ตอนที่ 3 วันนี้แหละ

ไห่ถังยิ้มประจบ "พี่ตู้เจวียน บ่าวมาปรนนิบัติฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ" "ถุย เจ้าเป็นใครกัน ฮูหยินน้อยจะต้องให้เจ้ามารับใช้ด้วยหรือ" ตู้เจวียนชี้หน้าไห่ถังแล้วด่าขึ้นมา จากในห้องมีเสียงเกียจคร้านดังขึ้น "ไห่ถังมาแล้วหรือ ให้นางเข้ามา" ตู้เจวียนจึงหยุดปาก ไห่ถังรีบเปิดม่านเดินเข้าไป จ้าวม่านเซียงนั่งอยู่บนเตียง พิงหมอนนุ่ม มือหนึ่งลูบผมยาวที่สยายออก ขณะพินิจมองไห่ถังตั้งแต่หัวจรดเท้า เอ่ยด้วยเสียงเจือความขมขื่น "สำเร็จหรือไม่" ไห่ถังคุกเข่าลงกับพื้นโดยไม่ต้องรอคำสั่ง ก้มหน้าตอบ "ไม่เจ้าค่ะ ซื่อจื่อไม่ได้แตะต้องบ่าว" จ้าวม่านเซียงถอนหายใจโล่งอก คนงามเช่นไห่ถัง แม้แต่คืนแรกก็ยังไม่อาจพิชิตเซิ่งหวยจิ่นได้ แสดงว่าเซิ่งหวยจิ่นนั้นจิตใจเย็นชาจริง ๆ มิใช่ว่านางจ้าวม่านเซียงไร้เสน่ห์ แต่ครั้นคิดถึงจุดประสงค์ที่ส่งไห่ถังไป จ้าวม่านเซียงก็รู้สึกหงุดหงิด แล้วตวาดว่า "ไร้ประโยชน์ แค่เรื่องขึ้นเตียงเรื่องเล็กน้อยยังทำไม่สำเร็จ ข้าจะเก็บเจ้าไว้ทำไม" ไห่ถังตัวสั่น ก้มกราบกับพื้น เสียงสั่นเครือตอบว่า "บ่าวโง่เขลา ไม่อาจร่วมห้องกับซื่อจื่อได้ ขอร้องฮูหยินน้อย ให้บ่าวกลับมารับใช้ท่านเถิด บ่าวยังอยากปรนนิบัติท่าน" จ้าวม่านเซียงชะงักไป นางทาสผู้นี้ มีผิวขาวดั่งหิมะ งามดั่งบุปผา ใบหน้างดงามดั่งดอกท้อและดอกบ๊วย ไม่ว่าจะเป็นจวนกั๋วกงหรือจวนเสนาบดี ทั่วทั้งเมืองต้าเหลียงคงยากจะหาคนที่งามกว่านางได้แล้ว แม้จะไม่สามารถขึ้นเตียงเซิ่งหวยจิ่นได้ แต่อย่างน้อยเซิ่งหวยจิ่นก็ไม่ได้ไล่นางออกมา ถึงอย่างไรก็ยังดีกว่าสาวใช้ไร้ประโยชน์สองคนก่อนหน้านี้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ จ้าวม่านเซียงก็เปลี่ยนน้ำเสียงให้นุ่มลง "ช่างเถอะ ลุกขึ้นเถิด ข้าจะให้เวลาเจ้าอีกสองสามวัน เจ้าต้องร่วมเตียงกับเขาให้ได้โดยเร็ว" ไห่ถังโล่งอก ลุกขึ้นยืน ก้มหน้ากล่าว "เจ้าค่ะ" จ้าวม่านเซียงยกถ้วยชาขึ้น จิบชาหนึ่งอึก เหลือบมองไห่ถัง "เจ้าจงเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้องหนังสือให้ข้าฟังอย่างละเอียด" ไห่ถังเล่าให้ฟัง เพียงแต่ นางละเว้นเรื่องที่จ้าวม่านเซียงขู่คุกคามชีวิตนาง เพียงบอกว่าตัวเองร้องขอด้วยความทุกข์ทรมาน ขอให้ซื่อจื่อเห็นแก่น้ำใจของฮูหยินน้อย เก็บนางไว้ จ้าวม่านเซียงไม่เบื่อที่จะถาม ถามอย่างละเอียดลออ นางต้องการรู้ว่าซื่อจื่อมีกิริยาอย่างไรเมื่อได้ยินแต่ละประโยค มีสีหน้าเช่นไร พูดแต่ละคำด้วยน้ำเสียงแบบใด... ไห่ถังตอบซ้ำไปมา นางพูดจนปากแห้งลิ้นแห้ง แต่จ้าวม่านเซียงก็ยังคงถาม