ตอนที่ 8 กลิ่นหอมของเนื้อในตำหนักเย็น

ตำหนักเย็น ถึงเวลามื้อเที่ยง เหล่าสนมในตำหนักเย็นก็ทยอยเดินออกมาที่ประตูรับอาหารของตัวเองผ่านหน้าต่างเล็กข้างประตู ตระกูลไหนยังมีคนยินดีจ่ายเงินเลี้ยงดูหรือเหมือนไท่เฟยอาวุโสที่หาเงินจ่ายให้ห้องเครื่องเอง อาหารที่ได้รับก็จะดีกว่าเล็กน้อย แต่คนที่ถูกตระกูลทอดทิ้งก็ได้รับแค่อาหารที่เหมือนอาหารหมู สวีไท่ผินที่เส้นผมยุ่งเหยิงมองอาหารหมูในถ้วยของตัวเอง เมื่อชำเลืองสามชั้นราดน้ำแดงกับปลาน้ำแดงที่หวังเจี๋ยอวี๋ถืออยู่ก็อยากกินจนกลืนน้ำลาย แม้ว่าหวังเจี๋ยอวี๋จะถูกส่งมาในตำหนักเย็น แต่พี่ชายของนางเป็นรองเจ้ากรมพิธีการและไม่ได้ทอดทิ้งนาง ไม่เพียงแต่ทุกเทศกาลจะวานคนนำของมาให้ แต่ทุกเดือนยังมีส่งนอกในให้ห้องเครื่อง ดังนั้นอาหารของนางเป็นอาหารที่ดีที่สุดในตำหนักเย็นแห่งนี้ นางก็อาศัยของที่พี่ชายฝากคนส่งมาให้กับอาหารดีๆ ดึงสนมสาวในตำหนักเย็นสามคนเป็นพวก ให้พวกนางกินและพักอยู่ด้วยกัน ด้วยเหตุนี้คนอื่นๆ ในตำหนักเย็นถึงจะอยากกินก็ไม่กล้าไปแย่งของนาง เพราะสู้ไม่ไหวและแย่งไม่ได้ สวีไท่ผินเมื่อนึกถึงว่าหวังเจี๋ยอวี๋คนนี้ก่อนเข้าตำหนักเย็นยังเป็นเจี๋ยอวี๋ที่มียศต่ำกว่าตัวเอง แต่ตอนนี้กลับกินดีกว่าตัวเอง ในใจก็เกิดความเกลียดชังเหล่าพี่น้องที่ใจร้ายในตระกูล ตอนที่ได้นางรับความโปรดปราน ทุกคนในตระกูลไม่รู้ได้ผลประโยชน์เท่าไหร่ แต่เมื่อนางสูญเสียความรักของฮ่องเต้ถูกส่งมาในตำหนักเย็น คนในตระกูลก็ทอดทิ้งนางไปเลย หลิวเหม่ยเหรินหน้าเต็มไปด้วยรอยตีนกา ยกอาหารของตัวเองเดินไปข้างตัวสวีไท่ผิน สูดจมูกแรงๆพูดว่า “สวีไท่ผิน เจ้าได้กลิ่นบ้างไหม ช่วงนี้ในตำหนักเย็นแห่งนี้มักจะมีกลิ่นหอมของเนื้อลอยมา” สวีไท่ผินชำเลืองมองพวกหวังเจี๋ยอวี๋ที่เดินเข้าไปในห้องพักแล้วพูดอย่างอารมณ์เสียว่า “มีคนได้กินเนื้อทุกมื้อ จะได้กลิ่นหอมของเนื้อในตำหนักเย็นแห่งนี้ก็เป็นเรื่องปกติ” หลิวเหม่ยเหรินส่ายหน้าว่า “ไม่ ไม่ใช่ กลิ่นไม่เหมือนกัน เหมือนกลิ่นที่เพิ่งทำออกมาร้อนๆ เจ้าตั้งใจดมดีๆ มีบางครั้งยังไม่ถึงเวลารับอาหารของพวกเรา ก็ได้กลิ่นหอมแล้ว” สวีไท่ผินได้ยินก็ขยับจมูกสูดดมแรงๆ ก็ได้กลิ่นหอมของเนื้อจริงๆ ด้วย ทั้งยังมีกลิ่นหอมของควันไฟ “เหมือนลอยมาจากข้างหลัง หรือว่ามีคนทำอาหารเองในตำหนักเย็น?” หลิวเหม่ยเหรินคิดแล้วก็พูดว่า “ด้านหลังเป็นที่พักของซุนไท่เฟยหญิงชราคนนั้น เมื่อครู่ข้าเห็นนางรับอาหารแล้ว” “ด้านหลังยังมีอดีตฮองเฮาของฮ่องเต้องค์ใหม่กับนางกำนัลของนางพักอยู่ไม่ใช่หรือ? ว่าก็ว่าหลายวันนี้ข้าไม่เห็นนางกำนัลคนนั้นมารับอาหารแล้ว