ตอนที่ 5 บทที่5แม่เลี้ยง

กลางดึกสงัดในขณะที่พ่อของผมคงหลับสนิท ผมกลับนอนลืมตาโพลง ข่มตาหลับไม่ลง มีบางอย่างก่อตัวอยู่ในใจ เงาดำๆ ที่ผมพยายามสลัดทิ้ง เงานั่นตามหลอกหลอน และทำให้ผมรู้สึกผิด ภาพเด็กหญิงที่เปียกม่อล่อกม่อแล่กไปทั้งตัว นั่งไอหน้าดำหน้าแดงอยู่ริมสระบัว ไม่มีเสียงต่อว่ามีแต่แววตาตัดพ้อ กับรอยรื้นในดวงตา ผมยืนมองอยู่ห่างๆ ตอนนั้นรู้สึกตกใจกลัว เมื่อภาพซ้อนทับนั่นเกี่ยวกับคนที่ทำให้ผมเกิด ภาพที่ผมจำติดตาไม่มีทางลืม ภาพที่แม่กำลังจมน้ำ และหายไปต่อหน้าต่อตา ผมเด็กเกินไปที่จะช่วยแม่ขึ้นมาจากน้ำได้ แต่เมื่อผมเพ่งมองตรงๆ ภาพที่เห็นทำให้ผมรู้สึกสะใจจนเกือบหัวร่อ เด็กหญิงผู้นั้นพยายามที่จะมีชีวิตรอด มือเล็กๆ ตะเกียกตะกายพุ้ยน้ำจนสามารถพาตัวเองขึ้นมาบนริมตลิ่งได้ ความรู้สึกผิดผุดขึ้นในใจ ผมเลวทรามได้ขนาดนี้เชียวหรือ ผมสะใจกับความตายที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา... ผมข่มตาพยายามนอนให้หลับ กว่าผมจะทำเช่นนั้นได้ เสียงไก่ขันตอนที่ผมเคลิ้ม หมายถึงเวลาเช้าแล้ว แต่ผมยังไม่ได้หลับสักงีบ หากเป็นวันก่อนในบ้านหลังเดิม วันนั้นผมคงเบี้ยวไม่ไปโรงเรียนแน่ๆ ผมง่วงจนหนังตาปิด หงุดหงิดไปหมดเพราะนอนไม่พอ ก๊อกๆ “ตะวันตื่นได้แล้ว วันนี้พ่อจะพาแกไปมอบตัว” ผมอยากจะโวย อยากตะโกนสวนว่าผมไม่มีทางขยับลงจากเตียงหากนอนไม่เต็มอิ่ม แต่เพราะทำแบบนั้นไม่ได้ไง ผมเลยจำใจลุกขึ้นอาบน้ำ และสวมชุดนักเรียนที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวันก่อน ผมเดินหน้ายับออกมาจากห้อง ทิ้งตัวนั่งแรงๆ แสดงความไม่พอใจออกมาชัดๆ “พ่อจะไปส่งแก ดังนั้นแกต้องไปกับพ่อ ไม่ต้องขับรถไปเอง” “ไม่...” ผมเงยหน้าปฏิเสธ ฉวยแก้วนมที่พ่อรินให้มาดื่มอักๆ “แกคิดว่าโรงเรียนนั่นยินดีต้อนรับเด็กเหลือขออย่างแกหรือไง” พ่อเองก็ไม่พอใจ แต่เพราะเมื่อคืนผมยังไม่มีคำตอบให้ท่าน ท่าทางแข็งกร้าวนั่นเลยไม่เต็มที่ เหมือนกึ่งกล้ากึ่งกลัว “ผมรู้ว่าพ่อมีวิธีจัดการกับความไม่พอใจเหล่านั้นได้” ผมไม่ได้ประชด แต่ผมเห็นพ่อทำแบบนั้นจนชิน ผมโยนความผิดให้พ่อทั้งหมด ทั้งที่ผมเป็นคนก่อเรื่องแท้ๆ “ยังไงวันนี้แกก็ห้ามขับรถไปเอง” คำสั่งของพ่อ ผมเคยเชื่อฟังหรือไง