ตอนที่ 3 บทที่3ความเปลี่ยนแปลงที่ตั้งตัวไม่ทัน

เสียงร้องกรี๊ด! กับท่าทางแสดงความตื่นเต้นจนปิดไม่มิดของเพื่อนฉันซึ่งทั้งหมดรวมทั้งฉันด้วยกำลังนังอ่านหนังสืออยู่กลางสนามหญ้าหน้าห้องเรียน อากาศกลางเดือนพฤศจิกายนเริ่มเย็นขึ้น การอยู่ในห้องเลยทำให้ฉันและเพื่อนไม่สบายตัว แสงแดดอ่อนๆ ช่วยให้ความหนาวเย็นบรรเทาลง คาบว่างๆ ที่ครูไม่สอน เด็กนักเรียนอย่างฉันเลยหอบตำรามานั่งอ่านกันกลางแดด ฉันเงยหน้ามอง “น้ำๆ ใครอะ นักเรียนใหม่เหรอ หล่อวัวตายควายล้มเลย” เพื่อนของฉันเขย่าแขนฉันแรงๆ แต่ตากลับมองไปที่ใครบางคน เขาคนนั้นแต่งตัวด้วยชุดธรรมดา เขามากับผู้ปกครองของเขา เขาคงย้ายโรงเรียนมานั่นเอง ท่าทางไว้ตัวจัดนั่น ทำให้ฉันหมดความสนใจเขาเลย ฉันก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ไม่ได้ตอบคำถามเพื่อน ซึ่งคนถามก็คงไม่ได้ต้องการคำตอบจากฉันจริงจังหรอก “แปลกนะ ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี่ไม่ค่อยมีใครย้ายที่เรียนหรอก สงสัยเกเรจัดเลยถูกเขี่ยออกมา” ฉันเห็นด้วยแต่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ ท่าทางไว้ตัวแบบนั้น ทั้งที่รู้ว่าตัวเองเป็นจุดสนใจก็น่าคิดแล้ว ผู้ชายวัยรุ่นท่าทางไม่ยี่หระกับโลกรอบตัว บอกอะไรหลายอย่าง เขาอาจจะผ่านความทุกข์ทั้งกายและใจมาแล้วก็ได้ “แต่เขาหล่อบ้าๆ เลยนะ” เพื่อนของฉันยังชมผู้ชายคนนั้นไม่หยุดปาก ฉันเผลอหัวร่อออกมา สิ่งที่ได้คือเพื่อนฉันค้อนขวับจนคอเธอแทบเคล็ด “ถ้าฉันสวยได้ครึ่งหนึ่งของน้ำนะ ฉันจะมีแฟนพร้อมกันสักสิบคน” ฉันโดนต่อว่าอีกแล้ว ใครๆ ก็ชอบพูดเปรียบเปรยแบบนั้น ซึ่งในความเป็นจริงไม่มีทางทำได้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนคอนโทรลผู้ชายได้พร้อมกันหมดทั้งสิบคนหรอก “ว่าไป...” อีกคนแย้งแล้วก็หัวเราะลั่น “สิบคนปวดหัวตาย คนเดียวขอให้เจอเถอะแตงไทย” เพื่อนคนนี้ของฉันชื่อแตงไทย แตงไทยเป็นเพื่อนคนแรกที่เดินเข้ามาทักฉัน เรารู้จักกันมาตั้งแต่ประถม แตงไทยร่าเริงเข้ากับคนง่าย “น้ำ...