ตอนที่ 4 ตอบแค่นี้แหละ

ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความเจ็บปวด ความเกลียดชังปั่นป่วนในใจ แต่ไห่ถังทำได้เพียงก้มหน้าหลุบตาตอบ "ฮูหยินน้อย บ่าวไม่รู้จริง ๆ คิดว่าซื่อจื่อคงนึกถึงความเอื้อเฟื้อเอาใจใส่ของท่าน จึงรีบมาเยี่ยมท่านทันทีที่เลิกเข้าเฝ้า" คำพูดนี้ทำให้จ้าวม่านเซียงใจเย็นลง ใช่แล้ว เมื่อวานนางเพิ่งส่งไห่ถังไป วันนี้เซิ่งหวยจิ่นก็มาที่เรือนฉีฟางอย่างไม่เคยมีมาก่อน ดูเหมือนการส่งไห่ถังไปเป็นกลยุทธ์ที่ถูกต้อง น่าเสียดายที่ไม่สามารถรั้งตัวเขาไว้ได้ ไห่ถังเห็นสถานการณ์ จึงปลอบประโลมต่อ "ฮูหยินน้อยอย่าได้กลัดกลุ้ม ต่อไป บ่าวจะคอยพูดถึงความดีของท่านต่อหน้าซื่อจื่อทุกวัน ใจคนล้วนทำจากเนื้อ เมื่อเวลาผ่านไป ซื่อจื่อต้องเข้าใจความรู้สึกของท่าน" จ้าวม่านเซียงจุดประกายความหวังขึ้นในใจอีกครั้ง ดูเหมือนจะต้องอดทนข่มโทสะไว้ก่อน เพื่อเอาใจทาสชั่วอย่างไห่ถัง คิดแล้ว จ้าวม่านเซียงก็จับมือไห่ถังไว้ "เมื่อกี้ข้าใจร้อนจนสับสน เข้าใจเจ้าผิดไป ตู้เจวียน ไปหยิบกล่องยาหยกเหยียนมาสักกล่อง" ตู้เจวียนไปหยิบมาอย่างไม่เต็มใจ "ยาหยกเหยียนนี้ช่วยลดบวมและรอยแผล ทั้งยังบำรุงผิว เจ้ารีบทาที่หน้าเถิด อย่าถือโทษที่ข้าอารมณ์ไม่ดี" จ้าวม่านเซียงยิ้มอย่างกระดาก รับยาหยกเหยียนมา ไห่ถังคุกเข่าลงทันที น้ำตาคลอเบ้า "บ่าวเข้าใจว่าฮูหยินน้อยกลัดกลุ้มในใจ ไม่กล้าโกรธท่าน บ่าวจะหาทางให้ซื่อจื่อหันกลับมาหาท่านให้ได้" จ้าวม่านเซียงพอใจยิ่ง ดึงไห่ถังให้ลุกขึ้น สั่งให้ตู้เจวียนจัดเสื้อฤดูใบไม้ผลิของเซิ่งหวยจิ่นให้เรียบร้อย แล้วส่งให้ไห่ถัง ไห่ถังจึงคำนับลา เมื่อออกจากเรือนฉีฟาง ไห่ถังถอนหายใจยาว เป็นนางช่างลำบากเหลือเกิน บัดนี้ นางต้องแสดงความจงรักภักดี เพื่อให้จ้าวม่านเซียงวางใจ ด้วยวิธีนี้ นางจึงจะมีเวลาค่อย ๆ ช่วงชิงความเห็นอกเห็นใจและความรักจากเซิ่งหวยจิ่น เพื่อวางแผนอนาคต ในห้องหนังสือ เซิ่งหวยจิ่นกำลังอ่านบัญชีเล่มหนึ่ง ไห่ถังจงใจไม่ทายาหยกเหยียน ยังคงมีใบชาประปรายอยู่บนศีรษะ ดวงตาฉ่ำน้ำ "ซื่อจื่อ บ่าวนำเสื้อฤดูใบไม้ผลิของท่านมาแล้ว" เซิ่งหวยจิ่นเงยหน้า จ้องรอยฝ่ามือบวมแดงบนใบหน้าไห่ถังครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยถาม "ฮูหยินน้อยให้เจ้านึกถึงอะไร" ที่แท้ เซิ่งหวยจิ่นก็ได้ยินบางอย่างจากด้านนอก "ฮูหยินน้อย... ฮูหยินน้อยบังคับให้บ่าวบอกทุกความเคลื่อนไหวของท่านแก่นาง" ไห่ถังก้มหน้ากล่าว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขมขื่น ไม่มีบุรุษใดจะทนได้ที่ถูกสอดแนมและตรวจตรา ไห่ถังมั่นใจเช่นนั้น