ตอนที่ 8 บทที่7ทัณฑ์ปรารถนา 2

“อูยยยย” ฉันสูดปากคราง ตระหนกจนตัวสั่น ความรู้สึกแปลกๆ นั่น ทำให้ฉันคล้ายๆ กำลังสมยอม ฉันไม่ต่อต้านตอนที่เขาแบะหน้าขาฉัน และกดทับไว้ด้วยร่างกายเขา เรียวขาฉันสั่นระริก รีบกัดอุ้งปาก เพื่อกลั้นเสียงครางน่าอายนั่น มือของเขาวนเวียนอยู่ตรงจุดอ่อนไหวนั่น หน้าท้องฉันร้อนวูบวาบ เขาแกล้งฉัน ฉันรู้อยู่แก่ใจ แต่ในเวลานี้แม้แต่การหายใจฉันยังยากที่จะทำ แบบนี้แล้วจะให้ฉันเอาแรงที่ไหนขัดขืนเขาล่ะ ทรวงอกฉันกระเพื่อมไหว หอบหายใจแรงๆ เขาขยับข้อมือดันปลายนิ้วลึกลงไปอีก ฉันสะอึก หงิกเกร็งไปทั้งตัว มันทรมานปนมากับความเสียวซ่าน พอเขาวนนิ้วมือในแอ่งน้ำใต้สะดือ ฉันกัดปากตัวกระตุก เนื้อตัวเต้นระริก เขามองสบตาฉัน และเพราะความละอายฉันเลยเบือนหน้าหลบ ฉันหลุบเปลือกตาลง ปิดบังแววตาร้าวรานและความอดสูที่ผุดขึ้นมา เขาเกลียดฉันข้อนี้ทุกคนรอบตัวรู้ดี ฉันแค่แปลกใจนิดหน่อย คนเกลียดกันไม่ควรเกิดเหตุการณ์เช่นนี้สิ ธรรมดาแล้วหากเกลียดใครสักคน ทางที่ดีที่สุดคือการอยู่ห่างจากคนคนนั้นไม่ใช่เหรอ? มันเป็นคำถามที่ฉันไม่น่าหาคำตอบนั่นให้ตัวเองได้ ไม่ว่าเวลาผ่านไปกีปี ฉันก็คงไม่มีวันเข้าใจ ผมคลี่ยิ้ม ทอดสายตาอ่อนลงมองคนใต้ร่างที่หลับตาพริ้ม การควบคุมตัวเองของผมเกินขีดจำกัดแล้ว ใกล้เวลาที่ผมรอมานาน ช่วงเวลาที่ผมฝันถึง...ทุกครั้งที่หลับ มันเป็นความสนเท่ห์ที่ตัวผมเองพยายามที่จะไม่ค้นหา ผมจงใจเปิดเผยความรู้สึกต่อเธอในทางตรงกันข้าม ผมแสดงความเกลียดในที่สาธารณะ แต่กลับโหยหาเธอในที่ลับตา ครั้งหนึ่งผมเคยคิดมันน่าจะเป็นอาการของคนจิตไม่ปกติ ผมทำตรงกันข้ามกับที่คิดไว้ในใจ และไม่เคยเสียใจสักนิด กับการได้เห็นรอยน้ำตาที่เกิดขึ้นกับ...น้ำฟ้า มันถึงเวลาแล้ว ผมต้องครอบครองเธอ ก่อนที่เธอจะถูกคนตาดีมองเห็นคุณค่า ผมคิดได้แบบนั้น ทันทีที่ได้ยินแม่เลี้ยงของผมพูดถึงเธอ “ยัยฟ้าอายุเหมาะสมพอสำหรับการมองหาคู่ครองแล้ว คุณคิดว่าไงคะเทิด” ตอนที่ได้ยินผมตัวแข็งทื่อ แค่ลองจินตนาการเล่นๆ ในใจ ยังแทบทนไม่ไหว น้ำฟ้าจะเป็นของคนอื่นไม่ได้...ผู้หญิงคนนั้นเกิดมาเพื่อเป็นของผมคนเดียว ผมประคองเรียวขาที่กระตุกไม่หยุดไว้บนท้องแขน ดันหน้าขาอีกข้างชิดเนินอก เธอปรือตามอง ทำท่าจะขัดขืน ผมแยกเขี้ยวให้ โน้มตัวลงไปกระซิบเกือบชิดริมฝีปาก “ถ้าเธอดิ้น ฉันจะยัดเข้าไปทีเดียวจนสุดทางเลยล่ะ” ไม่ใช่คำขู่ ผมตั้งใจทำแบบนั้นจริงๆ มันเป็นความลำพองและชัยชนะเล็กๆ ไม่ได้สร้างความภูมิใจให้ผมหรอก ผมแค่สะใจที่ปิดโอกาสเข้าถึงตัวน้ำฟ้า จากผู้ชายคนอื่น เธอเป็นของผม ไม่ว่าไอ้หน้าไหนก็ไม่มีวาสนา ผมจับความเป็นชายถูไถกับสัดส่วนอ่อนนุ่ม เธอกระถดบั้นท้ายหนี แต่เพราะขาของเธอถูกตรึงไว้ทั้งสองข้าง เธอเลยทำอย่างที่ใจคิดไม่ได้ ชั่วแว๊บหนึ่งใจผมอ่อนยวบลง ดวงตาของเธอฉ่ำวาวไปด้วยน้ำตา ความกลัวผุดขึ้นมาแทนที่แววตาแฝงความปรารถนา มันน่าจะมีความรู้สึกอื่นมากกว่าที่มองเห็น