ตอนที่ 5 บทที่5ใต้ร่มเงาส่งไพศาส

นนทวัฒน์อ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อว่าเครื่องสำอางเปลี่ยนผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งจนสวยซึ้งชวนมองได้ขนาดนี้ เขามองอเล็กที่มีอาการไม่ต่างจากเขา ผู้หญิงตรงหน้าสวยเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือวรรณคดี ผู้หญิงที่โครงหน้าสวยคมแบบไทยๆ ปาก คอ คิ้วคางพอเหมาะพอดีแบบไม่ต้องเสริมแต่งอะไรเลย หลายปีที่เขาฝังหัวว่ามินตราหน้าตาขี้ริ้วกระเด็นหายวับไปทันที ผิวหล่อนขาวผ่องยิ่งอยู่ในชุดไทยจักรีหากรูปร่างหน้าตาไม่ดีจริงไม่มีทางเอาอยู่ ชายหนุ่มคิดมาตลอดว่าชุดไทยสมัยเก่าคือความล้าหลัง เขาชอบชุดแบบสมัยใหม่มากกว่า จนวันนี้แหละ วันที่เขาเจอคนที่สวมชุดเก่าๆ เหล่านั้นได้สวย จนรู้สึกเสียดาย เขาไม่น่ารั้นที่จะสวมสูทแบบนำสมัยนี่มาเลย มินตราเม้มปาก ยกมือพนมที่หว่างอก และแอบยิ้มเยาะในใจ ท่าทางตื่นตกใจของนนทวัฒน์ทำให้เธอรู้สึกตัวลอย ผู้ชายคนนี้ชอบความสมบูรณ์แบบ ไม่คิดว่าตนเองจะทำให้สายตาของเขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เหมือนกัน “บิวตี้ฟูลมาก” เสียงอเล็กคราง นนทวัฒน์เลยรีบกลบเกลื่อนสีหน้า เขาจิปากเบาๆ ความพอใจบนสีหน้าแสงแขคือหายนะของเขา บิดา มารดาก็ดูท่าจะพึงพอใจมินตราเช่นกัน ผู้หญิงท่าทางกระด้างคนนั้นหายวับไปแล้ว ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานี่ คือผู้หญิงที่ไม่ส่วนไหนให้ตำหนิได้เลย ตลอดเวลาที่ยืนข้างกัน นนทวัฒน์แอบมองมินตราจนคอเกือบเคล็ด รูปร่างกลมกลึงภายใต้ชุดที่ปิดถึงใต้คางไม่น่าทำให้เขาเกิดอารมณ์ได้ แต่มันกลับตรงกันข้าม เนื้อตัวเขาเต้นระริก ลมหายใจเริ่มระอุอุ่นขึ้นทุกๆ นาที กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ผสมกลิ่นดอกไม้ไทยที่แซมอยู่ข้างใบหู กลิ่นเหล่านั้นกำลังมอมเมาเขาจนสติใกล้จะขาด เขากดปลายนิ้วหยิกเนื้อที่หน้าขาเพื่อให้สติที่กระเจิดกระเจิงไปกลับเข้าที่เดิม วันนี้เขาจะแพ้มินตราตั้งแต่วันแรกไม่ได้ “ตานนท์ย่าบอกแล้วใช่ไหมว่าแกควรใส่ชุดไทยพระราชทานมา” เสียงตำหนิจากแสงแขทำให้เขามีโอกาสปรับอารมณ์ “ผมชอบแบบนี้มากกว่าครับ แบบนี้ผมถนัด ผมกลัวทำผ้าหลุดให้ขายขี้หน้าคุณย่า” “ช่างเขาก็ไม่ได้มักง่ายหรอกนะยะ เขาเก่งที่จะประยุกต์ให้ชุดสมัยเก่าดูไม่ล้าหลังดูชุดหนูมินสิ สวยจะตาย” นนทวัฒน์มองตาสายตาแสงแข เขาเผลอมองตาปรอยจนถูกกระเซ้านั่นแหละ ถึงได้ชักสายตากลับมาอย่างอ้อยอิ่ง “สวยใช่ไหมล่ะ ย่าตาถึง แกน่ะแหละที่ตาแชแหม” อยากจะเถียงกลับ แต่เพราะไม่มีอะไรเถียงกลับได้ นนทวัฒน์เลยยืนเฉยแอบมองมินตราสลับกับการถลึงตาใส่เพื่อนเจ้าบ่าว