ตอนที่ 12 ขอความช่วยเหลือจากดเวย์น

“คุณย่าอาการหนักมาก พวกเขาเพิ่งพาท่านไปส่งโรงพยาบาล” “ก็อย่างที่คิดไว้” ดเวย์นตอบพลางถอนหายใจอย่างปลงๆ หัตถ์ยมทูติได้เตือนเขาไว้แล้วเกี่ยวกับอาการที่แย่ลงของมิเชล แต่ไม่มีใครฟังเลย “นายรู้ได้ยังไงว่าคุณย่าป่วยหนักขนาดนี้?” เอเวลินถามอย่างสงสัย “เอ่อ... พี่สาวผมต้องรักษาตัวในโรงพยาบาล ผมก็เลยหยิบหนังสือแพทย์มาอ่านบ้าง” ดเวย์นตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ โดยเลือกใช้ข้ออ้างที่พอฟังขึ้น “นายช่วยท่านได้ไหม?” “ช่วยได้... แต่ผมไม่อยากช่วย” ท้ายที่สุดแล้ว ดเวย์นไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องยื่นมือไปช่วยคนที่เคยปฏิบัติต่อเขาอย่างเลวร้าย “นายจะปล่อยให้ท่านตายจริงๆ น่ะเหรอ?” เอเวลินพูดจาอย่างกล่าวหา “ท่านก็ยังเป็นผู้ใหญ่ของนายอยู่นะ” “แน่นอนว่าผมเคารพเธอในฐานะผู้อาวุโส แต่เธอเคยเห็นผมเป็นคนในครอบครัวบ้างไหมล่ะ?” เอเวลินเงียบไป ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ถ้าฉันขอร้องล่ะ... นายก็ยังจะปฏิเสธอยู่ดีเหรอ?” ดเวย์นชะงักไปเล็กน้อย คำวิงวอนของเธอทำให้เขาแปลกใจ เขานิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะถามกลับ “ถ้าผมช่วยเธอ เธอจะคืนโครงการที่คุณพยายามดูแลมาอย่างยากลำบากให้คุณไหม?” เอเวลินลังเล “ฉันก็ไม่รู้หรอก ฉันแค่อยากช่วยคุณย่า” เธอช่างไร้เดียงสาจริงๆ เขาคิด แต่กระนั้น เขาก็รู้สึกใจอ่อนลงเล็กน้อย “คุณอยู่ไหน? ผมจะไปหา” ความเป็นความตายของมิเชลไม่ใช่สิ่งที่เขาใส่ใจ แต่เอเวลินกำลังถูกลงโทษอยู่ และบางส่วนก็เกี่ยวข้องกับเขาโดยตรง นั่นทำให้เขาลำบากใจที่จะเพิกเฉย “ฉันอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน” “โอเค ผมจะไปถึงในห้านาที” ขณะเดียวกัน บริเวณหน้าห้องฉุกเฉินเต็มไปด้วยฝูงชน ทั้งลูกหลานตระกูลลินน์และบรรดาผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ รวมถึงแพทย์ชื่อดังทั้งหลายต่างจับกลุ่มพูดคุยกันด้วยสีหน้าตึงเครียดเกี่ยวกับอาการวิกฤติของมิเชล ใบหน้าที่จริงจังของเหล่าแพทย์แสดงให้เห็นว่าอาการของเธอไม่น่าจะดีขึ้น “คุณหมอ แม่ผมเป็นยังไงบ้าง?” ซามูเอลและโจแอนนาลุกพรวดขึ้นทันที เมื่อเห็นเหล่าแพทย์ในชุดกาวน์สีขาวเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าหนักใจ แพทย์ที่เป็นหัวหน้าทีมกวาดตามองฝูงชนก่อนจะถามขึ้น “ในนี้มีใครเป็นผู้นำตระกูลไหมครับ?” “ผมเอง!” ซามูเอลรีบก้าวไปข้างหน้า “ผมเป็นลูกชายคนโตของท่าน” คุณหมอกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดว่า “อาการของคนไข้ตอนนี้อันตรายมาก เดิมทีเนื้องอกกดทับเส้นประสาทอยู่ ยังพอมีโอกาสรักษาได้ แต่เพราะการดูแลผิดวิธี เนื้องอกจึงแตก ส่งผลให้เลือดที่ปนเปื้อนหลั่งเข้าสู่สมอง ขืนผ่าตัดตอนนี้ ความเสี่ยงจะสูงมากเลยล่ะ” อะไรนะ? ทุกสายตาหันไปมองซามูเอล ซึ่งตอนนี้ใบหน้าซีดเผือดราวกับคนตาย เป็นเพราะเคล็ดวิชาการกดจุดแบบโบราณที่ซามูเอลพยายามใช้รักษา ทำให้มิเชลมีเลือดไหลออกจากจมูก หูและตา แต่เพราะชื่อเสียงอันมั่นคงของเขา จึงไม่มีญาติคนไหนกล้ากล่าวโทษ หลังความเงียบงันอันตึงเครียดเพียงครู่ เสียงร่ำไห้โกลาหลก็ดังขึ้น “ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?” “แม่!” “คุณย่า อย่าทิ้งพวกเราไปนะ!” หมอซึ่งเริ่มหมดความอดทนเอ่ยแทรกขึ้นว่า “คนไข้ยังไม่ตายนะ! พวกคุณจะร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเธอจากไปแล้วทำไม?” โจแอนนาเช็ดน้ำตาแล้วถามว่า “คุณหมอ...