ตอนที่ 2 การเดิมพันที่ถูกต้อง

สายลมพัดมาแต่แห่งหนใด แสงเทียนไหววูบ ประหนึ่งจะดับมอดลงทุกเมื่อ ห้องหนังสือสลับระหว่างความสว่างและมืดมิด หัวใจของไห่ถังก็ระส่ำระสายไปตามกัน "ซื่อจื่อ บ่าวเป็นเพียงสาวใช้ทำงานหยาบ จะสั่งให้ทำงานใดก็ได้ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะกวาดพื้น แบกน้ำ ก่อไฟ ผ่าฟืน ล้างถังขับถ่าย... บ่าวสามารถทำได้ทั้งหมด ขอซื่อจื่อโปรดเก็บบ่าวไว้เถิดเจ้าค่ะ" หลังกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอื้น ไห่ถังรอคอยอย่างไม่สบายใจ แต่ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับใด ๆ นางแอบมองเซิ่งหวยจิ่น เซิ่งหวยจิ่นกำลังถือหนังสือเล่มหนึ่งอ่านอยู่ ไม่รู้ว่าได้ยินคำพูดของนางหรือไม่ "ซื่อจื่อ บ่าว..." "ออกไป" เซิ่งหวยจิ่นเอนกายไปด้านหลังเล็กน้อย ใช้นิ้วมืออันยาวเรียวกดขมับ แสดงท่าทีไม่พอใจอย่างยิ่ง ไห่ถังนึกถึงวิธีการลงโทษของจ้าวม่านเซียง จึงรู้สึกตกใจ น้ำตาไหลพรากพร้อมเสียงสะอื้น "ซื่อจื่อ ฮูหยินน้อยด่าสาวใช้ที่ส่งมาก่อนหน้าสองคนว่าเป็นคนไร้ประโยชน์ แล้วก็ทรมานพวกนางจนตาย ฮูหยินน้อยบอกว่าพวกนางตายเพราะป่วย แล้วสั่งให้คนนำศพไปทิ้งที่ป่าช้าสาธารณะ... ซื่อจื่อ ขอท่านเก็บบ่าวไว้เถิด บ่าวไม่อยากตาย บ่าวยินดีทำงานหนักดั่งวัวดั่งควายเพื่อรับใช้ท่าน..." ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ไห่ถังก้มศีรษะคำนับปึง ๆ ๆ ๆ... หน้าผากรู้สึกเจ็บปวด แต่จิตใจของไห่ถังกลับแจ่มชัดขึ้น นางนึกบางสิ่งได้อย่างฉับพลัน ราวกับเกาะฟางข้าวแห่งชีวิต ไห่ถังคว้าความคิดที่แวบผ่านไว้ได้ ร้องไห้พลางกล่าว "ซื่อจื่อ ชื่อเล่นของบ่าวคือซุ่ยซุ่ย หากบ่าวถูกฮูหยินน้อยตีจนตาย ขออนุญาตซื่อจื่อโปรดเมตตา ให้คนตั้งป้ายหลุมศพให้บ่าว สลักอักษรสี่ตัวว่า 'สุสานของซุ่ยซุ่ย' เมื่อบิดามารดามาตามหา จะได้นำอัฐิของบ่าวกลับบ้านเกิดด้วย" ได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว หากวิธีนี้ยังไม่ได้ผล ก็คงต้องยอมรับชะตากรรม เสียงน้ำหยดจากหม้อทองแดงดังต่อเนื่อง ไห่ถังสะอื้นไห้ หัวใจค่อยๆ จมลงทีละน้อย... "ปัง" เสียงหนึ่งดังขึ้น เซิ่งหวยจิ่นปิดหนังสือ "ออกไปรออยู่ด้านนอก" ไห่ถังชะงักไป เซิ่งหวยจิ่นให้นางไปรอที่ห้องนอก ไม่ได้ไล่นางออกจากเรือนชิงซาน หัวใจผ่อนคลายลงในทันใด น้ำตาพรั่งพรูออกมา ราวกับกลัวว่าเซิ่งหวยจิ่นจะเปลี่ยนใจ ไห่ถังรีบขอบคุณความกรุณา ลูบน้ำตาอย่างลวก ๆ ลุกขึ้น แล้วถอยออกจากห้องหนังสือ ห้องด้านนอกสว่างไสวด้วยแสงเทียน ไห่ถังยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับเพิ่งฝันร้ายไป ชาติที่แล้ว เมื่อนางอยู่ในเรือนบ่าวของจวนกั๋วกง ขณะขัดถังขับถ่ายที่ส่งกลิ่นเหม็น นางเคยได้ยินบ่าวรับใช้สองคนสนทนากัน พวกเขาบอกว่าซื่อจื่อล้มป่วย ในยามไข้สูงได้เพ้อพึมพำชื่อหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซุ่ยซุ่ย ส่วนซุ่ยซุ่ยเป็นใครนั้น บ่าวรับใช้ทั้งสองก็ไม่รู้ ไห่ถังคาดเดาว่า ซุ่ยซุ่ยน่าจะเป็นคนสำคัญสำหรับเซิ่งหวยจิ่น เขาคงไม่อยากให้ซุ่ยซุ่ยตาย ดังนั้น ไห่ถังจึงพยายามใช้ชื่อนี้ปลุกความเวทนาในใจเขา นางพนันถูกแล้ว ซื่อจื่อมีนิสัยสูงส่งและเย็นชา ผู้ที่ได้รับใช้ในเรือนชิงซานของเขาล้วนเป็นบ่าวรับใช้ นางคงเป็นสาวใช้คนแรกของที่นี่ วันนี้ที่ไม่ถูกไล่ออกไป นับเป็นชัยชนะอันยิ่งใหญ่แล้ว หนทางย่อมต้องเดินทีละก้าว ไห่ถังแอบยินดี ดีละ ต่อไปชื่อเล่นของนางก็คือซุ่ยซุ่ย ซุ่ยซุ่ยผิงอัน นางหวังว่าชาตินี้ตนจะอยู่อย่างสงบสุข ไห่ถังยืนอย่างเงียบ ๆ ในห้องนอก คอยสังเกตความเคลื่อนไหวจากห้องหนังสืออยู่ตลอดเวลา นางหวงแหนโอกาสนี้นัก จะไม่ทุ่มเททำงานอย่างสุดความสามารถได้อย่างไร เซิ่งหวยจิ่นอยู่ในห้องหนังสือ ทำงานจนดึกดื่น เขาไม่เรียกไห่ถัง นางก็ไม่กล้ารบกวน ถึงยามไฮ่สิ้นสุด ไห่ถังไม่ได้ยินเสียงพลิกหน้าหนังสือจากข้างในแล้ว นางรวบรวมความกล้า ค่อย ๆ เดินไปที่ห้องหนังสือ คำนับแล้วกล่าว "ซื่อจื่อ ให้บ่าวช่วยล้างเท้าให้ท่านดีกว่า" เซิ่งหวยจิ่นไม่ได้สนใจนาง เพียงแต่เรียกเจี้ยนจี๋ให้นำน้ำร้อนเข้ามา เจี้ยนจี๋ย่อตัวลงครึ่งหนึ่ง ถอดรองเท้าและถุงเท้าให้เซิ่งหวยจิ่น ล้างเท้าให้เขา แล้วเปลี่ยนน้ำร้อนอีกกะละมัง กล่าวอย่างเป็นห่วง "ซื่อจื่อวันนี้เดินมาก แช่เท้าสักหน่อยเพื่อคลายความเหนื่อยล้าเถิดขอรับ" ไห่ถังได้ยินเช่นนั้น