ตอนที่ 6 การต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรี

ระหว่างที่รอตรวจ เลสเตอร์สังเกตเห็นแคลร์เข้าโดยบังเอิญ หลังจากที่ ดเวย์นใช้พลังพิพากษาชีวิต สีผิวของแคลร์ก็กลับมาขาวเนียนดุจกระเบื้องเคลือบ มีเลือดฝาดระเรื่อขึ้นที่แก้ม แม้ร่างกายจะยังอ่อนแอจากการรักษา แต่เธอก็ดูงดงามจับตา แม้จะสวมชุดของโรงพยาบาลอยู่ แต่ก็ไม่สามารถบดบังความอ่อนหวานและสง่างามของเธอได้ “มิน่าล่ะซาเวียร์ถึงลืมเธอไม่ได้ เธอสวยจริงๆ ผิวขาวเนียนเหมือนแช่น้ำนม คงจะนุ่มลื่นน่าสัมผัสมากแน่ๆ” เลสเตอร์หรี่ตาด้วยความหื่นกระหาย สายตามองโลมเลียเธอไปทั่ว ดวงตาเต็มไปด้วยแรงปรารถนา แคลร์ช่างน่าหลงใหลกว่าผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดในไนต์คลับนับร้อยเท่า “เธอยังติดค้างค่ารักษาพยาบาลอยู่ใช่ไหม? มากับฉันสิ ถ้าเธอยอมนอนกับเจ้านายฉันแค่คืนเดียว ฉันจะออกค่ารักษาให้ทั้งหมดเลย” แม้ว่าเลสเตอร์จะอยากได้เธอเอง แต่เขาก็ไม่กล้าแตะต้องผู้หญิงของซาเวียร์ แต่ถ้าซาเวียร์เบื่อแล้ว นั่นหมายความว่าเขาจะถึงตาของเขาไม่ใช่หรือ? แคลร์เป็นคนขี้อายและหลีกเลี่ยงการทะเลาะวิวาทเสมอ เธอจึงพยายามก้มหน้าหลบและเดินหนี แต่เลสเตอร์ขยับตัวมาขวางทางเธอไว้ “กรุณาหลบไปด้วยค่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกตำรวจ” แคลร์พูดเบาๆ “ยังจะทำเป็นเรียบร้อยอยู่อีกเหรอ?” เลสเตอร์หยิบเงินปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสตางค์หนังจระเข้ของเขา “พวกนางแบบยังคิดค่าตัวแค่ 450 เหรียญต่อคืน ฉันเสนอให้เธอ 4,500 เหรียญ แค่ไปอยู่กับนายฉันคืนเดียว เธอก็จะได้เงินก้อนนี้ไปเลย” “เธอควรจะขอบคุณที่เลสเตอร์ใจกว้างกับเธอนะ” “คุณเวลส์รับรองว่าคุณจะต้องพอใจแน่นอน” “ปากสวยๆ แบบนี้ ถ้าได้ใช้งานก็คงนุ่มดีใช่เล่น” สมุนสามคนของเลสเตอร์พูดเสริมอย่างลามก “พวกแกมันเลวทราม!” แคลร์ตวาดด้วยสีหน้าซีดเผือด “ไม่สนใจเหรอ?” เลสเตอร์ย่างสามขุมเข้าไปใกล้ “เมื่อวานน้องชายของเธอมาขอยืมเงินเจ้านายฉัน แล้วพวกเราก็ซัดมันจนเละ ถ้าเธอไม่ให้ความร่วมมือ ก็อย่าหวังว่ามันจะปลอดภัย” สีหน้าของแคลร์ซีดลงยิ่งกว่าเดิม เท้าของเธอหนักอึ้งเหมือนถูกตรึงไว้กับพื้น เธอทนอะไรได้ทุกอย่าง แต่เธอทนเห็นน้องชายของเธอถูกทำร้ายไม่ได้ เลสเตอร์แสยะยิ้ม เมื่อเห็นว่าเขาจี้โดนจุดอ่อนของเธอ “อย่างนี้ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย ถ้าเธอทำให้เจ้านายฉันกับฉันพอใจ เธอจะมีชีวิตสุขสบายไปตลอด” เขาพูดพลางยิ้มอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะยื่นมือเพื่อไปหยิกแก้มของเธอ ใบหน้าเนียนนุ่มแบบนี้ จับแล้วต้องรู้สึกดีมากแน่ๆ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้สัมผัสเธอ เท้าข้างหนึ่งก็พุ่งเข้าใส่เขาเต็มแรง! “ใครมันบังอาจมาขัดจังหวะฉันวะ?!” เลสเตอร์ตะโกนลั่น ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าเหี้ยมเกรียม พอเห็นว่าเป็นดเวย์นก็แสยะปากอย่างเดือดดาล “อ้อ แกนี่เอง ไอ้ขยะไร้ค่า! ดูท่าคงจะยังไม่เข็ดสินะ งั้นวันนี้ฉันจะสอนให้แกรู้ซะบ้างว่าว่าใครเป็นใคร!” ว่าแล้ว