อเล็กแสดงอาการชื่นชมมินตราแบบออกนอกหน้าจนเริ่มหมั่นไส้ นนทวัฒน์คิดแบบคนพาล เขาอยากให้มินตรากลับไปเหมือนเดิม ไม่ได้หวงนะ แค่รำคาญสายตาผู้ชายที่มาร่วมงาน แต่ละคนแสดงความเสียดายผ่านสีหน้าและแววตา จนเขารู้สึกระแวง วันที่เขากับมินตราแยกทางกัน คงมีผู้ชายต่อแถวรอให้หล่อนเลือกยาวเป็นหางว่าว “เปิดตัวได้ดีนี่ เธอฮอตมากเลยรู้ไหม” ไม่มีคำพูดตอบกลับ สีหน้ายิ้มแย้มนั่นก็ไม่สลดลงด้วย นนทวัฒน์เลยแสร้งขยับเข้าใกล้อีกนิด มินตราผงะหลบ เกือบสะดุดชายผ้าถุงจนล้ม ดีทว่าเขารั้งไว้ทัน “มองตากันอีกนานไหมวะคุณนนทวัฒน์ คนมองทั้งงานแล้วโว้ย” ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตนเองกับมินตราอยู่ในอาการแบบนั้นนานกี่นาที นนทวัฒน์รู้แค่ว่าเขาไม่อยากปล่อยมือและยอมให้มินตราขยับออกห่าง ถ้าเป็นไปได้เขาอยากอุ้มหล่อนเข้าห้องหอเลยทีเดียว “อย่าเยอะอเล็กเดี๋ยวเถอะ” นนทวัฒน์เลยแสร้งตวาดปรามเพื่อน เพื่อแก้หน้าให้ตัวเอง วันนี้เขาควบคุมตัวไม่ให้ยื่นมือไปแตะต้องมินตราได้ยากขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เผลอตัว มือเขาคอยแต่จะแตะ จ้องหาโอกาสจับ อเล็กไม่ได้ตอกกลับ เพราะรู้สันดานกันดี เวลานี้นนทวัฒน์คงรู้สึกเสียดาย เขาทำข้อตกลงกับว่าที่เมียไว้ จะไม่มีการล้ำเส้นหรือมีความสัมพันธ์ทางกายต่อกัน อเล็กยกมือป้องปากกลั้นขำจนไหล่สั่น อยากรู้เหมือนกันว่านนทวัฒน์จะอดทนได้กี่วัน ในเมื่อเจ้าสาวสวยหยาดเยิ้มขนาดนี้ “ใครบอกวะว่าว่าที่เมียมันไม่สวย” มีเสียงแว่วๆ ลอยมาเข้าหู นนทวัฒน์ขมวดคิ้ว นี่คืองานแต่งงานของเขากับมินตรา ทำไมไม่รู้เขารู้สึกเหมือนว่า งานวิวาห์ครั้งนี้คือการเปิดตัวมินตราสู่สาธารณชน แค่คิดก็ปวดหัวตึบ วันหน้าหากมินตราฮอตขึ้นมาจริงๆ หล่อนคงมีตัวเลือกไม่น้อย วัดจากสายตาชื่นชมของบรรดาหนุ่มๆ ทั้งโสดและไม่โสดในที่นี้ “ยิ้มหน่อยสิไอ้แสบ ย่าลงแรงไปเยอะ อย่างน้อยก็ฉีกยิ้มให้ย่าชื่นใจหน่อย” “ผมไม่มีอารมณ์ ผมยิ้มไม่ออกครับ” “ผิดหวังที่ไม่มีโอกาสได้ทับถมยัยมินสินะ” แสงแขรู้ทันความคิดหลานชาย ไม่มีเสียงเถียงกลับเหมือนเจ้าตัวยอมรับโดยดุษฎี “กับย่าแกไม่จำเป็นต้องอายนะตานนท์ คนที่หวังดีกับแกจริงๆ คงไม่พ้นย่าหรอก” แสงแขบอกเป็นนัยๆ หากนนทวัฒน์จะกลับลำและยอมรับมินตราขึ้นมาจริงๆ คนที่ดีใจคงไม่พ้นท่าน หญิงผู้นี้จะไม่มีวันทรยศหลานชาย ต่อให้เขาพลาดท่าจากคนหวังร้าย มินตราคือตัวแทนท่านที่จะยืนอยู่ข้างๆ และให้กำลังใจนนทวัฒน์ นนทวัฒน์เม้มปาก ไม่ได้ตอบแสงแข เขากำลังสับสน และยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ มีเสียงร่ำร้องจากภายในให้เขายอมรับ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเสียงคัดค้าน แม้เสียงที่ค้าน จะอ่อนลงทุกทีๆ