ตอนที่ 3 บทที่3สนามรบ

บทที่3.สนามรบ สะโพกสอบบดเป็นวงกลม กระแทกอัดแรงๆ จนเลขานุการสาวตัวกระเพื่อม หล่อนกรีดร้องออกมาและผวากอดเขาไว้ นนทวัฒน์เบียดหน้าขาครั้งสุดท้ายก่อนจะถอนความองอาจออกมาจากสัดส่วนนุ่มนิ่ม เขารูดถุงยางอนามัยใช้แล้วทิ้งลงถังขยะ กำลังจะรูดซิป เสียงเคาะประตูรัวๆ จากด้านนอกก็ดังขึ้น ก๊อกๆ ... ชายหนุ่มเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง นลินตะเกียกตะกายลงจากโต๊ะทำงาน เธอควานมือหากางเกงชั้นในมาสวมช่วงล่างเร็วๆ พลางส่งยิ้มหยาดเยิ้มให้เจ้านายหนุ่ม เนื้ออ่อนๆ ด้านในยังเต้นตุ๊บๆ ไม่เลิก นลินไม่เคยนึกเสียใจที่ยอมเป็นเครื่องเล่นให้นนทวัฒน์ เธอได้ทุกสิ่งที่อยากได้ แถมยังมีงานทำ เงินเดือนบวกทิปมากเกินพอ และบทรักของเจ้านายหนุ่มไม่เคยทำให้เธอผิดหวัง เขาร้อนยิ่งกว่าลาวา เย็นกว่าน้ำแข็งขั้วโลก และดุดันยิ่งกว่ากระทิงคลั่งเสียอีก “ไปดูสิ ใครมา” ชายหนุ่มกระซิบเสียงดุ เดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟากลางห้องเอนหลังพิงพนักและหลุบเปลือกตาลง “นินเข้ามาเพื่อบอกบอสค่ะว่ามีคนชื่อมินตรามาขอพบบอส” “อ้อ...ให้เข้ามาสิ” นนทวัฒน์ลืมตา กระเด้งตัวนั่งตรงๆ เขาลุกขึ้นยืนพอดีกับที่นลินเปิดประตูให้คนด้านนอกเข้ามาพอดี มุมปากสีอ่อนกระตุกยิ้ม เขาเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเห็นสิ่งที่เขาทำพอดี เขาหย่อนซองสีเงินลงในถังขยะกะจังหวะให้หญิงผู้นั้นเห็น และหล่อนก็เห็นสิ่งที่เขาทำสมใจ ผิวแก้มมินตราร้อนผ่าว เธอมองซองสีเงินที่หายวับไปในถังขยะตาโพลง เสียงนั่นกับสิ่งนั้นยืนยันความคิดเธอ เรียวปากเธอเม้มเป็นเส้นตรง ก่อนจะเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งตามคำเชื้อเชิญ “นั่งสิ คงได้คุยกันยาว” นนทวัฒน์มองมินตรานิ่งๆ จากที่เคยเห็นแค่ผ่านๆ ผู้หญิงแบบมินตราติดลบ เขาไม่ให้ค่าหล่อนเพราะรสนิยมการแต่งกายและท่าทางประหลาดของหล่อน ไม่คิดว่าความทรงจำเกี่ยวกับมินตราผิดทั้งหมด ไม่เพียงแค่มินตรามีใบหน้าที่น่ามองแล้ว หากจับแต่งตัวตามสมัยคาดว่าหล่อนคงงดงามไม่น้อยผิวหล่อนเนียนใสเสียจนอยากสัมผัสด้วยตนเอง “อะแห้ม!” เสียงกระแอมดึงสติที่จวนเตลิดของนนทวัฒน์กลับคืนมา มินตราก้มหน้าแอบเบ้ปาก สันดานผู้ชายมักมากขนาดเธอเป็นคนที่เขาน่าจะเกลียด นนทวัฒน์ยังมองตาเยิ้ม “มีธุระกับฉันใช่ไหม?” ไม่น่าถาม มินตราได้แต่คิดเธอไม่ได้พูดออกมาหรอก “ค่ะ” “ฉันพอรู้นะว่าเธอมาเพราะอะไร...” ชายหนุ่มเหยียดยิ้มสมเพช “ดีค่ะ จะได้คุยกันง่ายๆ” มินตราเงยหน้ามองสบตากับคนตรงหน้า เธอถอยหลังไม่ได้ มีหลายชีวิตรอพึ่งพาเธออยู่ “คุณท่านต้องการให้มินแต่งงานกับคุณ” สัญญานี้แสงแขเคยขอร้องแกมบังคับตั้งแต่วันที่เธอเรียนจบ คงถึงเวลาที่ท่านตั้งตารอแล้ว แสงแขจึงอยากพบเธอเป็นการส่วนตัว “ฉันไม่แต่ง...” นนทวัฒน์พูดแบบไม่ต้องคิด มินตราพยักหน้ารับรู้ “หากคุณยืนยันแบบนี้มินก็ไม่ขัดข้องค่ะ แต่หากคุณไม่สามารถปฏิเสธคุณท่านได้ มินมีข้อเสนอ” เธอเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับชายตรงหน้านักหรอก บอกตรงๆ ว่ารังเกียจ ไม่ว่าจะสันดานมักง่ายหรือนิสัยที่ถือตัวเกินพอดีของนนทวัฒน์ “เธอแน่ใจได้ไงว่าฉันปฏิเสธคุณย่าไม่ได้” มินตราไม่ได้ตอบเธอยิ้มอ่อนและอธิบายต่อ “มินไม่รู้หรอกค่ะ มินมาเพราะมินมีข้อเสนอ ยังไงมินก็ต้องทำตามที่คุณท่านร้องขออยู่แล้ว” “ฉันก็ว่างั้นแหละ ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธนนทวัฒน์ ส่งไพศาสลงหรอก” หากตะโกนบอกเขาดังๆ ได้อย่างที่คิดในใจ นนทวัฒน์คงแทบพลัดตกเก้าอี้เพราะผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาไม่มีความคิดในกลีบสมองสักนิดที่จะอยากร่วมหอลงโรงกับคนอย่างเขา “เข้าเรื่องเลยนะคะ มินไม่อยากรบกวนคุณนาน” การหายใจโดยต้องใช้อากาศร่วมกับคนตรงหน้า มินตรารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว “ว่ามาสิ บางทีฉันอาจจะสนใจ” เสียงติดหยิ่ง มินตราหมั่นไส้จนอยากจะลุกหนี แต่เพราะเธอทำแบบนั้นไม่ได้เลยต้องรีบข่มใจและพูดต่อ “มินยังไม่ได้เจอคุณท่านตรงๆ แต่น่าจะเดาใจท่านได้ ท่านต้องการให้ มินแต่งงานกับคุณ ซึ่งมินไม่มีปัญหา ส่วนคุณคงเป็นปัญหาใหญ่เลยใช่ไหมคะ” นนทวัฒน์กระแทกลมหายใจแรงๆ สีหน้าตึงเปลี๊ยะ “อย่างน้อยหากมินกับคุณแต่งงานกัน คุณท่านคงไม่เปิดทางให้มินกับคุณหย่ากันง่ายๆ” แสงแขเป็นคนละเอียดรอบคอบ นางต้องวางแผนบางอย่างไว้ เพราะหลานชายของนางไม่ใช่ผู้ชายหัวอ่อน “ดูเหมือนเธอไม่เคยคิดปฏิเสธย่าฉันเลยนี่นะ” นนทวัฒน์พูดประชด ไม่มีสักคำที่หญิงตรงหน้าจะปฏิเสธความต้องการของแสงแข “ค่ะ” มินตรายอมรับตรงๆ ไม่ใช่เธอไม่อยากปฏิเสธ แต่เพราะเธอปฏิเสธไม่ได้ต่างหาก แต่ข้อนี้ผู้ชายตรงหน้าไม่จำเป็นต้องรู้ “มินจะแต่งงานกับคุณซึ่งมันไม่ใช่ความต้องการของคุณเลย ดังนั้นก่อนที่จะแต่งงานกัน มินกับคุณควรมีสัญญาต่อกันให้ชัดเจน” นนทวัฒน์เหยียดยิ้ม ผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่เล่นเลย ท่าทางมั่นใจของหล่อนทำให้เขาเริ่มพิจารณาหล่อนใหม่ “มินรู้ แบบมินไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่คุณชอบ ดังนั้นมินจะช่วยคุณปิดหูปิดตาคุณท่าน หากคุณจะออกไปหาสิ่งที่คุณชอบนอกบ้าน” เรียวคิ้วเข้มยกขึ้นสูง “มินกับคุณจะเป็นสามี ภรรยากันแค่ในนาม และมินจะไม่แตะต้องสมบัติของส่งไพศาสสักสตางค์แดงเดียว หากถึงเวลาที่มินกับคุณต้องหย่ากัน” นนทวัฒน์ขยับตัวนั่งตรงๆ “หมายความว่าสินสมรสเธอก็จะไม่เอา” “ค่ะ มินจะไม่ต้องการอะไรจากส่งไพศาสอีกต่อไปแล้ว” การแต่งงานครั้งนี้คือการทดแทนบุญคุณที่แสงแขให้โอกาสเธอ สถานสงเคราะห์อยู่ด้วยตัวเองได้แล้ว เธอสร้างงานให้เด็กๆ และคนงานที่อาศัยใบบุญสถานสงเคราะห์ให้มีรายได้เลี้ยงดูตัวเอง หลังหย่า ซึ่งมันเกิดขึ้นแน่ จะไม่มีพันธะอะไรมารั้งเธอไว้ “แน่ใจแล้วเหรอ...” “แน่ใจค่ะ มินไม่ใช่ผู้หญิงในแบบที่คุณชอบ นั่นเท่ากับตลอดระยะเวลาที่เราแต่งงานกันมินจะปลอดภัย” นนทวัฒน์หมั่นไส้ท่าทางมั่นใจของผู้หญิงตรงหน้า ผู้ชายคือเพศเดียวที่ไม่มีความรัก แต่ก็สามารถทำภารกิจได้ การนอนกับผู้หญิงสักคนตอนที่ปิดไฟแล้วนั้น ผู้หญิงก็เหมือนผู้หญิงนั่นแหละ ไม่มีอะไรแตกต่าง “มินเชื่อว่าคนอย่างคุณไม่อดยากถึงขั้นฝืนใจกับผู้หญิงที่คุณรังเกียจ” มินตราพูดย้ำๆ คนตรงหน้าอีโก้สูง เขาไม่มีวันลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับคนอย่างเธอแน่ ที่เหลือก็แค่ฟังเสียงจากผู้ใหญ่ ซึ่งท่านคงหาทางตะล่อมให้เธอกับหลานชายไม่แยกทางกัน “ถ้าเธอสัญญาแบบนั้น ฉันจะลองไว้ใจเธอดูสักครั้ง” ถึงไม่อยากแต่งงานแต่เงื่อนไขของย่าก็แรงจนเขาตัดใจไม่ลง ส่งไพศาสจะมาระส่ำระสายเพราะเขาเป็นต้นเหตุ บิดา มารดาคงทุกข์หนัก หากต้องแบ่งกิจการที่รุ่นบรรพบุรุษสร้างมาให้คนอื่นครอบครอง แสงแขมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนลง นางไม่เคยมองคนผิดและมั่นใจว่ามินตราสามารถปราบพยศหลานชายหัวแข็งของท่านได้ ผู้หญิงที่มีเมตตาประจำใจ มีความอดทนสูง แถมยังเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เป็นนิจ อนาคตของส่งไพศาสคงไม่น่าห่วงเท่าไหร่ หากได้มินตรามาร่วมสกุล “ไง...