เลสเตอร์ก็เหวี่ยงหมัดใส่ดเวย์นเต็มแรง ในสายตาของเขา ดเวย์นก็แค่ไอ้ขี้แพ้ที่มือพิการไปข้างหนึ่ง ไม่มีทางสู้เขาได้เลย ที่ด้านหลัง แคลร์เบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว เธอพยายามดึงดเวย์นให้ถอยออกไป แต่ทันใดนั้น หมัดของเลสเตอร์กลับถูกฝ่ามือข้างหนึ่งจับไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก เขาขยับไปไหนไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียว มือข้างนั้นเป็นมือของดเวย์น ความยิ้มย่องในสายตาของเลสเตอร์หายวับไปทันที กลายเป็นความตกตะลึงราวกับเห็นผี “มือของแกหายดีแล้วเหรอ?” มันเหมือนกับเห็นคนพิการวิ่งร้อยเมตรได้ในแปดวินาที นี่มันชวนให้ตกใจแทบบ้า ดวงตาของดเวย์นฉายแววอาฆาตขึ้นมา เขามองว่าพี่สาวคือจุดอ่อนของตัวเอง คือเส้นแบ่งสุดท้ายของความอดทน เหตุการณ์เมื่อวานก็เกือบทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ และวันนี้เลสเตอร์ก็ยังกล้ามารังแกเธออีก ต่อให้เลสเตอร์จะมีอำนาจแค่ไหน เขาก็ไม่สนอีกแล้ว ใครก็ตามที่บังอาจทำร้ายพี่สาวของเขา มันผู้นั้นจะต้องชดใช้ เลสเตอร์พยายามดิ้นให้หลุด ก่อนจะคว้ากระบองจากข้างเอวหวังจะฟาดลงไปที่หัวของดเวย์น “ไปลงนรกซะ!” แต่ก่อนที่กระบองจะฟาดลง ดเวย์นก็บีบข้อมือเลสเตอร์แน่นจนกระดูกลั่นเป๊าะ เลสเตอร์ร้องลั่นด้วยความเจ็บ เหงื่อไหลอาบใบหน้า ขาสองข้างทรุดฮวบลงคุกเข่ากับพื้น ลูกน้องอีกสามคนของเลสเตอร์พุ่งเข้าใส่ดเวย์น แต่เขาหลบได้อย่างง่ายดาย แล้วซัดแต่ละคนล้มลงด้วยหมัดหรือไม่ก็ลูกเตะ ดเวย์นเคยฝึกศิลปะการต่อสู้มา และยังฝึกตามคลังจักรวาลซึ่งเพิ่มทั้งพลังและความเร็วให้เขา พวกนั้นไม่มีทางสู้เขาได้เลย “แก…” เลสเตอร์กับพรรคพวกถึงกับอึ้ง ทำไมหมอนี่ถึงเก่งขนาดนี้? คนเดียวสู้สี่คน อย่างกับฉากในหนังแหนะ! “เลสเตอร์ แกฮุบบริษัทฉันไป ฉันยังเงียบ แต่แกยังกล้ามาทำร้ายพี่สาวฉันอีก แกมันชั่วระดับไหนกันวะ?” ดเวย์นคว้าคอเลสเตอร์ไว้แน่น ความโกรธแค้นถาโถมในใจเมื่อเขานึกถึงความอยุติธรรมในอดีต ในชั่วขณะหนึ่ง ดูเหมือนเขาจะหักคอเลสเตอร์เสียให้ได้ ในใจเขารู้สึกว่า ถ้าไม่ได้หักคอมัน ความโกรธนี้คงไม่มีทางจางลง เลสเตอร์หน้าดำคล้ำจนน่ากลัว เมื่อมองสบกับสายตาเย็นเฉียบของดเวย์น ความกลัวตายก็เข้าจู่โจมเขาเต็มแรง “ปล่อยฉันเถอะ อย่าฆ่าฉันเลย ได้โปรดเถอะนะ!” เลสเตอร์ร้องลั่นพลางคว้าข้อมือดเวย์น สองขาสะบัดไปมา ดวงตากลอกกลับไปด้านหลัง แคลร์รีบวิ่งเข้ามาคว้าแขนดเวย์นไว้ “ปล่อยเขาเถอะ ฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะ!” ดเวย์นชะงักไป เมื่อได้สติกลับคืนมาเขาก็คลายมือออก การฆ่าเลสเตอร์แล้วต้องแลกด้วยชีวิตที่เหลืออยู่ มันไม่คุ้มเลย แต่ทว่าดเวย์นยกมือขวาขึ้น แล้วตบลงบนหน้าผากของเลสเตอร์ วงแหวนสีดำห้าวงปรากฏขึ้นเหนือศีรษะเขา หัตถ์ขวาพิฆาต! ชื่อ: เลสเตอร์ แคมพอส อายุ: 25 ปี สาเหตุ: มีประวัติใช้ความรุนแรงและก่ออาชญากรรม ทำร้ายเพื่อนนักเรียนหญิงตอนอายุ 18 ปี ยึดบ้านคนอื่นตอนอายุ 21 ปี และทำให้ญาติฆ่าตัวตาย ผลลัพธ์: สมองเสียหายเล็กน้อย อวัยวะหลายจุดบาดเจ็บ อายุขัย: 43 ปี