ตอนที่ 7 บังเอิญเจอกันในบาร์

เรย์ลี่ยืนอยู่หน้าร้านค้า รูปร่างสูงโปร่งของเธอสะท้อนในประตูกระจกที่มีความเงา เรย์ลี่ที่มีชีวิตชีวาในอดีต เด็กสาวผู้ที่เต็มไปด้วยความงามของวัยแรกรุ่นได้หายไปแล้ว ตอนนี้ที่เหลือเพียงแค่คนที่มีสุขภาพย่ำแย่มาก ที่เพียงแค่ยังหายใจอยู่ในโลกใบนี้ เธอไม่เหลือศักดิ์ศรี สุขภาพทรุดโทรม ชื่อเสียงของเธอถูกทำลาย แต่เธอยังไม่ยอมแพ้ เรย์ลี่รวบรวมความกล้าของเธอทั้งหมด และดำเนินการค้นหางานต่อไป ในที่สุดเธอเห็นบาร์ที่กำลังจ้างพนักงานเสิร์ฟ ค่าจ้างไม่มาก แต่รวมอาหารและที่พัก บาร์มีแสงสว่างไม่มาก ดังนั้นผู้จัดการไม่สามารถเห็นสีหน้าที่อ่อนแอของเธอ ด้วยความจำเป็นที่ต้องการพนักงานเร่งด่วน เขาจึงจ้างเธอทันที เรย์ลี่เห็นคุณค่าในโอกาสที่ได้มายาก เมื่อเธอสวมชุดพนักงานก็เริ่มทำงานทันที ในมุมหนึ่งของบาร์ หลังจากที่เวเวอร์ลีและเพื่อนสนิทของเธอ มินดี้ วูลเลน มาเที่ยวสังสรรค์ พวกเธอกำลังเตรียมตัวที่จะออกไป ทันใดนั้น มินดี้เหลือบไปเห็นเรย์ลี่ที่กำลังเช็ดทำความสะอาดบาร์ “เววี่ พนักงานเสิร์ฟคนนั้นดูคล้ายเรย์ลี่ไหม?” “เรย์ลี่? ทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟเนี่ยนะ?” เวเวอร์ลีไม่อยากเชื่อ “ไม่น่าเชื่อเลย เธอเพิ่งออกจากคุกวันนี้เอง จะทำงานได้ทันทีเลยเหรอ?” เธอมองไปทางนั้นแล้วขมวดคิ้ว “ใช่จริงๆ ด้วย! น่าประทับใจนะ ทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟทันทีหลังออกจากคุกเลย เธอคงอดทนรอไม่ไหวที่จะหาเลี้ยงตัวเองแล้วสินะ!” “เราจะเข้าไปทักทายเธอไหม?” มินดี้ถามพลางแสยะ “รอเดี๋ยว!” เวเวอร์ลีทำหน้านิ่ว สายตาของเธอมีเลศนัย ในที่สุด เธอเอียงตัวเข้าหาและกระซิบบางอย่างกับมินดี้ เรย์ลี่ยังคงตั้งใจทำงานอย่างหนักเมื่อผู้จัดการเข้ามาหาเธอและบอกว่า “แขกในห้อง 808 ทำไวน์หก เธอไปทำความสะอาดหน่อย” เรย์ลี่ไม่ทันระแวงและเดินไปที่ห้อง 808 ทันที เมื่อเข้าไป เธอเห็นมินดี้คนเดียว เธอจำได้ว่ามินดี้เป็นเพื่อนสนิทของเวเวอร์ลี สี่ปีที่แล้ว ตอนที่เวเวอร์ลีถูกจับได้เรื่องขโมยสร้อยคอ มินดี้คือคนที่อ้างว่าเธอเห็นการขโมย ทำให้ชะตาชีวิตของเรย์ลี่ถูกตัดสินเพราะคำยืนยันของเธอ ประกายไฟระเบิดขึ้นเมื่อศัตรูมาเจอกัน เมื่อเห็นคนที่ทำให้เธอต้องทุกข์ทรมาน เรย์ลี่ก็เต็มไปด้วยความโกรธ แต่เพื่อรักษางาน เธอกลืนความโกรธและเริ่มทำความสะอาด มินดี้ตั้งใจทำให้แก้วไวน์หกและตำหนิเธอ “เธอทำอะไรของเธอ? ทำให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง? อยากให้ฉันร้องเรียนเธอเหรอ?” เรย์ลี่กำผ้าขนหนูแน่นขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ในขณะนั้น ประตูห้องน้ำเปิดออก และเวเวอร์ลีเดินออกมา เธอเดินมาหาเรย์ลี่ด้วยความประหลาดใจและอุทาน “เรย์ลี่ ทำไมเธอถึงมาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟล่ะ? โอ้ พระเจ้า ถ้าซามูเอลและแม่รู้เรื่องนี้ พวกเขาคงหดหู่มาก!” “พนักงานเสิร์ฟคนนี้เป็นพี่สาวเธอเหรอ? เววี่ เธอแน่ใจเหรอว่าไม่ใช่คนอื่น?” มินดี้ถาม แสร้งทำเป็นประหลาดใจ ไม่มีร่องรอยของอารมณ์ใดๆ บนใบหน้าของเรย์ลี่ เมื่อเธอดูหญิงสาวสองคนแสดงละคร “ฉันแค่อยากทำงานของฉัน กรุณาอย่าสร้างความยุ่งยากให้ฉันเลย” “เรย์ลี่ ทำไมเธอถึงทำงานในสถานที่แบบนี้ล่ะ? ครอบครัวของเราสามารถสนับสนุนเธอได้ ถ้าเธอต้องการเงิน เธอก็แค่ขอ!” เวเวอร์ลีพูด จับผ้าขนหนูที่สกปรกจากมือของเธอด้วยความเป็นห่วง แต่เรย์ลี่ไม่ยอมปล่อยมือ เธอไม่แน่ใจว่าการเจอกับเวเวอร์ลีและมินดี้ในคืนนี้เป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือไม่ แต่เธอไม่ต้องการที่จะมีข้อพิพาทใดๆ ทั้งนั้น ที่เธอต้องการคือการหาเงินอย่างสุจริต เธอดำเนินการทำความสะอาดโต๊ะต่อไปโดยไม่พูดคำใด “เรย์ลี่ ฉันช่วย!” เวเวอร์ลีพูดพลางช่วยเธอทำความสะอาด เธอตั้งใจเช็ดโต๊ะจนไม่รู้ว่ามือของเธอถูกแก้วไวน์ที่แตกบาดจนเลือดไหล เธอร้องอยากเจ็บปวด เมื่อเห็นนิ้วที่เลือดไหล เรย์ลี่ไม่สามารถยับยั้งความโกรธของเธอได้ “ทำอะไรของเธอ?” เวเวอร์ลีน้ำตาร่วงทันทีเหมือนเขื่อนแตก “เรย์ลี่ ฉันเห็นเธอทำงานทั้งที่ยังบาดเจ็บแบบนี้ ทำให้ฉันเสียใจจริงๆ ฉันแค่อยากช่วยเธอ” เธอร้องไห้ ด้านข้าง มินดี้เริ่มบันทึกวิดีโอเงียบๆ “ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ เลิกก่อกวนฉันสักที!” เรย์ลี่ตะคอก “เรย์ลี่ เธอเกลียดฉันเหรอ?” เวเวอร์ลีถาม เธอปาดน้ำตา “เมื่อก่อน ฉันยังเด็ก ฉันเห็นสร้อยคอนั้นและอยากได้มากจนความโลภครอบงำฉัน มันเป็นเพราะฉันที่ทำให้เธอต้องถูกส่งไปเรือนจำ เธอต้องทนทุกข์ทรมาน สมควรแล้วที่เธอจะเกลียดฉัน เธอตีฉันเลย ด่าฉัน มันอาจจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย!” “ตีเธอ ด่าเธองั้นเหรอ?” เรย์ลี่เย้ยหยันพลางมองเวเวอร์ลี “ฉันกลับมาจากขอบเหวแห่งความตาย ไม่ใช่เพื่อปลอบใจเธอหรือทำให้จิตใจเธอสงบลงหรอกนะ!” ในขณะนั้น เธอไม่เพียงแค่โดนทรมานทางจิตใจ แต่ยังโดนทรมานทางร่างกายด้วย ขาที่พิการของเธอปวดเรื้อรัง แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทนแบกรับมันไว้ แสงสว่างอ่อนๆ ในห้องส่วนตัวล้อมรอบเธอ ดูเศร้าโศก เธอดูเหมือนตุ๊กตาที่ไม่มีชีวิต เวเวอร์ลีมองใบหน้าที่ไร้สีเลือดของเธอ มีความกลัวเล็กน้อยในใจเธอ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถทำอะไรได้ชัดเจน แต่เธอมีออร่าของพลังที่เงียบงัน เธอมองไปนอกหน้าต่าง ปัดปอยผมเบาๆ แล้วพูดต่อ “เธอคือลูกสาวตัวจริงของตระกูลกูดริดจ์ ตอนนั้นแม่แท้ๆ ของฉันเป็นแค่คนรับใช้ แต่เธอกลับวางแผนเปลี่ยนตัวเราสองคนเพราะมีเจตนาร้าย เธอต้องทนกับความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานในครอบครัวนั้น พวกเขายังห้ามไม่ให้เธอเรียนหนังสือ และอยากจะจับเธอไปแต่งงานกับผู้ชายวัยสี่สิบปีเพื่อขอสินสมรส ฉันรู้สึกเห็นใจเธอจากใจจริง เมื่อเธอกลับมาที่ตระกูลกูดริดจ์ ฉันพร้อมที่จะให้ทุกอย่างกับเธอ ฉันยอมอยู่ร่วมกับเธออย่างสงบสุข และถ้าจำเป็น ฉันก็พร้อมจะออกจากตระกูลกูดริดจ์ไป! ฉันอยากจะรักเธอเหมือนกับน้องสาวแท้ๆ ของตัวเอง ให้เธอได้รับความรักจากพ่อแม่ไม่พอ แต่ยังมีความรักจากพี่ชายและพี่สาว! แม้กระทั่งตอนที่แม่ขอให้ฉันถอนหมั้น มันยากมากสำหรับฉันนะ แต่ถึงแม้จะรู้สึกยังไง ฉันก็ยอมปล่อยมือและรักษาระยะห่างจากคาซิเมียร์ ฉันจริงใจต่อเธอมาก แต่เธอล่ะ? เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง?” เวเวอร์ลีร้องไห้จนควบคุมไม่ได้แล้ว เธอเอามือปิดปาก ดูเหมือนว่าเธอถูกทำร้ายและแบกรับความอยุติธรรมครั้งใหญ่ เรย์ลี่ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “เธอหยุดร้องไห้สักทีได้ไหม? ทำเหมือนกับว่าฉันเป็นคนกลั่นแกล้งเธอ! เธอไม่รู้เหรอว่าตอนที่เธอกลับมาที่ตระกูลกูดริดจ์ใหม่ๆ เธอเอาแต่ร้องไห้โดยไม่ยอมอธิบายอะไรเลยจนซามูเอลเข้าใจผิดหลายครั้ง คิดว่าฉันรังแกเธอ” เวเวอร์ลียังคงเงียบ ร้องไห้ไม่หยุด เรย์ลี่รู้สึกไร้ทางออกราวกับว่าเธอกำลังแสดงบทพูดคนเดียว คำพูดของเธอทำให้เวเวอร์ลีร้องไห้ และถ้าซามูเอลเห็นฉากนี้ เขาจะด่าเธอโดยไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดอย่างแน่นอน “เรย์ลี่ เธอเป็นพี่สาวที่ดี มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันขอโทษ ฉันยังเด็กในตอนนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอถูกส่งไปเรือนจำ...” น้ำตาไหลบนใบหน้าของเวเวอร์ลีขณะที่เธอก้มลงอย่างรู้สึกผิด “โอ้? เธอแค่ยังเด็ก หรือว่าเธอตั้งใจจะวางแผนใส่ร้ายฉันกันแน่?” สีหน้าของเรย์ลี่แข็งกร้าว สายตาของเธอเต็มไปด้วยความจริงจังที่ปฏิเสธไม่ได้