ว่างพอมาพบฉันได้แล้วเหรอ” มีข่าวแว่วๆ ว่ามินตราไปหานนทวัฒน์หลานชายของท่านมาแล้ว สองคนนี้คงวางแผนตลบหลังท่าน เมื่อมินตราเองก็ไม่ใคร่ชอบขี้หน้าหลานชายท่านเท่าไหร่ เรื่องนี้แสงแขพอเดาทางออก ไม่มินตราก็นนทวัฒน์แหละที่ต้องหาทางต่อต้าน แต่คนอาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างแสงแข ถ้ามองไม่ขาด คงดูแลส่งไพศาสจนกระทั่งวางไว้ในมือนนทวัฒน์ในวันนี้ไม่ได้ ดังนั้น นางจึงหาทางหลบเลี่ยงจากทั้งฝ่ายเอาไว้อย่างรัดกุมที่สุด ทั้งหมดคือความรัก ความหวังดีของนาง ที่มีต่อลูกหลาน “พอดีงานที่สถานสงเคราะห์ยุ่งจนหัวปั่นเลยค่ะ” มินตราตอบพร้อมเสก้มหน้าหลบ “ได้ข่าวว่ากิจการกำลังไปได้สวยเลยใช่ไหม” ร้านกาแฟ ร้านขนมอบ ร้านข้าวแกงที่มินตราบุกเบิกให้คนที่ตัวเองดูแลมีที่ทำกิน แถมยังต่อยอดให้น้องๆ ในรุ่นต่อไปมีงานมีรายได้ ทั้งหมดนั่นคือสิ่งที่มินตราเพียรสร้างเพื่อจะได้ยืนด้วยลำแข้งตนเอง แทนการพึ่งใบบุญจากส่งไพศาส วันนี้ยังไม่สำเร็จ แต่ในอนาคตหากต้องแตกหัก ทุกคนที่เธอดูแลจะได้ไม่พลอยเดือดร้อนไปด้วย “เริ่มมีกำไรให้เห็นบ้างแล้วค่ะ” “ดีใจด้วย ถ้าขยันๆ วันหน้าจะได้มีเงินมีทองกันทั่วหน้า” “ขอบคุณค่ะ” “สบายใจขึ้นแล้วใช่ไหม?” แสงแขถาม ทุกนาที ทุกลมหายใจ มินตราทุ่มเทให้กับคนที่ฝากชีวิตไว้ในมือเธอทั้งหมด “ค่ะ” “งั้นคงถึงเวลาได้แล้วใช่ไหม” หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ตอบ ซึ่งนางรู้อยู่แล้วมินตราไม่มีทางปฏิเสธนาง “มินแล้วแต่คุณท่านค่ะ” “ดี เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ลองอ่านดูนะ ไม่พอใจตรงไหนบอกฉันได้ นี่ไม่ใช่สัญญาทาสบีบคั้นเธอนะมิน เพราะฉันหวังดีกับเธอจริงๆ และไอ้แสบหลานฉันจะได้เอาเปรียบเธอไม่ได้” มินตราหน้าเสีย เงยหน้ามองแสงแขพร้อมกับยิ้มกร่อยๆ เธอประเมินผู้มีพระคุณผิดพลาดไป แสงแขแจงรายละเอียด และข้อบังคับที่ทำให้เธอบิดพลิ้วในการทำหน้าที่ภรรยาของนนทวัฒน์ไม่ได้ ตราบใดที่เธอไม่มีทายาทให้ท่าน การหย่าจะไม่มีทางเกิดขึ้น หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ สัญญาฉบับนี้ เธอจะไม่มีวันให้ชายผู้นั้นรู้เข้าเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น...เธอคงไม่รอดเงื้อมมือเขา ผู้ชายสันดานหยาบแบบนั้นไม่มีทางเข้าใจหัวอกผู้หญิงหรอก หลายสิ่งที่ผู้หญิงสูญเสียหลังการหย่า มีรอยราคีติดตัวจนตาย ในขณะที่ผู้ชายเริงร่า และพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ได้แทบจะทันที ผู้หญิงต้องเตรียมตัวเตรียมใจอยู่หลายปี กว่าที่จะกล้าเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน