ่ได้โดยตรง แต่การสร้างความสัมพันธ์กับภรรยาของพวกเขาก็เป็นหนทางหนึ่ง “ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณเคนเนดี้เล่นเปียโนเก่งขนาดนี้” เฟดริกชมขณะพิงราวบันไดทางเดิน เซนเห็นด้วย “ใช่” “นายรู้เรื่องดนตรีด้วยเหนอนายหนวก” เฟดริกแซว “ก็ไม่ค่อยหรอก แต่ฉันชอบมัน” เซนตอบ เขาอาจจะไม่เข้าใจดนตรี แต่การที่เลย์ลาเป็นคนเล่นทำให้มันน่าสนใจยิ่งขึ้น ระหว่างการสนทนา เลย์ลาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ พอเธอเดินเลี้ยวโค้งไปก็มีมือมาจับตัวเธอและลากเธอไปที่ซอกเล็กๆ เธอพยายามร้องขอความช่วยเหลือโดยสัญชาตญาณ แต่ชายที่อยู่ด้านหลังเธอก็รีบปิดปากเธอไว้ “ชู่ เงียบไว้” ชายคนนั้นรีบกระซิบ เมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่นหลังของเธอ เลย์ลาจึงควบคุมลมหายใจและบีบมือเขา “โอ๊ย เจ็บนะ” ชายคนนั้นสะดุ้งและสะบัดมือ เขาปล่อยเลย์ลาไป ซึ่งเธอก็รีบถอยห่างและมองเขาด้วยความประหลาดใจ “เซนเหรอ” “คุณคาดหวังใครอื่นเหรอ” เซนแย้งพร้อมกับยิ้มกริ่ม เลย์ลาถาม “ทำไมต้องทำลับๆ ล่อๆ ด้วย” “ก็แค่พยายามแอบเข้าไปแบบไม่ให้ใครสังเกตเห็น ไม่อยากโดนเจอเข้าน่ะครับ” เขาอธิบาย “มีความลับอะไรงั้นเหรอคะ ฟลินน์ ทอมสันเป็น...” ก่อนที่เลย์ลาจะพูดจบ เธอก็ปิดปากลงอย่างกะทันหัน เซนถามด้วยความงุนงง “หืม คุณกำลังจะพูดอะไรครับ” เมื่อเห็นสีหน้าของเขา เลย์ลาก็เบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิด ในอดีตชาติของเธอ ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของฟลินน์ตกเป็นของเซนหลังจากที่เขาเสียชีวิต เลย์ลาค้นพบในภายหลังว่าเซนได้รับมรดกทั้งหมดของเขา ปัจจุบันไม่มีใครรู้ว่าเซนเป็นหลานชายของฟลินน์ เลย์ลาอธิบายว่า “ผู้เฒ่าทอมสันเป็นคนดี และคุณก็เป็นคนใหญ่คนโตในวงการธุรกิจต่างประเทศ ถึงคุณจะแอบเข้าไปก็คงไม่มีใครว่าอะไรหรอกค่ะ” “ก็อาจจะใช่ แต่ผมอยากทำให้มั่นใจน่ะ” เซนตอบ “อย่าบอกนะว่าคุณแอบเข้ามาเพื่อการนี้เท่านั้นน่ะ” เลย์ลาพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าเซนจะทึ่มขนาดนี้ “นี่ของคุณครับ” เซนตอบพลางยื่นสัญญาให้เลย์ลา เลย์ลาเหลือบมองและเห็นว่ามันคือสัญญาสำหรับให้เธอกู้เงินแปดพันล้าน “เพื่อแค่นี้น่ะเหรอ” เลย์ลาถามอย่างไม่เชื่อ เซนพยักหน้า “น่าเบื่อ” เลย์ลาแสดงความคิดเห็นพลางเซ็นสัญญาแล้วโยนมันกลับไปให้เซน เธอพูดในใจว่า ถ่อมาถึงนี่เพื่อให้ฉันเซ็นสัญญา แล้วมาอยู่ตรงหน้าทางเข้าห้องน้ำหญิงพอดีด้วยนะ “ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมในฐานะเจ้าหนี้ของคุณ” เซนถาม “ว่ามาค่ะ” เลย์ลาตอบ “ทำไมคุณต้องทุ่มเงินหนึ่งหมื่นล้านเพื่อมูนทาวน์ในแฮสตินด้วย” เสียงของเซนทุ้มลึกราวกับยั่วยุให้อยากตอบคำถามของเขา เลย์ลาลังเลใจ จากนั้นจึงตอบว่า “ตอนนี้ฉันบอกคุณไม่ได้” “แล้วถ้าผมจำเป็นต้องรู้จริงๆ ล่ะ” เซนกดดัน เพราะรับรู้ได้ว่าเลย์ลามีแรงจูงใจแอบแฝงในการซื้อที่ดิน แม้ว่าเขาจะไม่เห็นว่าอะไรทำให้ที่ดินนั้นมีมูลค่าถึงหนึ่งหมื่นล้าน แต่เลย์ลาก็ดูเหมือนจะเชื่อมั่นว่ามันมีมูลค่ามหาศาล เลย์ลาถามว่า "ถ้าฉันบอกคุณว่าที่ดินผืนนี้จะมีมูลค่าพุ่งสูงขึ้นในอีกหกเดือน คุณจะเชื่อฉันไหมคะ" "ไม่ครับ" เซนตอบด้วยความกังขา ตอนนี้เขาไม่เห็นสัญญาณใดๆ ของมัน "แล้วถ้าฉันบอกคุณว่าคอนโดมิเนียมหรูกำลังจะถูกสร้างขึ้นรอบๆ พื้นที่รกร้างนั่นล่ะ" เลย์ลาโต้กลับ "คอนโดมิเนียมหรูอะไรนะ" เซนขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพลางคิดว่า ฉันพลาดเรื่องนั้นได้ยังไง "เดี๋ยวคุณก็รู้" เลย์ลาตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินผ่านเซนเข้าไปในห้องน้ำ เซนเดินไปที่ล็อบบี้ด้วยสีหน้าบึ้งตึง ขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้ เฟดริกก็ขวางทางเขาไว้ "เธอเซ็นสัญญาแล้วเหรอ" "ใช่" เซนยืนยัน เฟดริกถาม "แล้วทำไมถึงดูเครียดนักล่ะ" เซนไม่รีรอที่จะถามว่า “มีคอนโดมิเนียมหรูอยู่แถวที่ดินที่เลย์ลาซื้อหรือเปล่า” “ไม่มีนะ” เฟดริกตอบ เซนสั่ง “ตรวจสอบทีว่าใครเป็นเจ้าของที่ดินแถวนั้น ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี” “เชื่อฉันเถอะ มันเป็นแค่เขตบำบัดน้ำเสีย ไม่มีอะไรต้องตรวจสอบหรอก ถึงมันจะเป็นแค่เป็นสนามบาสเกตบอลก็ไม่มีใครสนใจสร้างอะไรที่นั่น ไม่ต้องพูดถึงคอนโดมิเนียมหรูๆ เลย” เฟดริกอธิบาย เซนรู้สึกประหลาดใจและสงสัย “เขตบำบัดน้ำเสียเหรอ”