เสียงค้านในใจบอกผมแบบนั้น ผมเลยทำตามที่ตัวเองคิด ขยับบั้นเอวถูไถส่วนปลายกับกลีบเนื้อนุ่มนิ่มแรงขึ้น ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกอะไร ระหว่างที่ทรมานน้ำฟ้า ตัวผมเองก็ทรมานไม่น้อย ผมกัดฟันกรอดๆ ข่มความรู้สึกมากมายที่ไหล่ปร่าในช่องอก “อย่ามาโกหก เธอชอบมันยัยเด็กเหลือขอ” ผมพยายามย้ำให้น้ำฟ้ารู้สึกด้อยค่า เธอจะได้ไม่เผยอหน้ามาทำท่ากำแหงใส่ผม ยัยเด็กบ้านแตกพ่อแม่เอามาโยนทิ้งไว้ข้างทางพยายามฝืนสู้ เธอส่ายหน้า เบี่ยงบั้นเอวหนี เป็นการสู้ที่ไม่เห็นวี่แววชนะ มันทำให้ผมเริ่มหงุดหงิดเล็กๆ ผมกดบั้นเอวสอดลึกเข้าไปอีกนิด เธอสะดุ้งโหย่ง เบะปากเหมือนจะร้อง “ห้ามร้องนะ” ผมตะคอกและโน้มตัวลงมาใกล้ บั้นเอวขยับสอดลึกไม่หยุด แต่เพราะความคับแคบและความไร้ประสบการณ์ เธอซิงผมรู้ ผมจ้องเธอมาตั้งนานแล้วนี่ ไม่มีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธอได้ หากผมไม่อนุญาต “อย่าทำหนูเลย...” สิ้นเสียงพูดหัวไหล่ของเธอก็สั่น น้ำฟ้าคงกลั้นเสียงร้อง เธอกลัวผม กลัวตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากันเลยนี่นา “สายไปแล้วยัยบ้า!” ผมตอบเธอมองสบตาฉ่ำน้ำตานั่นและตัดสินใจจบทุกอย่างลงเสียที ผมกดบั้นเอวแทรกลึกเข้าไปทีละนิดๆ ผมคลี่ยิ้มกระหยิ่มในใจ ผมผ่านเข้าไปในตัวเธอ จนกระทั่งผ่านเยื่อบางๆ ที่กั้นเอาไว้ เธอนุ่ม ชุ่มฉ่ำ แต่ก็คับแคบเหลือเกิน ผมพยายามยั้งตัวเองไว้ ไม่ให้เพิ่มความรุนแรง “ยะ อย่า....อือ...” เสียงเธอครางพร้อมกับมือของที่ที่พยายามผลักผมออก ผมกดตัวแรงๆ จนถึงสุดทางและรวบเธอมากอดไว้ ปล่อยให้เรียวขาทั้งสองข้างเป็นอิสระ ดื่มด่ำกับความปีติกับการครอบครองชัยชนะ เพราะเธอเจ็บ และผมก็ไม่ได้ใจร้ายเท่าที่ควร ผมพยายามให้เธอเจ็บน้อยที่สุด แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้ชาย ผมปล่อยให้เวลาเยียวยาบาดแผล เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ผมก็โหมใส่ ผมดันบั้นเอวเข้าไปเรื่อยๆ เพิ่มแรงกระแทกเป็นจังหวะรัวเร็ว น้ำฟ้าตัวโยน เธอกลั้นสะอื้น เผยอปากครางจนเสียงแหบ ผู้ชายตัวใหญ่ไร้ความปรานี เขาลงทัณฑ์เธอด้วยสิ่งที่เขามี เธอหัวหมุน เสียวจนจำอะไรไม่ได้ เธอเปล่งเสียงครางเพื่อระบายความอัดอั้น ร่างกายเธอร้อนผ่าว และเย็นเฉียบในเวลาเดียวกัน เธอตาพร่าเงยหน้ามองสบตาเขา ตอนที่มวลความร้อนในร่างกายระเบิดพร่างออกมา “อ้ายยยย” ผมส่งเธอถึงจุดที่ควรไปถึง เธอตัวอ่อนทิ้งตัวนอนหอบ แต่คิดเหรอว่าเธอจะทำเช่นนั้นได้ ผมยังไปไม่ถึงไหนในขณะที่เธอถึงปลายบันได ผมเพิ่งเดินก้าวแรก ผมพลิกตัวเธอนอนคว่ำ ขยับทิ้งตัวลงที่จุดเดิม น้ำฟ้าผวาเยือก แรงกระแทกอัดเกือบทำให้เธอตาเหลือก เธอพยายามขัดขืน แต่ถ้าทำได้ เราสองคนคงไม่มาไกลเท่านี้ หลังจากนั้นเธอก็ทำได้แค่การส่งเสียงคราง ผมปรนเปรอเธอเท่าที่ใจอยากทำ ความฝันยามค่ำของผมไม่มีแค่ในจินตนาการอีกต่อไปแล้ว...