หน้าแรก จัดลำดับ หมวดหมู่ยอดนิยม เติมเงิน

ตอนที่ 6 การแสดงออกที่ไม่จริงใจ

ซามูเอลพูดไม่ออก คำพูดของคาซิเมียร์ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเพราะมันเป็นความจริง สี่ปีที่แล้ว เขาต้องตัดสินใจอย่างยากลำบากเพื่อปกป้องผลประโยชน์ของครอบครัวและป้องกันไม่ให้เรย์ลี่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัว เขาประกาศต่อหน้าสาธารณะให้ตระกูลอริเมอร์รู้ว่า เรย์ลี่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลกูดริดจ์อีกต่อไป ทำให้เธอไร้การปกป้องจากพวกเขา เธอจะสามารถอยู่อย่างปลอดภัยได้อย่างไร หากไม่มีโล่ป้องกันนั้น? การรู้ตัวว่าเขาได้ทำให้เธอทนทุกข์ทรมานทำให้ซามูเอลรู้สึกเหมือนถูกชกท้อง เขาหายใจไม่ออก คาซิเมียร์ตบไหล่เขาเบาๆ และพูดว่า “มันเป็นปาฏิหาริย์ที่เรย์ลี่มีชีวิตรอดกลับมาได้ หยุดลำเอียงซะที และหาทางชดเชยให้เธอเถอะ!” หลังจากที่เขาพูด เขาถอนหายใจออกมาอย่างแรง เขาเป็นหนึ่งในผู้กระทำความผิด เขาก็ต้องการชดเชยให้เรย์ลี่ด้วย ดวงตาของเขาหม่นลงเมื่อเขาพูดเบาๆ กับตัวเองอย่างถอดใจ “เธอเรียกฉันว่า 'คุณซัทเธอร์แลนด์' ทั้งวัน” ดวงตามืดมนของซามูเอลแสดงความเจ็บปวดเล็กๆ น้อยๆ เมื่อเขาพูดว่า “เธอก็เรียกฉันว่า 'คุณกูดริดจ์' เหมือนกัน” ทั้งสองคนถอนหายใจออกมาอย่างหนัก เมื่อดวงตาของพวกเขาสบกันอีกครั้ง มันกลายเป็นการจ้องตากันอย่างดุเดือด ต่างฝ่ายต่างไม่สามารถทนสายตาของอีกฝ่ายได้ ซามูเอลเตือนอย่างเข้มงวด “การาชดเชยมันเป็นเรื่องของฉัน ส่วนนาย อยู่ให้ห่างจากเรย์ลี่! ถ้านายคิดจะทำให้เวเวอร์ลีเจ็บล่ะก็ รอดูว่าฉันจะทำอะไรกับนายบ้าง อย่าคิดว่าการที่นายเป็นทายาทซัทเธอร์แลนด์แล้วจะทำให้ฉันกลัว!” คาซิเมียร์หัวเราะดูถูก จากนั้นเขาหันไปทางตรงกันข้ามและเดินออกไปโดยไม่สนใจซามูเอล ซามูเอลกำลังจะระเบิดความไม่พอใจ เขาโตมากับคาซิเมียร์และรู้จักนิสัยของเขาดี เมื่อเขาได้ตัดสินใจว่าจะทำอะไรบางอย่างแล้วล่ะก็ เขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ การเข้าไปยุ่งเกี่ยวคงไม่ใช่ทางเลือก ซามูเอลจึงทำได้แค่เฝ้าจับตาดูเรย์ลี่อย่างใกล้ชิด และทำให้แน่ใจว่าเธอจะไม่กลายเป็นมือที่สาม เมื่อพวกเขาออกจากโรงแรม ซามูเอลตามคาซิเมียร์และขวางทางเขาไว้ น้ำเสียงของเขาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาพูดว่า “ฉันจำได้ว่านายมีเพื่อนสมัยเด็กชื่อ เพอร์ซิวาล ชาปิโร เขาเป็นแพทย์ชื่อดังระดับนานาชาติและเก่งมาก” คาซิเมียร์เลิกคิ้ว “ใช่ ทำไม?” “นายพอจะติดต่อเขาให้ฉันได้ไหม? ฉันต้องการให้เขารักษาบาดแผลให้เรย์เรย์” คาซิเมียร์สั่นหัว “ไม่แน่ใจ พวกเราไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปีแล้ว อีกอย่าง เขาอยู่ต่างประเทศและอาจจะยุ่งจนไม่มีเวลาให้ฉัน แต่ฉันรู้จักผู้เชี่ยวชาญคนอื่นๆ นายอยากให้ฉันแนะนำให้ไหม?” “ช่างเถอะ ฉันจะติดต่อหมอคนอื่นเอง” รอยยิ้มที่มีเลศนัยปรากฏบนมุมปากของคาซิเมียร์เมื่อเขามองซามูเอลเดินจากไป เขาขึ้นรถและโทรศัพท์ “ไอ้หมอ ฉันโทรหานายมาเป็นชั่วโมงแล้ว ทำไมไม่รับ? นายอยู่ที่ไหนตอนนี้?” คาซิเมียร์ถาม ดูเหมือนจะรำคาญ “ฉันอยู่ในเจ็กซ์เบิร์ก เพิ่งผ่าตัดเสร็จ! เกิดอะไรขึ้รึเปล่าคาซิเมียร์? มีอะไรเร่งด่วนถึงต้องหาฉัน?” คาซิเมียร์สั่งโดยไม่สนใจท่วงท่าที่เหนื่อยล้าของเขา “ฉันต้องการให้นายไปที่ห้อง 8302 ของโรงแรมซีกัลและตรวจอาการผู้หญิงคนหนึ่ง” เพอร์ซิวาลถาม “คาซิเมียร์ ผู้หญิงคนนี้เป็นบุคคลสำคัญเหรอ?” “อดีตคู่หมั้นฉันน่ะ เธอผ่านเรื่องราวมามากมายเมื่อหลายปีก่อนและเพิ่งได้รับการปล่อยตัว เธอมีบาดแผลเต็มตัว นายช่วยดูอาการเธอได้ไหม?” มีความเงียบยาวที่อีกด้านของโทรศัพท์ เพอร์ซิวาลแทบพูดไม่ออก “คาซิเมียร์ นายก็น่าจะรู้ว่าฉันเป็นอาจารย์แพทย์ที่มีคนต้องการตัวมากแค่ไหน? นายคงไม่เชื่อหรอกว่ามีคนใหญ่คนโตที่ต่อแถวรอคำวินิจฉัยจากฉันจำนวนมากแค่ไหน” เขาเชื่อไม่ลงเลยได้จริงๆ ว่าเขาถูกขอให้ไปตรวจนักโทษที่เพิ่งได้รับการปล่อยตัว “ไม่อยากไปเหรอ? ก็ได้ งั้นเดี๋ยวฉันจะโอนเงินทุนรอบต่อไปสำหรับห้องแล็บที่ภูดรานาให้ทีหลัง!” เมื่อจนมุม เพอร์ซิวาลก็รีบเปลี่ยนท่าที “ไม่ๆๆ คาซิเมียร์ ฉันไปแน่นอน ยังไงซะเราก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก หน้าที่ของฉันคือช่วยเพื่อนในยามยาก ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม” ดังนั้น เพอร์ซิวาลที่เพิ่งลงจากโต๊ะผ่าตัดก็ไม่กล้าเสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว เขารีบไปที่โรงแรมที่เรย์ลี่พักอยู่ทันที เรย์ลี่กำลังพักอยู่ที่โรงแรมเมื่อมีหญิงสาวคนหนึ่งเคาะประตูห้องและแนะนำตัวว่าเป็นคนดูแล “สวัสดีค่ะ ขออนุญาตยืนยันหน่อยนะคะ คุณคือเรย์ลี่ กูดริดจ์ใช่ไหมคะ? ฉันชื่อชารอน คาร์เตอร์ค่ะ เป็นคนดูแลที่คุณกูดริดจ์จ้างมาเพื่อดูแลคุณ” “คุณกูดริดจ์? ซามูเอลเหรอ?” เรย์ลี่ขมวดคิ้ว ผู้ดูแลพยักหน้าและเข้าไปในห้องโดยไม่รอรับอนุญาต เรย์ลี่รู้สึกถึงความขัดแย้งและความไร้สาระของเรื่องทั้งหมด ซามูเอลมองฉันเป็นตัวอะไรกันแน่? หลังจากทำร้ายฉันอย่างเจ็บปวด ตอนนี้เขากำลังพยายามชดใช้เหรอ? เขาคิดจริงๆ เหรอว่าความใจดีเล็กๆ น้อยๆ จะชดเชยความเจ็บปวดที่ฉันทนมาตลอดสี่ปีในเรือนจำได้? ฉันไม่ต้องการการกระทำที่ไม่จริงใจแบบนี้! คนเดียวในตระกูลกูดริดจ์ที่ฉันห่วงใยคือคุณย่า! ด้วยความขุ่นเคืองที่ฝังลึกต่อตระกูลกูดริดจ์ จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ความโกรธของเธอจะลุกลามไปยังทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา รวมถึงผู้ดูแลที่พวกเขาจ้างมาด้วย เรย์ลี่กำลังจะไล่ผู้ดูแลออก ระหว่างชี้ไปที่ประตู ก็มีชายคนหนึ่งในเสื้อกาวน์สีขาวมาถึง เขาแนะนำตัวเอง “สวัสดีครับ คุณกูดริดจ์ ผมเป็นเพื่อนของคาซิเมียร์ ชื่อเพอร์ซิวาล ชาปิโร ผมเป็นแพทย์ผิวหนังด้วย เขาขอให้ผมมาตรวจสุขภาพของคุณ” เรย์ลี่เงียบ น่าสนใจจริงๆ! คนหนึ่งจัดหาผู้ดูแลให้ฉัน อีกคนหาหมอให้ฉัน พวกเขากำลังแข่งขันกันเสนอความใจดีให้ฉัน พวกเขาพยายามชดใช้ความเสียหายที่ตัวเองก่อขึ้นจริงๆ เหรอ? หรือแค่พยายามเติมเต็มความว่างเปล่าที่เห็นแก่ตัวในใจตัวเอง? เสียใจด้วย แต่ฉันจะไม่รับความใจดีของพวกเขา ฉันยอมตายดีกว่า! ผู้ดูแลมองเพอร์ซิวาลและจำเขาได้ทันที “คุณคืออาจารย์แพทย์ชื่อดัง เพอร์ซิวาล ชาปิโรใช่ไหมคะ? พระเจ้าช่วย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหมอที่มีชื่อเสียงขนาดนี้จะมาตรวจคนไข้ถึงบ้าน!” เพอร์ซิวาลพยักหน้าเล็กน้อยอย่างอึดอัด “ใช่ ผมเอง” ตอนแรกเขาคิดว่าเรย์ลี่จะรู้สึกเป็นเกียรติและขอบคุณ แต่สิ่งที่เขาได้ยินกลับทำให้เขาตั้งคำถามกับการมีอยู่ของตัวเอง “ออกไป” เธอพูด “ถึงฉันจะใกล้ตาย ฉันก็ไม่ให้คุณรักษาฉัน” น้ำเสียงของเรย์ลี่เฉยเมย และดวงตาของเธอเต็มไปความดูถูกราวกับว่าเธอไม่เห็นใครสำคัญในสายตา เพอร์ซิวาลอึ้ง ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ เรย์ลี่ก็ผลักเขาและผู้ดูแลออกจากห้องแล้ว เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ออกไปทั้งคู่ กลับไปบอกซามูเอลกับคาซิเมียร์ให้อยู่ห่างๆ ฉันให้มากที่สุด! อย่ามายุ่งกับฉันอีก!” ประตูห้องถูกปิดกระแทกเสียงดัง ทั้งผู้ดูแลและเพอร์ซิวาลงุนงง สำหรับเพอร์ซิวาล แพทย์ระดับแนวหน้า การมาหาอดีตนักโทษเพื่อตรวจอาการด้วยตัวเอง แต่กลับได้รับการปฏิบัติอย่างหยาบคายแบบนี้ เป็นเรื่องที่เขาทนไม่ได้ เขารีบโทรหาคาซิเมียร์เพื่อจะโวยวาย ส่วนผู้ดูแล แจ้งสถานการณ์ให้ซามูเอลทราบ ในห้อง ในบรรดาสิ่งของที่ผู้ดูแลนำมามีโทรศัพท์ บัตรธนาคาร และเงินสดจำนวนเล็กน้อย เรย์ลี่รับแค่โทรศัพท์ เวร่ายังอยู่ในโรงพยาบาล เธอต้องการโทรศัพท์เพื่อติดต่อกับโรงพยาบาลตลอดเวลา เมื่อรู้ว่าเวร่ายังไม่รู้สึกตัวหลังการผ่าตัด ทุกคนจากตระกูลกูดริดจ์ก็กลับ เหลือไว้เพียงผู้ดูแลคนเดียวเฝ้าอยู่ เรย์ลี่รีบไปโรงพยาบาล หลังจากแยกกันสี่ปี ใบหน้าของเวร่ายังคงเปี่ยมเมตตาเหมือนเดิม แต่เธอแก่ลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่ออายุแปดสิบปี ผมของเธอแซมไปด้วยสีขาว และใบหน้าของเธอมีริ้วรอยนับไม่ถ้วน เมื่อเรย์ลี่ยังเด็ก ทั้งอลาริคและแฮร์เรียตต่างก็ยุ่งมาก และซามูเอลก็เรียนหนัก พูดได้ว่าเวร่าเลี้ยงดูเธอมาเพียงลำพัง เธอจึงผูกพันอย่างลึกซึ้งกับเวร่า ในช่วงเวลาที่เธออยู่ในเรือนจำ ไม่มีวันไหนที่เธอไม่คิดถึงคุณย่า เธอหวาดกลัวว่าเธออาจจะไม่มีชีวิตอยู่เพื่อพบคุณย่าอีก หลังจากเฝ้าไข้ที่ข้างเตียงเป็นเวลาสามชั่วโมง เรย์ลี่ก็ออกจากโรงพยาบาลหลังจากที่เธอกำชับผู้ดูแลหลายครั้งให้ดูแลเวร่าให้ดี ตอนนี้เธอได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำ นอกเหนือจากเวร่า เธอไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ใดๆ กับตระกูลกูดริดจ์อีกต่อไป เธอจะไม่ใช้เงินจากตระกูลกูดริดจ์ เธอตั้งใจที่จะคืนโทรศัพท์เมื่อเธอหาเงินได้มากพอ ในขณะนั้น เธอต้องการหางานที่สามารถเลี้ยงชีพเธอได้ อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทักษะใดเป็นพิเศษ และในฐานะอดีตนักโทษที่เพิ่งพ้นโทษ เธอไม่สามารถหางานที่ดีได้ เธอค้นหาไปทั่ว ทุกคนเห็นขาที่พิการของเธอ ใบหน้าที่ผอมแห้งและซีดเซียวราวกับว่าเธอป่วยหนัก พวกเขาก็ปฏิเสธเธออย่างตรงไปตรงมา

บทก่อนหน้า บทต่อไป

ตั้งค่า

ประวัติการอ่าน

ขนาดตัวอักษร

-18

ปลดล็อกบทถัดไปโดยอัตโนมัติ

สารบัญ