ตอนที่ 2 ลูกยังเป็นลูกของแม่

เรย์ลี่ทรุดตัวลงบนเบาะผู้โดยสารโดยไม่ปริปากพูดอะไรออกมา ซามูเอลขมวดคิ้วแน่น พยายามระงับความหงุดหงิดที่เอ่อล้น "เรย์ลี่ เธอนี่นะ..." ครึ่งชั่วโมงตลอดการเดินทางผ่านไปในความเงียบงัน เมื่อรถจอดเทียบโรงพยาบาล เรย์ลี่ก็เปิดประตูลงมาอย่างระมัดระวัง ทันทีที่ปลายเท้าแตะพื้น ความเจ็บแล่นปลาบขึ้นมาตามขา ทำให้ร่างของเธอเซไปเล็กน้อย ทันใดนั้น มือคู่หนึ่งก็ยื่นเข้ามาประคองเธอไว้ เป็นแฮร์เรียต มารดาผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยรักเธอสุดหัวใจ เวเวอร์ลีตามมาติดๆ ในชุดเดรสชาแนลสุดหรู ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มอย่างบรรจง เมื่อเทียบกับร่างผอมบางเมื่อสี่ปีก่อน เวเวอร์ลีในวันนี้ดูสวยสะพรั่ง ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ริมฝีปากแดงระเรื่อ “เรย์เรย์ แม่คิดถึงลูกมากเลย” แฮร์เรียตกล่าว เสียงสั่นเครือไปด้วยอารมณ์ เรย์ลี่มองเธอเงียบๆ ก่อนจะค่อยๆ ผลักมือที่ประคองเธอออกอย่างแผ่วเบา แล้วก้มศีรษะลงเล็กน้อย พลางเอ่ยเสียงเรียบ “สวัสดีค่ะ คุณนายกูดริดจ์” แฮร์เรียตชะงัก “เรย์เรย์ ลูก...” เรย์ลี่นิ่งเงียบ ห้าวันหลังจากที่เธอถูกส่งตัวเข้าเรือนจำเมื่อสี่ปีก่อน อลาริคได้ร่างหนังสือตัดขาดความสัมพันธ์ต่อหน้าตระกูลลอริเมอร์ด้วยมือของเขาเอง พวกเขายังนำเอกสารนั้นไปให้เธอเซ็นถึงในคุก หลังจากนั้น เธอก็เปลี่ยนชื่อเป็น เรย์ลี่ โซเมอร์ส คนอื่นๆ อาจไม่รู้ แต่แฮร์เรียตรู้เรื่องนี้ดี บางทีอาจเป็นเพราะความรู้สึกผิด น้ำตาของแฮร์เรียตไหลพราก เสียงของเธออ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความรัก “เรย์เรย์ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว อย่ารื้อฟื้นเรื่องเก่าเลยนะ ลูกดูซีดเซียวไป ไม่สบายหรือเปล่า?” เรย์ลี่ส่ายหน้าเนือยๆ เวเวอร์ลีเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน “แม่คะ อยู่ในคุกเรย์ลี่คงลำบากมามาก อย่าเสียใจไปเลยค่ะ สิ่งสำคัญคือเธอกลับมาบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว” แฮร์เรียตพยักหน้าอย่างโล่งอก “ใช่ ความปลอดภัยสำคัญที่สุด ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้อีกแล้ว” เวเวอร์ลีหยิบกล่องขนมออกมาจากกระเป๋า “เรย์ลี่ หิวไหม นี่เป็นขนมที่คาซิเมียร์ให้ฉัน เธออยากลองไหม?” ดวงตาของเธอใสกระจ่าง ราวกับแฝงความขี้อายและอ่อนน้อมไว้ภายใน ทำให้ผู้คนรู้สึกสงสารและเอ็นดู มันเหมือนกับเมื่อสี่ปีก่อน ทว่าเมื่อเอ่ยชื่อ คาซิเมียร์ ซัทเธอร์แลนด์ น้ำเสียงของเธอกลับแฝงไปด้วยความภาคภูมิใจอย่างปิดไม่มิด คาซิเมียร์คือบาดแผลที่ฝังลึกในใจเรย์ลี่ เธอมองเวเวอร์ลีโดยไม่พูดอะไร และไม่ยื่นมือไปรับขนม บรรยากาศชวนอึดอัดก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงัน จนกระทั่งเสียงตวาดของซามูเอลดังขึ้น “เวเวอร์ลีอุตส่าห์เอาขนมมาให้ ทำไมไม่กิน นั่นเป็นขนมที่เธอชอบมากที่สุดไม่ใช่หรือไง! หรือว่าอยู่ในคุกมาหลายปีจนลืมแม้แต่มารยาทขั้นพื้นฐานไปแล้ว?” เมื่อเห็นท่าทีหงุดหงิดของซามูเอล แฮร์เรียตก็ตวัดสายตาดุใส่เขาทันที “อย่าว่าน้อง!” จากนั้น เธอเอื้อมมือไปจับแขนเรย์ลี่เบาๆ พลางเอ่ยปลอบ “เรย์เรย์ อย่าใส่ใจคำพูดพี่ชายลูกเลย ตราบใดที่แม่อยู่ตรงนี้ ไม่มีใครกล้ารังแกลูกได้” ดวงตาของเธอแดงก่ำ เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดที่มีต่อเรย์ลี่อย่างแท้จริง ทว่าเรย์ลี่กลับค่อยๆ ถอนมือออก ก่อนจะถอยหลังออกไปครึ่งก้าว รักษาระยะห่างจากแฮร์เรียตอย่างชัดเจน ภาพนั้นยิ่งทำให้ซามูเอลขบกรามแน่น ความหงุดหงิดพวยพุ่งขึ้น “เรย์ลี่ อย่าท้าทายฉันนะ!” “ซามูเอล หยุดสักทีได้ไหม? น้องเพิ่งออกจากคุกมานะ ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่น้องแบบนี้?” แฮร์เรียตตำหนิ “แม่ครับ จะปล่อยให้เธอทำตัวเอาแต่ใจไปถึงไหนกัน!” ซามูเอลระเบิดอารมณ์เต็มที่ เขาคำรามลั่นใส่เรย์ลี่ “เธอแสดงความไม่พอใจใส่ผมกับเวเวอร์ลียังพอว่า แต่ทำไมต้องทำแบบนี้กับแม่ด้วย? แม่กินไม่ได้นอนไม่หลับก็เพราะเธอ! ตระกูลกูดริดจ์เลี้ยงดูเธอเหมือนเจ้าหญิงมาสิบแปดปี ให้ทุกอย่างที่เธอต้องการโดยไม่ต้องลงมือทำอะไรเลย ตระกูลกูดริดจ์ไม่ได้ติดค้างอะไรเธอ! เลิกทำตัวสูงส่งซะที ไม่งั้นก็กลับไปอยู่ในคุกซะ!” เรย์ลี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างขมขื่นในใจ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ผิดไปหมด ราวกับเธอเป็นเศษขยะ ถูกเหยียบย่ำไปมาตามใจชอบ และเธอควรทำตัวเป็นเหมือนพระอิฐพระปูน ไม่ควรแสดงความรู้สึกอะไรออกมาทั้งนั้น เรย์ลี่เลือกที่จะเงียบ ท่าทีนิ่งเฉยของเธอทำให้แฮร์เรียตเริ่มไม่พอใจเล็กน้อย แต่สุดท้าย เธอก็ยังหันไปตำหนิซามูเอล “น้องสาวของลูกต้องลำบากมาสี่ปี สภาพจิตใจยังไม่ฟื้นตัวดี เลิกดุน้องได้แล้ว!” จากนั้นเธอก็หันพูดมากับเรย์ลี่อย่างอ่อนโยน “คุณย่ารู้ว่าลูกจะกลับมาวันนี้ ท่านดีใจมาก! เดี๋ยวลูกไปที่โรงแรมใกล้ๆ จองห้อง อาบน้ำ แต่งตัวให้เรียบร้อยดูดีก่อนไปเยี่ยมท่านที่โรงพยาบาลนะ ไม่ต้องห่วง ลูกยังเป็นลูกสาวแม่เสมอ และแม่ก็ยังรักลูกเหมือนเดิม” เหมือนเดิมเหรอ? แก้วที่แตกละเอียดไปแล้ว มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้จริงๆ น่ะเหรอ? เมื่อได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ เรย์ลี่กลับไม่รู้สึกอะไร เธอพยักหน้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และหันหลังเดินจากไป เมื่อมาถึงโรงแรมที่อยู่ข้างโรงพยาบาล เธอจึงรู้ว่าตัวเองไม่มีเงินและไม่มีปัญญาจ่ายค่าห้อง