ตอนที่ 2 เลี้ยงเด็กในตำหนักเย็น

“นายหญิง?” นางกำนัลน้อยที่ร้องไห้บนตั่ง อ้าปากค้าง จ้องมองเหลิ่งลั่วเย่ว์ที่ลืมตาขึ้นด้วยใบหน้าตกใจสุดขีด เมื่อครู่นางมืออังที่จมูกของนายหญิง นายหญิงหยุดหายใจแล้วแท้ๆ ทำไมตอนนี้ถึงลืมตาขึ้นได้ และลูกตายังขยับด้วย เหลิ่งลั่วเย่ว์ได้ยินเสียงก็มองนางกำนัลน้อยคนนั้นแล้วพูดว่า “ข้าเหนื่อยแล้ว ขอนอนพักผ่อนก่อน” จากนั้นก็หลับตาลงไปอีกครั้ง นางต้องทำความเข้าใจเนื้อเรื่องให้ดีแล้วค่อยคิดว่าต่อไปควรทำอย่างไรดี นางกำนัลน้อยอ้าปากค้าง มองไท่เฟยอาวุโสหนึ่งครั้ง ไท่เฟยอาวุโสถลึงตาใส่นางอย่างไม่พอใจ “เจ้าเด็กคนนี้ เมื่อครู่คงเข้าใจผิดแน่ๆ นายหญิงของเจ้ายังไม่ตาย” นางกำนัลน้อยเกาหลังหู ดูท่านางจะเข้าใจผิดจริงๆ นายหญิงไม่ตายก็ดีแล้ว ไม่ตายก็ดีแล้ว เหลิ่งลั่วเย่ว์หลับตา ระบบเหมิงเหมิงปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง “เตือนด้วยความหวังดี จะให้ตัวหลักในภารกิจหลักตายไม่ได้! ถ้าเขาตายแล้ว โฮสต์ก็จะตายเหมือนกัน” ตัวหลักก็คือทารกที่ร้องไห้เหมือนลูกแมวคนนั้นไม่ใช่หรือ? แต่ว่าเนื้อเรื่องนี้มีปัญหาใหญ่ มีแค่เนื้อเรื่องอดีต ไม่มีเนื้อเรื่องในอนาคตหรือ? ไม่สนแล้ว ในเมื่อมาแล้ว ในฐานะนักเขียนนิยายบนอินเทอร์เน็ตคนหนึ่ง นางรู้ว่าเนื้อเรื่องต่อไปควรจะไปในทิศทางไหนแล้ว ร่างกายนี้เหนื่อยเกินไปแล้ว เหลิ่งลั่วเย่ว์เพิ่งเข้าใจเนื้อเรื่องก็ผล็อยหลับไป “อุแว้ๆ” เหลิ่งลั่วเย่ว์ถูกปลุกด้วยเสียงร้องไห้คล้ายลูกแมวของทารกน้อย เหลิ่งลั่วเย่ว์ลืมตาขึ้นก็เห็นทารกน้อยเหมือนลูกแมวถูกพันด้วยผ้าคนหนึ่ง มือคู่น้อยกำลังกำหมัด อ้าปากร้องไห้ “เฮ้อ......” เหลิ่งลั่วเย่ว์ถอนหายใจพยุงตัวลุกขึ้น นั่งพิงผนังอุ้มเด็กตัวผอมแห้งมาไว้ในอ้อมกอด เพราะตอนเจ้าของร่างเดิมท้องขาดสารอาหาร ดังนั้นเจ้าแมวน้อยตัวนี้ผอมแห้งมาก เหลิ่งลั่วเย่ว์สงสัยมากว่าเจ้าแมวน้อยตัวนี้จะเลี้ยงให้โตได้หรือเปล่า “โอ๋ๆ เด็กดี ไม่ร้องๆ......” เสียงร้องของเจ้าแมวน้อยคนนี้แหบลงแล้ว เหลิ่งลั่วเย่ว์ฟังแล้วรู้สึกกังวลเล็กน้อย ศีรษะของเจ้าแมวน้อยแนบหน้าอกของเหลิ่งลั่วเย่ว์ คงเพราะถูกแม่อุ้มแล้วรู้สึกปลอดภัย จึงหยุดร้องไห้ “นายหญิงตื่นแล้วหรือเพคะ?” นางกำนัลน้อยถือโจ๊กใสที่เห็นก้นชามสองชามกับหมั่นโถวผิวดำสองลูกเข้ามาในห้อง “อืม” เหลิ่งลั่วเย่ว์พยักหน้า นางกำนัลน้อยคนนี้เป็นสาวใช้สินเดิมของเจ้าของร่างเดิมชื่อว่าไฉ่เวย เดิมทีนางไม่ต้องตามเจ้าของร่างเดิมเข้าตำหนักเย็น แต่ตอนที่เจ้าของร่างเดิมถูกส่งเข้าตำหนักเย็น นางตัดสินใจเข้ามาโดยไม่ลังเล เป็นบ่าวที่จงรักภักดีคนหนึ่ง “แหะๆ......” ไฉ่เวยวางถาดบนโต๊ะเก่าในห้องยิ้มแล้วพูดว่า “องค์ชายน้อยสนิทกับนายหญิงที่สุดจริงๆ นายหญิงอุ้มองค์ชายน้อยก็หยุดร้องไห้แล้ว เมื่อคืนบ่าวกล่อมอยู่นานมาก! องค์ชายน้อยคงจะหิวแล้ว นายหญิงป้อนนมให้องค์ชายน้อยก่อนแล้วค่อยทานมื้อเช้านะเพคะ!” “ปะ ป้อน.....” เหลิ่งลั่วเย่ว์มุมปากกระตุก ก้มหน้ามองหน้าอกของตัวเอง “นมหรือ?” “มะ มันไม่เหมาะสมกระมัง?” ก่อนหน้ามาที่นี่ยังเป็นสาวโสดไร้เดียงสาคนหนึ่ง! ให้นางป้อนนม นางทำไม่ได้จริงๆ ไฉ่เวยขมวดคิ้วพูดว่า “บ่าวได้ยินคนพูดว่า ป้อนนมให้ลูกครั้งแรกจะเจ็บนิดๆ แต่ว่าหากนายหญิงไม่ป้อนนมให้องค์ชายน้อยละก็ องค์ชายน้อยก็จะหิวไม่ใช่หรือเพคะ?” หากว่าอยู่ข้างนอกนายหญิงไม่อยากป้อนนม ยังพอหาแม่นมคนหนึ่งหรือว่าป้อนน้ำข้าวให้ องค์ชายน้อยก็อยู่ได้ แต่อยู่ในตำหนักเย็นแห่งนี้ ไม่มีอะไรสักอย่าง หากนายหญิงไม่ป้อนนม องค์ชายน้อยคงต้องหิวตายแล้ว “แต่......” เหลิ่งลั่วเย่ว์มองหน้าอกของตัวเอง “เหมือนว่าข้าจะไม่มีนม” พี่สาวของนางเคยคลอดลูก ตอนที่คลอดลูกหน้าอกใหญ่ขึ้นไม่น้อย ยังชอบบอกว่าหน้าอกขยายขึ้น แต่หน้าอกของร่างกายนี้ ดูแล้วไม่เหมือนมีนม นางไม่รู้สึกว่าหน้าอกขยาย ไฉ่เวยมองหน้าอกของนายหญิงพูดด้วยใบหน้าเศร้าๆ “แล้วจะทำอย่างไรกับองค์ชายน้อยเพคะ?” “ทำอย่างไรดีหรือ?” ไท่เฟยอาวุโสยกชามร้อนๆ ปรากฏตัวตรงหน้าประตู เมื่อเข้ามาถึงก็พูดว่า “ดื่มน้ำแกงปลาถ้วยนี้เสร็จ ก็มีน้ำนมแล้ว” “ติ๊ง ได้รับความเป็นห่วง เพิ่มคะแนนสะสมสิบแต้ม” ในหัวของเหลิ่งลั่วเย่ว์มีเสียงของเหมิงเหมิงดังขึ้น บอกว่าทำภารกิจถึงจะได้รับคะแนนสะสมไม่ใช่เหรอ? นางยังไม่ได้ทำภารกิจเลย! ทำไมถึงได้คะแนนสะสมเพิ่ม? ระบบเหมือนรู้ความคิดของเหลิ่งลั่วเย่ว์ ใช้น้ำเสียงเครื่องกลร้องว่า “อา……ขอแค่คนมอบความรักออกมาเพียงเล็กน้อย โลกก็น่าอยู่ขึ้น สำนักงานระบบอินเทอร์เน็ตของพวกเราส่งเสริมให้โลกเต็มไปด้วยความรักมาโดยตลอด ขอแค่โฮสต์ได้รับความรักจากคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นความรักแบบห่วงใย รักแบบเอ็นดู หรือว่าชอบ หรือความรักระหว่างชายหญิงก็จะมอบคะแนนสะสมที่สอดคล้องให้ตามระดับความรัก” เหลิ่งลั่วเย่ว์ “ใช้ได้” ความรักแบบห่วงใยนี้คงจะมาจากไท่เฟยอาวุโส เพราะไท่เฟยอาวุโสยกน้ำแกงปลาหนึ่งถ้วยมาให้นาง เหลิ่งลั่วเย่ว์ส่งเด็กให้ไฉ่เวย แล้วรับน้ำแกงปลาที่ไท่เฟยอาวุโสยกขึ้นดื่ม แม้รสชาติของน้ำแกงปลาจะแย่ ยังมีความคาวนิดๆ แต่เทียบกับหมั่นโถวสีดำและโจ๊กใสมันดีกว่าเยอะ ไท่เฟยอาวุโสเห็นเหลิ่งลั่วเย่ว์รับน้ำแกงปลาไว้ก็เดินออกไปแล้ว