มีผู้ชายเข้าแถวรอให้เธอสนใจนะ เธอจะพูดแบบนี้ไม่ได้ พูดเหมือนกับว่าผู้ชายพวกนั้นคุณสมบัติไม่ตรงที่เธอกำลังมองหา” ฉันไม่ได้ตอบ และเพราะความที่เราสนิทกันแตงไทยคงรู้คำตอบอยู่แล้ว หรือไม่ก็ ความสนใจของแตงไทยตอนนี้อยู่ที่ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นมากกว่า ผมเบื่อกับการย้ายที่เรียนบ่อยๆ แต่เรื่องนี้อีกไม่นานคงสิ้นสุดลงแล้วล่ะ เพราะผมเรียนชั้นม.6 ปีหน้าผมคงจะเรียนมหาวิทยาลัยที่ไหนสักที่ คราวนี้พ่อจะบังคับให้ผมย้ายที่เรียนตามท่านไม่ได้อีกแล้ว การย้ายโรงเรียนบ่อยๆ ทำให้ผมไม่มีเพื่อนสนิทสักคน แถมถูกมองแปลกๆ จากคนรอบตัวด้วย แล้วคิดว่าผมสนใจไหมล่ะ คงไม่ต้องตอบมั้ง ผมไม่ยี่หระกับคนเหล่านั้นเลย ตราบใดที่พวกเขาไม่คุกคามความเป็นส่วนตัวของผมนะ ผมมองเลยไปที่สนามหญ้าหน้าอาคารเรียน มีนักเรียนเพศหญิงกำลังจ้องมาที่ผม มุมปากผมกระตุกยกสูงขึ้น ผมไม่ได้ชอบใจกับอาการแบบนั้นเลย ผมค่อนข้างรำคาญเสียงกรี๊ดพวกนั้นด้วยซ้ำ ผมถอนใจกำลังชักสายตากลับมา พ่อของผมกำลังคุยกับผู้อำนวยการโรงเรียน มันเป็นเรื่องยากที่โรงเรียนจะรับนักเรียนที่มีประวัติไม่ดีเข้ากลางปีการศึกษา ไม่ว่าผู้ปกครองจะอ้างความจำเป็นแค่ไหน แต่นักเรียนที่มีประวัติชกต่อย โรงเรียนไม่อยากรับไว้หรอก แต่ผมก็ยังมีที่เรียนตลอด ไม่ว่าจะย้ายไปที่ไหน เพราะอะไรน่ะเหรอ พ่อผมรวยไง... การใช้เงินแก้ปัญหาสำหรับพ่อผม มันเป็นเรื่องง่ายๆ พ่อทำแบบนั้นตั้งแต่ผมจำความได้ ตั้งแต่วันที่แม่ตาย และพ่อโผล่ไปรับผมจากญาติที่กำลังรุมทึ้งสมบัติที่แม่เหลือไว้ให้เด็กกำพร้าอย่างผมไง พ่อผมทำงานบริษัทผลิตน้ำมันแห่งหนึ่ง พ่อเดินทางบ่อย นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ครอบครัวผมแตกแยก ผมจำหน้าพ่อไม่ได้ในตอนนั้น ทั้งสองท่านแยกทางกัน และแม่เป็นคนเลี้ยงดูผม สามปีที่ผมเห็นหน้าพ่อผ่านรูปถ่ายใบเดียวที่แอบไว้อย่างดี แม่คงเกลียดพ่อมาก ท่านเลยทำลายรูปถ่ายของพ่อผมจนหมด แม่ประชดชีวิต ทำตัวไร้ค่าไปวันๆ ผมได้ยินคนรอบตัวแอบนินทา พวกเขาคิดว่าผมไม่ได้ยินหรือไม่ก็คงไม่เข้าใจ แต่ผมเข้าใจดี สิ่งที่ได้ยินวันนั้นฝังลึกอยู่ในใจผม ดังนั้นเมื่อผมต้องมาอยู่กับพ่อ เราสองคนเลยไม่ค่อยสนิทกัน พ่อผมย้ายที่ทำงานบ่อย แต่แปลกนะ ถึงท่านจะไม่ค่อยมีเวลาให้ผม แต่พ่อผมหอบหิ้วผมไปด้วยทุกที่ เหมือนครั้งนี้แหละ แต่นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะย้ายที่เรียนตามท่าน รอให้ครบยี่สิบปีเต็มเมื่อไหร่ เมื่อนั้นคงไม่มีใครบังคับผมได้ แม้แต่พ่อก็เถอะ ท่ามกลางผู้คนที่มองมาที่ผม