ตอนที่ 8 เธอยังทำร้ายคนอื่นอีก

ประกายแห่งความตื่นตระหนกแล่นผ่านแววตาของเวเวอร์ลี “เรย์ลี่ เธอพูดอะไรน่ะ? ฉันจะวางแผนใส่ร้ายเธอทำไม? ฉันทำไปเพราะความโลภ เพราะฉันยังเด็กและไร้เดียงสา! ชีวิตวัยเด็กของฉันลำบากยากเข็ญ และฉันไม่เคยเห็นสร้อยคอสวยๆ แบบนั้นมาก่อนเลย...” เรย์ลี่มองเธอด้วยแววตาคมกริบ “ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจ แล้วทำไมเธอถึงเอาแต่ร้องไห้ตอนที่เพื่อนสนิทของเธอกล่าวหาฉัน? ทำไมเธอไม่ชี้แจงตรงนั้นเลยว่าเธอเป็นขโมยตัวจริง?” "ก็เพราะคุณทิฟฟานีน่ากลัวมาก!" เวเวอร์ลีอธิบายด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด “ตอนที่เธอขู่ว่าจะโทรแจ้งตำรวจและจับขโมยเข้าคุกตลอดชีวิต ฉันตกใจจนพูดไม่ออก ฉัน...” “สรุปคือเธอโยนความผิดให้ฉันงั้นเหรอ? พอได้แล้ว น้ำตาจระเข้ของเธอทำให้ฉันคลื่นไส้ หยุดเสแสร้งเป็นคนดีได้แล้ว!” เวเวอร์ลีจับแขนเธอ น้ำตาไหลพราก “เรย์ลี่ ฉันเข้าใจความยากลำบากที่เธอต้องเจอในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา ฉันสัญญาว่าจะชดใช้ให้เธอ ไม่ว่าเธอขออะไร ฉันจะทำให้ทุกอย่าง! เธอกลับบ้านพร้อมฉันตอนนี้เลยไหม? ฉันจะให้ทุกอย่างที่ฉันมี รวมถึงคาซิเมียร์ด้วย! ถึงแม้ว่าฉันจะรักเขามากและเรากำลังจะหมั้นกัน ฉันก็จะยอมปล่อยเขาไป!” น้ำเสียงของเธอเจือไปด้วยความโอ้อวดเล็กน้อยเมื่อพูดถึงการหมั้น เรย์ลี่สะบัดมือเธอออก มองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ได้โปรด หยุดพูดถึงผู้ชายไร้ค่าคนนั้นได้แล้ว เธอสองคนเหมาะสมกันดีแล้ว ราวกับถูกกำหนดมาให้คู่กันในชาตินี้! ฉันจะไม่กลับบ้าน เธอไม่รู้เหรอว่าพ่อของเธอกับฉันลงนามในหนังสือตัดความสัมพันธ์กันแล้ว?” เวเวอร์ลีแสดงความประหลาดใจ “หนังสือตัดความสัมพันธ์? เป็นไปไม่ได้! พ่อไม่มีวันใจร้ายขนาดนั้น...” “ดังนั้นเธอสบายใจได้ ตอนนี้เธอคือลูกสาวคนเดียวของตระกูลกูดริดจ์” “เรย์ลี่ ต้องมีการเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง ฉันจะกลับไปคุยกับพ่อ พ่อไม่ตัดขาดกับเธอแน่! เธอจะเป็นพี่สาวของฉันตลอดไป!” “เธอพูดมากพอแล้ว นี่คือความรู้สึกผิดเหรอ? พอได้แล้ว ที่นี่มีแต่คนอื่น เธอไม่ต้องมาแสดงละครให้ฉันดู!” เรย์ลี่มองเวเวอร์ลีที่สะอื้นไห้ราวกับถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรม มันน่ารำคาญอย่างยิ่งสำหรับเธอ เธอมองเศษขวดไวน์ที่แตกบนพื้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันจะให้คนอื่นมาทำความสะอาดให้เธอเอง!” พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป สุขภาพของเธอกำลังทรุดโทรม และเธอไม่อยากข้องเกี่ยวกับเวเวอร์ลีอีกต่อไป อีกอย่าง เพื่อนสนิทของเวเวอร์ลีก็ไม่ใช่คนธรรมดา นอกจากเวร่า เธอไม่ต้องการสานสัมพันธ์กับคนอื่นๆ ในตระกูลกูดริดจ์อีก ไม่ทันที่เรย์ลี่จะก้าวออกจากห้องส่วนตัว เวเวอร์ลีก็เดินตามมาติดๆ “เรย์ลี่ รอฉันด้วย ฉันยังมีอะไรจะบอกเธอ...” เรย์ลี่รำคาญกับการตื้อของเธอมาก จึงเร่งฝีเท้าแม้ขาจะกะเผลก เมื่อถึงบันได เวเวอร์ลีก็ก้าวพลาด ทรงตัวไม่อยู่เกือบล้มลงตกบันได เธอร้องเสียงหลง เรย์ลี่มองด้วยความตกใจเมื่อเห็นเวเวอร์ลีกำลังจะล้ม