เธอหันหลังเดินออกไปและชนเข้ากับร่างแข็งแกร่งโดยไม่คาดคิด ความปวดตุบๆ แล่นริ้วไปทั่วหน้าผาก “คุณกูดริดจ์?” เสียงเย็นชาเจือความเฉยเมยดังขึ้น หัวใจของเรย์ลี่กระตุกเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคย ร่างที่แข็งทื่ออยู่แล้วของเธอรู้สึกราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ และถูกลมหนาวกัดกินยิ่งกว่าเดิม เมื่อเงยหน้าขึ้น เธอเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและหล่อเหล่านั้น คาซิเมียร์ ทายาทของตระกูลซัทเธอร์แลนด์ ตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับสามของเจ็กซ์เบิร์ก และอดีตคู่หมั้นของเธอ เรย์ลี่โค้งคำนับและทักทายเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “สวัสดีค่ะ คุณซัทเธอร์แลนด์” เมื่อเห็นเสื้อผ้าบางๆ และแก้มตอบราวกับเพิ่งหายป่วยหนัก คาซิเมียร์ก็ถาม “คุณกูดริดจ์ เพิ่งได้รับการปล่อยตัววันนี้เหรอ?” “ค่ะ...” เรย์ลี่พยักหน้าเบาๆ บรรยากาศเงียบงันไปสิบวินาที เรย์ลี่ไม่เอ่ยคำอื่นใด ทำให้คาซิเมียร์งุนงง เธอเคยเป็นคนช่างพูด ช่างเจรจา พูดไม่หยุดหย่อนข้างหูเขา เขาไม่ชอบผู้หญิงที่พูดมาก และแม้ว่าจะไม่ได้ตีตัวออกห่างเพราะความช่างพูดของเธอ แต่เขาก็แสดงความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง บางครั้ง เมื่อเธอทำให้เขาหงุดหงิด เขาจะบอกให้เธอหุบปาก เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเขาอารมณ์เสีย เธอจะร้องเพลงให้เขาสบายใจ เสียงของเธอใสกังวาลน่าฟัง และเธอร้องเพลงได้ไพเราะมาก อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเธอจะร้องเพลงจบ ปากของเธอก็ยังคงเจื้อยแจ้วไม่หยุด พวกเขาไม่ได้เจอกันมาสี่ปี แต่เธอตอบเขาเพียงคำเดียว ทั้งสองคนเงียบงัน ทำให้บรรยากาศอึดอัดเป็นพิเศษ ทันใดนั้น สายตาของคาซิเมียร์ก็เหลือบไปเห็นขาเรียวของเรย์ลี่ เขาเห็นเธอเดินกะเผลกเมื่อครู่ และคิดว่าเธอคงจะบาดเจ็บ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เดี๋ยวผมจองห้องให้คุณแล้วกันนะ” เรย์ลี่ส่ายหน้า กำลังจะปฏิเสธ น้ำเสียงจริงจังของคาซิเมียร์ขัดจังหวะเธอ “ขาคุณเป็นแบบนี้ แถมไม่มีเงินค่าห้อง ยังจะแกล้งทำเป็นไม่เป็นอะไรอีกเหรอ? คุณย่าของคุณยังอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่อยากรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปเยี่ยมท่านหรอกเหรอ?” เรย์ลี่เงยหน้ามองคาซิเมียร์ ดวงตาสีดำของเขาล้ำลึก ใบหน้าหล่อเหลาแผ่เสน่ห์ดึงดูดใจอย่างยากจะต้านทาน เธอไม่ได้สนใจเขา แต่เมื่อคิดถึงเวร่า แฟนนิ่ง หัวใจที่ชาด้านของเธอก็เจ็บปวดขึ้นมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเวร่าเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการวิ่งเต้นให้เธอได้รับการปล่อยตัวจากคุกก่อนกำหนด