ตอนที่ 11 วูบไป

ตระกูลลินน์กำลังก้าวเข้าสู่ยุคทอง! ในงานเลี้ยงครั้งนี้ ตระกูลลินน์กลายเป็นจุดสนใจของทุกคน ด้วยอิทธิพลของตระกูลยอร์ม ตระกูลและกลุ่มอำนาจที่เคยอยู่ไกลเกินเอื้อมต่างพากันเข้าหาตระกูลลินน์ เพื่อสร้างความสัมพันธ์และผูกมิตร ระหว่างทางกลับบ้าน มิเชล ซามูเอล และคัลลัมไม่อาจปกปิดความภาคภูมิใจได้เลย มิเชลยิ้มกว้าง “ซามูเอล ด้วยการสนับสนุนจากตระกูลยอร์ม คลินิกของเราอาจจะขยายตัวได้ ถึงสิบเท่า เธอมีส่วนสำคัญมากในเรื่องนี้ และสำหรับตระกูลต่างๆ ที่ต้องการร่วมมือกับเราน่ะ เลือกให้ดีๆ นะ ตอนนี้สถานะของตระกูลลินน์เปลี่ยนไปแล้ว พวกเราจะไม่รับใครสุ่มสี่สุ่มห้าอีกต่อไป” บริตนีย์คล้องแขนมิเชล พลางพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “คุณย่าคะ คัลลัมก็สมควรได้รับเครดิตเหมือนกันนะ! ถ้าเขาไม่ฉกเอาหยกมังกรตระกูลยอร์มมา พวกเราก็คงไม่มีวันนี้” “ใช่ๆ พวกเธอทำได้ดีทุกคน” มิเชลกล่าวชมเชย “เมื่อมีคนรุ่นใหม่อย่างพวกเธอเป็นผู้นำ ตระกูลลินน์ก็จะต้องเจริญรุ่งเรืองแน่นอน” คำพูดของเธอเป็นการส่งสัญญาณถึงการเลื่อนสถานะของบริตนีย์และคัลลัม ทำให้แววตาของบริตนีย์เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น ในฐานะลูกหลานสายตรงของตระกูล เธอจะได้รับผลประโยชน์มหาศาลจากความรุ่งเรืองของตระกูลลินน์ เธอเริ่มจินตนาการถึงตัวเองในฐานะคุณหนูผู้สูงศักดิ์ของแอชตันวิลล์ และไม่ได้คิดถึงเอเวลินเลยด้วยซ้ำ ในขณะที่ทุกคนกำลังมีความสุข เอเวลินกลับแสดงสีหน้ากังวล “คุณย่า หยกมังกรตระกูลยอร์มจริงๆ แล้วเป็นของดเวย์น ถ้าความจริงถูกเปิดเผย เราจะเดือดร้อนกันไหมคะ?” “หุบปากไปซะ! ใครให้เธอมีสิทธิ์พูด?” บริตนีย์ตวาดใส่ คราวนี้เธออยากจะมาขโมยความดีความชอบงั้นหรือ? คัลลัมแสยะยิ้มก่อนจะกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “จริงอยู่ที่หยกนั่นมาจากดเวย์น แต่ก็แค่นั้น เขามันเป็นแค่คนไร้ค่า แถมยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการแพทย์เลยด้วยซ้ำ การช่วยชีวิตผู้อาวุโสยอร์มไว้ได้ก็คงเป็นแค่โชคช่วย และถ้าพวกเราสารภาพทุกอย่างออกไป พวกตระกูลยอร์มจะคิดว่าเราหลอกพวกเขา เธอพร้อมจะรับผลที่ตามมาหรือเปล่าล่ะ?” ญาติคนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วย พวกเขามองเห็นเป็นเรื่องตลกที่ดเวย์นจะมีความสามารถขนาดนั้น โจแอนนาเอ่ยขึ้นมา “ชายหนุ่มที่คุณหนูยอร์มพูดถึงอาจจะไม่ใช่ดเวย์นด้วยซ้ำ บางทีหมอนั่นอาจจะไปเจอหยกชิ้นนั้นโดยบังเอิญก็ได้” “ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ!” บริตนีย์เสริม “ถ้าหมอนั่นรู้ว่าจริงๆ แล้วหยกมังกรตระกูลยอร์มคืออะไร เขาจะมอบมันให้คนอื่นง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไง? เขาต้องเป็นคนโง่มากแน่ๆ” “หรือไม่ ก็เป็นอย่างที่เรารู้กันดีอยู่แล้ว” ญาติอีกคนพูดเสริม ทำให้ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เอเวลินรู้สึกผิดหวังอย่างหนัก ความหวังที่เธอเคยมีในการยืนหยัดเพื่อดเวย์นถูกบดขยี้ไปหมด มิเชลกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องนี้ต้องจบอยู่แค่ในบ้านเรา ตอนนี้พวกเราผูกสัมพันธ์กับตระกูลยอร์มได้แล้ว ความมั่งคั่งของตระกูลลินน์เป็นพรที่ตกทอดจากบรรพบุรุษ ใครที่ทำให้ฐานะเราถูกสั่นคลอน จะต้องถูกขับไล่ออกไป” สายตาเย็นเยียบของเธอจับจ้องไปที่เอเวลิน ซึ่งเข้าใจคำเตือนนั้นเป็นอย่างดี “คุณย่ามีปัญญาเฉียบแหลมจริงๆ” “วางใจได้เลยครับแม่ ผมกับคัลลัมจะจัดการเรื่องนี้เอง