ไห่ถังรู้สึกว่า จ้าวม่านเซียงคงคลั่งไคล้เซิ่งหวยจิ่นหรืออย่างไร การถามตอบเช่นนี้ไม่ใช่ทางออก การพูดซ้ำไปซ้ำมา อาจจะพูดไม่ตรงกัน หน้าหลังขัดแย้งกัน หากมีจุดใดที่อธิบายไม่ได้ก็คงแย่แน่ ไห่ถังระมัดระวังตัวในการตอบ แล้วจู่ ๆ ก็นึกบางอย่างขึ้นได้ ในชาติก่อน วันนี้ นางถูกล่ามด้วยโซ่เหล็ก นอนอยู่ในห้องเก็บของ ถูกชายอัปลักษณ์ผู้มีกลิ่นเหม็นย่ำยี ด้วยความอับอายและแค้นใจ นางจึงได้สาปแช่งจ้าวม่านเซียง บ่าวผู้นั้นขณะกระทำชั่วบนร่างนาง ก็ยิ้มอย่างโหดเหี้ยมพลางบอกว่า "เจ้าด่าไปก็เปล่าประโยชน์ ฮูหยินน้อยกำลังมีความสุขอยู่ วันนี้พอซื่อจื่อเลิกราชการเช้าก็กลับมาที่เรือนฉีฟาง และยังกินอาหารกลางวันกับฮูหยินน้อยด้วย บางทีพวกเขาอาจจะทำเรื่องเดียวกับที่พวกเราทำกันอยู่ก็ได้ ฮ่า ๆ นายและนายหญิงกำลังจะคืนดีกันแล้ว" ไม่ผิดแน่ วันนี้แหละ ไห่ถังชำเลืองดูตำแหน่งดวงอาทิตย์ คำนวณเวลา ก็พอดีแล้ว จ้าวม่านเซียงนั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ยังคงถาม "เจ้าบอกว่าข้าเป็นห่วงทายาทตระกูลกั๋วกง ซื่อจื่อมีสีหน้าอย่างไร" ไห่ถังก้มหน้า เสียงเบาอย่างลำบากใจ "ฮูหยินน้อย ท่านอย่าถามอีกเลย บ่าวจำไม่ได้จริง ๆ คอของบ่าวแห้งจนมีควันแล้ว..." ราวกับแม่สิงโตที่ถูกยั่วโทสะอย่างฉับพลัน จ้าวม่านเซียงคว้าถ้วยชาบนโต๊ะ ขว้างมาทางไห่ถัง ไห่ถังหลบด้วยสัญชาตญาณ ถ้วยชาไม่ได้โดนนาง แต่น้ำชาร้อนราดลงบนร่างของนาง "นางทาสต่ำช้า เจ้าคุกเข่าลง แล้วคิดให้ละเอียด ถ้าคิดไม่ออก ก็คุกเข่าต่อไป" เสื้อผ้าที่เปียกชาร้อนแนบติดลำตัว ทำให้รู้สึกอึดอัด แม้แต่ผมก็มีใบชาติดอยู่ ไห่ถังคิดในใจ สภาพนี้คงดูน่าอนาถ นางก้มร่างด้วยความหวาดกลัว ศีรษะจรดพื้น "ฮูหยินน้อยโปรดระงับโทสะ ขอท่านไว้ชีวิตบ่าวด้วย" จ้าวม่านเซียงจ้องไห่ถังด้วยแววตาอาฆาต "เป็นอย่างไร นึกออกหรือยัง ตอนนั้นเขามีสีหน้าแบบไหน" ไห่ถังน้ำเสียงสะอื้น "บ่าวนึกไม่ออกจริง ๆ เจ้าค่ะ" "งั้นก็คุกเข่าต่อไป คุกเข่าจนกว่าเจ้าจะนึกออก" จ้าวม่านเซียงคำรามด้วยความโกรธ จ้าวม่านเซียงจ้องไห่ถัง ความแค้นที่ถูกทอดทิ้ง ความรู้สึกขมขื่นที่จำใจต้องส่งหญิงไปให้เซิ่งหวยจิ่น ทำให้จิตใจนางว้าวุ่นอย่างที่สุด ในยามนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น มีคนหนึ่งเปิดม่านเดินเข้ามา จ้าวม่านเซียงพรวดพราดลุกขึ้น ความโกรธบนใบหน้าเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ แล้วเปลี่ยนเป็นความกังวลใจ ตามด้วยรอยยิ้มประจบ นางรีบเดินไปข้างหน้า คำนับ น้ำตาคลอเรียกเสียงอ่อนหวาน "ซื่อจื่อ" ต้องรู้ไว้ว่า เขาไม่ได้มาเรือนฉีฟางนานแล้ว