ไม่แน่ว่าพวกนางจะทำอาหารในตำหนัก! ไป พวกเราไปดูกันเถอะ” พวกนางเคยเห็นอดีตฮองเฮาตอนนางเข้าตำหนักเย็น ยังสาวเหมือนเพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ ตามหลักแล้วอดีตฮองเฮาก็นับเป็นรุ่นหลังของพวกนาง หากนางทำเนื้อ กตัญญูหน่อยให้พวกนางกินบ้างก็สมควร สวีไท่ผินลากหลิวเหม่ยเหรินเดินไปข้างหลังยิ่งเดินเข้าใกล้กลิ่นหอมก็ยิ่งชัดเจน ได้กลิ่นหอมเหมือนน้ำแกงไก่ เดินถึงหน้าประตูเรือนที่กลิ่นน้ำแกงไก่ลอยออกมา สวีไท่ผินก็ยกมือเปิดประตูเดินเข้าไปโดยตรง ไฉ่เวยกำลังเปิดฝาหม้อดูว่าน้ำแกงไก่ข้างในตุ๋นได้ที่หรือยัง จู่ๆ ได้ยินเสียง ‘แอ๊ด’ หันไปมองก็เห็นหญิงสาวซอมซ่อสองคนเดินเข้ามาในเรือน จ้องหม้อดินบนเตาแล้วกลืนน้ำลาย ไฉ่เวยตกใจใช้ตัวบังเตาไฟในทันที ยังหยิบมีดที่วางบนโต๊ะเล็กขึ้นมามองพวกนางอย่างระวังและโทษตัวเองอยู่ในใจที่ไม่ได้ปิดประตูเรือนให้ดี ตัวนางใช้ชีวิตในตำหนักเย็นมาแปดเดือนกว่าก็เคยกินอาหารหมูมานาน ดังนั้นนางรู้ว่าน้ำแกงไก่หม้อหนึ่งสำหรับพวกคนแก่ที่อยู่ในตำหนักเย็นสิบปียี่สิบปีแล้ว มันเย้ายวนใจมากแค่ไหน และเพื่อมันแล้วอาจทำเรื่องหน้าไม่อายอะไรออกมาก็ได้ สวีไท่ผินมองนางกำนัลน้อยที่ถือมีดหั่นผัก มองพวกนางอย่างระวังตัว รู้ดีว่าหากพวกนางอยากจะแย่งเอามามันไม่ได้ผล พวกนางอายุมากแล้วและสู้สาวๆ ไม่ไหว ยิ่งไปกว่านั้นในมือนางยังถือมีดอยู่อีก! “พวกท่านคิดจะทำอะไร?” ไฉ่เวยรวบรวมความกล้าแสร้งทำเป็นเก่ง ให้คนไม่กล้าหาเรื่องออกมา สวีไท่ผินรีบแสดงสีหน้าใจดียิ้มว่า “ตายแล้ว! แม่นางอย่าเข้าใจผิด พวกเราแค่ได้กลิ่นหอมเดินตามกลิ่นมาถึงที่นี่ ว่าก็ว่าสิบกว่าปีแล้วที่ข้าไม่ได้ดื่มน้ำแกงไก่” พูดถึงตรงนี้นางก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา นางเข้าตำหนักเย็นมาสิบห้าปีแล้ว ตั้งแต่ถูกส่งเข้าตำหนักเย็นก็ถูกตระกูลทอดทิ้ง มีแค่ตอนปีใหม่ที่จะได้กินเนื้อสักครั้งยิ่งไม่ต้องพูดถึงการดื่มน้ำแกงไก่เลย เหลิ่งลั่วเย่ว์ที่อยู่ในห้องได้ยินเสียงพูดคุยข้างนอกจึงเรียกขึ้น “ไฉ่เวย ใครมา?” ไฉ่เวยตอบว่า “กลิ่นหอมในเรือนของพวกเรา ดึงดูดหญิงชราสองคนในตำหนักเข้ามาแล้วเจ้าค่ะ” เหลิ่งลั่วเย่ว์ในห้องได้ยินก็ขมวดคิ้ว ครุ่นคิดครู่หนึ่งก็พูดกับไฉ่เวยว่า “เชิญพวกนางเข้ามาเถอะ!” ถึงแม้ไฉ่เวยจะรู้สึกว่าควรไล่ทั้งสองคนออกไปถึงจะถูก แต่เหลิ่งลั่วเย่ว์ให้ตนเชิญพวกนางเข้าไป ตนก็เชิญพวกนางตามเข้าไปด้วยใบหน้าระแวดระวัง สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินคิดไม่ถึงว่าอดีตฮองเฮาคนนี้จะเชิญพวกนางเข้าบ้าน จึงถือถ้วยเข้าไปในห้อง เข้าไปถึงห้องหลัก พวกนางก็เห็นอดีตฮองเฮานั่งพิงผนังบนเตียงและยังอุ้มเด็กคนหนึ่งเอาไว้ เดี๋ยวก่อน......