ผมไม่ได้ตอบแต่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากบ้าน “ตะวัน ไอ้ลูกเวร” เสียงพ่อตะโกนตามหลัง ผมยิ้มเยาะ เลือดในตัวผมครึ่งหนึ่งมาจากพ่อนั่นแหละ หากผมเลว ความเลวนั่นก็ถ่ายทอดมาทางเลือดที่พ่อมอบให้ผมไง รถของผมจอดอยู่ที่เดิม ผมตวัดขาคร่อมอาน อดไม่ได้ที่จะมองเลยไปบ้านข้างๆ บ้านหลังกะทัดรัด ไม่ใหญ่ไม่เล็ก มีรถยนต์จอดอยู่หนึ่งคัน รอบบ้านสะอาดตา ต้นไม้ต้นหญ้าดูเขียวขจี เจ้าของบ้านเป็นคนมีระเบียบ ดูจากของใช้ที่วางเป็นที่เป็นทาง ผมเกือบสตาร์ทรถออกจากบ้านแล้ว แต่บังเอิญหางตาเห็นการเคลื่อนไหว ผมควรรออยู่ตรงนี้ เพราะร่างเล็กคุ้นตานั่น เหมือนยัยเด็กคนเมื่อตอนเย็นวันก่อน เด็กที่ตะลีตะลานวิ่งหนีผมไป “นึกว่าไปแล้ว แกอยู่ก็ดีแล้ว รู้จักกันไว้สิ นั่นคุณผกากรอง เพื่อนบ้านของเรา” มันแปลกนิดๆ น้ำเสียงพ่อนุ่มๆ พิกล ผมค้อมศีรษะลง เป็นการทำความเคารพในแบบที่ผมทำประจำ ท่าทางผู้หญิงคนนั้นดูดีใจเป็นพิเศษ เธอจ้องหน้าผมแล้วก็ยิ้มกว้าง “ยัยน้ำ ออกมาหาแม่แปบสิจ๊ะ” เธอเรียกใครบางคน ท่าทางเธอคงมีครอบครัวและมีลูกแล้ว ผมแอบผ่อนลมหายใจที่คิดไว้ในใจเพราะสงสัยท่าทางพ่อคงไม่ใช่เรื่องจริง ใครบางคนที่ผมรอ ไม่ใช่คนอื่นเลย ผมกดยิ้มมุมปาก หลุบเปลือกตาลง ฉันผวา เดินขาสั่นไปหยุดอยู่ข้างผู้ปกครอง เมื่อเผชิญหน้ากับคนคนนั้นอีกครั้ง เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ฉันฝืนใจส่งยิ้มให้และทำความเคารพผู้ใหญ่ที่ยืนข้างคนคนนั้น ผู้ชายที่แม่ของฉันเชิญมากินข้าวด้วยเมื่อคืน ฉันรู้สึกสงสัย แต่เด็กอย่างฉันไม่ควรสอดรู้เรื่องผู้ใหญ่ ฉันเลยเก็บไว้ในใจไม่กล้าแม้จะปริปากถาม ผมแอบยิ้มเยาะ เด็กนั่นท่าทางขยาดผมเยอะเหมือนกัน เธอเกาะอยู่ด้านหลังผู้หญิงที่บิดาเพิ่งแนะนำผมให้รู้จัก “ตะวัน นี่ไงคนที่พ่ออยากให้แกรู้จัก” ผมเอะใจ จ้องหน้าพ่อ แต่พ่อไม่ได้สนใจผมเลย รวมทั้งผู้หญิงคนนั้นด้วย สองคนนี้ส่งสายตาให้กัน ผมอยากอาเจียน มันรู้สึกเลี่ยนไงพิกล พ่อผมอายุห้าสิบกว่า ผู้หญิงตรงหน้าก็น่าจะอายุเยอะแล้ว ผมไม่คิดว่าพ่อพูดจริง ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะ พ่อกำลังแนะนำให้ผมรู้จักผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่เลี้ยงของผม