ตอนที่ 5 ยังเวอร์จิ้นNC

คำรามแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ประติมากรรมชิ้นเอกเมื่อไร้อาภรณ์ สวยสะพรั่งกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้มาก มองไล่ตั้งแต่หัวไหล่บอบบาง แขนเรียว ลำตัวเล็กทว่าหน้าอกกลับมีขนาดเหลือกินเหลือใช้ หน้าท้องแบนราบเห็นร่องสิบเอ็ดไม่ชัดจนเกินพอดี เอวคอดเว้าลึกรับสะโพกพึงผายบั้นท้ายงอนเด้ง ขาขาวขนาดไล่เรียงได้สัดได้ส่วนลงตัวอย่างที่เปรียบเปรยไว้ นี่มันรูปปั้นมีชีวิตชัดๆ เสือร้ายตาลายหูอื้อเหมือนปลาช็อคน้ำ ขนาดยังไม่ได้เห็นโหนกเนื้ออัญมณีน้ำงามยังเกือบดิ้นล้มดิ้นตาย ไม่เสียชาติเกิดแล้วไอ้ราม ได้เมียสวยขนาดนี้ถึงสิ้นอายุไขพรุ่งนี้กูก็ยอม หนุ่มเจ้าเสน่ห์ประคองสติที่กำลัง หลงใหล อุ้มงานศิลปะชิ้นโบว์แดงจัดให้นอนราบลงบนเตียงกว้าง ปฏิมากอดกุมหน้าอกเอาไว้ด้วยความอาย หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะเมื่อแพนตี้ตัวน้อยถูกดึงออกพ้นเรียวขา คนที่พึ่งกระทำอุจอาจกำผ้าชิ้นน้อยไว้ในมือ ดวงตาคมกริบจ้องจรดยังเนินสวาทอวบอูม เธอพยายามหนีบขาเข้าหากันแน่น สละมือข้างหนึ่งจากเนินปทุมถันเพื่อปิดจุดสงวนไว้กันอาย “.....!” ผ้าชิ้นน้อยที่พึ่งพ้นจากการโอบอุ้มดอกไม้งามถูกยกขึ้นสูดดม ดวงตาคมแกมโกงค่อยๆปรือหวานเหมือนโดนยาสั่ง กลิ่นรัญจวนเฉพาะตัวของเธอคล้ายคาถามหาเสน่ห์ปลุกเป่าให้เขาลุ่มหลงจนกู่ไม่กลับ “ขอพี่....ดูหน่อยนะ” มือใหญ่จับยกสองขาเรียวถ่างอ้า ปฏิมาสะดุ้งเกร็งในตอนแรกแล้วจำใจปล่อยเลยตามเลย เนินโหนกอวบอิ่มประดับไรขนบางเบาจากการตัดแต่งทำความสะอาดไว้พองาม ผิวเนียนละเอียดขาวจับตา สองลำเนาเนื้อปิดสนิทต้องใช้สองมือเกลี่ยแบะจึงเห็นกลีบฉ่ำงามสีชมพูระเรื่อ เสือคำรามพลาดท่าต้องมนต์ตรามหาเสน่ห์อีกรอบ พ่ายให้ความงามเกินบรรยายอีกครั้ง ตะลึงจนขยับตัวไม่ได้ นิ่งจ้องแล่บลิ้นเลียปากน้ำลายสอ ครั้นโดนนิ้วปัดป่ายจุดอ่อนไหวหญิงสาวพลันสั่นสะดุ้ง หายใจได้ไม่ทั่วท้องร่างกายร้อนผ่าว ยิ่งเมื่อโดนจ้องมองของลับของหวง จะบอกอย่างไรเธออยากหายตัวได้แล้วลาจากโลกนี้ไปให้มันจบๆ ยอมนอนแก้ผ้าอ้าต่อหน้าผู้ชายทุเรศ ให้เขาจ้องมองด้วยสายตาหื่นกามได้ตามใจเป็นนานสองนาน เธอตกต่ำถึงขีดสุดแล้วจริงๆ กระดากใจ จึงดื้อเลือนมือลงปิดจุดสงวนเอาไว้เพื่อขัดขวางการล่วงละเมิดทางสายตา “สวย....