ตอนที่ 5 ไม่ดีทั้งคู่

ความโกรธพุ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจซามูเอล “คาซิเมียร์ วันนี้ฉันสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่แปลกไปนะ ต่อหน้าเวเวอร์ลี นายก็คอยปกป้องเรย์ลี่ตลอดเวลา ถ้าใครที่ไม่สมควรจะเป็นคู่หมั้นของเธอ ก็คือนายนั่นแหละ!” จากนั้นเขาหันไปมองเรย์ลี่ด้วยสายตาที่ดูถูก “เธอนี่มันเจ้าเล่ห์ไม่เบา แค่วันแรกที่ออกจากคุก เธอก็ดึงดูดความสนใจของคาซิเมียร์ได้แล้ว ฉันสังเกตว่าเธอดูเดินไม่ค่อยสะดวกนะ เธอกำลังเล่นบทเป็นผู้หญิงที่แสนทุกข์ทรมานเพื่อขอความเห็นใจจากเขาใช่ไหม? เธอถึงกับทำให้เขาจองห้องพักให้เธอด้วยเหรอ? ห้องที่มีแค่เธอกับเขาอยู่สองคน มันมีเรื่องอะไรที่ไม่สามารถพูดออกมาเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เรย์ลี่โกรธจัดและตอบโต้เขา “คุณกูดริดจ์ ใจของคุณมันสกปรก อย่าเอาความสกปรกของคุณมาตัดสินทุกอย่าง! พวกคุณไม่ใช่เหรอที่บอกให้ฉันแต่งตัวให้ดีก่อนมาเยี่ยมคุณย่า แล้วฉันถามหน่อย มีใครจ่ายเงินให้ฉันไหม? ถ้าคาซิเมียร์ไม่ให้ฉันยืมเงิน ฉันจะมีปัญญาจ่ายค่าห้องได้ยังไง? ใช่ ฉันเดินไม่สะดวก ความพิการที่ขาของฉันไม่ได้อยู่ในรายงานแพทย์หรือไง? ฉันเพิ่งออกจากคุกวันนี้ แต่คุณกลับลากฉันลงมาจากรถอย่างรุนแรง ทำให้ฉันบาดเจ็บ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าทำร้ายฉันยังไง คุณกูดริดจ์? ใช่สิ คุณพบน้องสาวแท้ๆ ของคุณแล้ว คุณจะสนใจคนนอกอย่างฉันทำไม?” เรย์ลี่ระบายความคับแค้นที่สะสมมา เธอออกจากคุกแล้ว ไม่มีเหตุผลที่เธอจะต้องทนทรมานอีก "เรย์ลี่ ฉันขอโทษแทนซามูเอลด้วย" เวเวอร์ลีพูดเสียงสั่นเครือพร้อมกับโค้งคำนับลงสุดตัว "ได้โปรดอย่าโกรธเขาเลยนะ เขาไม่ได้ตั้งใจ ถ้าเธอจะโกรธใคร โกรธฉันก็ได้ ฉันไม่ควรกลับมาที่บ้านหลังนี้เลย" ท่าทีที่อ่อนโยนและเชื่อฟังของเธอแทบทำให้หัวใจของซามูเอลละลาย เขาลูบหลังเธอเบาๆ ปลอบใจเธออย่างอ่อนโยน “เวเวอร์ลี นี่ไม่เกี่ยวกับเธอเลย เรย์ลีแค่พยายามก่อกวน อย่าเก็บคำพูดของหล่อนมาใส่ใจเลย พี่ลืมเตือนเธอไป เรย์ลี่เป็นนักแสดงที่เก่ง เธอเก่งเรื่องพูดเกินจริงและใส่สีตีไข่ ส่วนประสบการณ์ในอดีตของเธอ ฟังหูไว้หู พี่อยู่กับเธอมาสิบแปดปี พี่รู้จักเธอดีกว่าใครๆ!” แฮร์เรียตหยุดร้องไห้และเดินเข้ามาปลอบเวเวอร์ลี “เชื่อพี่ชายของลูกนะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับลูกเลย ไม่ต้องโทษตัวเอง” ความหมายชัดเจน เธอถือว่าคำพูดของซามูเอลเป็นความจริง และมองว่าคำพูดของเรย์ลี่เป็นการผสมปนเปกันระหว่างความจริงและความเท็จ เรย์ลี่มองฉากที่อบอุ่นของครอบครัวพวกเขา และจู่ๆ ก็หัวเราะออกมาอย่างไม่เชื่อ ฉันเป็นนักแสดงที่เก่งและชอบพูดเกินจริงงั้นเหรอ? พวกเขาเป็นครอบครัวที่เมินเฉยต่อความยากลำบากของฉันตลอดสี่ปีที่อยู่ในขุมนรก