แน่นอน แววตาของเซิ่งหวยจิ่นช่างเย็นชาจนน่ากลัว แต่ไห่ถังยังรู้สึกว่าความโกรธของเซิ่งหวยจิ่นยังไม่พอ นางจึงกล่าวต่อ "บ่าวได้บอกเรื่องทั่วไปไปบ้าง แต่ฮูหยินน้อยบังคับให้บ่าวจำรายละเอียดทั้งหมด ต้องการให้บ่าวบอกทุกสิ่งแก่นาง รวมถึงกิริยา น้ำเสียง และสีหน้าของท่าน" เซิ่งหวยจิ่นโกรธสุดขีด เขาหัวเราะอย่างเย็นชาสองครั้ง การเป็นบ่าว ย่อมต้องรู้จักสังเกตอารมณ์นาย ไห่ถังจึงแสดงความจงรักภักดีอย่างเหมาะสม "ซื่อจื่อ แม้สัญญาค่าตัวของบ่าวจะอยู่กับฮูหยินน้อย แต่หัวใจของบ่าวอยู่กับซื่อจื่อ สิ่งใดที่ซื่อจื่อให้บ่าวพูด บ่าวก็จะพูด สิ่งใดที่ซื่อจื่อไม่ให้บ่าวพูด บ่าวจะไม่เอ่ยแม้แต่คำเดียว" เซิ่งหวยจิ่นมองไห่ถังแวบหนึ่ง "เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยมาที่ห้องหนังสือ" ไห่ถังรับคำ ลุกขึ้นนำเสื้อฤดูใบไม้ผลิไปเก็บในตู้เสื้อผ้า กลับไปที่พักอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วกลับมาที่ห้องหนังสือ แต่ตลอดทั้งวัน เซิ่งหวยจิ่นให้ไห่ถังรออยู่ที่ห้องนอก ไม่ได้สั่งให้นางทำอะไรเลย เพราะรูปโฉมโดดเด่น ตั้งแต่จวนตระกูลจ้าวจนถึงจวนกั๋วกง ไห่ถังถูกกดขี่มาตลอด ทำงานหนักที่สุด ทุกวันเหนื่อยล้าราวกับลา ไม่เคยมีเวลาว่างเช่นนี้มาก่อน ไห่ถังว่างจนกระสับกระส่าย อ่านหนังสือ เขียนเอกสาร ดูแผนที่... เซิ่งหวยจิ่นยุ่งไม่หยุด บางครั้งเขาเข้าออก เดินผ่านห้องนอก แต่ไม่มองไห่ถังแม้แต่แวบเดียว ราวกับนางเป็นเพียงต้นไม้ในกระถางที่ไม่มีใครสังเกตเห็นตรงมุมห้อง ไห่ถังนั่งไม่ติด บางครั้งค่อย ๆ นำชาร้อนเข้าไปถวาย เซิ่งหวยจิ่นก็ดื่มทุกครั้ง เมื่อถึงยามบ่าย หลังตื่นจากการงีบสั้น ๆ เซิ่งหวยจิ่นนั่งที่โต๊ะอีกครั้ง เตรียมจะเขียนอะไรสักอย่าง แต่พบว่าไม่มีหมึกในจานฝนหมึก พอดีเจี้ยนจี๋ไม่อยู่ ไห่ถังจึงรวบรวมความกล้า "ซื่อจื่อ บ่าวขอลองดูนะเจ้าคะ" เซิ่งหวยจิ่นกำลังดูแผนที่ เพียงรับคำว่า "อืม" เบา ๆ ไห่ถังจึงทำเลียนแบบเจี้ยนจี๋ เติมน้ำลงในจานฝนหมึกเล็กน้อย แล้วมือหนึ่งจับชายแขนเสื้อ อีกมือหนึ่งถือแท่งหมึก ขยับไปมาฝนหมึก "เจ้าไม่เคยฝนหมึกหรือ" เซิ่งหวยจิ่นถามขึ้นอย่างกะทันหัน ใบหน้าไห่ถังแดงขึ้นทันที ก้มหน้าตอบเสียงเบา "บ่าวเป็นสาวใช้ทำงานหยาบมาตลอด ไม่เคยฝนหมึกเจ้าค่ะ" เซิ่งหวยจิ่นวางแผนที่ลง กล่าวเสียงนุ่ม "ใส่น้ำสะอาดลงในจานฝนหมึกเล็กน้อยก็พอ ใส่ทีละน้อยหลาย ๆ ครั้ง เจ้าใส่มากเกินไป" "บ่าวเข้าใจแล้ว" ไห่ถังพยักหน้าอย่างหวาดหวั่น เทน้ำออกจากจานฝนหมึกบางส่วน เซิ่งหวยจิ่นมองไห่ถัง ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วจับมือของนาง