ตอนที่ 1 ตอนที่1เสียงฟ้าคำรน

บทที่1.เสียงฟ้าคำรน ฝนห่าใหญ่เทลงมาจากฟากฟ้าสีดำทะมึน สองข้างทางมีแต่ต้นหญ้ารกชัน ยังดีที่มีศาลาไม้เก่าๆ ให้พออาศัยหลบสายฝนได้ แสงไฟหน้ารถสาดจ้าผ่านมุมอับของศาลาข้างทางนั่น ผกากรองเหยียบเบรก เหลียวหลังกลับไปมอง เธอไม่ได้ตาฝาด ที่มุมด้านหนึ่งของศาลาไม้ มีใครบางคนนั่งซุกตัวอยู่ตรงนั้น ร่างเล็กๆ สั่นระริก ผกากรองมองไปรอบๆ หญ้าสูงท่วมหัว เด็กที่ไหนพลัดหลงจากบ้านมาหรือเปล่า หากนางใจดำปล่อยให้เด็กน้อยนั่งอยู่ตรงนั้นจนกว่าฝนจะหาย พอดีพอร้ายเด็กอาจป่วยหรือเป็นไข้ บุญทั้งหมดที่เพิ่งทำมาจะกลายเป็นบาปเปล่าๆ แต่ทางเปลี่ยวๆ แบบนี้ก็ไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่หรอก โจร ขโมยชุมยิ่งกว่ายุง ถึงจะมีสมบัติติดตัวไม่มาก แต่การระวังไว้ก่อน ก็ไม่ส่งผลร้ายอะไร เป็นโสดมาจนเข้าวัยกลางคน เรื่องป้องกันตัวเองเลยเป็นสิ่งจำเป็น ผกากรองเปิดลิ้นชักเก็บของ ล้วงเอามัจจุราชสีเงินขึ้นมาถือไว้ ผู้หญิงตัวคนเดียวไว้ใจใครไม่ได้ เธอเดินทางบ่อย เพราะความเหงาเป็นเหตุ ผกากรองสาดแสงไฟฉายไปยังมุมอับสายตาที่นางแน่ใจว่าตัวเองตาไม่ฝาด ร่างเล็กบาง มีปฏิกิริยากับแสงไฟ เด็กนั่นขดตัวเป็นก้อนกลมๆ เล็กๆ ผกากรองรู้สึกเวทนา นางมองข้อมือผอมบางจนเหมือนหนังหุ้มกระดูกนั่น ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในช้าๆ ฝนที่เทลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตาก่อนหน้านั้นเหลือแค่ละอองฝอย และสายลมอ่อนๆ แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้เด็กน้อยคนนั้นดีขึ้น ทุกครั้งที่มีลมพัด ร่างเล็กๆ นั่นก็สั่นสะท้านมากขึ้น “หนูจ๊ะ หนูมาทำอะไรที่นี่” ผกากรองตัดสินใจถาม เด็กน้อยเงยหน้ามอง ใบหน้าเปื้อนคราบดินเป็นย่อมๆ ผกากรองไล่สำรวจ เธอเห็นรอยขีดข่วนเต็มเรียวแขน เสื้อที่สวมไว้เปื้อนดินปื้นใหญ่ เมื่อลดสายตาลงมองด้านล่าง ผกากรองตระหนก รู้สึกสงสารจับใจ เท้าของเด็กน้อยเปลือยเปล่า มีโคลนเหนียวๆ เกาะเต็มซอกนิ้ว “โธ่!” ผกากรองวางไฟฉาย รีบวางอาวุธที่ตนเองถือมาไว้ที่พื้นไม้ข้างตัว รั้งเด็กน้อยนั่นมากอดไว้หลวมๆ “บ้านหนูอยู่ตรงไหนจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะพาไปส่งเอง อยู่ตรงนี้ไม่ดีหรอก จะไม่สบายไปเปล่าๆ” ผกากรองปลอบใจ นางลูบมือไปตามลำตัวที่มีแต่คราบโคลนและละอองฝน ใบหน้าเล็กๆ ส่ายไปมา เนื้อตัวยังสั่นไม่หยุด “ไม่รู้ๆ ไม่รู้” เด็กน้อยพูดได้แค่ประโยคเดียว ผกากรองเลยตัดสินใจอีกครั้ง อย่างน้อยเด็กคนนี้ควรมีเสื้อผ้าแห้งและพื้นที่อบอุ่นให้พัก “ไปกับฉันเถอะจ้ะ ฉันไม่ใช่คนร้าย หนูควรเปลี่ยนเสื้อก่อนที่ไข้จะจับ” สาวใหญ่ไม่ได้รังเกียจเนื้อตัวที่สกปรกของเด็กน้อย นางเวทนาจนทนดูดายไม่ได้ ผกากรองจูงมือเด็กไปที่รถยนต์ตัวเอง เด็กหญิงมีท่าทีขัดขืนเล็กน้อย แต่เพราะความเมตตาที่ผกากรองพยายามสื่อให้เข้าใจ เด็กคนนั้นเลยคล้อยตามและเดินขึ้นไปนั่งที่เบาะด้านหลังอย่างว่าง่าย ผกากรองควานหาผ้าเช็ดตัวที่กระโปรงหลัง นางได้ผ้าห่มผืนใหญ่มาด้วย หลังเช็ดคราบโคลนที่เท้าเล็กๆ จนหมด ผ้าห่มผืนใหญ่จึงช่วยให้เด็กน้อยอบอุ่นจนหายตัวสั่นได้ “จำไม่ได้จริงๆ เหรอว่าหนูมาจากทางทิศไหน?” พอร่างกายอบอุ่นขึ้น สีหน้ามีเลือดฝาดเพิ่มขึ้นผกากรองก็เริ่มถาม แต่เด็กยังยืนยันแบบเดิม ใบหน้าเล็กๆ ส่ายไปมา อากาศรอบตัวเย็นขึ้นอีกเพราะสายฝนที่ทำท่าจะหยุดเริ่มเทลงมาอีกครั้ง “ไปพักที่บ้านฉันก่อนแล้วกัน” ไม่มีทางเลือกไหนดีไปกว่านี้ แถวนี้ไม่ค่อยมีบ้านเรือนผู้คน จะมีแค่วัดที่นางเพิ่งจากมา แต่การรบกวนผู้ทรงศีลเวลานี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่ อีกอย่างเด็กน้อยตรงหน้าเธอเป็นเพศหญิงเสียด้วย การเดินทางใช้เวลาไม่นาน จากตรงนั้นมาที่บ้านของนางใช้เวลาแค่ยี่สิบกว่านาที หลังปิดบ้านเรียบร้อย นางหันมาสนใจเด็กน้อย คงเพราะความอ่อนเพลียและเวลาที่ดึกเดินไปสำหรับเด็ก เด็กน้อยน่าสงสารนั่นเลยนอนหลับสนิท นางเลยปล่อยเลยตามเลย ยังไงเด็กนั่นก็ไม่สร้างอันตรายให้แก่เธอแน่ๆ ไฟฟ้าในบ้านดับลงหลังเจ้าของบ้านจัดการธุระของตัวเองเสร็จ... ผกากรองตื่นตามเวลาเดิม นางไม่มีงานประจำทำเหมือนสมัยสาวๆ ความที่ตัวคนเดียวกินใช้ไม่เยอะ ไม่มีหนี้ให้ต้องเร่งทำงานเพื่อหาสตางค์มาจ่าย ประกอบกับเบื่อระบบการทำงานร่วมกับคนหมู่มาก ที่มักอ้างบารมีของคนที่มีตำแหน่งสูงกว่าเพื่อข่มเพื่อนร่วมงาน ผกากรองเลยตัดสินใจลาออก และมาทำงานส่วนตัว เธอมีสวน มีที่ดินทำกินที่บิดามารดาทิ้งไว้ให้ นางเดินเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ เลยเดินลงมาเพื่อดื่มกาแฟสักแก้ว กิจวัตรประจำวันที่ทำมาจนชิน แต่แล้วสายตาก็สะดุดกับกองผ้าห่มบนโซฟากลางบ้าน “ตายแล้ว...หายไปไหนแล้วล่ะ” นางยกมือทาบอกอุทานเสียงหลง นางลืมเด็กน้อยที่เก็บมาจากข้างทางเสียสนิท ผกากรองเดินตามรอยเปรอะที่หายไปทางหลังบ้าน นางเกือบหัวเราะ เด็กน้อยนั่นกำลังนั่งแทะผลไม้ที่น่าจะวางอยู่ในตะกร้าบนโต๊ะอาหารตัวใหญ่ เด็กคงหิวนั่นเอง “ขอโทษจ้ะ ฉันตื่นสายไปหน่อยหิวแล้วหรือไง นึกออกหรือยังว่าเราบ้านอยู่ตรงไหน กินข้าวกินปลาอิ่ม ฉันจะได้ไปส่ง” นางไม่ได้นึกโกรธ ชวนคุยเพื่อให้เด็กวางใจ นางฉวยหม้อข้าวมาหุงข้าวอย่างแรก อย่างน้อยตอนที่พาเด็กไปส่ง เขาจะได้อิ่มท้อง “หนู หนู จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ” ผกาหันหลังกลับมามอง นางขมวดคิ้ว พยายามจ้องไปในดวงตาคู่นั้น แต่ไม่ได้อะไรกลับมา แววตาของเด็กว่างเปล่า เด็กไม่ได้แสดงท่าทางหวาดกลัว นางถอนใจ หันกลับไปทำอาหารมื้อเช้าต่อ และอดไม่ได้ที่จะเวทนา “กินข้าวก่อนเถอะจ้ะ หนูอยู่กับฉันจนกว่าความจำจะกลับมาก็ได้” นางไม่คิดว่าเด็กจะโกหก และความรู้สึกอีกแบบที่ผุดขึ้นมาในใจทำให้ผกากรองเต็มใจที่จะโอบอุ้มเด็กหญิงคนนี้ไว้ เรือนกายผอมบางแทบไม่มีเนื้อหนัง เด็กคนนี้ผ่านความลำบากมาขนาดไหน บางทีการลืมความทรงจำแย่ๆ นั่น ก็คงดีต่ออนาคตของเด็กเอง ผกากรองไม่ติดใจเรื่องนั้น นางตัวคนเดียว ไม่มีสามีหรือญาติสนิท การมีใครอีกคนเพิ่มเข้ามาในชีวิต ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลย และเด็กน้อยที่นางรับอุปการะก็ไม่เคยทำให้นางลำบากใจ นางตั้งชื่อให้เด็กเสียใหม่ ‘น้ำฟ้า’ เด็กน้อยนั่นมาพร้อมกับน้ำฝนและความชุ่มฉ่ำ จากนี้ไปชีวิตของเด็กจะมีแต่ความร่มเย็น ผกากรองไม่ได้สืบถามต้นตอของชาติกำเนิด นางแสร้งทำเป็นลืม และไม่มีใครสนใจปูมประวัติของเด็ก มีบางคนถามบางเหมือนกันเนื่องจากนางพาน้ำฟ้าไปวัดบ่อยๆ นางตอบส่งๆ ตัดความรำคาญ นับจากนั้นก็ไม่มีใครใส่ใจอีกเลย “หิวหรือยังจ๊ะ” นางถามเด็กน้อยที่ไม่รู้อายุจริงๆ แต่หลังให้คนรู้จักทำใบสูจิบัตรเพื่อเอาชื่อน้ำฟ้าใส่ในทะเบียนบ้าน เด็กน้อยคนนั้นก็เลยมีวันเกิดและอายุสิบปีเต็ม “ไม่เลยค่ะคุณท่าน ขอหนูเข้าไปในสวนก่อนได้ไหมคะ” ผกากรองหันมามองน้ำฟ้าทั้งตัว “แม่จ๊ะ หนูต้องเรียกฉันว่าแม่” นางย้ำพร้อมกับยิ้มอ่อนโยน “ค่ะ หนูลืม แม่จ๋า หนูเข้าไปในสวนก่อนได้ไหมคะ” เด็กยิ้มแป้นผกากรองเลยอนุญาต น้ำฟ้าเป็นเด็กว่าง่าย ขยันและกตัญญู เมื่อวานเพิ่งได้ลูกเป็ดมาจากชาวบ้านที่ไปวัด น้ำฟ้าตื่นเต้นมากกับการเลี้ยงลูกเป็ดฝูงใหญ่ เด็กอายุแค่นั้นดีใจกับของเล่นมีชีวิต ทุกวันหลังเลิกเรียนน้ำฟ้าจะไปขลุกอยู่ที่เล้าเป็ดเฝ้าดูลูกเป็ดน้อยเติบโตขึ้นมา เวลาผ่านไปไวเหมือนติดปีก เธอกับน้ำฟ้าใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายผ่านไปถึงห้าปี น้ำฟ้าเข้าเรียนช้ากว่าเด็กคนอื่น โชคดีที่น้ำฟ้าสมองดี การเลื่อนขั้นแบบก้าวกระโดดเลยไม่ทำให้เธอกลายเป็นเด็กโค่ง เผลอแปบเดียวน้ำฟ้าก็มาเรียนอยู่ในระดับเดียวกับเพื่อนวัยเดียวกัน ผกากรองเองไม่คิดมีครอบครัวอีกแล้ว เวลานี้เธอมีน้ำฟ้าเป็นที่พึ่งในอนาคต แต่ใครจะไปรู้ล่ะ เธอกลับมาพบรักตอนที่อายุปาเข้าไปสี่สิบกว่าๆ