พวกเขาไม่ให้ฉันได้ปกป้องตัวเอง และมองฉันในแง่ร้ายที่สุด ทุกวินาทีที่เธออยู่ที่นี่ เรย์ลี่รู้สึกเหมือนทรยศต่ออิสรภาพที่เธอเพิ่งได้กลับคืนมาอย่างยากลำบาก “ขอโทษค่ะ ฉันจะกลับไปพักที่โรงแรม ไว้คุณย่าฟื้นแล้ว ฉันจะมาเยี่ยมท่านใหม่” เรย์ลี่พูดอย่างใจเย็น โค้งคำนับ และเดินออกจากห้องผู้ป่วย ด้วยความตั้งใจที่จะลุกจากเตียง เธอเดินออกจากห้องผู้ป่วยอย่างช้าๆ ขาที่พิการของเธอทำให้แต่ละก้าวเดินไปอย่างกระโผลกกระเผลก ร่างกายของเธอโยกเยกทุกย่างก้าว ทำให้ทุกการเคลื่อนไหวดูยากลำบากเป็นพิเศษ แฮร์เรียตอดไม่ได้ที่จะเอามือปิดปาก แล้วสะอื้น เมื่อเธอจะวิ่งตามเรย์ลี่ ซามูเอลก็หยุดเธอ “แม่ ผมไปเอง” เรย์ลี่เพิ่งกลับมาที่โรงแรมและนอนลง ก็มีเสียงเคาะประตู เสียงคุ้นเคยดังลอดประตูเข้ามา “คุณกูดริดจ์ ผมเอง คาซิเมียร์” หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เรย์ลี่ก็ไปเปิดประตู คาซิเมียร์ถือถุงใหญ่สองถุง ตั้งใจจะเข้ามาในห้อง เรย์ลี่หยุดเขา พูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “คุณซัทเธอร์แลนด์ นี่อาจจะไม่สะดวกเท่าไหร่” ถ้าตระกูลกูดริดจ์รู้เข้า พวกเขาจะต้องสงสัยแน่นอน พวกเขาจะสงสัยว่าทั้งสองคนที่อยู่กันตามลำพังโดยไม่มีใครอื่น กำลังทำเรื่องไม่ดีไม่งามอะไรกันในห้อง เธอสามารถเพิกเฉยต่อคำนินทาไร้สาระได้ แต่เธอไม่สามารถปล่อยให้คนที่เคยทำร้ายเธอในอดีต หาช่องทางที่จะทำให้เธอเจ็บปวดไม่รู้จบได้อีก คาซิเมียร์ชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อมองใบหน้าเล็กๆ ที่ไร้ซึ่งอารมณ์ของเรย์ลี่ เขารู้สึกถึงความหงุดหงิดที่อธิบายไม่ถูกเกิดขึ้นภายในตัวเขา เธอเรียกเขาว่า “คุณซัทเธอร์แลนด์” มาทั้งวัน ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เคยมีใครบางคนพูดเจื้อยแจ้วอยู่รอบตัวเขาเสมอ แสดงความชื่นชมต่อเขาอย่างไม่หยุดหย่อน ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ร่าเริงซึ่งชอบเรียกเขาว่า “คาซ” ดูเหมือนจะหายไปจากโลกนี้แล้ว เรย์ลี่ในปัจจุบันดูแปลกประหลาดราวกับเธอแลกวิญญาณไปแล้ว แปลกเสียจนเขาจำเธอไม่ได้ “เอาเถอะ ผมซื้อยาและอาหารมาให้คุณ” คาซิเมียร์กำลังจะส่งของในมือให้เรย์ลี่ ก็มีร่างหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว นั่นคือซามูเอล เขาแปลกใจเมื่อเห็นคาซิเมียร์ “นายมาทำอะไรที่นี่?” “ฉันแค่มาส่งของให้น้องสาวนาย แล้วก็จะไป” “ในเมื่อเธอเป็นน้องสาวฉัน นายก็ไม่จำเป็นต้องเดือดร้อนแทน” สายตาดูถูกของซามูเอลมองคาซิเมียร์ลวกๆ สื่อเป็นนัยว่าความสนใจของเขาไม่ใช่เรื่องจริงใจ จากนั้นเขาเบนสายตาไปมองเรย์ลี่และตำหนิ “ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าตอนนี้คาซิเมียร์เป็นคู่หมั้นของเวเวอร์ลีแล้ว? ทำไมเธอถึงไม่รู้จักขอบเขต? หรือว่าหลังจากติดคุกมาสี่ปี