ไม่มีทางรักษาแล้วจริงๆ เหรอคะ?” คุณหมอลังเลไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “อาจจะยังมีทางอยู่ คุณลาร์สันอยู่ที่โรงพยาบาลของเราพอดี ถ้าท่านยอมลงมือเอง โอกาสก็จะสูงขึ้นมาก” ดวงตาของซามูเอลเบิกกว้าง “คุณกำลังพูดถึงคุณลาร์สัน ประธานสมาคมแพทย์แผนโบราณใช่ไหม?” หมอพยักหน้าและสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที พร้อมกับประกาศว่า “คุณลาร์สันมาแล้วครับ!” กลุ่มแพทย์เดินนำชายชราผมขาวผู้มีบารมีเต็มเปี่ยมและแต่งกายในชุดพื้นเมืองโบราณเข้ามา โอเว่น ลาร์สัน หรือที่ผู้คนเรียกกันว่า “หมอเทวดาลาร์สัน” คือประธานสมาคมแพทย์แผนโบราณแห่งแอชตันวิลล์ เขามีประสบการณ์ทางการแพทย์มากกว่าห้าสิบปี และมีชื่อเสียงด้านการรักษาอันน่าอัศจรรย์ ได้รับความเคารพในวงการอย่างล้นหลาม จนเป็นที่ชื่นชมของบุคคลสำคัญมากมาย ซามูเอลก้าวออกไปข้างหน้า “คุณลาร์สัน ผม ซามูเอล ลินน์ จากโอสถสถานลินน์ แม่ของผมอยู่ข้างใน ขออนุญาตให้ผมเข้าไปด้วยเถอะครับ” สีหน้าของเขาแสดงทั้งความหวังและความกังวล ดูเป็นลูกชายยอดกตัญญูอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ซามูเอลก็หวังจะใช้โอกาสนี้สร้างสายสัมพันธ์กับโอเว่น เพื่อเอื้อประโยชน์ต่อคลินิกของตนและยกระดับชื่อเสียง “ได้สิ” โอเว่นตอบรับ เพราะสถานการณ์นี้เร่งด่วน และซามูเอลก็มีพื้นฐานทางการแพทย์อยู่แล้ว เขาจึงไม่ลังเลเลย หน้าลิฟต์ ดเวย์นเพิ่งก้าวออกมาก็ได้พบกับเอเวลินที่ยืนรออยู่ด้วยท่าทีร้อนรน “ตรงเวลาเป๊ะ ห้านาทีพอดี” เธอบ่นพลางขมวดคิ้วใส่ท่าทีใจเย็นของเขา ความหงุดหงิดแล่นวาบขึ้นมาในใจ นี่เธอเคยฝากความหวังไว้กับผู้ชายคนนี้จริงๆ เหรอ? ดเวย์นไม่สะทกสะท้าน ตอบกลับอย่างเยือกเย็นว่า “ผมเดินมา ไม่ได้บินมา อีกอย่าง…พวกคุณเสียเวลากันไปตั้งนานตอนที่ไม่ยอมฟังผม รอแค่ไม่กี่นาทีจะเป็นไรไปล่ะ” คำพูดของเขากระแทกใจเข้าเต็มแรง ทำให้เอเวลินนึกขึ้นได้ว่าเขาเคยเตือนพวกเธอไว้แล้ว แต่ไม่มีใครฟัง เธอเองก็เคยตำหนิเขาต่อหน้าทุกคนด้วยซ้ำ ทำให้เขาอับอาย ถ้ามิเชลเป็นอะไรไป คนเดียวที่ไม่มีความผิดเลยก็คือดเวย์น แต่ทิฐิในใจทำให้เธอไม่ยอมเอ่ยคำขอโทษออกมา “คุณย่าอยู่ในอาการโคม่า ถ้านายช่วยได้… ก็ช่วยหน่อยแล้วกัน” เธอพูดพลางลากเขาไปทางหน้าห้องฉุกเฉิน พอเห็นทั้งสองเดินมาด้วยกัน บริตนีย์ก็รีบเหน็บขึ้นทันที “เอเวลิน เธอก็รู้ว่าคุณย่าไม่ชอบหน้าไอ้คนไร้ค่าคนนี้อยู่แล้ว เธอจงใจพามันมาทำให้คุณย่าโมโหใช่ไหม?” คัลลัมก็เสริมด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของแก ไอ้ตัวซวย! ถ้าแกไม่แช่งคุณย่าไว้ ป่านนี้ท่านคงไม่ต้องนอนโรงพยาบาลแบบนี้ หุบปากแล้วกลับหมู่บ้านของแกไปซะ อย่ามาสร้างเรื่องอีก!”