ตอนที่ 2 ส่งตัว

“อะไรนะเสี่ย นี่เสี่ยแต่งงานแล้วเหรอ แต่งเมื่อไหร่ทำไมส้มส้มไม่ได้ยินข่าวเลย นี่เสี่ยจะทิ้งส้มส้มแล้วเหรอ ไม่ได้นะเสี่ย” สาวนมโตทำท่าไม่พอใจสะบัดจนหน้าอกหน้าใจกระเพื่อมล้นจอ “ไม่ทิ้งๆระดับเสี่ยคำรามมีเมียได้อีกเป็นร้อย นี่พึ่งแต่งคนเดียวเองต้องตื่นตูมทำไม” “จริงนะเสี่ย” “จริงสิครับคนสวย” “โอเคค่ะ ได้ยินอย่างงี้ค่อยโล่งใจ งั้นถ้าเสี่ยว่างแล้วรีบมาหาส้มส้มนะ” “จ้า.....ไว้เสี่ยว่างเมื่อไหร่จะรีบไปหา” “ค่ะ คิดถึงนะคะเสี่ย” “จ้า....คิดถึงเหมือนกันนะคนสวย” คำรามตั้งใจคุยกับเด็กต่อหน้าภรรยาตามกฎหมาย แล้วยังมีพ่อและป้าของตนที่โต๊ะอาหารเย็นด้วย ทว่าปฏิมานั่งเขี่ยอาหารในจานเหมือนแมวเบื่อโลก สิ่งที่เขากระทำเพื่อหยามเธอเมื่อสักครู่เท่ากับศูนย์ หางตายังไม่แลอีกเช่นเคย “ไอ้คำราม ไอ้ลูกเวรเอ๊ย!” มีแต่กำนันคำหลวงที่เอ็ดตะโรกำหมัดแน่นชูขึ้นตั้งท่าจะฟาดลงกระบาลลูกชาย คำแก้วผู้เป็นพี่สาวจึงรีบห้ามปราม “เอาเถอะๆ อย่าให้มงคลฤกษ์วันนี้มันเสียเลยน๊าคำหลวง” หญิงวัยเกษียณเปรียบเหมือนน้ำเย็นใสสะอาด คือผู้นำตระเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมสรรพรอส่งหลานชายกับหลานสะใภ้เข้าหอหลังรับประทานอาหารค่ำ พิธีจัดแบบเรียบง่ายมีเพียงคนในครอบครัว กำนันคำหลวงรับหน้าที่เป็นผู้ใหญ่ฝั่งเจ้าบ่าว ส่วนหล่อนคือผู้ใหญ่ฝั่งเจ้าสาว น่าเวทนาปฏิมา ญาติฝ่ายแม่หลายต่อหลายคนไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วยเพราะกลัวโดนหางเลข ส่วนญาติฝั่งพ่อล้มหายตายจากกันหมดแล้ว แม้ลึกๆคำแก้วแอบหวั่น เกรงน้องชายกับหลานชายพลอยซวย แต่พอเห็นหน้านกน้อยปีกหักไร้ที่พึ่งก็ดันออกปากห้ามไม่ลง ปฏิมาไม่เคยคิดว่านี่คือการแต่งงานจริงๆ แต่พอผู้ใหญ่ทั้งสองทำพิธีง่ายๆส่งเธอกับเจ้าบ่าวที่เคยบอกว่า “ความซวยเลยมาตกที่ผมต้องเสียสละตัวเองเพื่อช่วยลูกสาวเพื่อนพ่อ ป่านนี้ไม่รู้สาวๆจะคิดยังไงกันบ้าง แย่ชะมัด” เข้าหอ ก็อดละอายใจขึ้นมาอีกไม่ได้ เพราะถึงจะเป็นเพียงพิธีง่ายๆแต่ถูกต้องตามขนบธรรมเนียม ป้าคำแก้วจัดแจงให้ครบสูตรอย่างละเมียดละไม ใส่ใจแม้กระทั่งรายละเอียดเล็กๆน้อยๆไม่ให้ขาดตกบกพร่อง พลอยทำให้คิดถึงมารดาผู้ให้กำเนิดที่เป็นคนละเมียดเหมือนกัน ความผิดร้าย เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยรับรู้มาก่อน จนกระทั่งวันที่แม่ของเธอเสียชีวิต ท่านไม่ได้ตายด้วยอุบัติเหตุแต่มันคือการฆาตกรรม และพ่อของเธอโดนปลดจากตำแหน่งถูกจับเข้าคุกก่อนโดนลอบสังหารอย่างเลือดเย็น จริงอยู่มีเหตุจึงมีผล แต่ทำไมมีเพียงครอบครัวเธอรับผิดชอบอยู่ฝ่ายเดียว