ตอนที่ 1 ได้โปรดสอนข้า

"ไห่ถัง เจ้าไปแต่งกายประดับโฉม แล้วไปปรนนิบัติซื่อจื่อเสีย" จ้าวม่านเซียง ฮูหยินซื่อจื่อแห่งจวนอานกั๋วกงซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก กล่าวออกมาเช่นนี้ ไห่ถังนั่งคุกเขาอยู่กลางห้องโถง เหม่อมองริมฝีปากบางสีแดงฉานของจ้าวม่านเซียงอย่างเลื่อนลอย ในชาติก่อน จ้าวม่านเซียงก็ได้กล่าวคำพูดเดียวกันอยู่ที่ตรงนี้ ในยามบ่ายของวสันตฤดูเช่นกัน ครานั้น ไห่ถังตอบอย่างไม่ลังเล "หากต้องเป็นอนุภรรยา บ่าวยอมตายเสียดีกว่า" ท่าทีเด็ดเดี่ยวของนาง ทำให้จ้าวม่านเซียงขุ่นเคือง จึงระบายโทสะทั้งหมดที่เกิดจากความระหองระแหงกับผู้เป็นสามีลงมาที่ตัวนาง จ้าวม่านเซียงผู้มีใจคอโหดเหี้ยม ได้พานางไปยังห้องที่อยู่ไกลหูไกลตาผู้คน ใช้โซ่ล่ามนางไว้บนเตียง ให้พวกบ่าวไพร่ต่ำช้าโสมมมาย่ำยีข่มเหงนางเป็นเวลาหลายวัน ภายหลัง จ้าวม่านเซียงยังคงมิคลายความคับแค้น จึงสั่งคนกรอกยาพิษให้นางเป็นใบ้ ควักลูกตาของนางข้างหนึ่ง ทั้งยังหักขานางหนึ่งข้าง แล้วส่งนางไปเป็นคนล้างกระโถนถ่ายทุกข์ทั้งหมดของจวนกั๋วกง ร่างกายไห่ถังเต็มไปด้วยโรครุมเร้า ทนทรมานอยู่หลายปี จนสิ้นใจลงก่อนที่วสันตฤดูของปีจะมาเยือน... ขนตาดกดำงามงอนพลันสั่นระริก ความทรงจำนั้น มันเจ็บปวดเกินกว่าจะหวนนึกถึง "ฮูหยินน้อยกำลังถามเจ้าอยู่นะ หูหนวกหรืออย่างไร" ตู้เจวียนสาวใช้คนสนิทของฮูหยินน้อย มักอาศัยบารมีของผู้เป็นนายตำหนิว่ากล่าวนางอยู่เสมอ ไห่ถังสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ก่อนเงยหน้ามองไปยังจ้าวม่านเซียงด้วยแววตาแน่วแน่ "บ่าวภักดีต่อฮูหยินน้อย ท่านสั่งให้บ่าวทำอันใด บ่าวก็จะปฏิบัติตาม" จ้าวม่านเซียงบีบที่วางแขนของเก้าอี้หลัวฮั่นเอาไว้แน่น ก่อนฝืนยิ้มกล่าว "ดีมาก บ่าวย่อมควรเชื่อฟังนาย มิจำเป็นต้องหาฤกษ์งามยามดี เจ้าไปปรนนิบัติซื่อจื่อคืนนี้เลยแล้วกัน" “บ่าวน้อมรับคำสั่ง” ไห่ถังก้มลงกราบแนบพื้น เป็นครั้งแรกที่นางได้รับการปรนนิบัติจากบ่าวไพร่ นางได้แช่กายในอ่างน้ำที่โรยด้วยกลีบกุหลาบอันหอมละมุน จากนั้น ก็มีคนมาประดับโฉมแต่งองค์ให้นาง ทอดมองเงาตนเองในกระจกทองเหลือง ความคิดของไห่ถังล่องลอยไปไกล เซิ่งหวยจิ่น ซื่อจื่อแห่งจวนกั๋วกง กับจ้าวม่านเซียงบุตรีเอกแห่งจวนเสนาบดี รู้จักกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ ครั้นทั้งคู่เติบใหญ่ สองตระกูลจึงจัดการหมั้นหมาย และสมรสในเวลาต่อมา ในสายตาของคนนอก ทั้งคู่เหมาะสมกันปานกิ่งทองใบหยก แต่หลังจากจ้าวม่านเซียงแต่งเข้าจวนมา ไม่รู้เพราะเหตุอันใด ทั้งสองกลับเริ่มบาดหมาง ความสัมพันธ์ยิ่งนานวันยิ่งเย็นชา บัดนี้ เซิ่งหวยจิ่นหลับนอนอยู่ในห้องหนังสือเป็นนิจ จ้าวม่านเซียงเริ่มรู้สึกเสียใจ นางยอมลดทิฐิเอาใจสามี ทว่าเซิ่งหวยจิ่นกลับยังคงไม่เหลียวแล หลังถูกปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า จ้าวม่านเซียงจึงส่งสาวใช้หน้าตาดีสองนางไปยังห้องหนังสือ เพื่อแสดงถึงความใจกว้างของนาง หวังให้ เซิ่งหวยจิ่นเห็นความดี และหวนกลับมาหานาง ทว่า