สอนว่า "จำไว้ กดหนักผลักเบา แท่งหมึกและจานฝนหมึกต้องตั้งฉาก พยายามฝนเป็นวงกลมใหญ่ ตอนแรก ปลายแท่งหมึกยังไม่นุ่ม ต้องออกแรงเบา ๆ..." มือใหญ่จับมือเล็ก วนรอบจานฝนหมึกหลายรอบ ใบหน้าของไห่ถังร้อนผ่าวเล็กน้อย คงจะมีสีชมพูแซมขาว ความเก้อเขินพอเหมาะพอควรเช่นนี้ น่าจะกระตุ้นสัญชาตญาณ "รักการสอน" ของนักปราชญ์อย่างเซิ่งหวยจิ่นได้ดีที่สุด ผ่านไปครู่หนึ่ง เซิ่งหวยจิ่นปล่อยมือ "เจ้าลองดูเอง" ไห่ถังพยักหน้า ทำตามที่เซิ่งหวยจิ่นสอนอย่างว่าง่าย มือหนึ่งจับชายแขนเสื้อ อีกมือหนึ่งฝนหมึก "ดีมาก ทำแบบนี้แหละ" เซิ่งหวยจิ่นดูพอใจ ไม่มองอีก หยิบหนังสือของตนขึ้นมาทำงานต่อ หลังจากฝนหมึกเสร็จ ไห่ถังกลับไปที่ห้องนอก มุมปากมีรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว เซิ่งหวยจิ่นไม่ได้ดุด่า แต่สอนนางอย่างใจเย็น ดูเหมือนว่าตอนนี้ซื่อจื่อคงไม่ได้รังเกียจนาง ช่วงบ่าย เจี้ยนจี๋พบว่าเสื้อคอกลมของเซิ่งหวยจิ่นขาดตรงที่ไม่สะดุดตา ไห่ถังจึงอาสารับงานซ่อมแซม เพื่อไม่ให้เห็นรอย ไห่ถังตั้งใจไปหาด้ายไหมสีเดียวกันที่ฝ่ายตัดเย็บ แต่ตอนนั้นฝ่ายตัดเย็บไม่มี รองหัวหน้าฝ่าย แม่นมโจว บอกว่า เมื่อหาได้จะส่งคนนำมาให้ ไห่ถังจึงทำแผ่นรองเท้าให้เซิ่งหวยจิ่นก่อน รุ่งเช้าวันต่อมา ทันทีที่ห้องด้านในมีความเคลื่อนไหว ไห่ถังก็ตื่นขึ้น ตอนนี้นางเข้าใจธรรมเนียมการล้างหน้าและแต่งกายของเซิ่งหวยจิ่นแล้ว ร่วมมือกับเจี้ยนจี๋ คนหนึ่งส่งแปรงสีฟัน อีกคนหนึ่งถือกระโถน คนหนึ่งติดกระดุมเสื้อชั้นใน อีกคนหนึ่งคลุมเสื้อคลุม ทุกอย่างค่อนข้างลงตัว อย่างเคย ไห่ถังส่งเซิ่งหวยจิ่นออกประตู เมื่อถึงประตูเรือนด้านใน เซิ่งหวยจิ่นจู่ ๆ ก็หันมาถาม "เจ้ารู้หรือไม่ว่าควรตอบฮูหยินน้อยอย่างไร" ไห่ถังลังเลครู่หนึ่ง ถามอย่างระมัดระวัง "ซื่อจื่อประสงค์ให้บ่าวตอบอย่างไรเพคะ" เซิ่งหวยจิ่นล้วงมือไว้ด้านหลัง มองรถม้าที่เรือนด้านนอก ดูเหมือนไม่สนใจนัก "ฮูหยินน้อยส่งเจ้ามาทำอะไร" "ฮูหยินน้อยส่งบ่าวมาปรนนิบัติซื่อจื่อ" แน่นอนว่าไม่ใช่การปรนนิบัติธรรมดา เซิ่งหวยจิ่นพูดเรียบ ๆ "อืม ก็ตอบแค่นี้แหละ" แทบไม่เชื่อหูตัวเอง ไห่ถังตะลึง ถามอย่างงุนงง "ให้บ่าวบอกว่า... เมื่อคืนได้ปรนนิบัติซื่อจื่อแล้วใช่หรือไม่” เซิ่งหวยจิ่นพยักหน้า แล้วหมุนตัวจะจากไป ไห่ถังคิดอะไรขึ้นได้ จึงกล่าวด้วยหน้าแดง "แต่ว่า... แต่ว่าบ่าวกลัวจะพูดไม่สมจริง..." โคมไฟที่แขวนอยู่ใต้ชายคาส่องแสงเหลืองสลัว เซิ่งหวยจิ่นหันกลับมา ก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าว ร่างสูงใหญ่ของเขาทาบเงาปกคลุมไห่ถัง