หัวใจสั่นไหว จึงรีบพับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นข้อมือขาวผ่อง "บ่าวเคยเรียนวิธีนวดเท้า หากนวดก่อนนอน จะช่วยคลายความเมื่อยล้าและทำให้หลับสบาย ขอซื่อจื่อให้บ่าวลองนวดให้เถิดเจ้าค่ะ" กล่าวจบ ไม่รอให้เซิ่งหวยจิ่นตอบ ไห่ถังก็ก้มตัวจับเท้าของเขาไว้ ร่างของเซิ่งหวยจิ่นเกร็งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ห้ามปราม ท่องจำตำราที่ท่านแม่เซวียสอน ไห่ถังนวดฝ่าเท้าให้เซิ่งหวยจิ่น เจี้ยนจี๋ยืนดูอยู่ข้าง ๆ ตอนแรกยังกังวลว่าเซิ่งหวยจิ่นจะไม่คุ้นเคย แต่กลับเห็นว่าเขาดูเพลิดเพลิน เจี้ยนจี๋ก้มหน้ายิ้มน้อย ๆ แล้วถอยออกจากห้องหนังสือ เซิ่งหวยจิ่นเคยให้คนนวดฝ่าเท้ามาก่อน แต่ไม่เคยรู้สึกสบายเช่นวันนี้ ชา คัน เสียวซ่า... แต่กลับรู้สึกสุขสบายอย่างบอกไม่ถูก เขาเผลอมองสำรวจสาวใช้ผู้นี้ มือของนางขาวเรียวยาว งดงามยิ่งนัก ปลายนิ้วมีหนังด้านบาง ๆ นวดเท้าได้แรงพอดี ไม่ช้าไม่เร็ว เพียงแต่นางดูเกร็งอยู่บ้าง ขนตายาวสั่นไหวเป็นครั้งคราว ดูราวกับผีเสื้อกำลังกระพือปีก สาวใช้ยกเท้าของเขาออกจากอ่างน้ำ ใช้ผ้าฝ้ายเช็ดให้แห้ง เซิ่งหวยจิ่นรู้สึกยังไม่หนำใจ แต่เห็นว่าใบหน้าของสาวใช้ที่เคยขาวเนียนดั่งหยกกลับแดงระเรื่อราวกับถูกมาลาแดงย้อม รู้ว่านางเหนื่อยแล้ว จึงเอ่ยเสียงเรียบ "เจ้าไปพักที่ห้องนอกเถิด" ไห่ถังก้มลำคอขาวเนียนดั่งห่านลง รับคำ แล้วยกอ่างน้ำออกไป นางช่างว่าง่าย ใบหน้าไม่แสดงความผิดหวัง ไม่พยายามเข้ามาประชิดเพื่อยั่วยวนผู้ใด ดียิ่งนัก เซิ่งหวยจิ่นคิดในใจ คืนนั้นเซิ่งหวยจิ่นหลับสบายเป็นพิเศษ ไห่ถังนอนทั้งชุดบนเก้าอี้หลัวฮั่นในห้องนอก ไม่รู้ว่าเมื่อใด ห้องด้านในมีความเคลื่อนไหว นางพลิกตัวลุกขึ้น พบว่าในห้องยังคงมืดสนิท นางค่อย ๆ จุดเทียน ออกไปล้างหน้าล้างตาอย่างเรียบง่าย เมื่อนางกลับมา เจี้ยนจี๋กำลังถืออ่างน้ำร้อน เข้าไปในห้องด้านใน วางอ่างไว้บนแท่น ไห่ถังตามเข้าไปในห้องด้านใน เจี้ยนจี๋ส่งแปรงฟันและผงขัดฟันให้เซิ่งหวยจิ่น ไห่ถังฉวยโอกาสยกกระโถนขึ้น เซิ่งหวยจิ่นมองเจี้ยนจี๋หนึ่งที เจี้ยนจี๋เข้าใจความหมาย