ผลควรต้องตกไปสู่ทุกคนในเหตุอย่างเท่าเทียมต่างหาก โดยเฉพาะตัวการใหญ่ บิดาเคยบอกว่า “ถึงลุงคำหลวงเป็นแค่ผู้นำท้องถิ่นแต่อิทธิพลไม่ได้เป็นรองพ่อแม้แต่น้อย มันมีเส้นสายใหญ่และแข็ง ส่วนคำรามรับไม้ต่อจากพ่อมาอย่างสง่างาม เพียงแต่มันไม่อยากมียศมีตำแหน่งเป็นคนสมัยใหม่ที่รักอิสระ” ธุรกิจของตระกูลดลพรตมีในด้าน ที่ดิน อสังหาฯ โรงแรมรีสอร์ทระดับห้าดาวในเขาใหญ่ เขาค้อ ภูทับเบิก และแหล่งท่องเที่ยวอีกหลายจังหวัดทางภาคเหนือ อีกคือพวกเขามีสายสัมพันธ์ลับๆกับผู้ทรงอิทธิพลเก่าแก่ระดับประเทศ เธอต้องพึ่งพาพวกเขา ถึงแม้ต้องแลกด้วยการเข้าหอกับไอ้คนเจ้าชู้ที่มีกลิ่นกามลอยอบอวลตามร่างกายตลอดเวลา คำรามคือผู้ชายประเภทที่เธอเกลียด วีรกรรมของเขาเธอรู้มาตั้งแต่เด็กยันโตจนตอนนี้อายุ32ปีแล้ว ความเจ้าชู้ฉาวโฉ่เป็นข่าวไม่หยุดหย่อน คุณหญิงแม่จึงจงเกลียดจงชัง คำรามเรียนจบปริญญาโทด้านวิศวกรรมศาสตร์จากมหาวิทยาลัยชื่อดังในอเมริกา เขาเรียนเมืองนอกมาตลอดตอนอยู่ที่โน่นทำผู้หญิงตบกันสนั่นนิวยอร์ก ไม่ใช่ใครแพทตี้พี่สาวของพิมมี่อดีตเพื่อนสนิทเธอเอง แพทตี้เป็นหนึ่งในคอลเล็กชั่นของคำราม ที่ร้ายคือเขาแอบกินกับพิมมี่ด้วย จนสุดท้ายความแตกพี่น้องตีกันเอง ถึงตอนนี้น่าจะยังไม่ยอมคุยกันหรืออาจดีกันแล้วก็ไม่ทราบได้เพราะเธอกับพิมมี่เลิกคบหาไปนานแล้ว ด้วยสาเหตุว่าสมัยมัธยมพิมมี่แอบชอบกวินแต่กวินประกาศว่าชอบเธอ แต่สุดท้ายตอนนี้กวินกับพิมมี่ก็กำลังจะลงเอยกัน ได้ข่าวว่าทั้งคู่หมั้นหมายและเตรียมแต่งงานกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ชีวิตเป็นไปตามกรรม หลายคนที่เคยเชิดชู ตอนนี้หันมาเหยียบย่ำ บางคนเดินข้ามหัว บ้างตราหน้า ส่วนคนที่เกลียดชังอยู่แล้วอย่าให้สาธยายว่าซ้ำเติมหนักแค่ไหน เธอไม่เหลือพื้นที่ในสังคมชั้นชนสูงอีกต่อไป จากสูงสุดดิ่งลงเหว จากหน้ามือเป็นหลังเท้า เส้นกั้นระหว่างความเป็นกับความตายของเธอเหลือเพียงเยื่อบางๆ ถ้าไม่ได้เห็นจดหมายฉบับสุดท้ายของบิดา เธอคงลั่นไกปืนใส่หัวตัวเองไปแล้ว ต้องกราบเท้าลุงคำหลวงและเขาด้วย ถึงคำรามจะเคยดูแย่ในสายตาเธอแค่ไหน แต่ตอนนี้ยังไงก็ต้องขอบคุณเขา.... “หนูเคลไม่ต้องกังวลเรื่องพ่อกับแม่ ถ้าพิสูจน์ได้ว่ามันไม่ผิด ลุงสัญญาจะทวงความยุติธรรมคืนมาให้มันให้จนได้ แต่ลุงขออย่างเดียวมีหลานให้ลุงอุ้มเร็วๆ” “ส่วนแกไอ้เสือ ที่ผ่านมาพ่อไม่เคยขออะไรแก แต่วันนี้จะขอในฐานะพ่อ ขอให้แกดูแลลูกสาวเพื่อนรักของพ่อให้ดีที่สุด” คำรามมองบิดาด้วยแววตาขัดอกขัดใจแต่สักพักก็พยักหน้ารับส่งๆ “......” และในขณะที่ป้าคำแก้วกำลังอวยพรยาวเยียดเขาก็แกล้งหาวใส่เพื่อบีบให้พิธีรีตองจบโดยเร็ว