ตอนที่ 4 บทที่4วิวาห์ว้าวุ่น!!

บทที่4.วิวาห์ว้าวุ่น!! “รติไม่ยอมนะคะ” รติรัตน์โวยเสียงแหลม เธอไม่อยากเชื่อหูกับสิ่งที่ได้ยิน ผู้ชายตรงหน้าทำท่าจะตกล่องปล่องชิ้นกับเธอแน่ๆ เขาหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้น แต่แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ จู่ๆ นนทวัฒน์ถึงได้บอกว่าเขากำลังจะแต่งงาน “ไม่ยอมไม่ได้หรอกที่รัก คุณย่าขู่จะยกสมบัติส่วนของท่านให้การกุศล” นนทวัฒน์อธิบายเสียงแข็ง เขาใช่จะยินดีกับการสมรสครั้งนี้ หากไม่เกี่ยวข้องกับหุ้นส่วนที่คุณย่าถือครอง เขาจะต่อต้านให้ถึงที่สุด แต่เพราะทำไม่ได้แบบนั้น เลยต้องกล้ำกลืนอยู่นี่ไง “ทำไมท่านทำแบบนั้นคะ คุณย่าคุณคงเกลียดรติมากจนไม่ยอมรับรติในฐานะหลานสะใภ้ใช่ไหมคะ” รติรัตน์แสร้งฟูมฟาย ทุกวันนี้เพราะนนทวัฒน์เธอเลยยังสามารถเชิดหน้าชูคอในวงสังคมได้ แต่หากเธอพลาดจากเขา ฐานะการเงินที่ยอบแยบของชัญญาปัทม์คงทรุดฮวบ ‘เจ็บใจญาติผู้ใหญ่วัยใกล้ถึงฝั่งคนนั้นชะมัด แก่จะลงโรงรอมร่อ ยังขวางทางไม่ยอมให้เธอเข้าไปเสวยสุขในส่งไพศาล’ นนทวัฒน์พูดไม่ออก เขาสนุกกับรติรัตน์ แต่ก็ไม่เคยคิดไกลถึงขั้นแต่งงาน เขาเกลียดพันธะ เกลียดการถูกจับตามอง “รติคงขาดใจตายก่อน หากให้รติมองคุณกับผู้หญิงคนอื่นแต่งงานกัน” เรื่องปั้นหน้าเสแสร้งรติรัตน์ชินชากับมันเสียแล้ว เธอต้องฟาดฟันกับคนรอบตัว เพื่อให้ตัวเองอยู่รอดมาตั้งแต่เด็ก พ่อ แม่ของเธอใช้บุญเก่าจนหมด ไม่เหลือให้เธอเสวยสุขในตอนที่โตแล้วบ้างเลย ดังนั้นหากยังอยากมีหน้าตาในสังคม เธอจึงต้องตะเกียกตะกายเอาเอง โชคดีที่ยังมีเครดิตจากบุญเก่า ทำให้เธอได้เจอคำร่ำรวยอยู่เสมอ และเมื่อมีโอกาสใกล้ชิดนนทวัฒน์ รติรัตน์ไม่รีรอที่จะทุ่มทั้งตัว ในที่สุดเธอก็จับเขาได้อยู่หมัด นนทวัฒน์เองก็ไม่คิดมาก... แถมยังมือเติบจ่ายไม่อั้น ขอเพียงเธอไม่เรื่องมาก หากอยากจะอยู่ข้างๆ เขานานๆ “รติคงต้องทำใจล่ะ ผมเลี่ยงคำสั่งคุณย่าครั้งนี้ไม่ได้ แต่เพื่อความสบายใจของคุณ ผมบอกได้แค่ว่า...