เด็ก! สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินไม่กล้าเชื่อสายตาของตัวเอง ขยี้ตาและลืมตาขึ้นพบว่าอดีตฮองเฮาอุ้มเด็กคนหนึ่งอยู่จริงๆ ในตำหนักเย็นแห่งนี้ทำไมถึงมีเด็กได้? แล้วเด็กคนนี้มาจากไหน? หน้าร้อนเช่นนี้อดีตฮองเฮากลับนอนคลุมผ้าห่มบนเตียงเหมือนกำลังอยู่เดือน หรือนางจะเป็นคนคลอดเด็กคนนี้? คิดไม่ถึงจริงๆ! อดีตฮองเฮาคนนี้ตอนถูกส่งเข้าตำหนักเย็นที่แท้ก็ตั้งครรภ์แล้ว ฮ่องเต้องค์ใหม่อำมหิตกว่าพ่อของเขา ผู้หญิงที่อุ้มท้องลูกของเขายังส่งมาตำหนักเย็นได้ เหลิ่งลั่วเย่ว์เห็นพวกนางก็แปลกใจเล็กน้อย เพราะพวกนางดูซอมซ่ออยู่ในตำหนักเย็นเหมือนกันแต่ไท่เฟยอาวุโสกลับแต่งตัวสะอาดสะอ้านดูสุภาพเรียบร้อย แต่พวกนางหน้ามัน ไม่หวีผม ก็ไม่รู้ว่าไม่ได้ล้างหน้ามากี่วันแล้ว อยู่ในตำหนักเย็นเหมือนกัน เป็นสนมของอดีตฮ่องเต้เหมือนกัน ทำไมถึงแตกต่างกันมากขนาดนี้! “ไม่ทราบว่าควรเรียกท่านทั้งสองอย่างไร?” “ขะ ข้า......” สวีไท่ผินตกใจเพราะเห็นเด็กจึงพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย “ข้าเป็นสนมผินของอดีตฮ่องเต้ เจ้าเรียกข้าว่าสวีไท่ผินก็ได้” “ข้าเป็นเหม่ยเหรินของอดีตฮ่องเต้ เจ้าเรียกข้าว่าหลิวเหม่ยเหรินก็ได้” เหลิ่งลั่วเย่ว์ยิ้มว่า “ท่านทั้งสองเป็นสนมของอดีตฮ่องเต้ อย่างนั้นก็คือผู้อาวุโสของข้า” “เด็กคนนี้?” สวีไท่ผินถามเหลิ่งลั่วเย่ว์ “เป็นลูกของข้า” “ของฝ่าบาทหรือ?” หลิวเหม่ยเหรินถาม เหลิ่งลั่วเย่ว์พยักหน้า “จุ๊ๆ......” หลิวเหม่ยเหรินเดาะลิ้นว่า “ฝ่าบาทคนนี้ใจดำจริงๆ ลูกชายของตัวเองก็ไม่ปล่อย” ถึงแม้พวกนางจะได้ยินมาว่าเหลิ่งเทียนหมิงมีใจก่อกบฏ ฮ่องเต้องค์ใหม่ถึงได้ปลดลูกสาวของเขา แต่ถึงอย่างไรเด็กที่อดีตฮองเฮาอุ้มอยู่เป็นลูกของเขา เสือร้ายยังไม่กินลูกตัวเอง! หรือเขาปลดฮองเฮาส่งเข้าตำหนักเย็นเพราะอยากปล่อยนางกับเด็กอยู่ตามยถากรรมในตำหนักเย็น? อดีตฮองเฮาคนนี้ท้องอยู่ยังเอาตัวรอดในตำหนักเย็น ทั้งยังคลอดเด็กออกมาได้ ช่างเป็นคนที่ดวงแข็งจริงๆ! องค์ชายคนหนึ่งมาคลอดในตำหนักเย็นช่างน่าสงสารเสียเหลือเกิน สวีไท่ผินกับหลิวเหม่ยเหรินก่อนจะถูกส่งมาตำหนักเย็นเป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยม ต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายกับเหล่าสนมในวังหลัง แต่อยู่ตำหนักเย็นแห่งนี้มาสิบกว่าปี พวกนางก็เริ่มเห็นอกเห็นใจคนอื่นแล้ว