แววตาปราบปลื้มปนความสงสัยนั่นไม่สะดุดตาผมเท่ากับนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่นั่งก้มหน้า ผมเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง กดมุมปากล่าง คิดในใจแบบไม่อยากเชื่อ ‘ยังมีคนไม่สนใจผมด้วยเหรอ’ ผมไม่ได้หลงตัวเองพ่อผมปีนี้อายุห้าสิบต้นๆ ผู้ชายวัยนั้นแต่ยังดูดี ผมได้ยีนนั่นมาจากพ่อเต็มๆ แล้วคิดดูนะ อายุสิบแปดปี ตัวสูงและเครื่องหน้าจัดอยู่ในขั้นเทพ ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่สะกิดคนข้างให้หันมามองผมหรอก ผมรู้ตัวว่าตัวเองมีดีแค่ไหน ผมคงไม่สนใจหรอก หากคนกลุ่มนั้นจ้องผมเหมือนละเมอทุกคน แต่เพราะไม่นี่ไง ผมเลยสะดุดตา ผมหรี่เปลือกตาลง ชำเลืองมองไปบ่อยๆ ผมขุ่นใจนิดๆ แล้วก็ก้มมองตัวเอง วันนี้ผมดูไม่ดีเหรอ ทำไมเด็กสาวคนนั้นถึงไม่สนใจผมเลย ฉันเดินเข้าบ้านอดที่จะชะเง้อมองบ้านข้างบ้านไม่ได้ บ้านหลังนี้ปิดเงียบมาเกือบปี เจ้าของย้ายเข้าไปอยู่ในเมือง แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน มีคนหลายคนวิ่งวุ่นอยู่ในบ้านหลังนั้น พวกเขากำลังขนของขึ้นไปบนบ้าน หน้าต่างทั้งหมดถูกเปิด มีรถบรรทุกคันใหญ่จอดอยู่บ้าน ท่าทางเหมือนบ้านหลังนั้นคงไม่ร้างอีกต่อไปแล้ว ก็ดีเหมือนกันเวลาที่แม่อยู่คนเดียว จะได้ไม่เหงา “แม่จ๋าหนูกลับมาแล้ว” ฉันตะโกนลั่น ผู้ปกครองของฉันโผล่หน้ามามอง พร้อมกับเล่าเสียงขรม ท่าทางคงตื่นเต้นและดีใจที่จะมีเพื่อนคุย “น้ำเห็นบ้านข้างๆ ไหมมีคนย้ายเข้ามาอยู่แล้วนะ” “เจ้าของเดิมไหมคะแม่?” “ไม่ใช่สิ เห็นคนแถวนี้พูดให้ฟังนะ เขาซื้อบ้านนี้ต่อจากเจ้าของเดิม ท่าทางคงปักหลักอยู่เลย แต่คงมีฐานะแหละ รถวิ่งเข้าตั้งแต่เช้า ยังขนของมาไม่หมดเลย” ฉันเดินเลยไปชะเง้อคอมองซ้ำ รถบรรทุกคันนั้นไม่ใช่รถขนของคันแรก ท่าทางเพื่อนบ้านคนใหม่ของฉันคราวนี้คงร่ำรวยเอาการ ฉันเบิกตาโต มองของชิ้นใหญ่ที่คนงานกำลังยกลงจากรถด้วยความสนใจ บิ้กไบค์สีดำมันปลาบ ราคาเอาเรื่องเหมือนกันนะ ขนาดฉันเป็นคนที่ไม่ชอบเรื่องรถแค่เห็นผ่านๆ ตายังพอเดาราคาได้ รถรูปแบบนี้ราคาอย่างต่ำหลักหกหลักปลายๆ เลยเชียวแหละ “น้ำ มาเอาแกงฟักทองนี่ไปให้ยายสมหน่อยสิ เดี๋ยวยายแกจะทำกับข้าวเสียก่อน” เสียงแม่เรียกฉันเลยหมดความสนใจบ้านข้างๆ ฉันเดินไปรับหม้ออวยขนาดพอเหมาะจากมือแม่แล้วเดินลงจากบ้าน คว้าจักรยานคันเก่งของฉันปั่นไปบ้านยายสมที่อยู่เลยบ้านฉันกับบ้านหลังใกล้ๆ ไป ที่ดินแถวนี้ส่วนใหญ่ผู้ปกครองของฉันเป็นเจ้าของ กินพื้นที่กว้างเอาการ แต่ไม่ได้ดูแลเต็มที่ ผู้ปกครองฉันทำแค่พอกิน ที่เหลือก็ปล่อยให้ชาวสวนแถบนี้เช่า เพื่อไม่ให้ที่ดินรกร้าง ส่วนใหญ่ปลูกพืชผักนั่นแหละ เป็นการลงทุนสั้นๆ เพื่อจะได้มีกินมีใช้ทั้งปี ค่าเช่าไม่ได้แพงเกินไป ผู้เช่าเลยอยู่ยาว และคงยึดเป็นอาชีพหลัก ฉันปั่นจักรยานมองนั่นนี่ข้างทางไปเรื่อย มีไม้ยืนต้นที่อาศัยเก็บผลกินตลอดสองข้างทาง ฉันเล็งไว้แล้ว ขากลับตั้งใจจะแวะสอยผลไม้กลับบ้าน แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปให้ถึงบ้านยายสมก่อน ยายแกอยู่คนเดียว แม่ของฉันเลยมักจะใช้ฉันเอากับข้าวไปให้แกบ่อยๆ “ยายจ๋า ยายๆ” ฉันป้องปากเรียก พิงจักรยานไว้ที่รั้วหน้าบ้าน “ใครมาเรียกวะ” ยายสมโผล่หน้ามาตะโกนถาม “หนูเองยาย แม่ให้เอาแกงฟักทองมาให้” ฉันชูหมออวยให้ยายสมเห็น เดินผ่านรั้วเตี้ยๆ เข้าไป “อ้อ...เกือบทำกับข้าวแล้วไหมล่ะ เพิ่งกลับจากโรงเรียนเรอะ” ยายทักฉัน ฉันก็แค่พยักหน้ารับ ฉันปั่นจักรยานกลับ เลาะมาตามทางดินไม่ใช่ทางตอนขามา ฉันมักจะใช้เส้นทางนี้เพราะมันเป็นทางลัด ฉันเล็งไว้แล้วว่าวันนี้ฉันจะเก็บผลไม้ต้นไหน หากไม่เลือกมาก การใช้ชีวิตง่ายๆ แบบนี้ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่เลย ผลฝรั่งลูกใหญ่ผิวขรุขระทั่วทั้งผล ต้นไม่ได้สูงมาก ฉันยืนใต้ต้นเขย่งปลายเท้าแล้วเอื้อมหยิบสบายๆ ฉันพยายามเลี่ยงต้นฝรั่งต้นนี้เพราะมันเติบโตอยู่ริมสระบัว ฉันกลัวน้ำ มันเป็นความกลัวที่บอกไม่ถูก ฉันคงมีความทรงจำไม่ดีเกี่ยวกับน้ำ เลยทำให้ฉันขยาดการอยู่ใกล้สระที่มีน้ำขังเยอะๆ แกร๊กๆ .. เสียงกิ่งไม้แห้งหักดังๆ ท่ามกลางความเงียบรอบตัว ฉันชะงัก มองหาต้นเสียง และฉันก็เจอคนที่ไม่ควรเจอ เรียวคิ้วของฉันย่นเข้าหากัน ฉันแน่ใจว่าตัวเองไม่เคยเจอคนคนนี้มาก่อน แต่อะไรบางอย่างในดวงตาของเขา เริ่มทำให้ฉันไม่แน่ ฉันเคยเจอกับเขาที่ไหนนะ ฉันพยายามคิด แต่ฉันกลับคิดไม่ออก พอคนแปลกหน้าขยับ ฉันเลยขยับถอยหลัง ฉันลืมไปเลยว่าด้านหลังฉันคือสระบัวขนาดใหญ่ อารามระแวงแววตาแปลกๆ นั่น ฉันเลยถอยหนีทุกครั้งที่คนคนนั้นขยับเข้ามาใกล้ ตูม...