สาวใช้ทั้งสองกลับถูกตะเพิดไล่ออกมา จ้าวม่านเซียงจึงเลือกไห่ถัง ที่โดดเด่นเพียบพร้อมทั้งรูปร่างและหน้าตา อาจกล่าวได้ว่า ไห่ถังคือความหวังสุดท้ายของนาง สาวใช้ปักดอกเสาเย่าลงบนเรือนผมของนาง ไห่ถังเอียงศีรษะชื่นชมอยู่พักหนึ่ง แล้วยิ้มเบา ๆ นางงดงามเพียงนี้ มิควรปล่อยให้สูญเปล่า ชาตินี้ นางเลือกเดินหนทางใหม่ ไม่ใช่ภรรยาเอกแล้วอย่างไร ขอเพียงได้อยู่ข้างกายซื่อจื่อ นางย่อมมีโอกาศที่จะต่อสู้ช่วงชิงกับจ้าวม่านเซียง แม้นสุดท้ายจะพ่ายแพ้ อย่างไรก็ดีกว่าถูกย่ำยีข่มเหง ต้องตายอย่างน่าอนาถในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า หลังจากประดับโฉมแต่งองค์เสร็จสิ้น ไห่ถังก็ลุกยืนขึ้น ปล่อยให้สาวใช้สวมชุดแพรไหมใหม่เอี่ยมให้นาง ยามนี้เอง ตู้เจวียนพาสตรีที่ใบหน้าแต่งแต้มสีสันจัดจ้านนางหนึ่งเดินเข้ามา ตู้เจวียนไล่บ่าวไพร่คนอื่นออกไป ก่อนจะคลี่ยิ้มแฝงเจตนาพลางกล่าว "ไห่ถัง ท่านนี้คือแม่เซวียแห่งหอหงซิ่วจาว ฮูหยินน้อยสั่งให้เจ้าศึกษาวิชากับนาง" หงซิ่วจาว เป็นหอนางโลมที่มีชื่อเสียงกระฉ่อนในเมืองหลวง ส่วนแม่เซวียก็คือแม่เล้าของหอหงซิ่วจาว แม้บัดนี้นางจะโรยราไปตามวัย แต่เมื่อครั้งยังสาว นางเป็นถึงราชินีบุปผาอันดับหนึ่งในเมืองหลวง ไม่รู้ว่ามีบุรุษมากมายเพียงใดที่หลงใหลนางจนยอมทุ่มทรัพย์สินไม่อั้น เมื่อเห็นว่าไห่ถังไม่เอื้อนเอ่ยคำใด ตู้เจวียนจึงเหลือบมองนางด้วย ความริษยาและเหยียดหยาม ก่อนก้มกระซิบที่ข้างหู "ฮูหยินน้อยลงทุนกับเจ้ามากถึงเพียงนี้ หากเจ้ายังทำเรื่องที่นางสั่งไม่สำเร็จ... หึ ๆ เจ้ารู้ดีว่าฮูหยินน้อยมีวิธีจัดการอย่างไร" ไห่ถังตัวสั่นเล็กน้อยโดยไม่อาจควบคุมได้ นางรู้ นางย่อมรู้ดีอยู่แล้ว ไม่มีผู้ใดเข้าใจถึงความโหดเหี้ยมของจ้าวม่านเซียงไปมากกว่านางอีกแล้ว "ฝากบอกฮูหยินน้อยด้วยว่า บ่าวจะพยายามอย่างสุดความสามารถ" ตู้เจวียนแสยะยิ้มเย็นชา ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ในชาติก่อน ตอนที่ไห่ถังถูกโซ่ตรวนล่ามไว้บนเตียง ชายอัปลักษณ์ผลัดเปลี่ยนกันขึ้นคร่อมบนร่างของนาง เหงื่อไหลท่วมกาย ช่วงเวลาอันอัปยศที่สุดในชีวิตเหล่านั้น เป็นดั่งฝันร้ายที่แสนสกปรกและน่าสยดสยองที่สุดในโลก นางหวาดกลัวเรื่องบนเตียงมาก หวาดกลัวเกินกว่าจะบรรยาย แต่เพื่อหลีกเลี่ยงจุดจบอันแสนโหดร้ายเหมือนในชาติก่อน นางจำต้องเรียนรู้ ศึกษาวิชาที่จะทำให้บุรุษสำราญได้ในยามร่วมหลับนอน ครั้นคิดได้ดังนี้ ไห่ถังจึงคุกเข่าโขกศีรษะให้กับแม่เซวียด้วยท่าทางแน่วแน่ "แม่เซวียได้โปรดสอนข้าด้วย" แม่เซวียประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะประคองนางให้ลุกขึ้น พร้อมกล่าวชมเชย "ในเมื่อเจ้ามีความตั้งใจถึงเพียงนี้ ข้าย่อมจะถ่ายทอดวิชาทั้งหมดให้เจ้า" ไห่ถังมองแม่เซวียด้วยแววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง แม่เซวียเดินวนรอบร่างอรชรของไห่ถังอยู่รอบหนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้น "อื้อหือ ช่างเป็นเพชรเม็ดงามที่ธรรมชาติสรรค์สร้างมาจริง ๆ เพียงแต่ยังแข็งกระด้างไปหน่อย จงจำเอาไว้ สตรีอย่างพวกเรา มีชีวิตอยู่เพื่อปรนเปรอให้บุรุษพึงใจ เช่นนั้นแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ 'ความเย้ายวน' ทุกอิริยาบถล้วนต้องชวนหลงใหล..." ช่างสมกับที่เคยเป็นราชินีบุปผายิ่งนัก แม่เซวียมีกลเม็ดเคล็ดลับนานัปการ เพียงแค่เรื่องบนเตียง นางทั้งอธิบาย ทั้งสาธิต ใช้เวลาสอนไห่ถังถึงสองชั่วยามเต็ม ๆ ระหว่างนั้น แม้บางคราไห่ถังจะเขินอายจนใบหน้าแดงเรื่อ แต่ก็ยังคงตั้งใจศึกษาอย่างมุ่งมั่น เมื่อใดมีข้อข้องใจนางก็ไม่รีรอที่จะเอ่ยถาม ทำให้แม่เซวียพึงพอใจกับท่าทีของนางอย่างยิ่ง จนท้ายที่สุด แม่เซวียได้สวมบทบุรุษ ทดสอบไห่ถังด้วยตนเอง ครั้นเห็นว่านางทำได้ดีไม่มีที่ติ จึงปิดบทเรียนลงแต่เพียงเท่านี้ เพิ่งส่งแม่เซวียออกไปได้ไม่นาน ตู้เจวียนก็มากระซิบแจ้งข่าว ซื่อจื่อ เซิ่งหวยจิ่นกลับจวนแล้ว ไห่ถังทำตามคำสั่งของจ้าวม่านเซียง นางสวมเสื้อคลุมสีชาดอ่อนดังกลีบบุปผา ในมือถือโคมต้านลม เคาะประตูโถงหลักเรือนชิงซานเบา ๆ หัวใจของนางเต้นระรัวมิอาจสงบ เสียงของแม่เซวียดังขึ้นข้างหูของนางอีกครั้ง "สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ 'ความเย้ายวน'..." ไม่ ไห่ถังส่ายศีรษะเบา ๆ ยามนี้ยังไม่ถึงเวลาใช้ความยั่วยวน กลวิธีต้องปรับเปลี่ยนตามบุคคล ซื่อจื่อมิใช่บุรุษเจ้าสำราญ ที่หลงใหลในกามโลกีย์ "เข้ามา" เสียงของเซิ่งหวยจิ่นทุ้มต่ำมีเสน่ห์ ไห่ถังสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ข่มจิตให้สงบ ก่อนผลักเปิดประตู นางเดินผ่านห้องรับรองด้านนอก เข้าไปยังห้องหนังสือ เซิ่งหวยจิ่นสวมชุดคอกลมสีขาวนวลปักลายนกกระเรียนด้วยดิ้นทอง นั่งอยู่หลังโต๊ะหนังสือ เขามีรูปโฉมงามสง่า นุ่มนวลสุขุมดุจหยกเนื้อดี สมกับถ้อยคำที่ว่า "บุรุษรูปงามล้ำโลกา ไร้ผู้ใดเทียบเคียง" ไม่แปลกใจเลยที่เหล่าคุณหนูผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวง ต่างหลงใหลเฝ้าฝันใฝ่ถึงเขา ไห่ถังสูดหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อเห็นว่าผู้ที่มาเป็นสาวใช้หน้าใหม่ เซิ่งหวยจิ่นจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเฉี่ยวคมคู่นั้นมองนางด้วยแววสงสัย ไห่ถังย่อตัวทำความเคารพอย่างนอบน้อม บนใบหน้าแสร้งทำเป็นประหม่า พลางกล่าวด้วยความลำบากใจ "ซื่อจื่อ ฮูหยินน้อย...ฮูหยินน้อยให้บ่าวมาปรนนิบัติท่าน" "ไม่จำเป็น เจ้าออกไป" แววขุ่นเคืองปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเซิ่งหวยจิ่น ไห่ถังก้มหน้าต่ำ ขบริมฝีปากแดงระเรื่อของตน ก่อนทรุดกายคุกเข่าลงกับพื้น "ซื่อจื่อโปรดเมตตาให้บ่าวได้มีทางรอดด้วยเถิด" เซิ่งหวยจิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไห่ถังด้วยแววตาเย็นชา ไห่ถังเงยหน้าขึ้น ดวงหน้าขนาดเท่าฝ่ามือซีดเผือด ดวงตาคู่งามเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา "ซื่อจื่อ ได้โปรดอย่าไล่บ่าวไปเลย สัญญาขายตัวของบ่าวอยู่ในมือฮูหยินน้อย ชีวิตของบ่าวก็อยู่ในมือของนาง หากวันนี้บ่าวถูกไล่กลับไป คงมิอาจรอดชีวิตได้เป็นแน่" ราวกับเวลาได้หยุดลง