โคตรๆ” เขาพ่นเพ้อคำนั้นพร้อมรอยยิ้มกริ่ม เมื่อได้สติรู้ตัว ดอกไม้แรกแย้ม กลีบร่องเล็กแคบงดงามได้รูป แค่โดนจ้องมองก็ฉ่ำเยิ้มจนแวววาว หลังจากประมวลด้วยตาคำรามค่อนข้างแน่ใจว่าดอกไม้ดอกนี้ยังไม่เคยมีแมลงตัวไหนแทรกตัวเข้าไปดูดกินน้ำหวาน จากประสบการณ์ตรงจึงตรวจเก่งพอๆกับสูตินารีเวช แต่ถ้าจะให้ชัวร์ต้องลองทำมากกว่าดู เขาดื้อกลับดึงมือเรียวจนพ้น แล้วลงลิ้นอุ่นแตะสัมผัสบนกลีบเนื้อเนียนสงวนอย่างผู้มีสิทธิ์ “อ๊ะ อ๊า......” กายสาวสะดุ้งเฮือกสติเตลิดในวินาทีนั้น มันเป็นวินาทีที่เลือดแล่นพล่านไปทั่วร่างไม่ใช่แค่จุดที่โดนดูดเลีย เพราะไม่เคยจึงไม่อาจควบคุมตัวเอง หรือถึงเคยโดนขนาดนี้ยังจะควบคุมความรู้สึกได้อยู่รึเปล่าเธอคิดหนัก ลิ้นเปียกตวัดไปมาทั่วเนินดอกไม้พยายามเต๊าะจุดกระสัน เขาทำอย่างอ่อนโยนเก็บทุกรายละเอียดจนเธอรู้สึกระทดระทวย ความสุขทางกายมันเป็นแบบนี้ในจังหวะที่เขาจูบกลีบแล้วใช้ปากดูดดุนปุ่มซ่าน สุขมากกว่านั้นขึ้นไปอีกเมื่อลิ้นลื่นสอดเข้าเสียดสีภายใน “อือ...ฮึ่ก!” ต้องนอนเกร็งจำใจปล่อยสองถันเป็นอิสระ ใช้สองมือกำขอบหมอนไว้แน่นเพื่อยึดเหนี่ยวไม่เช่นนั้นอาจขาดใจ คำรามดำดิ่งลงไปเหมือนติดกับดัก ใจอยากไปต่อแต่ยังไม่อาจโงหัวขึ้นได้ กลิ่นหอมความหวานของดอกไม้งามไม่เคยปราณีบุรุษ โดยเฉพาะเมื่อเขาหลงกลถูกจริตเข้าแล้ว พิษร้ายที่ซ่อนอยู่ในรสโอซะจะยิ่งออกฤทธิ์ออกเดช “.......” ดื่มกินอย่างมูมมาม มากเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่ม เหมือนว่าเนื้อเกรดพรีเมี่ยมชิ้นนี้เขาโหยหามานานแสนนาน “อ๊า....ฮึ่กๆๆ ฮื้อ....” หลายนาทีที่เต็มไปด้วยความเสียวซ่าน ปฏิมาอ่อนเดียงสาไม่อาจแบกไหว เผลอตะกายขึ้นไปสู่จุดสุดยอด ปล่อยมวลน้ำหวานทะลักใส่ปากของเสือหิว เขาดื่มกินความสุขสมอย่างตระกละตระกามพอใจแล้วไล่จูบขึ้นไปยังหน้าท้องแบนราบ กลั่นแกล้งต่อภายหลังพิสูจน์ด้วยลิ้นตอนนี้แน่ใจแล้วปฏิมายังเวอร์จิ้น ตั้งใจค่อยๆเลียกินทั้งเนื้อทั้งตัว ขนมหวานสดใหม่จากเตามันต้องทานแบบละเลียด ให้เนื้อขนมเคล้ากันในปากจนละเอียดพอประมาณแล้วค่อยกลืน จากนั้นดื่มชาเข้มๆตามเข้าไป “อือ” มือใหญ่บีบคลึงสองถันตามความปรารถนา ทั้งโลมเลียส่วนยอดสวยหวานใจจดใจจ่อราวทารก นาทีนี้ป้อมปฏิมาแตกกระเจิง พ่ายแพ้ต่อสัญชาตญาณอยากของร่างกาย ปากของเขาระรานไปทั่วทั้งร่าง ทุกจุดถูกดมดอม จุมพิตอุ่นซ่าน จูบเจ้าเล่ห์เจ้ากลจนทำให้ปากบวมเจ่อ ไล่เลียตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนเธอเป็นมาร์ชแมลโลว์เคลือบน้ำตาล