ตอนที่ 6 บทที่6ไม่ใช่มิตร น่าจะเป็นศัตรู

ฉันจะปรึกษาใครได้ ฉันไม่มีคนรู้จัก ที่พึ่งหลักของฉันก็คือผู้ปกครองที่โอบอุ้มฉันมาตั้งแต่วันนั้น ความอึดอัดที่เกิดขึ้นเพราะครอบครัวข้างบ้าน แม่ของฉันเหมือนตกลงไปในภวังค์ แม่กำลังมีความรักฉันรู้ แม่มีความสุข ความสุขนั่นเห็นได้ชัดมาก ฉันเป็นลูกที่ดี ลูกที่ดีไม่ควรขัดความสุขของแม่ แต่มันไม่ได้มีแค่ความสุขที่ฉันสัมผัสได้ มีความกลัวกำลังคืบคลานมาหาฉันด้วย ผู้ชายวัยรุ่นนั่นมีบางอย่างทำให้ฉันขนรุกชัน ฉันกลัวเขา กลัวแบบบอกไม่ถูก รู้แค่ว่าฉันไม่เป็นตัวเองเลยหากเขาเข้ามาใกล้ๆ รั้วข้างบ้านที่เคยเป็นรั้วทึบ วันนี้กำลังถูกทุบและทำช่องทางเดินผ่าน ความสัมพันธ์ของแม่กับคนข้างบ้านพัฒนามากขึ้นไปอีก และแล้ววันที่ฉันกลัวก็มาถึง “น้ำแม่จะแต่งงานกับลุงเทิดนะ” ฉันอดคิดไม่ได้ หากวันนั้นฉันตัดสินใจอีกแบบ วันนี้ฉันคงไม่กระอักกระอ่วน งานแต่งงานเรียบง่ายถูกจัดขึ้นตามฤกษ์ยามที่หามาได้ ลุงเทิดย้ายมานอนที่บ้านของแม่ เขาสองคนเริ่มต้นใช้ชีวิตคู่ ลูกชายของเขายังพักอยู่บ้านหลังเดิม นั่นทำให้ฉันหายใจออก ช่วงเวลาอึดอัดที่สุดของฉันคือช่วงอาหารมื้อเย็น ฉันกลายเป็นคนเก็บตัว พยายามที่จะเผชิญหน้าผู้ชายคนนั้นให้น้อยที่สุด ฉันไม่ได้ระแวงไปเอง ฉันรู้ดี ผู้ชายคนนั้นไม่ได้หวังดีกับฉันหรอก เขาคิดไม่ซื่อบางอย่างอยู่ในใจแน่ๆ แต่คนรอบตัวฉันไม่คิดแบบนั้น โดยเฉพาะแตงไทย “น้ำ ฉันอิจฉาเธอจัง เธอได้เป็นน้องสาวของพี่ตะวันด้วย” หกเดือนที่ชายผู้นั้นเป็นนักเรียนในโรงเรียนที่ฉันเรียน เขาเนื้อหอม และฮอตสุดขีด ช่วงคาบสอนที่ว่าง จะมีนักเรียนรุ่นน้องไปแอบมองเขาตลอด เขาก็คือเขานั่นแหละ ครั้งแรกที่ฉันเจอเขาฉันฟันธงในใจ เขาหยิ่งและไว้ตัว ซึ่งไม่เกินกว่าความจริง เขาเป็นแบบนั้นแต่กลับเป็นที่ชื่นชอบ ผลการเรียนร่อแร่ของเขาไม่ใช่ข้อด้อยของเขาเลย เมื่อหน้าตาชายผู้นั้นกินขาด ฉันโล่งอกในวันที่เขาสำเร็จการศึกษา ฉันเจอเขาบ่อยเกินไปแล้ว ทั้งที่บ้านที่โรงเรียนร่างกายฉันจะไม่ไหวเอาสิ พอเขาเรียนจบ ฉันโล่งใจที่สุด อย่างน้อยโรงเรียนก็น่าจะเป็นที่ที่ฉันหายใจได้เต็มปอด แม่ของฉันคุยกับลุงเทิดเรื่องการเรียนต่อของเขา ฉันแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่ไหนได้ล่ะฉันเงี่ยหูฟังเต็มที่ ฉันภาวนาในใจตลอด หากเป็นไปได้ ขอให้เขาสอบติดที่ไหนก็ได้ไกลๆ จากที่นี่ ฉันจะได้โล่งอกและกลับมามีชีวิตเหมือนเดิมเสียที ความอดทนที่มีต่อเขาฉันใช้เกินขีดจำกัดจนแทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว “เธอเปลี่ยนตัวกับฉันไหมแตงไทย” ฉันถามเพื่อนแบบนั้น แตงไทยค้อนขวับ “เหอะ! ถ้าทำแบบนั้นได้ ฉันคงเลือกสิงเธอแทนแล้วล่ะน้ำ” การได้ใกล้ชิดผู้ชายรูปหล่อแถมยังมีศักดิ์เป็นน้องสาวของเขาอีก ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันเผลอๆ โอกาสดีๆ เธอใส่โครมใหญ่ เลื่อนสถานะจากน้องเป็น ‘เมีย’ คงฟินไม่หยุด “แตงไทย ทั้งหมดคือภาพลวงตา หมอนั่นไม่ได้ดีเหมือนที่พวกเราเห็นหรอก” ฉันพยายามอธิบายให้คนรอบตัวเข้าใจ แต่กลับไม่มีใครฟังฉันสักคน เขาใช้สิ่งที่ตัวเองมีจูงจมูกคนอื่น เขาบริหารเสน่ห์จนความเดือดร้อนนั่นกร่ำกลายฉันทุกวัน ฉันเบื่อที่จะต้องตอบคำถามร้อยแปด ฉันไม่ได้สนิทกับคนคนนั้นจนรู้เรื่องส่วนตัวเขาสักหน่อย “ยัยน้ำ ผู้ชายแบดๆ น่ะ มีเสน่ห์จะตาย มันเร้าใจ ชวนให้หัวใจเต้น” ฉันคร้านที่จะฟังคำพูดของเพื่อน เลยลุกหนีไปดื้อๆ ความหนักใจทั้งหลายทั้งปวงมันเริ่มขึ้นตั้งแต่คนคนนั้นก้าวเข้ามาในชีวิตฉัน ความกลัวที่ผุดขึ้นในใจคอยย้ำให้ฉันผวาอยู่เรื่อย ฉันจับได้ว่าเขากับพ่อไม่ได้ลงรอยกัน นั่นคือความโชคดีของฉัน อย่างน้อยฉันก็ยังมีพื้นที่ให้หายใจหายคอออก แต่แล้ววันหนึ่งฉันก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะหน้าที่การงานของลุงเทิด ทำให้ลุงต้องเดินทางบ่อย ฉันไม่ได้อะไรกับลุงเทิด ยังไงเสียลุงก็เป็นคนที่แม่ของฉันเต็มใจให้เดินเข้ามา แต่คนที่ตามลุงเทิดมานั่นแหละ ที่ทำให้ฉันอึดอัด เขายังคงนอนที่บ้านหลังเก่า และข้ามมาที่บ้านฉันเฉพาะวันที่ลุงเทิดอยู่ หลังจากเขาเข้าเรียนในวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ฉันเจอเขาน้อยลง เหลือแค่มื้อค่ำในวันที่ลุงเทิดกลับมาบ้าน แต่แล้วความจริงที่น่ากลัวก็คืบคลานมาหาฉันอีกครั้ง... เพราะคนคนนั้นใช้ชีวิตเหลวแหลก ช่วงที่ลุงเทิดไม่อยู่บ้าน เขาพาผู้หญิงมานอนค้างที่บ้านไม่เคยซ้ำหน้า ฉันแอบเบ้ปากกับความสำส่อนของเขา และไม่เคยคิดว่าพฤติกรรมแบบนั้นของเขาจะพาความเดือดร้อนมาถึงฉัน “น้ำทำความสะอาดห้องข้างๆ ห้องของหนูให้แม่หน่อยสิ” ผู้ปกครองฉันสั่งงานก่อนจะฉวยกุญแจรถยนต์เดินออกไปจากบ้าน ฉันนั่งมึนอยู่นานกว่าจะลุกไปจัดการทำความสะอาดห้องว่างที่ไม่มีคนพักนั่น ฉันกวาดห้องไป คิดไป แม่จะให้ใครมานอนที่ห้องนี้นะ ฉันไม่เคยเห็นแม่มีญาติทางไหนอีก นอกจากหลวงตาที่วัด วัดที่แม่มักจะพาฉันไปทำบุญ นอกนั้นก็ไม่เห็นแม่สนิทสนมกับใคร ฉันพยายามทบทวนความทรงจำที่ค้างอยู่ให้หัว คิดทวนไปมาร้อยกว่ารอบฉันก็ไม่ได้คำตอบ ห้องนี้ถูกปิดไม่มีคนใช้ เป็นห้องโล่งๆ ไม่มีเครื่องนอนอะไรเลย แม่ฉันออกไปข้างนอกเพื่อสั่งเตียงนอนหรือไม่ก็ซื้อที่นอนใหม่ หากจะมีคนมาพักอะนะ ฉันเปิดหน้าต่าง ให้สายลมหอบความอับในห้องออกไป สายลมพัดกรูเข้ามา ฉันหนาวยะเยือก ไม่ใช่เพราะอากาศวันนี้อุณหภูมิติดลบหรอกนะ แต่เพราะว่า...