ตอนที่ 2 ตอนที่2บ้านหลังใหม่กับความทรงจำที่เพิ่งเริ่มมี

บทที่2.บ้านหลังใหม่กับความทรงจำที่เพิ่งเริ่มมี ฉันผวาตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงฟ้าผ่าใกล้ๆ บ้าน ฉันแหวกชายผ้าม่านมองดูด้านนอก ไม่มีอะไรที่มองเห็นได้ชัดเพราะมันเป็นเวลาดึกพอสมควร ฉันเข้านอนแต่หัวค่ำ ไม่คิดว่าตกดึกฝนจะตกลงมาเหมือนฟ้าถล่มแบบนี้ ฉันถอนใจแรงๆ ก่อนที่ฉันจะตื่น ภาพในความฝันน่ากลัวเสียจนขนาดตื่นขึ้นมาแล้วยังอดผวาไม่ได้ “พวกเขาเป็นใครกันนะ” ฉันถามตัวเอง ไม่มีคำตอบหรอก มันเกิดขึ้นในความฝัน และมันน่ากลัวจนฉันไม่อยากจำ ฉันมีบ้านคุ้มหัว มีที่หลับที่นอนและได้เรียนหนัง มีความสุขใต้ความดูแลของผู้ปกครองคนใหม่ คงไม่มีทางเกิดเรื่องร้ายๆ กับฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่ต้องหวาดกลัวหรือระแวงว่าจะถูกใครทำร้ายสิ่งที่ฉันควรทำคือปิดประตูอดีต ฝังกลบความทรงจำที่แสนน่ากลัวนั่นไปตลอดกาล “แม่ตื่นแล้วเหรอคะ หนูทำมื้อเช้าเสร็จแล้วค่ะ” ผกากรองยิ้มอ่อน นางเดินเลยมาชะเง้อมองหม้อที่ตั้งอยู่บนเตาไฟ “เก่งนะเนี้ย ไปหัดทำตอนไหนแม่ไม่เห็นรู้เลย ลูกสาวแม่โตเป็นสาวแล้วนี่นา” เวลาไม่ได้หยุดนิ่ง ไม่น่าเชื่อเผลอแปบเดียวห้าปีแล้วสินะ ผกากรองไม่เคยนึกเสียใจที่วันนั้นนางรับอุปการะเด็กหญิงตรงหน้า วันคืนผ่านไปเหมือนลมพัด เด็กหญิงเติบโตขึ้นมาจนเกือบเป็นสาว รูปร่างหน้าตาหมดจด ผิวพรรณขาวผ่องเหมือนเป็นลูกผู้ดีมีสกุล แตกต่างกับเด็กวัยเดียวกันอย่างเห็นได้ชัด แต่ทว่า นิสัยใจคอนั่น ผกากรองไม่เคยต้องขัดเกลา น้ำฟ้าดีเหมือนชื่อ สะอาดและบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา เป็นเด็กดีรู้คุณ “หนูไปอาบน้ำก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย” “คิดไว้หรือยังจะเรียนต่อที่ไหนดี” ผกากรองรั้งไว้ ผลการเรียนของน้ำฟ้าดีจนน่าเสียดาย หากจะให้เรียนแค่แถวบ้าน นางคิดไว้ในใจ แต่เปิดโอกาสให้เด็กสาวได้ร่วมตัดสินใจ ผกากรองไม่ชอบบังคับ “หนูไม่อยากไปเรียนไกล หนูห่วงแม่ค่ะ” เด็กสาวตอบประสาซื่อ ผกากรองน้ำตารื้น ความห่วงใยที่เกิดจากจิตใต้สำนึก เป็นความผูกพันประหนึ่งเด็กสาวเป็นลูกสาวที่นางคลอดออกมา “แม่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะน้ำ ปีนี้แม่อายุแค่สี่สิบห้าเอง” “แต่แม่อยู่คนเดียวนะคะ” น้ำฟ้าได้โควตาโรงเรียนชื่อดังในตัวจังหวัด แต่ฉันไม่อยากไปสักนิด ฉันคงเป็นเด็กจำพวกติดบ้าน ห่างบ้านไปไกลๆ ฉันอึดอัดหายใจไม่ออกทุกที “น้ำควรนึกถึงอนาคตตัวเองให้มากนะจ๊ะ” แม้ผู้ปกครองฉันจะชี้แนะและอ้างเหตุผลร้อยแปด แต่ใจฉันมันค้านตลอด ฉันรักที่นี่ ห่วงท่านหากทิ้งให้ท่านอยู่คนเดียว “...” “ไปอาบน้ำเถอะ น้ำควรคิดทบทวนซ้ำๆ โอกาสแบบนี้ไม่ได้แวะมาหาเราบ่อยๆ ไม่มีใครโชคดีเสมอไปหรอก วันหน้าน้ำอาจเสียใจที่ตัดสินใจผิด” ฉันยิ้มแป้นได้คำตอบในการตั้งคำถามของผู้ปกครองของฉัน ฉันไม่มีวันเสียใจที่ตัดสินใจเช่นนั้นแน่ๆ แต่เพราะนั่นเป็นเพราะฉันไม่รู้อนาคตไง พอถึงวันนั้นเข้าจริงๆ ฉันเสียใจที่วันนั้นทำไมฉันถึงไม่เลือกอีกทาง ฉันไปโรงเรียนพร้อมกับคำตอบที่ฝังอยู่ในใจ ฉันมีเพื่อนไม่กี่คน แต่ฉันไม่สนใจข้อนั้นหรอก ฉันมันตัวคนเดียวตั้งแต่เกิด เป็นคนที่ช่วงชีวิตหายไปสิบกว่าปี ความทรงจำนั่นทำให้คนรอบตัวฉันตั้งข้อกังขา ฉันกลายเป็นตัวประหลาดที่คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ แต่นั่นคือเรื่องตอนที่ฉันเป็นเด็ก สภาพมอมแมมดูไม่ได้ เวลาผ่านไปห้าปี เด็กขี้เหร่คนนั้นเริ่มเผยความสวยออกมา มีเด็กผู้ชายเริ่มมาเกาะแกะ ก้าวก่ายในชีวิตฉัน มันน่ารำคาญมากกว่าจะชอบ ฉันวางเฉยและพยายามไม่สุงสิงกับคนที่เข้ามาทำความรู้จัก ฉันกลายเป็นคนเย่อหยิ่งในสายตาพวกเขาเสียอีก “แค่กาฝาก หยิ่งยิ่งกว่านางหงส์เสียอีก” คำเหน็บแนมนั่นไม่ได้ทำให้ฉันสะเทือนเลย ฉันกลับชอบเสียอีก พวกเขาจะได้ไม่มาวอแวใกล้ๆ ตา ฉันอยากอ่านหนังสือและทบทวนบทเรียนมากกว่า “น้ำครูฝ่ายปกครองเรียกไปพบที่ห้องพักครูแหนะ” เพื่อนคนหนึ่งในชั้นเรียน ตะโกนบอกตอนสาย มีคาบเรียนว่างเพราะครูผู้สอนติดธุระ ฉันเลยถือโอกาสออกมานั่งอ่านหนังสือใต้ต้นมะยมหน้าห้องเรียน เนื่องจากเป็นคาบว่างไม่มีครูคอยคุม นักเรียนเลยส่งเสียงดัง “อืม...” ฉันพยักหน้ารับ คงไม่ใช่ข่าวร้าย ฉันไม่เคยก่อเรื่องไม่ดี ดังนั้นแดนนรกที่นักเรียนหลายคนตั้งสมญานามให้จึงไม่น่ากลัวสำหรับฉัน ครูแนะแนวนั่งอยู่กับครูประจำฉันของฉัน สีหน้าของทั้งสองท่านไม่ใคร่ดีเท่าไหร่ ฉันถอนใจแรงๆ ทรุดนั่งฝั่งตรงข้ามหลังคุณครูท่านหนึ่งอนุญาต “ทำไมน้ำถึงไม่ไปเรียนต่อที่โรงเรียน...นั้นล่ะ?” นั่นไงฉันคาดไม่ผิด มีคนหลายคนเดือดร้อนหลังฉันตัดสินใจตรงข้ามกับความต้องการของพวกเขา “มีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายหรือเปล่าจ๊ะ” เด็กนักเรียนหลายคนเลือกไม่ไปที่เรียนที่ดีกว่าเพราะปัญหาเรื่องรายได้ของผู้ปกครองไม่พอกับรายจ่ายที่พวกเขาแบกรับไว้ คนชนบทถูกความเจริญบีบบังคับ หลายคนเลยยอมทิ้งโอกาสนั่น เพราะความจำเป็นในครัวเรือน ฉันส่ายหน้า “งั้นทำไมน้ำ ถึงไม่ไปเรียนที่นั่นล่ะ โอกาสแบบนี้ไม่ได้มาง่ายๆ เลยนะ” คุณครูพูดเหมือนผู้ปกครองของฉันไม่มีผิด “หนูห่วงแม่ค่ะ แม่อยู่บ้านคนเดียว” “หนูโตแล้วนะน้ำ หนูควรมองไปที่อนาคตของตัวเอง” คุณครูพยายามเกลี้ยกล่อมฉัน แต่ฉันตัดสินใจไปแล้ว และไม่มีวี่แววว่าจะเปลี่ยนใจเสียด้วย “น่าเสียดายนะ หากหนูน้ำไปเรียนที่นั่น น้ำจะได้รับโอกาสไปไกลกว่าการเรียนอยู่ที่นี่อีกนะ” แต่ฉันไม่คิดแบบนั้นเลยสักนิด ดังนั้นการเกลี้ยกล่อมของคุณครูเลยไม่มีผล ฉันเชื่อว่าฉันสามารถก้าวไปไกลตามใจต้องการได้ ผู้ปกครองของฉันพร้อมที่สนับสนุน เพียงแต่ฉันไม่อยากอยู่ห่างกับท่าน “คุณครูสามารถส่งเสริมหนูได้แบบเดียวกับโรงเรียนนั้นทำได้นี่คะ หนูคิดว่าที่นี่เหมาะสำหรับหนูแล้ว อีกอย่าง คุณครูที่นี่เป็นครูที่ดีทุกคน หนูไม่อยากเรียนรู้ในสังคมใหม่ ซึ่งหนูไม่แน่ใจว่าจะดีกับหนูหรือเปล่า” เพราะเหตุผลของฉันครูเลยไม่คัดค้าน ฉันเรียนต่อที่โรงเรียนเดิม มีความสุขกับทุกสิ่งรอบตัวจนกระทั่ง...