ตอนที่ 7 ตั้งใจมาเป็นนางบำเรอ?NC

ร่างใหญ่โน้มลงกอดทับร่างเล็กสะโอดสะอง เนื้อแนบเนื้อสนิทแน่น นิ้วยาวบรรจงเกลี่ยปอยผมออกจากใบหน้ามากมิติด้วยแววตาเสน่หาเป็นท่าทางที่สื่ออารมณ์ซ่อนเร้นออกมาแบบเผลอไผล ตาหวานปรือลงทิ้งความเจ็บก่อนปรือขึ้นคงไว้เพียงความซาบซ่าน ใบหน้างามแดงก่ำตลอดเวลา ตาสบตาไม่นานเท่าไหร่เธอก็หลบหนีด้วยความอาย “อ๊อย....” เสียงครางเสียวดังขึ้นเมื่อเขาเริ่มขยับเบาๆ และดังอย่างต่อเนื่องเพราะหมากรุกเร่าร้อนกระดานนี้ได้เปิดฉากอย่างเป็นทางการ.... ............ หนึ่งเดือนต่อมา ตรับ ตรับ ตรับ ตรับ! “อ๊า...พี่ราม เคลเสียว” ร่างบางบนเตียงกว้างดิ้นรนตอบสนองอย่างซุกซน เวลา30วันที่ผ่านไปปฏิมาได้เรียนรู้เกมใต้สะดืออย่างละเอียด ด้วยว่าคุณครูขยันสอนมาก จากเด็กอนุบาลจึงเลื่อนขึ้นป.ตรีด้วยเกรดสี่ในเวลาอันรวดเร็ว ท่อนเนื้อแข็งขืนผลุบเข้าผลุบออกในร่องฉ่ำอย่างแอคทีฟ แถลงความหิวโหยต่อหน้าเหยื่อมุทะลุกัดกินเธออย่างไม่เกรงใจ กลีบงามซ้ำแล้วซ้ำอีกบวมเปียกไม่มีโอกาสยุบเพราะเขาไม่เคยให้เธอพักยกเว้นช่วงมีประจำเดือน เห็นน้องส้มส้ม น้องไข่มุก น้องกัส น้องมะนาว น้องเฟิร์น โทรมาอ้อนทุกวัน แต่ไม่ยักกะไปหา วุ่นวายอยู่แต่กับใต้กระโปรงของเธอ ออกไปทำงานก็รีบกลับมาปู้ยี่ปู้ยำ กลางคืนไม่พอกลางวันอย่าให้มีโอกาส บางวันทำงานอยู่นึกหิวก็กลับมาซ้ำ พลอยทำให้เธอเสพติดไปด้วย “อ๊ะ อ๊าย....กระแทกลึกไปแล้วพี่ราม” “พี่รู้ว่าลึกแบบนี้เคลชอบ” “อ๊ะ! อ๊าย...” ขาเรียวในวงแขนเกร็งสะบัดไหวไปมาตามแรงกระแทก ยอมรับว่าคำรามแพรวพราวมากเหลี่ยมเยอะมุมในเรื่องพรรค์นี้ ทำให้ทุกครั้งที่โดนรุกเธอไม่อาจปฏิเสธ หลังคืนเข้าหอเขาสามารถสร้างประสบการณ์เซ็กส์ได้น่าประทับใจมาก หากวันหนึ่งเรื่องของเราจบลงเซ็กส์คงเป็นอีกข้อที่ทำให้เธอจดจำเขาไว้ “อ๊า....เบาๆค่ะ เคลพึ่งเสร็จ” คำรามรู้วิธีทำให้เธอไปถึงจุดสุดยอดหลายต่อหลายครั้งในหนึ่งเกม แต่ครั้งนี้แทนที่จะยุติไว้ชั่วคราวเขากลับกระแทกถี่หนักเหมือนจงใจ “อ๊อย!พี่รามแรงไป เคลเจ็บ” “ทนหน่อยสิ ตั้งใจมาเป็นนางบำเรอให้พี่แล้วทนเจ็บนิดเจ็บหน่อยจะเป็นอะไร!” !!! เป็นอีกครั้งที่เขาพูดแบบไม่คำนึงถึงจิตใจคนฟัง ปฏิมาถึงกับสะอึกด้วยว่าก่อนหน้านี้ หมายถึงหลังจากเข้าหอด้วยกันเขาพูดจาดีด้วยมาตลอด แต่ตั้งแต่กลับจากกรุงเทพเมื่อวานเขาก็กลับไปเป็นคนที่เคยพูดว่า ต้องเสียสละตัวเองเพื่อแต่งงานกับเธอ แสดงว่าเขาคงรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว “........” ปฏิมากินยาคุม ก่อนเขากับพ่อจะเข้ากรุงเทพไปสะสางเรื่องของครอบครัวเธอ เขาแอบเห็นเธอกินยาจึงย่องเข้าห้องไปค้นดูว่ามันคือยาอะไร และเมื่อหลังรวบรวมหลักฐานสำคัญตามพิกัดในลายแทงที่รัฐมนตรีปิยชาติแอบเขียนเป็นปริศนาใส่จดหมายส่งให้กำนันคำหลวงก่อนตาย คำรามยิ่งแน่ใจว่าถูกปฏิมายั่วสวาทเอาไว้ใช้ ตอนนี้หางตาของเธอก็ยังไม่เคยแลเขา เพียงแต่เสแสร้งทำเป็นยินยอมพร้อมใจให้กอดจูบลูบคล้ำจนหลงกลว่าเสน่หากันแล้ว ที่ไหนได้มันก็แค่ละครฉากหนึ่ง เธอไม่เคยคิดมีลูกกับเขาทั้งที่ตาเฒ่าก็บอกโต้งๆว่าอยากอุ้มหลาน และถึงเธอไม่ได้รับรู้ในความผิดของบุพการีแต่หลังการตายของรัฐมนตรีปิยชาติเธอก็รู้ทั้งรู้แล้วว่าพ่อแม่ของตัวเองผิดจริงอย่างที่ถูกกล่าวหา แม้เป็นความผิดแบบตกกระไดพลอยโจนแต่ก็ไม่ยอมเปิดโปงหรือถอนตัวด้วยเกรงจะหลุดจากตำแหน่ง จนเรื่องทุจริตเริ่มส่งกลิ่นจึงถูกยัดโทษให้รับไว้อยู่ฝ่ายเดียว แต่เธอก็ยังไม่ปริปากพูด ปล่อยให้พ่อของเขาคิดว่ารัฐมนตรีปิยชาติบริสุทธิ์ วิ่งหาหลักฐานที่ซ่อนไว้หวังเอาไปแก้ต่างให้เพื่อน สุดท้ายก็พบความจริงที่เกินรับได้ สงสารก็แต่ตาเฒ่า เชื่อมาตลอดว่าเพื่อนรักเป็นคนดีร้อยเปอร์เซ็นต์พอรู้อย่างนี้แกหน้าเจื่อนไปเลย กระนั้นยังอุตส่าห์หอบหลักฐานไปส่งให้ผู้มีอำนาจล้นมือ เพื่อให้โทษไปถึงคนผิดทุกคนโดยเท่าเทียมกันอย่างที่รัฐมนตรีปิยชาติเขียนเป็นคำอ้อนวอนทิ้งไว้ในจดหมายฉบับสุดท้ายที่พึ่งพบในซองหลักฐาน ตรับ ตรับ ตรับ ตรับ! “อ๊า.....” เสือร้ายคำรามเสียงคลั่ง กระแทกกระทั้นกลางกายของหญิงสาวอย่างหนักหน่วง ราวกับความผิดของเธอมากมายใหญ่โตจึงต้องเอาให้ตาย “อ๊าย! ฮึ่กๆ ฮึ่บ!” แต่แทนที่ปฏิมาจะอ้อนวอนให้เขาหยุด เธอกลับยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้ พยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังไหลเอ่อแม้รู้สึกถึงความเจ็บปวดก็ยินดีให้เขากระทำได้ตามใจ จนกระทั่งเขาพึงพอใจ.... ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาห่อกายก่อนจะเดินออกไปจากห้องปิดกระแทกประตูเสียงดัง ปัง! เมื่อได้อยู่ลำพังปฏิมาจึงยอมปล่อยให้น้ำตาไหลโดยไม่ต้องอายใครอีกต่อไป สองแขนกอบกุมร่างเปล่าเปลือยของตนนอนคุดคู้ด้วยความร้าวระบม “......” จากนี้คงเหลือเพียงสองแขนของตัวเองเท่านั้น แต่เท่านี้ก็ดีแล้วไม่ต้องการอะไรอีก ผิดก็ว่าไปตามผิด....