หลังจากจากกันสี่ปี เธอก็คิดถึงท่านอย่างสุดซึ้ง และปรารถนาที่จะพบท่านทันที “ถ้าอย่างนั้นก็ขอรบกวนคุณซัทเธอร์แลนด์ด้วยนะคะ” เรย์ลี่ตอบ คาซิเมียร์ออกเงินค่าห้องให้เธอ และพาเธอไปยังห้องพักด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว เธอเดินตามเขาไป ร่างสูงตระหง่านของเขาสง่างาม และมีกลิ่นโคโลญจน์คลาสสิกจางๆ ลอยมาแตะจมูกเธอ เรย์ลี่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย พวกเขาไม่ได้เจอกันมาสี่ปี คาซิเมียร์ทิ้งคราบหนุ่มน้อยไปแล้ว และตอนนี้แผ่รังสีแห่งความเป็นชาย เมื่อไม่นานมานี้ เขามีข่าวลงหนังสือพิมพ์ขณะที่เธอยังอยู่ในคุก เขาได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะวัยหนุ่ม ได้ขึ้นเป็นประธานของซัทเธอร์แลนด์กรุ๊ปในภูมิภาคเอพลอธ แปซิฟิกตั้งแต่อายุยังน้อย อนาคตของเขาไร้ขีดจำกัดและรุ่งโรจน์ ชายคนนี้ผู้มีพร้อมทั้งหน้าตาและความสามารถ เคยทำให้เรย์ลี่หลงหัวปักหัวปำ จนถึงตอนนี้หัวใจของเธอก็ยังคงสั่นไหวเมื่อได้เห็นเขา อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้รักเธอ เขาไม่เคยรักเธอเลย ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกว่าคาซิเมียร์เฉยเมยต่อทุกคน เหมือนหินที่ไม่สามารถทำให้รู้สึกอบอุ่นได้ แต่เธอเชื่อมั่นว่าตราบใดที่เธอยังคงรักเขา เธอจะสามารถทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นได้ในที่สุด และแล้วเวเวอร์ลีก็กลับมา แววตาแห่งความรักที่มีต่อใครสักคนไม่สามารถปิดบังได้ สายตาของคาซิเมียร์ที่มองเวเวอร์ลีเต็มไปด้วยความหลงใหลและความเสน่หาอย่างลึกซึ้ง เรย์ลี่ตระหนักได้ในทันทีว่าคาซิเมียร์ไม่ได้เป็นคนนิสัยเย็นชา เขาเพียงแค่เฉยเมยต่อเธอเท่านั้น เวเวอร์ลีเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องทำอะไรเลย ก็สามารถเอาชนะใจเขาได้ แฮร์เรียตก็ดูออกว่าระหว่างคาซิเมียร์และเวเวอร์ลีต่างก็มีใจให้กัน ภายในเวลาไม่กี่เดือน หลังจากที่เวเวอร์ลีกลับมา แฮร์เรียตก็เสนอให้เรย์ลี่ถอนหมั้นคาซิเมียร์เพื่อเวเวอร์ลี การหมั้นหมายที่เป็นการจัดขึ้นตั้งแต่วัยเด็กระหว่างตระกูลซัทเธอร์แลนด์และตระกูลกูดริดจ์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการแต่งงานของลูกหลาน เรย์ลี่อิจฉาและริษยาเวเวอร์ลี เธอไม่เต็มใจที่จะถอนหมั้น แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่แฮร์เรียตก็ยืนกราน ไม่สำคัญว่าเรย์ลี่จะไม่เต็มใจหรือไม่ เธอไม่มีช่องว่างต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น สี่ปีผ่านไป เมื่อไม่นานมานี้ ขณะที่อยู่ในคุก เรย์ลี่บังเอิญได้ยินรายงานข่าวระบุว่าคาซิเมียร์ยังคงเป็นชายโสดที่น่าหมายปองที่สุด เป็นไปได้ไหมว่าคาซิเมียร์กับเวเวอร์ลียังไม่ได้แต่งงานกัน?