รีบยิ้มแล้วรับกระโถนจากมือของไห่ถัง ไห่ถังหยิบผ้าเช็ดหน้า ยืนรอรับใช้อยู่ข้าง ๆ เซิ่งหวยจิ่นก้มลงล้างหน้าเสร็จ เงยหน้าเห็นไห่ถังถือผ้าเช็ดหน้าอยู่ จึงชะงักเล็กน้อย ดูเหมือนจะพูดแต่ก็หยุดไว้ ในที่สุดก็รับผ้าเช็ดหน้าจากมือไห่ถัง ไห่ถังถอนหายใจโล่งอก เดินไปยังราวแขวนเสื้อด้านข้าง หยิบเสื้อชั้นกลางที่พาดไว้ ค่อย ๆ เดินมาช่วยเซิ่งหวยจิ่นสวมใส่ เซิ่งหวยจิ่นรูปร่างสูงโปร่ง ไห่ถังยืนอยู่ตรงหน้าเขาดูเล็กไปถนัด ไห่ถังรู้สึกประหม่าในใจ ทว่ากระดุมที่คอเสื้อของซื่อจื่อตัวหนึ่งค่อนข้างแน่น นางจึงต้องเขย่งปลายเท้าเพื่อติดกระดุมให้เขา บางทีนางอาจรัดแน่นไปหน่อย เซิ่งหวยจิ่นจึงยกมือดึงคอเสื้อเล็กน้อย แล้วถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ไห่ถังทรงตัวไม่อยู่ในทันใด จึงสะดุดล้มลงไปในอ้อมอกของเซิ่งหวยจิ่น ในหัวของนางเกิดเสียงดังอื้ออึงขึ้น ใบหน้าก็ร้อนผ่าวตามมา ขออย่าให้ซื่อจื่อคิดว่านางจงใจเข้าหาเลย หากซื่อจื่อโกรธ แล้วไล่นางออกไปจะทำอย่างไร นางรีบยืนตรง ก้มศีรษะต่ำมาก คำนับพลางกล่าว "บ่าวสมควรตาย บ่าวมือไม้งุ่มง่าม ขอซื่อจื่อโปรดละเว้นบ่าวด้วย" เสียงของนางสั่นโดยไม่อาจควบคุมได้ "ลุกขึ้นเถิด เจี้ยนจี๋ เข้ามารับใช้" เซิ่งหวยจิ่นสั่งเสียงเรียบ ฟังไม่ออกว่ามีอารมณ์เช่นไร ไห่ถังยืนมือลีบอยู่ด้านข้าง แอบมองสีหน้าของเซิ่งหวยจิ่นอย่างระมัดระวัง เห็นว่าเขาเหมือนทุกวัน ดูเหมือนไม่ได้โกรธ จึงวางใจลง นางมองดูเจี้ยนจี๋รับใช้นายอย่างละเอียด แล้วเรียนรู้ไว้ในใจ เมื่อเซิ่งหวยจิ่นแต่งตัวเสร็จแล้วออกประตู ไห่ถังเดินตามหลัง จนกระทั่งส่งเซิ่งหวยจิ่นขึ้นรถม้า ส่งเซิ่งหวยจิ่นเสร็จ ฟ้าก็สว่างขึ้นเล็กน้อย ไห่ถังไม่ได้กลับเรือนชิงซาน แต่ตรงไปยังเรือนฉีฟางทันที ยามนี้ จ้าวม่านเซียงยังไม่ตื่น ไห่ถังยืนรออยู่ที่ระเบียง คิดในใจ หวังว่าความนอบน้อมและขยันขันแข็งของนาง จะทำให้จ้าวม่านเซียงอารมณ์ดีขึ้นบ้าง จะได้ไม่ระบายอารมณ์กับนาง ผ่านไปครู่หนึ่ง ในห้องมีแสงเทียนสว่างขึ้น ตู้เจวียนพลางเดินหาวออกมา นางเห็นไห่ถัง จึงต่อว่าทันที "เจ้าคนชั่ว มาทำไมแต่เช้า มายืนขวางอยู่ตรงนี้ ทำให้ข้าตกใจหมด"