ตอนที่ 3 สี่ปีแห่งความยากลำบาก

เรย์ลี่รู้สึกเจ็บปวดในใจ อารมณ์ของเธอซับซ้อนและหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นความขุ่นเคืองหรือความคาดหวังก็ไม่สำคัญอีกต่อไป เมื่อถึงหน้าห้อง คาซิเมียร์หยิบกล่องขนมออกมา “ผมสั่งอาหารไว้ให้คุณแล้ว ถ้าหิวก็กินพวกนี้ก่อน” สายตาของเรย์ลี่จับจ้องไปที่ขนม มันเหมือนกับขนมที่เวเวอร์ลียื่นให้ที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ไม่มีผิด “ฉันไม่ค่อยชอบขนม เก็บไว้ให้เวเวอร์ลีเถอะ” เธอตอบเสียงเบา แววตาหม่นหมอง เธอไม่ต้องการท่าทีที่ไม่จริงใจเหล่านี้ เธอไม่มีวันลืมเหจุการณ์ในงานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลลอริเมอร์ วันที่เธอถูกใส่ร้ายว่าขโมยสร้อยคอ คาซิเมียร์ยืนปกป้องเวเวอร์ลี ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองขณะกล่าวหาเธอ พ่อ แม่ พี่ชาย และคู่หมั้นที่เธอรักที่สุด ทุกคนยืนข้างเวเวอร์ลี และผลักไสเธอให้รับผิด บางทีซามูเอลอาจจะพูดถูก เธอใช้ชีวิตเป็นทายาทผู้ร่ำรวยแทนเวเวอร์ลีมาสิบแปดปี จะมีอะไรให้เธอต้องคร่ำครวญอีก บางทีการจำคุกสี่ปีนั้นอาจเป็นการชดเชยอย่างหนึ่ง ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่อาจสลัดความรู้สึกไม่ยุติธรรมออกไปได้ หากใครต้องการประณามอีกคน พวกเขาย่อมหาเหตุผลได้เสมอ คนที่ครั้งหนึ่งเคยมีบทบาทสำคัญในชีวิตเรย์ลี่ ต่างผลักเธอลงสู่ห้วงเหวลึกด้วยมือของพวกเขาเอง ขณะที่คาซิเมียร์กำลังจะพูดโดยที่มือยังถือขนมอยู่ ก็มีสายโทรเข้ามากะทันหันและรีบจากไป ในห้องพักโรงแรม เรย์ลี่อาบน้ำ เมื่อมองรอยแผลเป็นบนร่างกาย ดวงตาของเธอก็แดงก่ำ รอยแผลเป็นเหล่านี้คือความอัปยศที่เธอได้รับระหว่างถูกจำคุกสี่ปี แม้ว่าเธอจะได้รับอิสรภาพกลับคืนมา แต่ราวกับว่าตราประทับได้ถูกสลักลงบนตัวเธอแล้ว และจะตามหลอกหลอนเธอไปชั่วชีวิต หลังจากเป่าผมให้แห้ง เธอก็ดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากเธอไม่มีเสื้อผ้าใหม่ เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใส่เสื้อสเวตเตอร์เก่าตัวเดิม เธอสวมถุงมือเพื่อซ่อนรอยแตกและแผลพุพอง ในอาคารผู้ป่วยใน เรย์ลี่ถามทางพยาบาลและในที่สุดก็พบห้องผ่าตัด ขณะนั้น สมาชิกในตระกูลกูดริดจ์กำลังรออยู่อย่างกระวนกระวายใจที่ด้านนอก เวร่าที่นอนพักอยู่ในห้องผู้ป่วยเกิดอาการแย่ลงกะทันหันและถูกนำตัวส่งห้องผ่าตัดฉุกเฉิน เรย์ลี่มองไฟสีแดงเหนือห้องผ่าตัดที่กำลังกะพริบอยู่ ขนตายาวของเธอสั่นระริก และหัวใจของเธอจมดิ่งลงสู่ความทรมาน เวร่าคือคนที่รักเธอมากที่สุดบนโลกใบนี้ เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรหากมีอะไรเกิดขึ้นกับท่าน เมื่อเรย์ลี่เดินเข้ามา เวเวอร์ลีสะบัดข้อมือเบาๆ เพื่อดึงดูดความสนใจไปยังสร้อยข้อมือที่เธอสวม “เรย์ลี่ คุณย่าให้สร้อยข้อมือนี้กับเธอก่อนเข้าผ่าตัด แต่ฉันชอบมันมาก เธอจะ...” เรย์ลี่มองสร้อยข้อมือมรกตและนิ่งเงียบ ความคิดของเธอย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อน ตอนที่เวเวอร์ลีมีนิสัยชอบแย่งชิงสิ่งของของเธอไป เธอแย่งห้อง เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า และแม้แต่แมว