เธอตาเบิกกว้าง เธอสามารถจับราวบันไดได้ง่ายๆ แต่มันกลับลื่นหลุดจากมือเธอเสียอย่างนั้น เธอประหม่าจนลืม หรือเธอกำลังทำซ้ำความผิดพลาดเดิมๆ ที่ทำให้ฉันตกต่ำเมื่อสี่ปีก่อน? ความรู้สึกมุ่งร้ายฉายชัดในแววตาของเรย์ลี่เมื่อพิจารณาถึงความเป็นไปได้นี้ เธอคว้าจับราวบันได พลิกตัวกระโดดลง ก่อนที่เวเวอร์ลีจะกลิ้งตก เธอเอาตัวรองรับการล้มของเวเวอร์ลีเอาไว้ ความรวดเร็วในการตอบสนองของเรย์ลี่ทำให้เวเวอร์ลีสับสนไปหมด สัญชาตญาณของเรย์ลี่ที่ถูกฝึกฝนจากในเรือนจำ เธอรอดจากการถูกทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมมานับครั้งไม่ถ้วน โดยหลบหลีกการโจมตีที่อันตรายที่สุดโดยสัญชาตญาณ ในขณะนั้น จากการทำหน้าที่เป็นเบาะมนุษย์ เรย์ลี่ก็ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงต่อร่างกาย ขา และศีรษะที่กระแทกกับพื้น ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงจนเธอเกือบจะหมดสติ รอยแผลบนหน้าผากของเธอจากรอยแตกของอิฐบันไดมีเลือดสดไหลซึมออกมา แต่เรย์ลี่ไม่เสียใจกับการกระทำของเธอ แม้จะเจ็บปวด เธอก็ยังถามว่า “เธอเป็นอะไรไหม?” เวเวอร์ลีเป็นลูกสาวที่รักของตระกูลกูดริดจ์ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นต่อหน้าเธอ ไม่ว่ามันจะเกี่ยวข้องกับเธอหรือไม่ ตระกูลกูดริดจ์ก็จะเรียกร้องความรับผิดชอบจากเธออย่างแน่นอน เรย์ลี่อดทนต่อความยากลำบากนับไม่ถ้วนเพื่อเดินออกจากเรือนจำแบบยังมีชีวิตอยู่ และมันไม่ใช่การออกมาเพียงเพื่อให้ตระกูลกูดริดจ์ทำร้ายเธอต่อไป ภายใต้แสงสลัว เวเวอร์ลีดูหวาดกลัว ดวงตาของเธอแดงก่ำ และเธอมองพื้นอย่างว่างเปล่า มินดี้รีบเข้ามาช่วยเวเวอร์ลีขึ้นอย่างเร่งรีบ “เวเวอร์ลี เธอโอเคไหม?” เธอถามอย่างวิตกกังวล เวเวอร์ลียังคงดูสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด เธอเงียบสนิท ใบหน้าของมินดี้เต็มไปด้วยความโกรธ เธอชี้ไปที่เรย์ลี่ กล่าวหาเธอโดยไม่คำนึงถึงความจริง “ทำไมเธอถึงผลักเววี่ตกบันได? ผู้หญิงใจร้าย! บันไดสูงขนาดนั้น เธอยังกล้าผลักเพื่อนฉัน นี่มันพยายามฆ่ากันชัดๆ!” ท่าทางหยิ่งยโสของเธอเหมือนกับที่เธอทำเมื่อสี่ปีก่อนตอนที่เธอกล่าวหาเรย์ลี่ว่าเป็นขโมย เวเวอร์ลีที่สับสนอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็กลับสู่ความเป็นจริง เธอพูดทั้งน้ำตา “เรย์ลี่ไม่ได้ตั้งใจหรอก เธอเป็นคนจิตใจดีมาก เธอจะผลักฉันได้ยังไง?” “มันจะไม่ตั้งใจได้ยังไง? ฉันเห็นกับตาตัวเอง! เธอไล่ตามแม่นี่ไปที่บันไดและขอโทษไม่หยุด แต่เธอก็ไม่ยอมรับและโกรธจนผลักเธอลงไป!” เสียงของมินดี้ดังขึ้นในอากาศขณะที่เธอตะโกน “เววี่ โทรแจ้งตำรวจแล้วกล่าวหาว่าเธอพยายามฆ่าเลย!” “ไม่!” เวเวอร์ลีส่ายหัวไม่หยุด “เรย์ลี่ไม่มีวันพยายามฆ่าฉัน ฉันจะไม่ยอมให้เธอติดคุกอีก...” ความโกรธของเรย์ลี่ถึงจุดสูงสุดเมื่อเธอดูทั้งสองคนทำงานประสานกันอย่างสมบูรณ์แบบราวกับนักแสดงคู่ที่ซ้อมมาอย่างดี เธอเงื้อมือขึ้นแล้วตบมินดี้อย่างแรง เสียงตบดังสนั่นก้องไปทั่ว การตบทำให้มินดี้มึนงง เธอเอามือปิดใบหน้าที่แดงและบวมของเธอ ไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น "เธอกล้าตบฉันได้ยังไง?"