ผมกับผู้หญิงคนนั้นแค่มีพันธะกันทางกฎหมาย แต่ในทางปฏิบัติผมกับหล่อนเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน” “แค่นั้นไม่พอหรอกค่ะ รติรักคุณ รักจนยอมตายหากมีใครพรากคุณไปจากรติ” นนทวัฒน์ไหวไหล่ เขาไม่ได้เชื่อคำพูดของรติรัตน์ทั้งหมด แต่ในบรรดาคู่ขาของเขา รติรัตน์ดูจะเป็นคนที่เข้าใจง่ายและไม่เคยทำให้เขาปวดหัว หล่อนไม่เคยสร้างเรื่องให้เขาคอยตามแก้ ไม่เคยมีข่าวของเขาหลุดออกจากปากของหล่อน เขามีทางออกไว้สำหรับเรื่องนี้แล้ว หลังแต่งงานเขาคงสนุกกับหล่อนอีกนาน จนกว่าจะเบื่อ “ผมมีของขวัญปลอบใจคุณ และคุณจะไม่ต้องเห็นภาพแสลงตาด้วย” ช่วงนี้ต่างประเทศเป็นหน้าหนาว คนส่วนใหญ่หนีอากาศร้อนไปสัมผัสอากาศเย็นเฉียบอีกซีกโลกหนึ่ง แต่เขากำลังตกนรก ติดแหง็กกับผู้หญิงคนเดียว ทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์เขาไม่มีทางเลี่ยง “ถึงจะไม่เห็น แต่รติก็ยังเสียใจอยู่ดี” นนทวัฒน์ยิ้มอ่อน ส่งกระดาษชิ้นเล็กมูลค่าสูงให้รติรัตน์ หล่อนสะบัดค้อนให้ หย่อนทุกอย่างที่เขาเพิ่งส่งให้เก็บไว้ในกระเป๋าสะพายราคาแพง ของกำนัลชิ้นหนึ่งที่เขามอบให้ “วันนี้คุณคงต้องปลอบใรตินานกว่าทุกวันนะคะ รติกำลังปวดใจ” สาวสวยสะคราญเดินมาทิ้งตัวนั่งบนหน้าตัก หล่อนคร่อมเขาใช้ช่วงล่างเสียดสีกับหน้าขา ไอร้อนระอุแผ่ลามที่ต้นขาและค่อยๆ แทรกซึมไปตามผิวเนื้อร้อนผ่าวของเขา มือเรียวเล็กปลดกระดุมเสื้อตามด้วยเนกไท นนทวัฒน์อมยิ้ม เขาปล่อยตัวตามแรงปรารถนาและดื่มด่ำกับความร้อนแรงที่แผดเผาผิวกายตนเองทีละน้อย รติรัตน์ช่ำชองและรู้ความชอบของเขาอย่างดี หล่อนเป็นแม่ครัวที่ปรุงรสรักได้แซ่บซ่านสะท้านทรวง ในทางกลับกัน เรื่องงานครัวกลับไม่เอาไหน แค่ทอดไข่หญิงสาวผู้นี้ยังทำไม่เป็น แต่หากเป็นเรื่องบนเตียง รติรัตน์เข้าขั้นปริญญาเอกเลยทีเดียว หล่อนรู้จุดที่จะกระตุ้นความกำหนัดของเขาให้ลุกโพลง ทุกครั้งที่นอนกับหญิงผู้นี้นนทวัฒน์แทบไม่ต้องออกแรง แต่กลับรู้สึกอิ่มเอมจนล้นอก เขาปล่อยตัวไปกับความเชี่ยวกรากของเพลิงปรารถนา หยุดคิดเรื่องที่ทำให้ตัวเองปวดหัว วันนี้เขายังหาทางเกลี้ยกล่อมญาติผู้ใหญ่ไม่ได้ แต่วันหน้า...เขาต้องมีทางออกให้ตัวเอง ไม่มีทางยอมให้ติดอยู่ในกรงที่กักขังอิสรภาพเป็นเด็ดขาด แสงแขยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เธอไม่เคยมองพลาด มินตราสวยสมกับความต้องการ เพียงแค่สลัดคราบเก่าๆ ทิ้ง ผู้หญิงตรงหน้าก็ไม่มีที่ติ “สวยมากเลยจ้ะหนูมิน” มินตรายิ้มกร่อย มองตัวเองผ่านกระจกเงาแล้วก็ถอนใจแรงๆ เธอไม่เคยพอใจกับรูปลักษ์ภายนอก พยายามมาตลอดที่จะซ่อนสิ่งเหล่านี้ไว้เพื่อไม่ให้สะดุดตาคนรอบตัว