สัตว์เลี้ยงแสนรักของเธอ ซึ่งน่าเศร้าที่มันไม่รอดจากเกมอันโหดร้ายของเวเวอร์ลี ในตอนนั้น เธอโกรธจัดมาก แต่ตอนนี้ เธอไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว ทุกสิ่งในบ้านกูดริดจ์ ต้นไม้ใบหญ้าทุกต้น อิฐทุกก้อน กระเบื้องทุกแผ่น ล้วนเป็นของเวเวอร์ลี ทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมาย และเธอเป็นเพียงลูกสาวกำมะลอ คนนอกที่ได้รับสิทธิพิเศษให้ใช้ชีวิตแทนลูกสาวตัวจริงมาสิบแปดปี เวเวอร์ลีทำสีหน้าผิดหวัง “ถ้าเธอไม่ยอมยกให้ ฉันก็จะคืนให้” เมื่อเห็นฉากนี้ ซามูเอลก็เข้ามาตำหนิ “พอได้แล้ว เรย์ลี่ มันก็แค่สร้อยข้อมือ ให้เวเวอร์ลีไปไม่ได้หรือไง? ถ้าเธออยากได้ ฉันจะกลับไปซื้อให้เธออีกแปดหรือสิบเส้นก็ยังได้!” เรย์ลี่นั่งบนเก้าอี้เงียบๆ เธอไม่ได้พูดอะไรหรือทำอะไรผิด แต่แค่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ดูเหมือนจะเป็นความผิด บางทีมันอาจจะเป็นกรรมเก่าของเธอ “ซามูเอล ฉันชอบสร้อยข้อมือนี้มาก ทำไมคุณย่าถึงไม่ให้ฉัน? คุณย่าไม่ชอบฉันเหรอ?” น้ำตาเกาะขนตางอนของเวเวอร์ลีขณะมองซามูเอลอย่างน่าสงสาร ซามูเอลราวกับเสียสติ เขาดึงเรย์ลี่ขึ้นมาและต่อว่าเธออย่างโกรธเกรี้ยว “เธอจะใจแคบไปถึงไหนถึงได้ทะเลาะกับเวเวอร์ลีเรื่องสร้อยข้อมือ? แล้วยังมาทำหน้าตาบึ้งตึงอีก เรย์ลี่ เธอคิดว่ามีคุณย่าคุ้มกะลาหัวแล้วฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้หรือไง?” “ฉัน—” ก่อนที่เรย์ลี่จะทันได้เอ่ยคำใด ซามูเอลก็ดึงเธอเข้าไปใกล้หน้าห้องผ่าตัด “คุณย่าอยู่ในนั้น กำลังผ่าตัด ชีวิตท่านแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่เธอกลับมานั่งหงุดหงิดกับเวเวอร์ลีเรื่องสร้อยข้อมือเล็กน้อยนี่! อย่าให้มันมากนักเลยได้ไหม อยากให้ท่านตายเหรอ?” ขาของเรย์ลี่ที่นั้นบาดเจ็บอยู่แล้ว ปวดตุบๆ อย่างรุนแรงเมื่อซามูเอลลากเธออย่างหยาบคาย ทำให้เธอหายใจไม่ออก ในชั่วขณะที่เสียหลัก เธอก็ล้มลงกับพื้น แฮร์เรียตกลับมาจากห้องน้ำและเห็นเหตุการณ์ เธอรีบไปช่วยพยุงเรย์ลี่ขึ้นและตำหนิซามูเอล “ทำไมลูกถึงรังแกน้องอีกแล้ว?” ซามูเอลกัดฟันด้วยความหงุดหงิด “แม่ครับ เธอรังแกเวเวอร์ลี! รู้ทั้งรู้ว่าคุณย่ากำลังผ่าตัด แต่ก็ยังไม่หยุด แถมยังทำให้เวเวอร์ลีร้องไห้อีก!” ซามูเอลประท้วง “คุณย่ารับเรื่องพวกนี้ไม่ไหวหรอก ถ้าท่านออกมาเห็นแบบนี้ คงจะเสียใจจนต้องผ่าตัดอีกรอบแน่!” แฮร์เรียตมองเวเวอร์ลีที่น้ำตาคลอเบ้า เมื่อรู้รายละเอียดของเรื่องราว เธอก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิเรย์ลี่ “เรย์เรย์ ลูกไม่ควรทะเลาะกับน้องเวลานี้นะ สุขภาพคุณย่าไม่ค่อยดีมาสองสามปีแล้ว รับแรงกระทบไม่ได้แม้แต่น้อย ทำไมไม่ให้สร้อยข้อมือกับเวเวอร์ลีไปล่ะ?” เรย์ลี่หน้าไร้อารมณ์ตอบ “ฉันไม่ได้บอกว่าไม่เต็มใจให้เธอ” แฮร์เรียตขมวดคิ้ว “แล้วทำไมพี่ชายลูกต้องขึ้นเสียง? แล้วทำไมเวเวอร์ลีต้องร้องไห้? ช่างเถอะ ใครถูกใครผิดก็ช่าง มันก็แค่สร้อยข้อมือ เดี๋ยวแม่ซื้อให้ลูกอีกเส้น” เรย์ลี่พยักหน้า เธอเงียบ รู้ว่าพูดอะไรไปก็ผิด เมื่อครู่ ซามูเอลดึงเธออย่างแรง ทำให้เธอล้มกระแทกพื้น ความเจ็บปวดที่ขาของเธอนั้นรุนแรงจนแทบยืนไม่ไหว