ไฉ่เวยมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของนางพูดจากใจจริงว่า “ไท่เฟยอาวุโสเป็นคนดีจริงๆ ไม่รู้ว่านางไปเอาน้ำแกงปลานี้มาจากไหน” คนที่อยู่ในตำหนักเย็นส่วนใหญ่เป็นสนมของอดีตฮ่องเต้ที่เคยทำผิด ถูกฮ่องเต้คนปัจจุบันส่งส่งเข้าตำหนักเย็น หรือก็คือเหลิ่งลั่วเย่ว์ที่ถูกปลดจากตำแหน่งฮองเฮา ตั้งแต่เหลิ่งลั่วเย่ว์สองคนนายกับบ่าวเข้าตำหนักเย็น ก็ไม่ได้ทำความรู้จักกับเหล่าสนมของอดีตฮ่องเต้มากนัก นอกจากไปหยิบอาหารที่หน้าประตู พวกนางแทบไม่ออกประตูห้อง โดยเฉพาะเหลิ่งลั่วเย่ว์ จำนวนครั้งที่ออกประตูห้องน้อยจนนับได้ด้วยนิ้ว เมื่อวานเหลิ่งลั่วเย่ว์คลอดกะทันหัน ไฉ่เวยก็ไม่รู้วิธีทำคลอด ตอนที่คิดจะเรียกคนมาช่วยเจอกับไท่เฟยอาวุโสพอดี จึงขอร้องไท่เฟยอาวุโสทำคลอดให้นายหญิง เหลิ่งลั่วเย่ว์ดื่มน้ำแกงปลาจนหมดแล้ว ทว่านางกลับไม่รู้สึกหน้าอกคัด นางไม่มีน้ำนม! เสียงร้องไห้ของเจ้าแมวน้อยเบาลงเรื่อยๆ นายกับบ่าวสองคนในห้องฟังแล้วปวดใจมาก ไฉ่เวยขมวดคิ้วพูดว่า “บ่าวไปหาไท่เฟยอาวุโส ดูว่านางจะหาข้าวสารมาได้หรือไม่ จะได้ต้มน้ำข้าวมาให้องค์ชายน้อยดื่ม” ไฉ่เวยออกไปแล้ว เหลิ่งลั่วเย่ว์มองเจ้าแมวน้อยน่าเกลียดในอ้อมกอด นางเปิดร้านค้าระบบและพิมพ์นมผงในช่องค้นหา ดูราคาแล้วตกใจจนกัดลิ้น นมผงตรามังกรกระปุกหนึ่งต้องใช้หนึ่งร้อยแต้มในการแลก “เหมิงเหมิงจ๋า” นางเรียกระบบ เหมิงเหมิง “ว่าไงโฮสต์” “ของในร้านค้าระบบลงบัญชีก่อนได้ไหม! เจ้าแมวน้อยผอมขนาดนี้ ฉันไม่มีน้ำนม ไม่มีนมผง ฉันเกรงว่าจะเลี้ยงเขาให้โตไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงให้เขากลายเป็นรัชทายาท เดินไปในช่วงชีวิตที่รุ่งโรจน์ที่สุดเลย” เหมิงเหมิง “ของในร้านค้าระบบ ถึงแม้จะลงบัญชีก่อนไม่ได้ แต่แบ่งชำระเป็นงวดได้” แบ่งชำระเป็นงวดเหรอ? เหลิ่งลั่วเย่ว์เพิ่มนมผงลงในตะกร้ารถเข็น ตอนกดชำระเงินพบว่ามีการแบ่งชำระเป็นงวดจริงๆ นมผงกระปุกหนึ่งแบ่งสิบสองงวด เดือนหนึ่งก็ตกแปดจุดสามแต้มเท่านั้น ได้ๆ! เหลิ่งลั่วเย่ว์ใส่นมผงไว้ในตะกร้ารถเข็นและค้นหาขวดนม ขวดนมราคาถูกกว่านมผงเยอะ ขวดหนึ่งจ่ายแค่ห้าสิบแต้ม ส่วนผ้าอ้อม เหลิ่งลั่วเย่ว์คิดว่าตอนนี้เจ้าแมวน้อยคงใช้ไม่ไหว แต่ผ้าอ้อมที่เด็กคนนี้ใช้ทำให้ก้นแดงง่าย ดังนั้นนางเพิ่มแป้งเด็กในตะกร้ารถเข็น หลังจากเพิ่มแล้ว เหลิ่งลั่วเย่ว์ก็กดปุ่มแบ่งชำระเป็นสิบสองงวด จ่ายเงินเสร็จดูคะแนนที่เหลือ ยังมีสี่สิบห้าแต้ม นางอดกรีดร้องในใจไม่ได้ “แบ่งชำระเป็นงวด สุดยอด” นางกดออกจากร้านค้าระบบก็เห็นบนเตียงของตัวเองมีนมผงหนึ่งกระปุก ขวดนมหนึ่งขวด และแป้งเด็กขวดหนึ่งเพิ่มมา