ไม่มีใครจากตระกูลยอร์มจะสงสัยอะไรแน่นอน คุณแม่ก็แค่นั่งพักผ่อนและเพลิดเพลินไปกับชีวิตที่หรูหราต่อไปก็พอ” “พูดอะไรน่ะ? สุขภาพของท่านยังแข็งแรงขนาดนี้ ฉันว่าท่านยังมีเวลาอีกสามสิบสี่สิบปีแน่นอน!” ซามูเอล โจแอนนา และคนอื่นๆ พากันกล่าวเยินยอทำให้มิเชลมีความสุขอย่างยิ่ง แต่ดูเหมือนไม่มีใครสังเกตเลยว่า สีหน้าของมิเชลนั้นดูดีเกินไป…จนออกจะซีดเซียวเล็กน้อยด้วยซ้ำ ขณะที่เธอเดินไปไม่กี่ก้าว ร่างของเธอก็เริ่มโงนเงน มิเชลรู้สึกเหมือนสมองของเธอว่างเปล่า ก่อนที่ร่างกายจะทรุดลงจากอ้อมแขนของบริตนีย์ และล้มลงกระแทกพื้นเสียงดัง บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความตกตะลึง ลูกหลานตระกูลลินน์ต่างยืนนิ่งด้วยความสยองขวัญ “แม่!” “คุณย่า!” “อย่ามัวแต่ยืนร้องไห้ โทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย!” “ซามูเอล พี่เป็นศาสตราจารย์ด้านการแพทย์ไม่ใช่เหรอ? ทำอะไรสักอย่างสิ ตรวจอาการของแม่เร็วเข้า!” ซามูเอลพยายามควบคุมสติ เขาตรวจชีพจรและลมหายใจของมิเชล สีหน้าของเขายิ่งเคร่งเครียดขึ้นทุกขณะ “ชีพจรของแม่… แทบจะไม่มีเลย อาการของแม่อยู่ในขั้นวิกฤติแล้ว!” “แต่ว่าตอนเช้าแม่ยังตรวจสุขภาพแล้วก็ปกติดีอยู่เลยนะ! ทำไมถึงเกิดเรื่องกะทันหันแบบนี้ได้?” โจแอนนาเอ่ยพลางปาดน้ำตา “ธุรกิจของทั้งตระกูลอยู่ในมือของแม่นะ ถ้าแม่เป็นอะไรไป ตระกูลลินน์จะต้องวุ่นวายแน่” “รู้แล้วน่า! เธอเงียบไปก่อนเถอะ” ซามูเอลตวาดกลับ เขาร้อนรนยิ่งกว่าใคร เพราะมิเชลเพิ่งมอบหมายโครงการของเอเวลินให้เขา และพวกเขายังไม่ได้ทำสัญญากันอย่างเป็นทางการ หากเธอจากไปตอนนี้ ทุกอย่างที่เขาคาดหวังไว้ก็จะหลุดลอยไปทันที ด้วยความรีบเร่ง ซามูเอลใช้ปลายนิ้วกดไปตามจุดฝังเข็มบนศีรษะของมิเชล หวังว่าจะช่วยบรรเทาอาการของเธอ แต่แล้ว เลือดก็เริ่มไหลออกมาจากจมูก หู และแม้กระทั่งดวงตาของเธอ สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายลงไปอีก รถพยาบาลมาถึงในที่สุด มิเชลถูกลำเลียงขึ้นไปบนรถ พาหนะพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง ขณะที่ญาติๆ ต่างพากันขึ้นรถคันอื่นตามไป พวกเขาต่างมีความหวังว่ามิเชลจะฟื้นตัวได้ แต่หากเธอไม่รอด พวกเขาก็จะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลให้ทันเวลา เพื่อรักษาส่วนแบ่งมรดกของตัวเอง เอเวลินมองรถพยาบาลที่แล่นหายไปลับตา หัวใจเต้นระรัวด้วยความหวาดหวั่น ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงคำเตือนของดเวย์นขึ้นมาได้ เธอรีบหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรหาเขาโดยไม่ลังเล ขณะนั้น ดเวย์นกำลังนั่งคุยกับพี่สาวอยู่ที่โรงพยาบาล พอเห็นชื่อของเอเวลินปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เขาก็ชะงักไปเล็กน้อย แม้ว่าพวกเขาจะเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมาย แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขากลับเป็นเพียงแค่รูปแบบหนึ่งเท่านั้น และเขาก็พยายามเว้นระยะห่างจากเอเวลิน ทั้งเพื่อเธอและตัวเขาเอง แคลร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เหลือบมองโทรศัพท์ก่อนจะสะกิดน้องชาย “แฟนนายโทรมาน่ะ ทำไมไม่รับสายล่ะ? กำลังหนีเธออยู่รึไง?” ตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา แคลร์รู้ว่ามีเอเวลินอยู่ แต่เธอก็คิดว่าอีกฝ่ายเป็นแค่แฟนของน้องชายเธอเท่านั้น เมื่อถูกพี่สาวเร่ง ดเวย์นก็ยอมกดรับสายอย่างไม่เต็มใจนัก “มีอะไรเหรอ?”