เธอเก็บความแค้นไว้และตั้งใจมาคลอเคลียคาซิเมียร์เพื่อจะทำให้เวเวอร์ลีไม่พอใจ? เธอมันผู้หญิงเจ้าเล่ห์!” ใบหน้าของเรย์ลี่แดงก่ำด้วยความโกรธ เธอถูกตำหนิอย่างกะทันหันจนตั้งตัวไม่ติด เธอจ้องซามูเอล อยากจะให้สายตาของเธอเจาะทะลุเข้าหน้าของเขา และตะคอก “คุณกูดริดจ์ คุณกลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้เหรอว่าคุณทำตัวแย่แค่ไหน?” ซามูเอลโกรธจัด “กล้าดียังไงมาว่าฉันทำตัวแย่?” คาซิเมียร์เข้ามาปกป้องเรย์ลี่ “พอได้แล้ว ซามูเอล! คุณกูดริดจ์ไม่ได้ตั้งใจมายั่วอะไรฉัน หยุดใช้คำพูดทำร้ายเธอซะที!” เรย์ลี่หันความโกรธไปที่คาซิเมียร์ “หุบปาก ฉันไม่ต้องการการปกป้องที่เสแสร้งของคุณ! พวกคุณมันก็แย่พอกัน ไม่มีใครดีไปกว่าใคร!” ซามูเอลอึ้งไป ไม่เพียงแต่เรย์ลี่จะไม่เล่นบทเหยื่อเพื่อเรียกความเห็นใจจากคาซิเมียร์ เธอยังกล้าเผชิญหน้ากับเขาอย่างรุนแรงอีกด้วย “ออกไป! ออกไปให้หมด!” ด้วยความโกรธจัด เรย์ลี่ปิดประตูกระแทก ชายทั้งสองคนยืนงงอยู่หน้าห้อง ซามูเอลเคาะประตูซ้ำๆ แต่เรย์ลี่ไม่ยอมเปิด เกือบทำให้เขาโมโหจนระเบิด คาซิเมียร์พูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “ไปกันเถอะ ถ้าฉันเป็นน้องสาวนาย ฉันก็โกรธเหมือนกัน ถ้าพูดดีๆ ไม่ได้ ก็เงียบไป ไม่มีใครคิดว่านายเป็นใบ้หรอก” ซามูเอลจ้องเขาเขม็งและพูดประชดประชัน “คาซิเมียร์ นายบังเอิญเจอเรย์ลี่ที่โรงแรม แล้วยังจ่ายค่าห้องให้เธอได้ยังไง? การพบกันโดยบังเอิญที่ว่านี่มันมีจุดผิดพลาดเต็มไปหมด! ตอนฉันขับรถกลับจากเรือนจำ ฉันเห็นรถคุ้นตา คันนั้นต้องเป็นรถของนายแน่ๆ นายวางแผนจะไปรับเธอที่เรือนจำอยู่แล้วใช่ไหม?” คาซิเมียร์ไม่ได้ปฏิเสธ ซามูเอลถามอย่างกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด “นายรู้สึกอะไรกับเธอหรือเปล่า?” คาซิเมียร์เงียบ ด้วยความโกรธ ซามูเอลคว้าคอเสื้อเขาและตะโกน “นายกำลังมองหาคนใหม่ใช่ไหม? นายมันสารเลว! ทำแบบนี้กับเวเวอร์ลีได้ยังไง?” “เรย์ลี่ก็เป็นน้องสาวนายเหมือนกัน แต่นายกลับลำเอียง! นายไม่ดูแลเรย์ลี่ยังไม่พอ คนอื่นก็ห้ามดูแลเธองั้นเหรอ?” “ดูแลเธอแล้วมีประโยชน์อะไร? เธอชายตามองนายบ้างไหม? เธอรับของที่นายซื้อให้หรือเปล่า?” ซามูเอลพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “เมื่อสี่ปีก่อนนายทำไม่ดีไว้กับเธอ นายคิดจริงๆ เหรอว่าเธอจะให้อภัยนายง่ายๆ? อย่าไร้เดียงสาไปหน่อยเลย!” “เธอไม่มีวันให้อภัยฉัน นายก็เหมือนกันนั่นแหละ เราทุกคนทำผิดกับเธอเมื่อสี่ปีก่อน แต่นายน่ะเลวร้ายที่สุด!” คาซิเมียร์พูดเสียงขุ่นเคือง “เธอทนทุกข์ทรมานในเรือนจำสี่ปี ไม่เพียงแต่นายจะไม่สนใจเธอ นายยังประกาศว่าเรย์ลี่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลกูดริดจ์อีกต่อไป! ความเจ็บปวดส่วนใหญ่ที่เธอได้รับก็เป็นเพราะนาย!”