ครั้นเมื่อนางไปหาเขาที่เรือนชิงซาน ทุกครั้งก็ถูกขวางไว้นอกประตู หากจำเป็นต้องพบเขาจริง ๆ ก็ต้องส่งสาวใช้ไป กลับกลายเป็นว่าสาวใช้ยังเข้าไปในเรือนชิงซานได้ ในขณะนี้ หัวใจของจ้าวม่านเซียงเต้นระรัวอย่างรวดเร็ว นางมองเซิ่งหวยจิ่นด้วยความลึกซึ้ง ใครจะคิด เซิ่งหวยจิ่นเดินผ่านนางไป ไม่มองนางแม้แต่แวบเดียว ไห่ถังคุกเข่าก้มหน้า นิ่งสนิท เสียงฝีเท้าค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ชายเสื้อสีฟ้าเข้มพลิ้วผ่าน มือข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้านาง เป็นมือที่ขาวเรียวยาว ข้อนิ้วชัดเจน งดงามยิ่งนัก "ลุกขึ้นเถิด" เสียงของเขา ดั่งเสียงลมในป่าและเสียงน้ำพุ นี่เกินความคาดหมายของไห่ถัง วันนี้ที่นางทำเช่นนี้ มิใช่เพราะกลัวว่าเซิ่งหวยจิ่นจะคืนดีกับจ้าวม่านเซียง เพราะการได้เกิดใหม่ทำให้นางรู้ว่านั่นเป็นไปไม่ได้เลยสิบส่วน แปดส่วนเป็นเพราะฮูหยินแห่งจวนกั๋วกงบังคับให้เซิ่งหวยจิ่นมาเยี่ยมจ้าวม่านเซียง ไห่ถังเพียงต้องการให้จ้าวม่านเซียงเลิกซักถาม และหวังว่าเซิ่งหวยจิ่นจะได้เห็นความโหดร้ายของจ้าวม่านเซียง หวังว่าต่อไปเขาอาจจะสงสารนางมากขึ้น ไม่คิดว่า เซิ่งหวยจิ่นกลับจะยื่นมือมาช่วยนางลุกขึ้น ไห่ถังลังเลสักครู่ หากวางมือลงไป จะถูกจ้าวม่านเซียงเกลียดชัง หากไม่วาง เกรงว่าจะทำให้ซื่อจื่อไม่พอใจ แต่เมื่อคิดสักครู่ ไห่ถังก็ตัดสินใจ ให้ความสำคัญกับซื่อจื่อก่อน ไห่ถังวางมือนุ่มนวลดั่งไร้กระดูกลงบนมือใหญ่นั้น อาศัยแรงลุกขึ้นยืน ความริษยาวาบผ่านดวงตา จ้าวม่านเซียงแทรกตัวเข้ามา ผลักไห่ถังออก ยิ้มประจบเซิ่งหวยจิ่น "ซื่อจื่อ ให้ข้าน้อยช่วยท่านเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิด" ใบหน้าของเซิ่งหวยจิ่นแสดงความรังเกียจ ไม่สนใจจ้าวม่านเซียง แต่หันมามองไห่ถัง "นำเสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิของข้าทั้งหมดมาส่งที่ห้องหนังสือ" ไห่ถังรับคำเบา ๆ "เจ้าค่ะ" เซิ่งหวยจิ่นหมุนตัวจากไป จ้าวม่านเซียงต้องการรั้งตัวเซิ่งหวยจิ่น จึงวิ่งไล่ตามไป แต่เซิ่งหวยจิ่นรูปร่างสูง ขายาว จึงออกจากเรือนฉีฟางไปอย่างรวดเร็ว "พรวด" ในความร้อนรน จ้าวม่านเซียงสะดุดธรณีประตู นางทั้งอายทั้งโกรธ ตบประตูอย่างเดือดดาล ไห่ถังรีบเดินไปข้างหน้า ทำท่าจะพยุงจ้าวม่านเซียง ตู้เจวียนผลักไห่ถังทีหนึ่ง "ไปให้พ้น ไม่ต้องมายุ่ง" ไห่ถังเกือบล้ม นางทรงตัวไว้ได้อย่างยากลำบาก รีบก้มหน้าหลุบตากล่าวปลอบจ้าวม่านเซียง "ฮูหยินน้อย ท่าน..." นางเพิ่งเอ่ยปาก จ้าวม่านเซียงก็ตวัดแขนตบหน้านางเต็มแรง "นางทาสต่ำช้า เจ้าคงรู้สินะว่าเขาจะกลับมาเวลานี้"