ด้วยการปล่อยตัวออกจากคุกอย่างกะทันหันและยังไม่ได้กินอะไรเลย เธอจึงอ่อนแรง ร่างกายของเธอถูกผลักดันจนถึงขีดจำกัด ร่างผอมบางและผิวเหลืองซีดของเธอทำให้เธอดูเหมือนคนป่วยเป็นโรคร้ายระยะสุดท้าย ทุกอย่างตรงหน้ามืดมิดลงทันใด และคลื่นแห่งความวิงเวียนอย่างรุนแรงก็ถาโถม ทำให้เธอทรุดลงกับพื้น ซามูเอลเยาะเย้ย “เลิกแย่งสร้อยข้อมือแล้วเริ่มเล่นบทเหยื่อแล้วเหรอ? รีบลุกขึ้น! เลิกทำตัวเหมือนคนตายได้แล้ว ถ้าคุณย่าเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วเสียใจ เธอเดือดร้อนแน่!” เรย์ลี่เงยหน้าและหมดสติไปในตอนนั้น เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ ก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นบนเตียงในโรงพยาบาล เสียงสะอื้นของแฮร์เรียตดังชัดเจน เมื่อมองลงไป เรย์ลี่สังเกตว่าเธอกำลังสวมชุดคนไข้ พวกเขาเห็นรอยแผลเป็นบนร่างกายเธอแล้ว แฮร์เรียตเดินเข้ามาจับมือเธอเบาๆ ร้องไห้ “เรย์เรย์ ทำไมมือลูกถึงมีรอยแตกและแผลพุพองมากมาย? แล้วทำไมร่างกายลูกถึงมีรอยแผลเป็นนับไม่ถ้วน? หมอบอกว่ามีร่องรอยของการถูกตีด้วยไม้ ถูกเฆี่ยน และรอยไหม้จากบุหรี่...” ซามูเอลเดินเข้ามาตบไหล่แฮร์เรียต ปลอบโยนเธอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แม่ครับ อย่าเสียใจไปเลย” เขาไม่อาจเข้าใจได้ว่าเรย์ลี่ต้องผ่านอะไรมาบ้าง ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่เขา ทำให้เขาไม่อาจแม้แต่จะมองหน้าเธอ เขาไม่สามารถเอ่ยคำขอโทษใดออกมาได้ แฮร์เรียตเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า “แม่นึกว่าลูกอยู่ในคุกแค่สี่ปี ทำงานใช้แรงงานในคุกเฉยๆ ไม่เคยคิดเลยว่าลูกจะลำบากขนาดนี้ ใครกันช่างใจร้ายทำร้ายลูกได้ขนาดนี้?” ดวงตาของเวเวอร์ลีแดงก่ำขณะยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้ “เรย์ลี่ ฉันเสียใจมาก ความเจ็บปวดของเธอคือความเจ็บปวดของฉัน เธอต้องเจออะไรมาบ้าง?” เรย์ลี่เงยหน้ามองเวเวอร์ลีที่พูดจาอย่างเสแสร้ง ความเจ็บปวดของเธอคือความเจ็บปวดของฉัน? ช่างเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ความโกรธพุ่งพล่านในตัวเธอ เธอพูดอย่างใจเย็น “เจออะไรมาบ้างงั้นเหรอ? จะเล่าให้ฟัง ทุกวันในคุกฉันถูกรังแกไม่เว้นแต่ละวัน ทำไมฉันต้องขโมยสร้อยคอของลูกสาวคนโตของตระกูลลอริเมอร์ ทำให้ถูกคนใหญ่คนโตอาฆาต? มือเท้าแตก แผลพุพอง ถูกกระชากผม ชก เตะ จี้บุหรี่ ราดน้ำร้อน ตบ พวกนั้นมันเรื่องเด็กๆ ไม้จิ้มฟันเสียบหูซ้ายฉัน แก้วหูฉีก เกือบจะหูหนวก พวกเขาใช้เหล็กเส้นติดตะปู ตอกทั่วขาฉันจนเป็นรู เลือดไหลซึม ฉันเจอมาหมดแล้ว ห้องขังน้ำ การขังเดี่ยว หรือแม้แต่การทรมานด้วยไฟฟ้า” ดวงตาของเวเวอร์ลีเบิกกว้างด้วยความตกใจขณะมองเรย์ลี่ด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลพรากเหมือนสร้อยไข่มุกที่ขาดเส้น เธอร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออก เวเวอร์ลีทรงตัวไม่อยู่ ทรุดตัวลงในอ้อมแขนของซามูเอล “ร้องไห้ทำไม? เธอไม่ใช่คนที่ต้องอยู่ในคุกตลอดสี่ปีสักหน่อย” เรย์ลี่พูด ขณะมองคนในห้องที่จมอยู่กับความเศร้า บางคนถึงกับร้องไห้ เธอสัมผัสได้ถึงความเย้ยหยัน