ประตูเชื่อมระหว่างบ้านฉันกับบ้านลุงเทิดเปิดอ้าค้างไว้ คนคนนั้นกำลังเดินผ่านประตูนั่นเข้ามาพร้อมกับสัมภาระบางอย่าง ฉันยกมือขยี้ตา ไม้กวาดในมือร่วงลงพื้น เขาหอบเสื้อผ้าของเขามาที่บ้านฉันทำไม? คำตอบตามมาพอดี แม่ฉันขับรถยนต์เข้ามาจอด ทั้งสองคนคุยกันที่ใต้อาคารจอดรถ ส่วนฉันน่ะเหรอ กำลังยืนตัวแข็งทื่อ ไม่จริงๆ ฉันร่ำร้องอยู่แบบนี้ แต่ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้เลย เสียงย่ำเท้าเดินขึ้นบันไดมา ฉันหันรี หันขวาง หาทางหลบออกไปจากตรงนี้ ฉันยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขาคนนั้น ระเบียง... ระเบียงด้านนอกทำเชื่อมต่อกัน มีราวระเบียงกั้นระหว่างห้องฉันกับห้องนี้ ฉันไม่เคยคิดว่าระเบียงตรงนั้นมีอันตราย ตอนที่ฉันก้าวข้ามราวระเบียง หย่อนตัวเองไว้ที่ส่วนห้องฉัน ตอนนั่นแหละฉันถึงได้รู้สึกว่าระเบียงนั้นเป็นจุดเชื่อมที่ไม่น่าไว้ใจเลย หากคนคนนั้นคิดไม่ดีกับฉันขึ้นมาล่ะ ไม่หรอกน่า...ฉันแค่ระแวงไปเอง เขาคงไม่คิดทำเลวแบบนั้นหรอก ฉันไม่ควรมองเขาในแง่ร้าย ยังไงเสียเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวฉันแล้ว เพียงแต่ฉันไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกันกับเขา เขาใช้ ‘นาราลักษณ์’ ส่วนฉันใช้นามสกุลของแม่ ‘รักดีกุล’ เขากับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวพันกันทางสายเลือด พ่อ แม่ แต่งงานกัน เขาเป็นพี่ชายลูกติด ส่วนฉันที่อายุน้อยกว่าก็เป็นน้องสาวลูกติดแม่ใหม่ของเขาแค่นั้นเอง “อีกสักเดี๋ยวเตียงกับที่นอนจะมาส่งนะ” เสียงแม่บอกเขา ฉันเงี่ยหูฟัง พลางทอดถอนใจ ฉันคงเลี่ยงเขาคนนั้นไม่ได้อีกแล้ว “ขอบคุณครับ” เขาตอบสั้น ฉันไม่ได้ยินเขาพูดอะไรอีก ฉันนั่งตัวเกร็งพยายามไม่ขยับตัวให้เกิดเสียง มีเพียงผนังบ้านกั้นฉันกับเขาแค่นั้นเอง “หลบเก่งนะ หลบให้ได้ตลอดแล้วกัน” ฉันกัดริมฝีปากล่าง และเข้าใจการสื่อของคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของผนังบ้าน เขาพูดกับฉัน ตลอดเวลาหลายปีมานี่เขารู้ดีว่าฉันจงใจหลบหน้าเขา ฉันเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ ฉันไม่เคยคิดว่าใต้ท่าทางเฉยเมย เหมือนไม่สนใจทุกสิ่งรอบตัว แต่เขารู้ โอ้ย! ฉันกลั้นใจเกือบขาดใจตายเลยล่ะ จากนี้ไปฉันจะเลี่ยงเขาแบบไหนดี สัญญาณอันตรายในใจฉันกรีดร้องดังสนั่น ตลอดสามปีที่ผ่านมาฉันหลบเขาได้ตลอด แม่กับลุงเทิดพยายามที่จะให้ฉันกับเขาสนิทกันในฐานะพี่ น้อง หากสำเร็จ ฉันคงไม่มานั่งกลุ้มใจอย่างนี้หรอก วันแรกที่ฉันกับเขาเจอกัน ฉันกลัวเขาขนาดไหน ความกลัวนั่นยังอยู่เท่าเดิมเลย