สิ่งที่ทำเกิดผลลัพธ์ตามคาด แต่ไม่ใช่กับแสงแข “มินอยากขอความเมตตาจากคุณท่านค่ะ” ไหนๆ ก็เลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นเธอต้องหาทางช่วยตัวเองไว้แต่เนิ่นๆ “อะไรล่ะจ๊ะ” แสงแขอารมณ์ดี วันที่นางขจัดปัญหาระยะยาวให้หลานชายได้สำเร็จ ใกล้เข้ามาทุกทีๆ “หากในอนาคตมินไม่สามารถให้กำเนิดทายาทส่งไพศาลได้จริงๆ คุณท่านต้องยอมให้มินเป็นอิสระนะคะ” มันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ มินตรามั่นใจเธอขยะแขยงเกินกว่าจะทำแบบนั้นกับผู้ชายชื่อนนทวัฒน์ เธอไม่มีทางนอนกับเขาต่อให้ฟ้าถล่มตรงหน้าก็ขอตายดีกว่า “ทำไมหนูมินคิดแบบนั้นล่ะ” “เปล่าคะ มินกลัวทำให้คุณท่านผิดหวัง” “หนูมินมีเวลาตั้งหลายปีเพื่อตอบแทนฉันเรื่องนั่นน่ะ ไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันมั่นใจว่าหนูมินไม่ทำให้ฉันผิดหวังแน่” แสงแขมั่นใจ หลานชายตัวดีไม่มีทางปล่อยให้พรหมจรรย์มินตราอยู่รอดจนถึงวันหย่าหรอก อย่างน้อยนางก็ได้ทายาทจากมินตราแน่ๆ ถึงจะไม่หวังมากนัก แต่เมื่อเห็นมินตราตอนนี้ นางแอบหวังให้ชีวิตการแต่งงานของนนทวัฒน์ยืนยาว จนนางสิ้นอายุขัยทีเดียว “ชุดพวกนี้หนูมินควรสวมไว้ให้ชินนะจ๊ะ” ชุดหรูหราราคาแพงจนหูชา มินตราไม่คิดว่าตนเองต้องสวมไว้บนร่างกายสักนิด เสียดายเงินที่จ่ายไปแทบแย่ แต่หากคัดค้าน หรือไม่ทำตามความต้องการของแสงแข มินตราดูดี มันจะไม่หยุดแค่ตรงนี้ เธอพอรู้แล้วล่ะ นิสัยเอาแต่ใจตัวเองของนนทวัฒน์เขาได้มาจากใคร “มินขอใส่เฉพาะวันที่ออกไปไหนกับคุณท่านนะคะ” แสงแขเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง นางคิดว่ามินตราจะเหมือนกับผู้หญิงทั่วไปที่รักสวยรักงาม มินตรากลับไม่เป็นแบบนั้น เสื้อผ้าสวยๆ ทำให้มินตาดูดีขึ้น แต่เธอกลับไม่ชอบ แสงแขเห็นมินตรามาตั้งแต่เด็ก ชุดที่มินตรายอมควักกระเป๋าจ่าย น่าจะเป็นชุดนักศึกษาเท่านั้นมั้ง นอกนั้นเหรอ เสื้อผ้าอะไรมินตราก็สวมได้หมด “ตามใจหนูมินเถอะ ฉันรักหนูมินที่เป็นแบบนี้ เปลี่ยนปุบปับคงไม่ชินใช่ไหมจ๊ะ” มินตรายิ้มแหยๆ เธอไม่มีทางชินกับหรูหราพวกนี้หรอก ในเมื่อเสื้อผ้าคือสิ่งภายนอกมีไว้เพื่อปกปิดร่างกายไม่ให้อุจาดตา ปัจจัยสำคัญของมินตราคือการมีคุณค่าโดยไม่ต้องใช้ความหรูหรามาเสริม เด็กถูกทิ้ง ไร้ที่อยู่อาศัย คนเหล่านั้นน่าสงสารมากกว่า เธอถูกแม่ปลูกฝังและซึมซับเอาความเมตตาจากแม่มาทั้งหมด ดังนั้นเธอเลยพานเกลียดนนทวัฒน์ไปด้วย เขาจัดอยู่ในกลุ่มผู้ชายที่เป็นต้นตอปัญหา ผู้ชายไร้ความรับผิดชอบและมองผู้หญิงเป็นแค่เครื่องสนองความอยาก เกลียดตัวเองที่แก้ปัญหานี้ไม่ได้ เลยพานเกลียดนนทวัฒน์ที่เขาไม่พยายามหยุดความต้องการของญาติผู้ใหญ่ของเขาด้วย “เฮ้...ไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงจนได้” อเล็กแซวเพื่อนพร้อมกับยกแก้วบรั่นดีขึ้นชนแล้วก็กรอกน้ำสีอำพันลงไปในลำคอตัวเอง นนทวัฒน์แค่นยิ้ม พรุ่งนี้คือวันวิวาห์ว้าวุ่น วันที่เขาต้องก้มหน้ารับ ยอมใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิงสุดเห่ยแห่งปี ถูกผูกติดกับผู้หญิงที่มองแล้วเซ็กส์เสื่อม ผู้หญิงที่ไม่มีวันทำให้ลูกชายของเขากระดุกกระดิก แค่คิดถึงผู้หญิงที่ชื่อมินตรา อารมณ์สุนทรีย์ของเขาก็เหี่ยวแฟบลงทันที “พูดขึ้นมาทำไมวะเสียเซลฟ์ฉิบหาย” ชายหนุ่มบ่นอุบ ยกแก้วกรอกปาก ปล่อยให้น้ำสีอำพันบาดลำคอและน่าจะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น “นนท์พรุ่งนี้คุณน่าจะมีความสุขที่สุดนะ หล่อนน่าจะ ‘จิ้น’ ท่าทางแบบนั้นไม่เคยผ่านผู้ชายแหง” มินตราได้ยิน อเล็กคงโดนหล่อนผลักจนกระเด็น อเล็กไม่ได้ชื่นชมผู้หญิงตรงที่หล่อนมีพรหมจารีหรอกนะ เขากำลังเหยียดหยามผู้หญิงต่างหาก สมัยนี้ผู้หญิงที่สะอาดจนถึงวันแต่งงานเหลือน้อยเต็มทน เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะวัฒนธรรมรอบตัวเปลี่ยนไปเร็ว สิ่งที่เคยมีคุณค่าถูกมองข้าม คนสมัยนี้ไม่ถือสาเรื่องความสัมพันธ์ทางกายต่อกันแล้ว “กระเดือกไม่ลงว่ะ” เสียงขุ่นขวางตอบกลับมา “อย่างน้อยหล่อนก็ไม่ได้อ้วนแผละจนน่าเกลียด ผู้หญิงสมัยนี้สวยเพราะศัลยกรรม หากคุณไม่อยากนอนกับผู้หญิงขี้เหร่คุณก็ให้หล่อนไปยกเบ้าหน้าใหม่สิ” นนทวัฒน์เกือบหัวเราะ เขานึกภาพไม่ออกเลยว่าหากจับมินตราผ่าเบ้าหน้าใหม่ หล่อนจะออกมาแบบไหน “อย่าดีกว่า ผมไม่ชอบผู้หญิงที่แบกซิลิโคลนไว้บนหน้า แค่คิดก็สยองแล้ว” ชายหนุ่มอมยิ้ม เขามีข้อตกลงกับมินตราแล้ว หล่อนจะไม่มีทางกวนใจเขาได้ ไม่มีทางสร้างเรื่องปวดหัวด้วย เขามีทางออกเยอะแยะ ตอนนี้เขามีรติรัตน์สำรองไว้แล้วนี่ จนกว่าแสงแขจะโอนหุ้นในส่วนของท่านให้เขา นนทวัฒน์ ตั้งใจแล้ว เขาจะพยายามทนให้ได้...